mamma Bertolli

Crédulité heet men dat in het Frans: gelieve nu uw vinger op te steken als u dacht dat de Bertolli spaghettisauzen écht op ambachtelijke wijze werden gemaakt door Italiaanse mamma‘s. In Nederland (en bij DM) was men daar blijkbaar dermate over verwonderd, dat men het nodig achtte daaraan het grootste deel van een artikel ter introductie van het programma Keuringsdienst van Waarde te besteden.

Iedereen weet, zo geven ze zelf toe, dat de mamma’s waarvan sprake, gewoon actrices zijn. Niettegenstaandie die wetenschap, gaan de makers van het programma op zoek naar die actrices, nadat ze bij Bertolli te horen krijgen dat enkele van de dames toch authentieke werkneemsters zijn. Eenmaal in Italië echter vallen ze van de ene verassing in de andere:

Toen we in de verte de Bertolli-fabriek zagen opdoemen, vielen onze monden open van verbazing: bovenaan prijkte in het groot ‘Knorr’!

En dan begint het nog maar:

Daarna hebben we post gevat aan de ingang van de fabriekspoort. Op voorhand hadden we tien foto’s uitgeprint van de pastakokkinnen/actrices, handig om de juiste personen te vinden. Maar de portier herkende helemaal niemand.

Wacht, wacht! Het wordt nog straffer:

Wat bleek? Alle pastasauzen van Knorr/Bertolli worden gemaakt door welgeteld één werknemer. Die moet eenvoudigweg op een knopje drukken om de volautomatische machines te bedienen… Tot zover het romantische beeld van manuele bereiding.

Oh! Want hoewel iedereen het reeds wist, kunnen we het nu pas geloven: de. Italiaanse. mamma’s. zijn. niet. echt! Erger nog, een van de dames blijk een Zuid-Spaanse (!) actrice te zijn. Schande! Er wordt gelogen in de reclame.

Gelukkig kunnen ze de actrice in kwestie contacteren, en die geeft hen het adres van de juiste filmlocatie. De fabriek in kwestie was niet eens een pastafabriek.

The plot thickens.

Dan krijg je toch bedenkingen bij het concept dat marketeers proberen te verkopen. In het spotje klinkt slechts één zinnetje à la ‘eerlijke ingrediënten, eerlijke smaak’. Tja. […] Ter plekke is Italia zeker bella. Ronde Italiaanse mamma’s bereiden er met tomaat, knoflook en rozemarijn de heerlijkste tomatensaus. Terug in eigen land willen we bella ItaItalia op ons bord hercreëren, maar de reclamewereld misbruikt het concept.

Aaaaarrrrgggghhhhh! Er zijn grenzen. For f-ck’s sake! Hoe goedgelovig kan je zijn. Als mensen de reclame al geloven, hoe kan je dan verwachten dat ze niet zomaar alles slikken wat er in de media wordt verteld.

In het lijstje van de strafste verhalen op het einde van het artikel, krijgen we nog het volgende mee: Houtovenpizza’s van Iglo bestaan niet

Op de verpakking van de Iglo-pizza’s stond jarenlang vermeld dat ze gebakken werden in echte houtovens. De Keuringsdienst trekt naar de pizzabakermat, Napels. Ze peilen daar bij echte pizza-experten naar het waarheidsgehalte van de houtovens. De Italianen staan versteld: met afgrijzen onderwerpen ze de bewuste Iglo-pizza aan een onderzoek. Hun conclusie: deze pizzas werden absoluut niet bereid in een houtoven. Net wat de Keuringsdienst dacht. In de praktijk kan een dergelijke grootschalige productie toch onmogelijk gerealiseerd worden? Een echte pizzabakker legt plastisch uit dat houtovens speciale dingen zijn: alleen berkenhout mag dienst doen als ovenmateriaal, en in de bodem moet zout ingebakken zitten. Na de uitzending gaf Iglo de fout toe, en het woord ‘houtoven’ prijkt niet langer op de verpakking.

Hoezo, het zijn geen echte houtovenpizza’s? Straks gaan ze mij nog vertellen dat de “ballekes op Brabantse wijze” van de Comme chez Soi in de traiteurafdeling van de Delhaize niet hoogstpersoonlijk door Pierre Wynants worden bereid. Of zoals de bediende antwoordde aan de met morbide obesitas geplaagde vrouw in het station van Providence, Rhode Island: “Sure that’s a low fat triple fudge brownie.”