De Sint bracht voor ons een lamp. Hij liet ze wel eerst bij mijn moeder achter, maar aan die vergissing was rap verholpen. En ze ophangen nam ook al niet meteen veel tijd in beslag. Iedereen content (en wij een beetje (veel) extra). Danukwel Sinterklaas.
PH 50 van Poul Henningsen, ontworpen in 1958.
(Nu nog de tafel opruimen.)
Bereiken we nog de kaap van 300 nieuwe albums voor 2010 ten einde is? Als ik erin slaag ze allemaal op te lijsten, kan ik alvast bevestigend antwoorden. Ik heb hier nog drie stapels van zo’n tien cd’s elk liggen, dus kwantiteit is het probleem niet. (Tijd daarentegen…)
We beginnen weer properkens: werden vorige maand gewetenloos van de harddisk verwijderd:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=l7q9Ykns5_M&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]
Binnen gehaald op (oud) vinyl:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=_B1j6tLEjiA&fs=1&hl=en_US]
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Een tijdje geleden was ik bezig over Duke Ellington in mijn antwoord aan Frederik, en ik kwam nog meer interessants tegen over de muzikant. Ik heb overigens een beetje rondgekeken op amazon, maar verschrikkelijk veel is er niet te vinden aan jazz- of muzieklectuur in digitaal formaat. Tips zijn altijd welkom.
Een paar Ellington citaten dus. We vertrokken van if it sounds good, it IS good
, dat voluit waarschijnlijk dit was: if it sounds good, it’s good music, and if it doesn’t, then it is the other kind.
In een citaat wat verder hieronder, legt Duke het nog verder uit. Over critici had hij het volgende te vertellen:
I’m sure critics have their purpose, and they’re supposed to do what they do, but sometimes they get a little carried away with what they think someone should have done, rather than concerning themselves with what he did.
In The Duke Ellington Reader (niet digitaal beschikbaar helaas) van Mark Tucker staan een pak interviews die Duke indertijd heeft gegeven, zoals bijvoorbeeld The Art Is in the Cooking met Stanley Dance uit 1962, waaruit we onderstaand fragment lichten.
People are told that they must never drink anything but a white wine with fish or a red wine with beef. The people who don’t know, who’ve never been told that, who’ve never been educated along these lines –they drink anything. I suspect they get as much joy out of their eating and drinking as the other people.
It’s just like people who listen to music. They don’t necessarily know what they’re listening to. They don’t have to know that a guy is blowing a flatted fifth or a minor third, but they enjoy it, and this I consider healthy and normal listening. A listener who has first to decide whether this is proper when a musician plays or writes something –that’s not good. It’s a matter of “how does it sound?” and, of course, the sound is modified by the taste of the listener.
The listener may like things that are pretty, what we consider pretty or schmaltzy. Another may like a graceful melodic line, with agreeable harmony under it and probably little romantic element. A third may like subtle dissonance, while a fourth may go for out-and-out dissonance. A fifth may have a broad appreciation and enjoy all kinds. But what is really involved here, I think, is personal taste rather than categories. Music itself is a category of sound, but everything that goes into the ear is not music. Music is music, and that’s it. If it sounds good, it’s good music, and it depends on who’s listening how good it sounds.
Of in het essay Where Is Jazz Going?, gepubliceerd in Music Journal, opnieuw in 1962:
As you may know, I have always been against any attempt to categorise or pigeonhole music, so I won’t attempt to say whether the music of the future will be jazz or not jazz, whether it will merge or not merge with classical music.
There are simply two kinds of music, good music and the other kind. Classical writers may venture into classical territory, but the only yardstick by which the result should be judged is simply that of how it sounds. If it sounds good it’s successful; if it doesn’t it has failed. As long as the writing and playing is honest, whether it’s done according to Hoyle or not, if a musician has an idea, let him write it down.
And let’s not worry about whether the result is jazz or this or that type of performance. Let’s just say that what we’re all trying to create, in one way or another, is music.
’t Is gewoon jazz, godverdomme!
De “You sure you wanna mess with me?”-pose, toen Henri halvelings ontschminkt was na een figurantenrol tijdens een decemberlijke traditie (hey, er kunnen altijd kinderkens meelezen).
Ik verplicht mijzelf morgen genezen te zijn. Om allerlei redenen: omdat ik dringend mijn (mail-)achterstand moet inhalen (die zelfs naar mijn maatstaven hallucinant-beschaamtelijke afmetingen begint aan te nemen), maar vooral ook omdat ik vrees dat Henri mijn beest heeft overgenomen, en ik voor hem paraat moet zijn. Hij is de voorbije dagen een verschrikkelijk grote hulp geweest (zeker met Tessa die in Amerika zit). “Nu begrijp ik wat jullie allemaal voor mij doen, en waarom jullie nog zoveel werk hebben als ik gaan slapen ben.” Is ’t geen schatje?
Meer van hetzelfde. Slaapwel.
Na meer dan een maand zieke Henri en zieke Tessa, heb ik het ‘eindelijk’ ook zitten. Keelpijn, koppijn, snot, en de hele reutemeteut zjn mijn deel. Geen Vijay Iyer voor mij dus, morgen, maar in bed met Sookie Stackhouse. Hmmm. Dat kon erger, eigenlijk.
Hij ziet er wat uit gelijk een gestampte boer, David Liebman, en wie gitarist Vic Juris en basgitarist Tony Marino op straat tegen het lijf zou lopen, zou nooit geloven dat die mannen muziek maken. Nochtans spelen ze, samen met drummer Marco Marccinko, al sinds 1991 samen in de David Liebman Group. Gisteren speelden ze in deSingel; vooraf was er een inleiding door Hugo De Craen, waarop een kleine tien mensen aanwezig waren (het was nochtans best interessant).
“This might be an evening concert for you guys,” zei Liebman bij de aanvang, “but it’s a matinee for us.” Ze waren net geland uit New York, en voelden zich pal op de middag. Door de jetlag maakten ze van de geplande twee sets, één lange van dik anderhalf uur spetterende muziek. Het was even wennen aan hun muziektaal, maar eenmaal bezig was het trippen van begin tot eind. Het concert zat vol verbazingwekkende ritmewissels van Marco Marccinko, die soms wel haaks op de anderen leek te spelen (wat niet het geval was natuurlijk). Gans het concert zat vol spelletjes, van steeds muterende ritmes tot puntige dialogen tussen de sopraansax van Liebman en de gitaar van Vic Juris. Een schitterend concert.
Daarnet reed ik naar Antwerpen voor een concert in deSingel. Ik vertrok een kleine twee uur voor de aanvang van het concert, want ik geraak traditioneel slechts net op tijd in Antwerpen (Middelheim, andere concerten). Gezien de recente sneeuwval, het weekend, en de notoire files rond Antwerpen, dacht ik maar even tegen mijn gewoontes in te gaan.
Om 18u heb ik thuis aangezet; om 19u parkeerde ik de wagen voor deSingel. (Waarom ze daar in godsnaam geen parking onder gezet hebben toen ze het gebouw recent uitbreidden, het zal mij een raadsel wezen.) Het verkeer was vlot, met de nodige vertragingen vanaf Kruibeke, waar de maximumsnelheid eerst tot 90 en vervolgens, vlak voor de tunnel, tot 70 werd herleid. Al moet u niet trachten die snelheid te eerbiedigen. Enfin, toch niet tot vlak voor de tunnel, en valk voorbij de tunnel, want daar staan flitsers opgesteld. Voor de rest dient u door te vliegen, want als u zich, zoals ik daarnet, toch aan de regels houdt, dan wordt u getrakteerd op zulk een geflikker van de grootlichten van de wagens achter u, dat u zich in Close Encounters of the Third Kind waant. Nadien krijgt u eenzelfde lichtconcert van diezelfde voertuigen die eerst achter u zaten, maar dan woest op de rem gaan staan om de flitsers aan de tunnel de loef af te steken.
Het is kenmerkend voor onze samenleving, vrees ik, zo’n gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Het is ook amechtig hypocriet van de overheid, die dergelijke regels oplegt, ze niet hard maakt en daardoor elke interpretatie toelaat. Het is geen regel, denkt men, maar een leidraad. De overheid suggereert dat u hier maar 90 rijdt. Pas op, het is geen verplichting. En hindert u vooral het snellere verkeer niet. In Gent bedankte –in de eerste acht maanden van 2010– meer dan de helft van de automobilisten voor de suggestie van een zone 30. Beboet worden ze toch niet.
Veel minder films dan vorige keer, maar dat geeft niet (ik overweeg heel even mijn hersenen te pijnigen over de vraag in welke omstandigheden het in godsnaam wél zou kunnen geven).
0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(films vorige maand)