zweegers tempts baker

Vlakaf zeggen dat het slecht was, zou gelogen zijn. Beweren dat het een hoogvlieger was evenzeer. Maandagavond trad een bloednerveuze Joost Zweegers op voor een goed gevulde Blue Note festivaltent. De set opende instrumentaal, met toch wel de betere muzikanten van de Belgische jazz (o.a. Bert Joris en Ewout Pierreux); aan de muzikanten zou het alvast niet liggen.

Joost Zweegers sings Chet Baker (xv)

Zweegers miste vooral in het begin een duidelijke richting, wat zich soms vertaalde in een beetje onvastheid. Zijn stem was eerder vlak, monotoon, zonder een zwaarder timbre met de nodige nuances. Al deed hij ijverig zijn best het gemis daaraan op te smukken met een glas whiskey en een sigaret (wat van hem nog geen Gainsbourg maakt natuurlijk).

Joost Zweegers sings Chet Baker (vi)

Het contrast tussen de muzikanten en Zweegers was niet klein. Trompettist Bert Joris had zaterdag al een indrukwekkende set neergezet, en gaf maandag een al even goede interpretatie van Baker weer (die klankkleur!). Daarnaast moet ook Ewout Pierreux worden vermeld, die niet alleen zeer vakkundig Zweegers begeleidde, maar tijdens de solo’s zijn echte muzikaliteit kon voorleggen.

Joost Zweegers sings Chet Baker (iii)

Na Cry me a River, ongeveer halverwege de set, ging het duidelijk beter, maar helemaal los kwam hij pas bij het tweede (laatste) bisnummer, Never back down. Een song van zijn recente CD, die (naar ik aanneem) door Frank Vaganée (van het Brussels Jazz Orchestra) van jazzy arrangementen werd voorzien, en waar hij zich duidelijk veel meer in thuisvoelde.

Joost Zweegers sings Chet Baker (xiv)

Kortom, Zweegers is zeker niet –zoals sommigen misschien hadden gewild– op zijn bek gegaan, al is wel gebleken dat hij zich in zijn eigen genre beter thuisvoelt. En dat lijkt me (voor beide genres) een goede zaak.

Joost Zweegers sings Chet Baker, gezien in het kader van het Blue Note Festival in De Bijloke, op maandag 18 juli. Meer foto’s vind je in deze Blue Note Festival 2005 flickr set

dee dee

Ladies and gentlemen, allow me to present: Dee Dee Bridgewater.

Dee Dee Bridgewater (v)

Het eerste album dat ik van Dee Dee Bridgewater heb gekocht, was Love And Peace: A Tribute To Horace Silver. Ik had toen noch van Horace Silver, noch van Dee Dee Bridgewater gehoord, maar ik had de CD half voorbeluisterd in de Fnac, en het leek me wel wat. Ik onthield vooral Permit Me To Introduce You To Yourself, dat ik een jaar of zo later, ergens in een café in de buurt van de Overpoort ‘live’ te horen kreeg, tijdens een optreden van een vriend die toen in een jazzgroepje zat. Met een zangeres die van wanten wist (al ben ik haar naam vergeten).

Dee Dee Bridgewater (viii)

Later heb ik nog een stuk wat albums gekocht, met wisselende kwaliteit, en waar misschien Live at Yoshi’s nog het meeste uitspringt. (Yoshi is een ‘jazz house‘ in Oakland, CA.) Maar die eerste CD bleef ‘hangen’.

Dee Dee Bridgewater (iii)

Zaterdagavond op het Blue Note Festival was zonder meer het meest professionele optreden tot nog toe. En daarmee bedoel ik dat het optreden verschrikkelijk grondig in elkaar was gestoken en gerepeteerd, maar wel op zulk een manier dat op geen moment de magie door routine of afdreunen werd verstoord. Dee Dee wist feilloos het publiek naar haar hand te zetten, en bracht op overtuigende manier (voor sommigen al meer dan voor anderen) met het Frans-chansonrepertoire van haar recente CD.

Het was misschien niet meteen het meest ‘jazzy’ optreden van de eerste helft van het festival (All that jazz.), maar het vond zeker de weg naar het publiek. Wij vonden het alvast geslaagd entertainment.

Dee Dee Bridgewater, gezien in het kader van het Blue Note Festival in De Bijloke, op zaterdag 16 juli.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt. Meer foto’s vind je in deze Blue Note Festival 2005 flickr set)

de selectie

De meeste tijd kruipt in de selectie van de foto’s. Naast het nemen van de foto’s natuurlijk; drie keer per dag anderhalf uur op uw knieën voor een podium kruipen is niet meteen weinig (of comfortabel) te noemen. Ik blijf het echter een schitterende bezigheid vinden, en ik heb in die paar dagen al enorm veel bijgeleerd.

Toe te voegen aan het lijstje van gisteren:

  • snelle geheugenkaarten zijn belangrijk. Ik heb er nu twee: een SanDisk Extreme III 1GB (en die is snel), en een Hitachi Microdrive 1GB (die in vergelijking enorm traag is). Bij de SanDisk is de geheugenbuffer van de D70 de traagste factor, bij de Hitachi de snelheid waarmee naar de schijf kan weggeschreven worden. Een merkbaar verschil. Hm. De buffer blijft hetzelfde natuurlijk, maar in het geval van de SanDisk wordt hij sneller naar de schijf weggeschreven.
  • trager dan 1/20s sluitertijd kan je het vergeten. Niet omdat je de camera niet lang genoeg kan stilhouden (monopod en VR zorgen ervoor dat dit wél kan); de mensen op het podium blijven gewoon niet lang genoeg stilstaan.
  • meer foto’s = beter (in dit geval). In sequentie schieten is soms bijna een noodzaak, vooral als je mensen hebt zoals Richard Galliano, die zelden stil blijven staan, of als Terence Blanchard, die tijdens zijn geblaas (de man speelt trompet), het overtollig vocht (zeg maar ademdamp of spuug) dat in zich zijn trompet verzamelt, als een walvis uitblaast. Schitterend! Maar helaas zat ik toen reeds met de Hitachi, en heb ik geen enkel scherp beeld (hey, any excuse will do).
  • f*ckin focus. Ik ga het blijven herhalen. Pak nu Richard Galliano, die met zo’n gigantische trekzak (accordeon in ’t schoon Vlaamsch) voor zijn buik hangt. Bij refocussing trekt dat ding onmiddellijk de focus naar zich toe, ipv naar het gezicht van Galliano. Handmatig bijstellen is geen sinecure, zonder split screen, wanneer je over bij- en verziende astigmatische ogen beschikt.

Maar het is nog steeds even f*cking fantastisch.

En terwijl ik effekens tijd heb: een kleine selectie.

Richard Galliano zelf:

Richard Galliano NY Trio (vi)

Zijn bassist, Larry Grenadier:

Richard Galliano NY Trio (ii)

Bert Joris (sorry, de kleuren zitten niet goed):

Bert Joris Quartet (v)

En bassist Philippe Aerts:

Bert Joris Quartet (ii)

Meer in Blue Note Festival 2005 flickr set.

Il Barbiere di Siviglia

Het daagt mij dat ik nog niets heb gepost over de laatste opera van het seizoen. Hoe jammer ook om dat anders wel geslaagde seizoen met een ietwat valse noot te moeten afsluiten.

Le Barbier de Séville is oorspronkelijk een toneelstuk van Pierre Beaumarchais, geschreven in 1775. Het werd door Cesare Sterbini verwerkt voor Gioacchino Rossini’s Il Barbiere di Siviglia (ofte Almaviva ofte L’inutile precauzione) in 1816, maar kreeg eerder reeds (in 1786) een vervolg in Mozarts Le nozze di Figaro.

Almaviva houdt van Rosina, Bartholo wil met Rosina trouwen voor haar geld. Almaviva schakelt de kapper Figaro in om Rosina van Bartholo weg te kapen, en slaagt er in om met Rosina te trouwen. Totdaar het verhaal.

De muziek is helaas even gevarieerd als de plot, en het jammerlijke feit dat Ivan Törzs op het laatste moment moest inspringen voor Michel Tilkin heeft daar niet veel goeds aan gedaan. Ook vocaal waren er niet echt hoogtepunten, met uitzondering misschien van Lionel Lhote als Figaro.

Helemaal bedroevend was echter de mise-en-scène: een jammerlijk gemiste kans. In voetbaltermen zou het heten dat er verschrikkelijk veel voorzetten waren, maar dat helaas niemand erin slaagde de bal het doel binnen te krijgen. Er waren een aantal geslaagde vondsten (het popdeuntje tijdens de serenade), de onzichtbare spiegel tussen het publiek en de scène, de kostuumwissels van Rosina, en zelfs het voor de hand liggende ‘slappe handje’ van Figaro. De setting was echter een bijzonder traditionele kapperszaak, met een verwarrende dubbele binnen- en buitenfunctie.

Maar waarom (en hier komt die gemiste kans) heeft men de clichés niet verder doorgetrokken. Dit was dé kans om in ware Almodóvar-stijl kitch en cliché tot een geslaagde verpakking in de vertelling te integreren (denk bvb Tacones lejanos), en zo tot een boeiende voorstelling te verwerken.

Helaas.

Il Barbiere di Siviglia van Gioachino Rossini, gezien in de Vlaamse Opera op 9 juni 2005

nog downloads

Rechtszaken tegen downloaders hebben een averechts effect (DM), Optreden tegen downloaden werkt contraproductief (DS): vandaag staat het in alle kranten, dus moet het wel waar zijn.

De tegenargumenten blijven dezelfde (*geeuw*):

Marcel Heymans, voorzitter van de Ifpi, vindt de studie van wereldvreemdheid getuigen. “Het is een hypothetische studie: je vraagt mensen naar dingen die ze niet kennen, dat is moeilijk om te beantwoorden. Bovendien hadden ze beter mensen ondervraagd die al tegen de lamp gelopen zijn. Ik denk dat weinigen van hen nog illegaal zullen downloaden.”

Zo staat in DS te lezen. Volgens DM is er wel degelijk onderzoek verricht bij de ‘gepakten’:

Uit de studie blijkt dat de dreiging met zware straffen in het begin wel een afschrikeffect heeft, waardoor de downloaders in kwestie zich een tijdje koest houden. Maar op lange termijn gaan ze meer downloaden dan studenten die eerder werden blootgesteld aan gematigder straffen. Lichte straffen hebben volgens de onderzoekers dus meer zin dan zware boetes.

Enfin, ik wou gewoon een excuus om naar het rapport te linken. Je kan het vinden op de site van het Center for Advanced Studies in Law and Economics van de Universiteit Gent. Onderaan de pagina, CASLE Paper no. 6: Ben Depoorter, Sven Vanneste and Alain Van Hiel – Gentle Nudges V. Hard Shoves In Copyright Law: An Empirical Study On The Conflict Between Norms And Enforcement (PDF, 380kb, 19 blz).

digitale muziek: hoe het wel kan

Au fond, trek ik mij van mannetjesputters zoals Marcel met zijn IFPI niet te veel aan. Net zoals vermoedelijk een groot deel van de rest van de bevolking, doe ik gewoon mijn ding, naar eer en geweten, want geen enkele van mijn ‘illegale’ downloads heeft tot nog toe één eurocent aan een artiest of een platenmaatschappij gekost. Integendeel.

Wel heb ik er mijzelf reeds herhaaldelijke keren voor miskopen behoed, simpelweg door tot heelder albums te kunnen voorsmaken, en mijn beslissing te kunnen baseren op de muziek, en niet louter op de reputatie van een muzikant. Maar of die muzikant nu bij maatschappij A of B een contract heeft, zal mij worst wezen. Het budget voor boeken-cds-dvds ligt (min of meer) vast, en het al dan niet downloaden heeft daar bovendien geen enkele invloed op. (Hooguit laat ik mijn aankoop beïnvloeden door een waarschuwing ‘copy protected CD’: ik betaal niet graag voor het privilege als dief te worden beschouwd.)

Dat het ook kan zonder alle pseudo-auteursrechtelijke voorwendsels kunnen we recent weer zien aan voortrekker BBC, dat via haar website alle symfonieën van Beethoven gratis als download ter beschikking stelt (al zijn ondertussen symphonieën 1 & 3 niet langer beschikbaar).

Voorzien van een duidelijke disclaimer:

The BBC grants you a 7-day, non-exclusive licence to download this Beethoven Experience audio. You may not copy, reproduce, edit, adapt, alter, republish, post, broadcast, transmit, make available to the public, or otherwise use this audio in any way except for your own personal, non-commercial use. You may not use this file for the purpose of promoting, advertising, endorsing or implying a connection with you (or any third party) and the BBC, its agents or employees. The BBC will not be liable for any loss or damage which you may suffer as a result of or connected with the download or use of this file.

En ook:

Once you’ve downloaded the files you can listen to them at your own convenience, and keep them on your computer for as long as you wish.

Maar in principe mag je er dus ook een CD mee maken, voor eigen gebruik.

Het Festival van Vlaanderen, in navolging van de BBC, zal, in een zoektocht naar publieksverbreding in september, archiefmateriaal en nieuwe opnames beschikbaar stellen voor het concertpubliek.

Jan Briers, gedelegeerd bestuurder: “Als een van de eerste concertorganisatoren brachten we een compilatie-cd uit, tegelijk met het programmaboek. Maar we willen niet langer de grote verspiller zijn die blinkende schijfjes uitdeelt. Daarom deze gerichte actie, waarbij het publiek zelf een keuze kan maken en zijn favoriete muziek kan downloaden.”

Vreest Briers dan niet de reacties van de muziekindustrie (mijn bold)?

Briers is niet bang van boze telefoontjes van de platenmaatschappijen. “De grote labels hebben het festival ook nooit geholpen. Het afzetgebied in België is blijkbaar te klein. Wat wij doen, zie ik als het vergroten van de markt. Laat het Budapest Festival Orchestra gratis beluisteren, en de nieuwsgierigheid is gewekt naar dat ensemble of naar de muziek van Mahler die ze uitvoeren.”

Over het altruïsme van de muziekindustrie kunnen we, wat betreft klassieke muziek, heel duidelijk zijn:

Marcel Heymans, voorzitter van Ifpi, de belangenorganisatie van de muziekindustrie, denkt niet dat dat zo gauw zal veranderen. De belangstelling is er gewoon niet. Heymans:”[…]Klassieke cd’s vormen een zeer klein segment. Ze maken misschien vijf procent uit van de totale cd-markt.”

Verwaarloosbaar voor het IFPI.

(Dikke pluimen dus voor BBC & Klara / Festival van Vlaanderen.)

(Citaten: website BBC en Klassiek voor de iPod-generatie, DS 14/06)

oeso?

De krant blijft goed nieuws brengen vandaag: OESO-rapport zorgt voor controverse bij muziekmaatschappijen (DM 14/06). Er is geen verband tussen de opkomst van illegaal downloaden van muziek en de slechte prestaties van de muziekindustrie.

Ik heb net het artikel gelezen (nog niet het rapport, dat neem ik vanavond misschien eens door), en Heymans is eigenlijk een heel grappig mannetje. Neem nu bijvoobeeld het volgende:

Heymans verwijst het Oeso-rapport naar de prullenmand. “Het werd gemaakt door hoge diplomaten die zich niet bewust zijn van de problemen waarmee de platenmaatschappijen en hun artiesten kampen. Ze hebben zich om de tuin laten leiden door de telecommaatschappijen. Het is ook duidelijk dat ze niet weten hoe de maatschappij nu denkt over auteursrechten. De meeste burgers beschouwen gratis muzieknummers als vanzelfsprekend”, zegt Heymans.

Ten eerste is het grootste probleem van de artiest de platenmaatschappij zelf, die met alle zuurverdiende centen gaat lopen, en daarbij zijn CD(s) dermate duur probeert te verkopen, dat ze niet anders kunnen dan floppen. 20+ EUR voor een CD, nee maar.

Ten tweede zou de muziekindustrie beter samenwerken met de telecomindustrie, voor deze laatste het schip van de eerste partij helemaal tot zinken brengt. De platenmaatschappijen lachtten Jobs uit, toen die met zijn idee voor iTunes Music Store op de proppen kwam. Laat ze gerust lachen, de telecomindustrie gaat, na hun succes met de digitale muziek, ook nog wel met de contracten van de muzikanten lopen.

En ten derde: Het is ook duidelijk dat ze niet weten hoe de maatschappij nu denkt over auteursrechten. Muhahahaha. De maatschappij evolueert duidelijk naar een Fair Price systeem. Is uw CD te duur, dan haal ik hem wel ergens anders. Marcel jong, we blijven het herhalen: het wordt aanpassen of opkrassen.

Het rapport van de Oeso stelt echter nog dat het internet meer kansen biedt aan creativiteit, nieuw talent en onafhankelijke platenlabels. Enquêtes onder artiesten laten ook zien dat ze het internet massaal omarmen als platform om hun krachten te bundelen en hun werk te promoten.

Illegaal downloaden ipv te kopen: nee. Illegaal proeven: ja. Zo heb ik de nieuwe van Coldplay illegaal binnengehaald, en na beluistering opnieuw verwijderd. Een doorslagje van het oude album. Blij dat ik geen geld heb uitgegeven aan een CD die ik –achteraf beschouwd– niet eens wou hebben. Anderzijds, via Jazz and Conversation heb ik bvb al zaken gedownload die ik eerst niet kende, en daarna heb gekocht. Het internet is een perfect medium om nieuwe dingen te leren kennen (of het nu boeken, cds, films, theatervoorstelling of wat dan ook zijn). Iedereen met een klein beetje verstand beseft dat maar al te goed, nietwaar Marcel?

Zie ook: de press release, Online music distribution providing both opportunities and challenges according to OECD report, en het rapport, Digital Broadband Content: Music (PDF, 132 blz).

meer!

Meer foto’s, meer muziek, meer boeken, meer strips, meer lawaai, meer vakantie!

Pieter[l|r] heeft gelijk: flickr is een groot feest. Ik zag het vroeger als een alternatief voor tpv, maar eigenlijk is het meer een aanvulling daarop. Enfin, ik bekijk hoe ik het juist ga aanwenden. Het zou goed zijn als je een badge zou kunnen maken van foto’s uit een photoset. Wreed praktisch is inderdaad de ‘contactsfeature, waardoor je in één oogopslag alle recente foto’s van said parties te zien krijgt. Makkelijker dan RSS (tenzij in mijn reader een feature zit die ik nog niet ontdekt heb).

Meer muziek: binnenkort start ik met wat korte CD-besprekingen of aanraders, voorzien vaan een voorbeeld-mp3, die dan maximaal of een week of zo beschikbaar blijft. Een procdure schaamteloos afgekeken van excellente muzieksites zoals daar zijn: aurgasm, Gunter likes french fries, Jazz and Conversation, Xanax Taxi, en vele andere. Think of it as december.org redux –voor de vier man die zich die site nog herinneren.

Meer boeken: op mijn nachtkastje ligt Zorro, het nieuwe epos van Isabel Allende (vanochtend gekocht in de Limerick), waarmee ik een Tessa te snel ben af geweest (tsja, had ze maar niet naar dat congres in Stockholm moeten gaan).

On an entirely different matter zijn ‘ze’ (De Lijn) dit weekend begonnen met het groots weekendoffensief om de tramsporen in onze straat te vervangen. De komende vier weekends wordt er rond de klok gewerkt, met navenante last voor de omwonenden. Niet dat ik er voorlopig ook maar iets van heb gemerkt (behalve dan dat net tijdens dit regenweekend de trams niet rijden in onze straat). Binnenkort (= volgend weekend) wat foto’s maken.

That’s it. Wat betreft de strips, ga ik straks (zodra ik mijn logon gegevens heb ontvangen) de ‘explorefeature van De Poort eens bekijken (misschien meer daarover later), en die vakantie, tsja, een mens moet kunnen dromen.

(BTW stay tuned volgende week, voor de fnac cadeaucheque.)