Maand: januari 2009

150 minuten

9 euro. Zoveel kostte het om met het openbaar vervoer tot hier te geraken. De helft van dat bedrag eigenlijk, want dit ticket naar de kust is meteen een retourticket.

“Een weekendticket naar de kust, meneer”, vroeg de loketbediende in het Sint-Pietersstation. “Zeer zeker, meneer, maar naar welke kst?”

“Euh, de Belgische hé”, antwoordde ik, totaal uit mijn lood geslagen. De juffrouw aan de andere kant van de balie wilde weten naar welk station aan die Belgische kust –een weekendticket heeft geen eenheidsprijs –of misschien moeten ze gewoon het station ook ken zodat ze dat nadien in allerlei statiestiekjes kunnen verwerken.

9 euro bracht mij naar Oostende (en straks dus terug naar Gent). Vandaar dienden we nog met de kusttram tot de eerste halte van Westende te reizen (Bellevue, aan de Rotonde), waar Tessa’s ouders over een apartementje beschikken. Met zich op zee, want gelegen op den dijk; smaakvol en mooi ingericht; maar voorzien van een ietwat beperkte hoeveelheid comfort. Televisie, maar geen radio of internet; warm water, maar geen douche; enfin kleine tekortkomingen die alleen elders opvallen.

9 euro, want op die kusttram moeten we niet betalen, gezien ik over een abonnement beschik. Voor dat geld kunt ge zelf niet rijden, denk ik, al gaat het waarschijnlijk een hele pak sneller. We vertrokken om 18u45 thuis –het weekendticket is pas geldig op vrijdag vanaf 19u01– om de trein van 19u15 te halen. Die had echter een aangekondigde vertraging van 10 minuten, wat volgens ons uiteindelijk toch nog wat langer is uitgelopen. Om 20u15 kwamen we aan in Oostende.

“Goedenavond, dames en heren. Zodadelijk komen we aan in Oostende ofte het zeetje. Oostende is meteen ook de eindbestemming van deze trein. Wij verontschuldigen ons voor de vertraging die wij hebben opgelopen, en die totaal de te wijten was aan het feit dat we moesten wachten op een andere trein.”

De eerstvolgende kusttram stond aangekondigd om 20u35, en die verscheen ruim op tijd aan de halte… enkel om daar totruim over tijd te blijven staan. Pas m 21u15 stonden we aan de deur van het apartement, twee en een half uur nadat we thuis waren vertrokken.

“Het openbaar vervoer is altijd een beetje… wachten”, smste ik Tessa –een boutade van Henri natuurlijk– die daar al een dagje langer op ons zat te wachten (ze had een congres in Oostende).

on|off

Erm, even in de rapte –zolang het werkt. Mijn internet-modem-ding heeft mogelijks de geest gegeven. Telenet heeft bevestigd dat er signaalverlies is, en maandag komen ze langs –hopelijk om meteen het euvel te herstellen. Als het hier wat stilletjes blijft, dan weet u meteen waarom.

Geen nood, ik antidateer (hopelijk) maandag dan wel een paar postjes die ik nu offline voorbereid, om ook dit weekend niet ongevuld te laten voorbij gaan.

toch?

Zij: “In de Media Markt? Wat doet ge daar in godsnaam?”

Hij: “Niets, niets, niets. Ik was gewoon in de buurt, want ik moest de brievenbus van mijn moeder gaan legen zoals ik gezegd had.”

Zij: “Uw moeder woont dichter bij ons dan bij de Media Markt.”

Hij: “Jaja, maar ik was nu toch met de auto onderweg, en ik dacht van goh, laat ik eens naar de Media Markt doorrijden. Oostakker is nu ook weer zo ver niet van Gent.”

Zij: “Uh-huh.”

Hij: “En ik was op weg om bloem te kopen.”

Zij: “Dat is op de Drongensesteenweg.”

Hij: “Jaja, maar ik ging eens naar de Aveve gaan hé.”

Zij: “Was dat niet ergens aan de Afrikalaan?”

Hij: “Euh, awel ja, dat is allemaal dicht bij elkaar toch. Toch?”

—

Een uur van zijn tijd, 8 dvds, en de nieuwe van Axelle Red –“dat is één cd voor de prijs van drie van zo’n dvds”, wist hij vlug te benadrukken– als cadeautje voor haar. En drie zakken meel van Aveve.

make me!

Waarschijnlijk heb ik het al een paar keer gehad over het lijstje met recepten dat ongeduldig op mij ligt te wachten. In het begin waren dat vier-acht-twaalf recepten, maar ondertussen was dat uitgegroeid tot bijna honderd, ingedeeld zelfs in een aantal categorieën. Zonet heb ik er een beetje in zitten snoeien, en dat aantal is daardoor geslonken tot 29. Op het lijstje –in de map make me–prijken onder andere een aantal versies van granola, brioche, croissants, en een heleboel taarten en cakes.

Naast die bookmarks heb ik vanzelfsprekend nog een pak recepten uit boeken en tijdschriften, die al even ongeduldig op mij liggen te wachten. Gisteren en vandaag belde taxipost met een pakje uit het verre Amazonië (resp. uk en fr), en dat wierp volgende bronnen in mijn schoot:

Make

  • Cocina Nueva, van Jane Lawson, dat niet zolang geleden door Yves Desmet in De Morgen nog werd aangeprezen als één van de beste kookboeken van 2008
  • How to be a domestic goddess, van Nigella Lawson, omdat ik zo onder de indruk was van haar appelsien-amandelcake. En —my god— ze ziet er een pak jonger en dunner uit op de achterflap.
  • The Cake Bible, door Rose Levy Beranbaum, wordt aanzien als één van dé standaardwerken in zijn genre.

Werk aan de winkel.

Appeltaartcake

Wacht. Laat het eens goed tot u doordringen: Appel. Taart. Cake. Zowel taart als cake, en met appelen! Dat kan niet slecht zijn. Calls for cake, van Orangette, is één van die browser venster die hier al een tijdje open staan. Er staan er nog twee andere naast, ook al cakes, maar ik ben eigenlijk een beetje van plan om niet meer dan één dessert per week te maken. Tenzij ik ergens naar toe moet en ik een dessert zou meebrengen. En het weekend telt niet mee. Hm.

Wat mij verschrikkelijk aanstond aan dit recept –naast de ingrediënten dan– is dat het een soort van hand me down is, een recept dat door zijn heerlijkheid met een bijna mythische hoeveelheid faam wordt beladen, en daardoor –vaak van generatie op generatie– wordt doorgegeven. Dit recept komt uit een Canadees magazine, en bereikte Orangette (die in Seattle woont!!!) via een vriend van een vriend van de moeder van een vriend. She pressed a folded piece of paper into my hand, explaining simply that it was the recipe for an apple dessert, and that I would love it.

Recept naar Orangettes Apple Tart Cake (Adapted from Judy Amster’s friend).

Benodigdheden

Voor de cake (zie foto hierboven):

  • 1 cup rietsuiker i
  • 1 cup huishoudbloem
  • 1 tsp. bakpoeder
  • 5 tbsp. (75 g) koude boter, in stukjes
  • 1 tsp. vanille extract
  • 1 groot ei, licht opgeklopt
  • 3 grote Granny Smith appels

Voor de bovenlaag:

  • 3 tbsp. rietsuiker
  • 3 tbsp. (45 g) boter, gesmolten en niet te warm
  • 1 tsp. kaneel
  • 1 groot ei

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 175°C. Iets minder is ook goed, hij mag vooral niet té warm zijn, anders verbrandt de taart.

Meng suiker, deeg en bakpoeder. Voeg er de boter aan toe, en meng met de vingers tot er geen klonten meer overblijven ii. Het resultaat ziet er een beetje uit als gemalen amandelen.

Voeg de vanille en het ei toe, en meng goed. Spreid het mengsel over een taartvorm. Het mag redelijk vlak blijven, t.t.z. er hoeft geen opstaande rand te worden gevormd.

Schil de appels, haal de kern eruit, en snij ze in dunne partjes. Schik de partjes op het deeg, flink dicht bij elkaar. Probeer ze tot dicht tegen de rand te leggen –dichter dan op de foto hierboven dus.

Bak de taart gedurende 45 minuten.

Meng voor de bovenlaag iii alle ingrediënten in een kom, en meng ze goed doorheen met een garde. Als de taart 45 minuten werd gebakken, haal ze dan even uit de oven (doe de ovendeur terug dicht), en giet er de bovenlaag over –niet alles hoeft bedekt te zijn!

Bak nog eens 25 minuten, en laat vervolgens minstens 20 minuten afkoelen.

De taart smaakt het best als ze volledig afgekoeld is, wordt in het recept beweerd, maar ik vond ze nog net iets beter (half-)warm.

Smakelijk!

—

  1. Ik ben niet zo’n zoetekauw, en vond 3/4 cup al meer dan voldoende.
  2. Dit kan ook met een keukenrobot. Doe alles in de keukenrobot, en pulseer tot alle klonten zijn verdwenen.
  3. De bovenlaag wordt een soort speculaas, en het geheel lijkt soms –eenmaal volledig afgekoeld– een beetje op een koekje met appelvulling.

semifreddo met framboos

Wie lust geen ijsjes? De Italianen lijken er heer en meester in, met hun zevenentwintighonderd verschillende soorten en smaken: sorbetto, gelato en semifredo. Toen Bill Granger enige afleveringen geleden zonder enige moeite een semifreddo in elkaar flanste (dezelfde aflevering van die kip overigens), kwam het dessert al gauw op mijn te maken lijstje te staan. Het is een ellenlang lijstje ondertussen, ik heb het er nog wel eens over.

Gebaseerd op Bill Grangers recept i voor semifreddo met framboos, pistache en rozenwater.

Benodigdheden

  • 6 eigelen
  • 3 eetlepels honing ii
  • 250 ml opgeklopte slagroom
  • 150 g frambozen iii

Semifreddo met framboos

Zo gemaakt

Klop de slagroom stijf, en zet opzij.

Klop de eigelen en de honing met een elektrische klopper tot een romig en bleek mengsel –dit duurt een tijdje, tot bijna tien minuten.

Meng de slagroom onder het eigeelmengsel.

Neem een brood- of cakevorm, en leg er plastic vershoudfolie in. Schenk het mengsel erin, en plaats het gedurende 1 tot 2 uur in de diepvries, tot het gedeeltelijk bevroren is. Schep er dan de frambozen onder, en plaats terug in de diepvries tot het volledig bevroren is.

Plaats het twintig minuten in de koelkast alvorens uit te storten en op te dienen (snijd de semifreddo in schijfjes).

Semifreddo met framboos

Smakelijk!

—

  1. Bill Granger gebruikte dus ook nog rozenwater en pistachenoten, maar die had ik niet voorhanden.
  2. Eigenlijk ben ik niet zo zot van honing. Met suiker lukt het net zo goed, en ook met suikervervanger zoals rijststroop moet het volgens mij goed aflopen.
  3. Grangers recept vraagt om verse frambozen, maar ik heb diepvriesframbozen gebruikt.

pannenlikker

“Ok. Wie wil er de eerste pot?”, vroeg ik terwijl ik aan de derde afwas begon. Ik heb twee desserts gemaakt, waaronder een chocolademousse, omdat ik voor dat andere dessert 6 eigelen nodig had, en dus met zes eiwitten bleef zitten.

Zo gauw of tellen kwam Henri, die voor de rest van de korte namiddag met zijn neus in een spannend leesboek zat gedoken, naar de keuken gespurt. Hij kroop daarbij listig Tessa voorbij, die reeds met de handdoek klaar stond om de vers afgewassen mengpot af te drogen.

“Ah,” droop hij stilletjes af, “het is een afdroogpot.”