Toen ik vanavond aan het Noordstation kwam, vond ik daar een deel van ‘het terras’ afgezet. Binnen de grenzen van een roodwit plastic lint stonden een aantal modellen, een fotograaf met lichtmeter, grimeurs, een posse groupies, en twee spotlights om ‘u’ tegen te zeggen.
Ware het niet dat ik mijn trein moest halen (ik kon Henri toch moeilijk laten wachten), had ik zorgvuldig een aantal foto’s genomen. Maar helaas is mijn tijd tussen werk en trein dermate krap bemeten dat ik met moeite de scène in mij kon opnemen.
Met moeite, maar goed genoeg om een kwijlspoor achter te laten van ‘het terras’ tot spoor negen (en had ik zever genoeg, misschien wel tot in Gent). Niet zozeer om de modellen, die er wel succulent uit zagen, maar vooral om de omstandigheden waarin de fotograaf zijn werk mocht doen. De succulente modellen waarvan sprake werden immers belicht door spots waartegen de Belgische zomerzon een zaklamp was. En dan dacht ik aan mijn fotoshoot zondag en aan de is[o|i]mo waarmee ik het moest stellen –het voor het vrouwelijke fandom ongetwijfeld minstens even succulente model even buiten beschouwing gelaten.
Maar hoe mooi was de juffrouw onder de lamp(en) uitbelicht. Welk een schitterend contrast tussen gelaat en kleding en de droefgeestige achtergrond van het Noord moet dat niet hebben opgeleverd.
*zucht*