anciaux de populist

Anciaux is er als de kippen bij om zijn electorale kansen terug wat veiliger te stellen. Bekijken we even deze uitspraken uit Hoezo, Gent wordt niets gegund? met als onderschrift: Minister van cultuur Bert Anciaux droomt hardop van toparchitectuur in Gent (DM 30/092005).

Over het winnende ontwerp van Neutelings-Riedijk zegt hij het volgende:

Overigens, en als ik nog een fout mag aanstippen in het traject voor het Muziekforum: het winnende ontwerp voor het forum vond ik ook niet je dat.

Welk ontwerp dan wel zijn goedkeuring wegdraagt? Dat van Toyo Ito natuurlijk. Want laat dat nu net het ontwerp zijn dat ook door de Gentenaars zelf een warm hart werd toegedragen.

Misschien moeten we dan maar eerder aan een uitbreiding van het S.M.A.K. denken?

Geen sprake van. Het Forum-bis zal verrijzen aan de Waalse Krook, in het centrum van de stad. Geen haar op mijn hoofd ook dat eraan denkt om een winkelcentrum te integreren in het nieuwe Forum.

Naar de mond praten kan hij alvast. Dat deed hij ook al bij het begin van het project toen hij zijn medewerking toezegde voor het Forum. Vandaag belooft hij opnieuw? Maar wat was die uitdrukking alweer? Met een kluitje in het riet sturen? Of is het van het kastje naar de muur? Ah. Politiek.

virtueel

Bernard Dewulf moet maar advocaat worden. Want hij volgt niet helemaal; een zinnetje dat ook vaak wordt aangehaald in geteleviseerde rechtszaken, en waarmee de advocaat-held van dienst op zo’n ridicule manier een dermate absurde situatie wenst aan te duiden dat het voor iedereen wel duidelijk moet zijn wat nu eigenlijk de grond van de zaak is. Volgt u nog?

Wat Dewulf niet meer volgt, is het “virtueel flirten” en zelfs “virtueel vrijen”. Dat flirten en vrijen, daar kan hij nog wel inkomen, maar dat woordje “virtueel”, dáár heeft hij het moeilijk mee.

Virtueel, zegt het woordenboek, is “in werkelijkheid of werkzaamheid kunnende treden” en “slechts schijnbaar bestaand”. Juist, meneer Dewulf, maar ziet u, woordenboeken zijn niet altijd helemaal mee met de tijd. U precies ook niet, maar dat geheel terzijde. Virtueel staat hier voor de digitale realiteit. Een realiteit die men nogal eens uit het oog verliest, omdat ze vermeend vluchtig is, maar niettemin reëel blijft. Volgt u nog, of ga ik te vlug? (Ziet u, iedereen kan met woorden spelen.)

Virtueel flirten kan u zien als het equivalent van de hoofse brieven die in het achtiende-eeuwse Frankrijk bij de adel de ronde deden, en waarin Choderlos de Laclos ongetwijfeld een groot deel van de inspiratie vond voor zijn Les Liaisons Dangereuses. Want ik heb de indruk, meneer Dewulf, dat het voor u allemaal veel minder virtueel was geweest indien het flirten was vastgelegd op een met de hand geschreven brief, voorzien van een vleugje Chanel. Veel romantischer bovendien, weet ik u al denken.

Of dat flirten onschuldig was, of een reden tot scheiden, dat is in wezen iets voor het koppel zelf, en wanneer zij daar zelf niet uit raken voor een bemiddelaar, zoals het gerecht. Maar steekt u zich, als een would be advocaat-acteur, alstublieft niet weg achter dat woordje virtueel. Tenzij u een rol in nieuw-Vlaamsche soapserie ambieert.

Camps&Dewulf: Chatbox (PDF, DM 30/09/2005)

misc 20050929

Een paar tips om uw ochtend nog beter te beginnen.

  • Wie ook maar een klein beetje geïnteresseerd is in cultuur, is waarschijnlijk ook geïnteresseerd in de Zone 09 van deze week. ’t Is gratis!
  • Oproep aan alle macho-mannen of andere die denken dat ze onmisbaar zijn op hun werk en dusdoende liever met hun bacillen het gezonde deel van de werkvloer (en het openbaar-vervoer-publiek) aansteken: blijf thuis! (Deze boodschap werd u gebracht door de bond van paranoïde hypochonders.)
  • Welke leiderschapsstijl wend jij bij voorkeur aan? taakgerichtheid: 3 / mensgerichtheid: 5: Je medewerkers werken graag voor jou. Je geeft feedback die leidt tot bijsturing van hun productief (sic) én hun houding binnen het team.
  • Niet geheel onbelangrijk misschien: Controle op on line gedrag op het werk
  • Wij tellen af tot het Filmfestival. Bij gent.blogt zijn we alvast begonnen met de berichtgeving. Ook het programma vindt u reeds on-line.

man vs fish

Toegegeven, het is geen eerlijke strijd. Maar het levert wel leuke foto’s op.

“Hoezo, ik mag die mixer niet gebruiken?”

man vs fish (i)

En Henk is (net zoals de goudvis, en de mixer) een dankbaar onderwerp. Zie eens hoe trots hij is op zijn vangst…

man vs fish (ii)

(Binnenkort meer…)

Anciaux Liegt!

Gent wil geen nieuw Antwerpen worden, noch op politiek, noch op economisch vlak. Maar kan iemand alstublieft het overduidelijke bedrog van Anciaux uit de regering dumpen (en meteen ook Gent behoeden voor zaken zoals de opzet van Foruminvest die, vlakbij de originele miskleun, een nieuw Shopping Center Gent Zuid plant neer te poten) ?

Gent is veel te bescheiden, lezen we dan in de reacties. Gent is niet genoeg georganiseerd, Gent is te chaotisch, en dat zorgt er dan weer voor dat het niet coherent genoeg naar buiten treedt. Nochtans is Gent –als ik even mag navelstaren– duidelijk genoeg voor de Gentenaars. En is Gent met duidelijke plannen naar Anciaux gestapt, die daar, neofiet als minister, 50 miljoen voor opzij zette, vervolgens zijn staart introk en zijn ziel aan Antwerpen verkocht.

Weg met Anciaux! (Anciaux Liegt!)

met zijn bokkepoot tot in uwen slokdarm

Meesterlijk. Via Pietel bij Humo Liegt! terecht gekomen. Het eerste filmpje (Jongeren en Gezondheid) had ik gisteren net op TV gezien, maar het tweede is nóg beter.

Maar ga misschien eerst het filmpje bekijken voor ge verder leest: Jongeren & Geloof.

Gij zult branden in de hel! De duivel zal u verkrachten! Met zijn bokkepoot tot in uwen slokdarm, met zijn horens in uw gat, elke dag opnieuw! En elke dag opnieuw zult gij nadenken over al die keren dat gij ’t Huis van de Heer voorbij zijt gegaan zonder respect te tonen, en ik, ik zal vanuit het Paradijs pissen op uwen kop zodat uw ogen van de stoom zullen verbranden. Da ga’k ik doen!

Ik. Kom. Niet. Meer. Bij.

Hoe ongelooflijk Vlaamsch. Hoe ongelooflijk herkenbaar. Het had Daens kunnen zijn, of Jan Decleir. (Of is dat niet hetzelfde?) De manier ook waarop hij spreekt, de klemtonen die net op de goede plaats worden gelegd.

Verbroedering tegen verloedering. […] Zodat we die daverende spooktrein vol pokkepubers terug op het goede spoor krijgen… Hoever kan zelfspot eigenlijk gaan?

lights, camera, action

Toen ik vanavond aan het Noordstation kwam, vond ik daar een deel van ‘het terras’ afgezet. Binnen de grenzen van een roodwit plastic lint stonden een aantal modellen, een fotograaf met lichtmeter, grimeurs, een posse groupies, en twee spotlights om ‘u’ tegen te zeggen.

Ware het niet dat ik mijn trein moest halen (ik kon Henri toch moeilijk laten wachten), had ik zorgvuldig een aantal foto’s genomen. Maar helaas is mijn tijd tussen werk en trein dermate krap bemeten dat ik met moeite de scène in mij kon opnemen.

Met moeite, maar goed genoeg om een kwijlspoor achter te laten van ‘het terras’ tot spoor negen (en had ik zever genoeg, misschien wel tot in Gent). Niet zozeer om de modellen, die er wel succulent uit zagen, maar vooral om de omstandigheden waarin de fotograaf zijn werk mocht doen. De succulente modellen waarvan sprake werden immers belicht door spots waartegen de Belgische zomerzon een zaklamp was. En dan dacht ik aan mijn fotoshoot zondag en aan de is[o|i]mo waarmee ik het moest stellen –het voor het vrouwelijke fandom ongetwijfeld minstens even succulente model even buiten beschouwing gelaten.

Maar hoe mooi was de juffrouw onder de lamp(en) uitbelicht. Welk een schitterend contrast tussen gelaat en kleding en de droefgeestige achtergrond van het Noord moet dat niet hebben opgeleverd.

*zucht*

is[i|o]mo

Allez, bon, het intrigeert mij. Wat zal het wezen? isomo, izimo, isimo? (Cfr mijn recente post.)

De materie in kwestie is EPS ofte expanded polystyrene (geëxpandeerd polystyreen), destijds ontwikkeld door BASF, en in de volksmond gekend als:

De engelstalige wikipedia brengt slechts weinig hulp, daar wordt enkel verwezen naar het basisproduct polystyrene, aldaar gekend onder de merknaam Styrofoam; in de duistalige versie (Polystyrol) spreekt men over Styropor. In de franstalige versie is er enkel sprake van het basisproduct.

Van de drie schrijfwijzen worden enkel beide versies met ‘i‘ doorverwezen naar geëxpandeerd polystyreen op wikipedia (isimo, izimo), isomo is daar ongekend. Ook de on-line versie van de van Dale helpt ons niet verder, want geen van de schrijfwijzen levert resultaat op (izimo, isimo, isomo). Heeft er iemand een uitgebreide (‘dikke’) van Dale bij de hand?

Het zou gewoon om een taalverschil kunnen gaan, waarbij men in Nederland voornamelijk isimo gebruikt, en in België isomo. Wat men dan weer historisch zou kunnen verklaren door te verwijzen naar de affiniteiten van de beide landen bij respectievelijk de EN of het FR taalgebieden. Op internet worden de beide termen alvast door elkaar gebruikt, al dient te worden vermeld dat de variant met ‘o‘ iets frequenter en vooral ook in ‘officiëler’ gebruik, opduikt (bvb. IVRO, IVIO en Isomo NV).

Wie weet meer?

goede software

Wat vindt u goede software, is min of meer de vraag die Michel gisteren vannacht stelde. Hmm. Ik ga het een beetje opentrekken naar software die ik (bijna) dagelijk gebruik.

  • Ecto (op mac): omdat het een goede interface heeft –op één storend detail na: geen hiërarchische lijst van categorieën (ze worden allemaal alfabetisch gelist, en dan sta ik daar met twee keer de categorie muziek). Ecto voor win trekt op geen zak; ik heb het net gedownload, en het voelt vreselijk stroef aan, de interface is anders (tabbed), en très winXP. Ik heb destijds nog met MarsEdit gewerkt, maar Ecto is toch nog stukken beter. Daarnet dan maar BlogJet ook eens gedownload, maar welke weblogeditor geeft nu default geen lijst met entries weer, maar enkel een venster om een entry in te posten. No thanks. Ecto it is.
  • DxO Optics Pro: een gemak om RAW files zonder veel gefoefel over te zetten naar JPG of TIFF. Al kan je wel behoorlijk veel foefelen als je dat wilt. Alleen serieus traag, maar goed, dan laten we het ding een nachtje runnen om 250 foto’s van RAW naar JPG te converteren.
  • Portable Thunderbird: wreed goed, maar om het new mail icoontje in de tray weg te krijgen, moet ik uit de inbox weggaan, en er teurg op klikken, zelfs al heb ik de nieuwe mail gewist of gelezen.
  • Apple mail.app: heeft issues met het wissen van pop-mail. Ik check mijn mail ’s ochtend thuis, wis de delted messages (command-k), quit mail.app, en als ik mijn pop mail (telenet) check in Thunderbird, duiken al die gewiste messages terug op. Dit gebeurt zelfs al start ik mail.app thuis herhaaldelijke keren opnieuw op. En ja, de instellingen staan correct ingesteld.
  • Ultraedit: de teksteditor voor win. Ik gebruik het al sinds 1996; minstens zo goed als BBEdit, en veel goedkoper bovendien.
  • NetNewsWire: zeer goed, zeer bruikbaar, maar enorm traag om op te starten, en freezes zowat al de rest tijdens het opstarten. Maar er bestaat niks beters.

En dan zijn er nog zaken zoals Photoshop en Firefox en Breezebrowser en SmartFTP etc. En dingen zoals Dreamweaver omdat ik het moet gebruiken. Geef mij maar Homesite, maar ja, daar zit al die collaborative bloatware niet in die we denken nodig te hebben. Problemen met check in/check out, file rename (ctrl-shift-pijltje werkt niet om te selecteren), etc.

En mijn nummer één favoriete feature van alles op alle computers die ik ooit gehad heb ooit?

  • De integratie van GUI en CLI in Mac OS X; hoe je een deftig uitziend en voor leken bruikbaar OS kan hebben en tegelijkertijd de kracht van UNIX under the hood (al blijft die kracht en snelheid vooral under the hood, want ik vind win machines nog altijd dat ietsje sneller dan mac machines).

Bottom line: er is eigenlijk bitter weinig software waar ik niet zonder zou kunnen –en dan spreken we over specifieke programma’s, niet over functionaliteit. Want ik zou waarschijnlijk niet meer zonder een e-mail programma kunnen (alles is relatief), maar Thunderbird is zeker niet mijn gedacht van de perfect tool daarvoor. Apple mail.app komt daar veel dichter bij, of MS Outlook, maar dat is dan weer iets te bloated.

Maar goede software? Dun gezaaid…

mamma Bertolli

Crédulité heet men dat in het Frans: gelieve nu uw vinger op te steken als u dacht dat de Bertolli spaghettisauzen écht op ambachtelijke wijze werden gemaakt door Italiaanse mamma‘s. In Nederland (en bij DM) was men daar blijkbaar dermate over verwonderd, dat men het nodig achtte daaraan het grootste deel van een artikel ter introductie van het programma Keuringsdienst van Waarde te besteden.

Iedereen weet, zo geven ze zelf toe, dat de mamma’s waarvan sprake, gewoon actrices zijn. Niettegenstaandie die wetenschap, gaan de makers van het programma op zoek naar die actrices, nadat ze bij Bertolli te horen krijgen dat enkele van de dames toch authentieke werkneemsters zijn. Eenmaal in Italië echter vallen ze van de ene verassing in de andere:

Toen we in de verte de Bertolli-fabriek zagen opdoemen, vielen onze monden open van verbazing: bovenaan prijkte in het groot ‘Knorr’!

En dan begint het nog maar:

Daarna hebben we post gevat aan de ingang van de fabriekspoort. Op voorhand hadden we tien foto’s uitgeprint van de pastakokkinnen/actrices, handig om de juiste personen te vinden. Maar de portier herkende helemaal niemand.

Wacht, wacht! Het wordt nog straffer:

Wat bleek? Alle pastasauzen van Knorr/Bertolli worden gemaakt door welgeteld één werknemer. Die moet eenvoudigweg op een knopje drukken om de volautomatische machines te bedienen… Tot zover het romantische beeld van manuele bereiding.

Oh! Want hoewel iedereen het reeds wist, kunnen we het nu pas geloven: de. Italiaanse. mamma’s. zijn. niet. echt! Erger nog, een van de dames blijk een Zuid-Spaanse (!) actrice te zijn. Schande! Er wordt gelogen in de reclame.

Gelukkig kunnen ze de actrice in kwestie contacteren, en die geeft hen het adres van de juiste filmlocatie. De fabriek in kwestie was niet eens een pastafabriek.

The plot thickens.

Dan krijg je toch bedenkingen bij het concept dat marketeers proberen te verkopen. In het spotje klinkt slechts één zinnetje à la ‘eerlijke ingrediënten, eerlijke smaak’. Tja. […] Ter plekke is Italia zeker bella. Ronde Italiaanse mamma’s bereiden er met tomaat, knoflook en rozemarijn de heerlijkste tomatensaus. Terug in eigen land willen we bella ItaItalia op ons bord hercreëren, maar de reclamewereld misbruikt het concept.

Aaaaarrrrgggghhhhh! Er zijn grenzen. For f-ck’s sake! Hoe goedgelovig kan je zijn. Als mensen de reclame al geloven, hoe kan je dan verwachten dat ze niet zomaar alles slikken wat er in de media wordt verteld.

In het lijstje van de strafste verhalen op het einde van het artikel, krijgen we nog het volgende mee: Houtovenpizza’s van Iglo bestaan niet

Op de verpakking van de Iglo-pizza’s stond jarenlang vermeld dat ze gebakken werden in echte houtovens. De Keuringsdienst trekt naar de pizzabakermat, Napels. Ze peilen daar bij echte pizza-experten naar het waarheidsgehalte van de houtovens. De Italianen staan versteld: met afgrijzen onderwerpen ze de bewuste Iglo-pizza aan een onderzoek. Hun conclusie: deze pizzas werden absoluut niet bereid in een houtoven. Net wat de Keuringsdienst dacht. In de praktijk kan een dergelijke grootschalige productie toch onmogelijk gerealiseerd worden? Een echte pizzabakker legt plastisch uit dat houtovens speciale dingen zijn: alleen berkenhout mag dienst doen als ovenmateriaal, en in de bodem moet zout ingebakken zitten. Na de uitzending gaf Iglo de fout toe, en het woord ‘houtoven’ prijkt niet langer op de verpakking.

Hoezo, het zijn geen echte houtovenpizza’s? Straks gaan ze mij nog vertellen dat de “ballekes op Brabantse wijze” van de Comme chez Soi in de traiteurafdeling van de Delhaize niet hoogstpersoonlijk door Pierre Wynants worden bereid. Of zoals de bediende antwoordde aan de met morbide obesitas geplaagde vrouw in het station van Providence, Rhode Island: “Sure that’s a low fat triple fudge brownie.”