We gaan wat minder bloggen vanaf nu. Niet dat de goesting geheel is verdwenen, maar ik betrap er mij toch steeds vaker op dat het een soort verplichting is geworden om dagelijks een post(je) te schrijven. Dat kan de bedoeling niet zijn. (Tijdgebrek helpt ook niet echt natuurlijk.)
“Dagelijks sinds 2003”, stond er in mijn colofon. Mogelijks wordt het nu dus wat minder frequent. Misschien geraak ik dan eindelijk eens wat meer van die computer weg.
Eigenlijk is dat wel goed, zo zonder mobiele computer zitten, ’s avonds. Tessa zit op congres, en ze heeft de MacBook mee (ik had het al voorspeld: ze gaat niks anders meer willen). Als ik ’s avonds nog iets wil doen, moet ik dus boven aan mijn bureau gaan zitten, en er gericht werken of browsen of mij anderzijds serendipiteitsgewijs op het internet begeven.
—
Het begrip zat duidelijk in mijn hoofd, maar ik kon niet op het woord serendipiteit komen. Dus heb ik er als volgt naar gezicht: ’t is een film, maar hoe heet die nu weer, en hij is met dingske, maar hoe heet die nu weer, wacht en die speelde mee, maar hoe heet die nu weer en die speelde in… Great Expectations – Gwyneth Paltrow – damn nee, dat is Sliding Doors en Bounce; wacht eens is dat geen acteur van de brat pack.. euh… The Breakfast Club – Molly Ringwald – nee, toch niet, ah: Grosse Point Blank – John Cusack en ’t is Serendipity (met Kate Beckinsale). Gotta love the interwebs.
—
Maar ik zit liever beneden, als het avond is. Dus de computer gaat uit en ik ga wat verder lezen, denk ik. Of naar een film kijken. Het internet is heletegans van u, vanavond.
’t Is een beetje druk: ik zit tot over mijn oren in de foto’s (zijn hopelijk morgen klaar), heb oedels vergaderingen, en moet nog een brief naar de RSVZ sturen, en ergens nog teksten klaarstomen ook denk ik.
Een streepje muziek onderwijl (zou ik dat ooit kunnen spelen?):
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=0xzYr_C7ty4&w=500&h=369]
De Zigeunerweisen (Op. 20) van Pablo de Sarasate, oorspronkelijk voor viool en orkest (zoals hier met soliste Bojidara Kouzmanova, of de versie van Anne-Sophie Mutter op Carmen – Fantasie met James Levine en het Wiener Philharmoniker).
Ze waren zeker niet gierig met hun kamille, vanmiddag na de lunch. Er moet iets misgelopen zijn met de verhouding kamille-water, vermoed ik.
De grip die ik onthouden had van de eerste les had ik voldoende geoefend, enkel mijn duim en pink moesten nog beter. Maar ziet, ik mag strijken! Op twee snaren nog wel. De re en de sol (de middenste twee) zijn de minst moeilijke om mee te beginnen. Voor de buitenste, de la en de do, moet men immers de rechterarm te veel kantelen naar resp. boven of beneden om comfortabel het strijken aan te leren.
Het sleutelwoord is ‘ontspannen’. Ontspan de grip, de hand, de arm, de schouders, het ganse lichaam; de snaar wordt niet tot trillen gebracht door kracht, maar door de balans van de strijkstok en het gewicht ervan. Het klinkt allemaal wat overweldigend, en voor een beginner is het dat ook, maar Thomas zegt dat de strijkstok een heel vanzelfsprekende verlenging van mijn arm gaat worden. We are the Borg, you will be assimilated!
Ondertussen lees ik het boek Never Too Late van John Holt uit 1978. Holt was een muzikale laatbloeier, die op zijn veertigste cello begon te spelen (daarvoor zong hij al, en speelde hij dwarsfluit, dus zo’n muziekn00b was hij niet echt). Het eerste hoofdstuk beschrijft A Week of Music, zijn muzikale week zoals hij ze beleeft wanner hij het boek schrijft (en dus al cello speelt). Enorm herkenbaar wordt het, wanneer hij beschrijft hoe hij zijn plaats zoekt in het orkest waarin hij meespeelt.
It is a new piece, new for us, new certainly to me. I have a faint hope that since we are reading it through for the first time the conductor will take it at a slightly slower tempo, which will give me a chance to catch a few more of the notes. No such luck. We take it at full speed, faster, even, than many professional orchestras. Most of the players are considerably better than I am, and certainly better music readers; even if the music sounds a bit ragged, they are catching most of the notes. Ahead of me I can see the fingers and bow of our number three cellist flying over the instrument. No problems for her. For me it is a wild scramble. It is hard for me even to make my eyes move fast enough across the lines of notes, let alone play those notes. My mind is full of frantic thoughts. Here come some quarter notes, I can play them at least. But now a strange-looking passage. Are these octaves? How in the world do I finger this section? How do I play it when I don’t even know what it sounds like? Ah, three measures of rest. At least I can count this, one-two-three-four, one-two-three-four, one-two-three-four, play! Oops! Too soon; I am a beat ahead of the cellists in front of me. How in the world could I have miscounted those measures of rest. Could they have made a mistake? No. No time to worry about it; here come a bunch of sixteenth notes, I’ll never make them at this tempo. Try to catch the first note in each group of four, the way they all tell you. That’s a lot easier said than done. […] Out of the corner of my eye I see that my partner has lost his place. With the left index finger I point it out to him on the music, moving the finger along for a measure or two until het gets the swing of it.
Ik kan niet onder woorden brengen hoe herkenbaar dit is. Zelf in het orkest van de V.E.M., waar het er allemaal nog gemoedelijker aan toe gaat, en niemand aan zijn lot wordt overgelaten. Uiteindelijk moeten we natuurlijk wel de stukken doorspelen, en als het een stuk is dat ik nog maar amper heb gespeeld (of geoefend), dan is mijn ervaring toch wel heel gelijkend op wat Holt beschrijft. Karen, de andere tenorsax in het orkest, staat veel verder dan ik (ze speelt de ingewikkelde passages soms gewoon van het blad), maar ook wij duiden voor elkaar meer dan eens op het blad waar we juist zitten in het stuk dat we spelen.
Wat trouwens erg helpt bij een nieuw stuk (om thuis te oefenen, in het orkest is daar geen mogelijkheid toe), is dit:
He also told me of something I now do often, which is to take a piece of music and hum aloud (or tap) the rhythm. In this way I can get the rhythmic feel of a piece before actually trying to play the notes.
Ik had het trukje zondag (nog voor ik het terugvond in dat boek) aan Tessa geleerd, die zich door een moeilijke passage aan het werken was (met o.a. een achtste rust aan het begin van een maat). En tegelijkertijd sloeg ik mezelf voor het hoofd omdat ik dat vanzelfsprekend zelf veel te weinig toepas.
Smakelijk.
Vandaag gingen we op bezoek bij Tante Maria. Ze is 94, en kijkt met twinkeloogjes uit naar haar honderdste verjaardag. Haar vertelsels zaten vol situationele humor, we lagen herhaaldelijke keren (net niet letterlijk) op de grond van het lachen. “Ge denkt dat omdat ik een beetje doof ben dat ik u niet hoor hé”, knipoogde ze.
Wie kent Viktor Lazlo nog? De Frans-Belgische zangeres werd in de jaren 80 bekend met Canoë Rose en Pleurer des rivières (een Franse adaptatie van Cry Me A River), maar het echte succes kwam er pas in 1987 met Breathless.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fyHSyWaB7XA&w=500&h=369]
Het is de tijd van Miles Davis’ You’re Under Arrest en van de serie Miami Vice, vol zwoele blaasinstrumenten die langoureuze noten inzetten en muziek die vandaag slechts spaarzaam bijval kent. Viktor Lazlo, née Sonia Dronier en zichzelf hernoemd naar het personage uit Casablanca, neigde toen muzikaal steeds naar de foute kant van de jazz, met een eerder vlakke stem met weinig coloratuur. Echt doorgebroken is ze nooit, en in de jaren 90 verdween ze muzikaal grotendeels op de achtergrond. Er zijn nog een aantal pogingen tot come back geweest; de meest recente dateert uit 2007, met het album Begin The Biguine uit. Sinds de jaren 90 is ze vooral actief als actrice.
Dit jaar toert Viktor Lazlo met de show My name is Billie Holiday door Vlaanderen. Ze wordt bijgestaan door een schitterende begeleidingsband, met Michel Bisceglia op piano, Werner Lauscher op contrabas, Marc Lehan op drums en Nicolas Kummert op saxofoon. De show is tot in de puntjes verzorgd: het geluidsvolume stond net goed (helemaal niet te luid zoals we op concerten gewoon zijn); het licht was sober maar zeer efficiënt en doeltreffend gebruikt; de band viel op de juiste momenten in (of uit). Bij de aanvang van de show achtte de bezoeker zich in een intieme kroeg –ook het geluid was dermate gemanipuleerd dat het een vintage feel in zich had.
Lazlo ziet er nog steeds patent uit, maar ze is helaas geen jazz zangeres. Haar stembereik en timbre volstonden niet om de liedjes voldoende doorleving te bezorgen, en ze was op haar sterkst wanneer de muziek de popperige kant uitging. Haar zang was trouwens niet altijd even toonvast, en het Franse accent waarmee ze de Engelse teksten brengt, is mogelijks een acquired taste die wij nog niet hebben verkregen. Er had ook nog net wat meer speelse interactie mogen zijn met de begeleidingsband. Naar het einde van de show kwam die interactie die er wel, maar de toeschouwer kreeg toch net iets te veel het gevoel naar een schooltoneel te kijken.
Het was bijzonder bevreemdend, de professionele omkadering en de schitterende begeleidingsband, tegenover de minder beklijvende performance van Viktor Lazlo. U hoeft mijn woord niet voor waarheid te nemen trouwens; een groot deel van het publiek werd bereid gevonden de show met een staande ovatie te belonen.
Vanochtend heb ik Tessa naar het UZ gevoerd. Geen paniek, ze werkt daar gewoon, nietwaar. Normaal gezien gaat ze zowat elke dag met de fiets naar het werk, een flinke drie kilometer enkele reis volgens Google Maps. Vanochtend was het weer mij veel te bar, dus stond ik erop om haar tot daar te brengen met de wagen.
Om acht uur is het nog donker, en bovendien regende het nog eens ook. Voeg daar nog eens aan de beperkte zichtbaarheid aan toe, want het Gentse Stadsbestuur heeft wel veel geld veil voor een strak (en bekroond) lichtplan dat onze monumenten verfraait, de oversteekplaatsen aan pakweg de Koningin Elisabethlaan, de Kortrijksesteenweg, de Burggravenlaan, de Krijgslaan, de Vrijheidslaan, en de Zwijnaardsesteenweg zijn niet meteen van het kaliber dat u er uw zonnebril voor moet opzetten –in tegenstelling tot de verlichting bij voornoemde monumenten. We hebben het hier trouwens niet over kleine sluipwegen, maar over druk bereden invalswegen. De oversteekplaats(en) op de Krijgslaan ter hoogte van het Miljoenenkwartier zijn er mogelijks het ergste aan toe. De verwaarlozing van het garanderen van goed verlichte oversteekplaatsen grenst aan het criminele.
Over criminaliteit gesproken: van de talloze fietsers die ik ben tegen gekomen, reed ruim de helft zonder licht. En natuurlijk zijn het net die fietsers, die donker gekleed gaan (laat staan dat ze een fluovestje zouden aan hebben). Van de overblijvende helft, reed nog eens ruim de helft met excuuslichtjes. U weet wel, van die zwakke led-dingetjes (één tot drie ledjes volstaan, wat had u gedacht), die op de fiets of de vest worden bevestigd, en die de zichtbaarheid van de fietser in niets verbeteren.
Had ik niet –tot grote ergernis van mijn mede-automobilisten trouwens– met aangepaste snelheid gereden (lees: nooit boven de vijftig, en eerder naar de veertig), dan had ik minstens vier fietsers gemist… euh, geraakt, enfin u begrijpt mij wel. Ik heb minstens zes andere fietsers bijna zien aangereden worden, vaak (maar niet altijd) omdat de fietser niet voldoende zichtbaar was, één keer omdat een achterlijke automobilist uit de Kortrijksesteenweg de Prinses Clementinalaan indraaide tegen 80 per uur (er kwam slipwerk aan te pas, en ik denk trouwens dat ge daar als automobilist niet moogt indraaien). Pas alstublieft uw rijgedrag niet alleen aan de weersomstandigheden, maar ook aan de zwakste weggebruikers aan.
Maar serieus, veel fietsers zijn goed zot. Maak werk van uw zichtbaarheid. Wil er iemand die excuuslichtjes verbieden, en meteen de fietsverlichting homologeren op minimale sterkte? En maak toch gewoon die fluovestjes verplicht in het donker (in de wagen zijn ze ook verplicht).
Carlo Nardozza speelde vorige week met het Ivan Paduart Quintet in Vooruit.