Maand: februari 2006

Bea verblijft in het appartement van het bedrijf. Dat is hier vlak om de hoek, en daar durft ze tussen de middag wel eens naartoe verdwijnen. Het appartement werd ooit aangekocht om er ‘prominente’ gasten te laten verblijven, of anders om iemand van het upper management een slaapplaats te bezorgen wanneer het weer eens laat wordt. Ik ben er nog nooit geweest.

Er zijn zeven kamers, zo vertelt Bea mij. Twee slaapkamers, een keuken, een living, een badkamer, een toilet, en een bureau. Het bureau hoort eigenlijk een beetje bij de living, maar kan door een dubbele deur afgescheiden worden.

Gisterennacht heeft ze daar bezoek gekregen. Ergens rond een half twee ’s nachts werd ze uit haar slaap gewekt. Een afgevaardigde van een Noordafrikaans land had tijdens het afscheidsdiner van de assemblee aan iemand de sleutel weten te ontfustelen. Hij was hier slechts voor twee dagen, en had het niet nodig gevonden een hotel te reserveren omdat hij toch altijd van het appartement gebruik kan maken. De sleutelbewaarder was even vergeten dat we een stagiaire hadden.

Het misverstand werd vlug uitgeklaard, en gezien er toch twee slaapkamers zijn, mocht de man blijven overnachten. Al heeft ze wel haar slaapkamerdeur op slot gedaan. Vanochtend heeft ze hem niet meer gezien, maar van achter zijn deur kwam een stevig gesnurk. Haar slaapkamer heeft ze opnieuw afgesloten, en straks gaat ze, samen met haar stagebegeleider, even poolshoogte nemen.

Vorige week werd een tafel tegen de rug van mijn bureau geplaatst. Een helwit vlak, waarop keurig een wit toetsenbord, een witte muis en witte flatscreen monitor werden geplaatst. De bijhorende witte computer werd op de grond geplaatst.

“Vanaf dinsdag krijg je gezelschap”, werd mij breed grijnzend meegedeeld.

Kon het zijn? Werd ik uit het verdomhoekje gehaald, of werd er hooguit iemand bijgeplaatst? Gisteren kreeg ik zowat het ganse bedrijf over het vloer, net zoals toen ik dit bureau voor het eerst betrok. Ze vergaapten zich deze keer niet aan mij, tenminste niet rechtstreeks, maar zagen reeds mijn denkbeeldige gezelschap achter de computer aan het werk. Iedereen was mee met het grapje, behalve ik.

Ook vanochtend ging het nog even door, hoewel we allemaal moesten wachten tot zo’n halfuurtje geleden, toen mijn gezelschap zich aandiende. Bea was rechtstreeks met de trein uit Stuttgart gearriveerd. Ze was vanochtend om zes uur vertrokken, en had maar net de tijd gehad om haar bagage in het bedrijfsappartement achter te laten, voor ze aan mijn deur klopte.