Categorie: muziek

Om de draad weer op te pikken: zowel Fred Hersch als Wayne Shorter waren schitterend.

Wat overigens opviel, tijdens Jazz Middelheim, was dat er nogal wat ouwe knarren aanwezig waren. Naast de jonge progressievelingen, that is. Wat meteen voor een behoorlijk (bekoorlijk ?) contrast zorgde.

We hebben het over Toots Thielemans (83), Randy Weston (79), Kenny Wheeler (75), Wayne Shorter (71), en dan heb ik het nog niet gehad over de gemiddelde leeftijd van de muzikanten in de Dizzy Gillespie All-Star Big Band (James Moody is net 80 geworden, Paquito D’Rivera is pas 57, maar Slide Hampton is dan weer 73). Al hoor je mij daar niet over klagen, want de kwaliteit droop ervanaf.

Een aantal artiesten kende ik enkel van naam (en vaak ook: faam), en ik werd vaak aangenaam verrast. Staan aldus op het lijstje ‘dringend CD van te kopen’:

• Nathalie Loriers: ik ben fan van Yusef Lateef, en Rabih Abou-Khalil: oosterse jazz, of jazz met oosterse invloeden, en dat wat het Chemins Croisés Quintet bracht lag perfect in de lijn daarvan. Helaas wist Loriers on te vertellen: Wij hebben geen CD te koop. Pas de disque du tout. Al hoop ik nog steeds dat dit meer een kwinkslag was dan een waarheid. (Dan probeer ik wel iets anders van haar.)
• Fred Hersch: grote bekende onbekende. Heeft al verschrikkelijk veel Grote Dingen gedaan, maar is steeds wat op de achtergrond gebleven. Heeft composities gemaakt voor o.a. Bill Frisell (heeft een daarvan gespeeld), en voor mij kan dit niet meer stuk.
• Randy Weston. Randy Weston! African Jazz. Roots vermengd met klassieke jazz, speels, swingend, bonkend soms. Alex Blake! Hoe die man aan zijn bas zat te plukken, te trommelen, de snaren als percussie-instrument gebruikend, was ongelooflijk. Vaak een pain in the ass om te fotograferen, want hij zat geen second stil terwijl hij bezig was (gelukkig nam hij af en toe een pauze). Een aanrader, en een van de beste concerten.

De Dizzy Gillespie All-Star Big Band, scoorde ook zeer hoog. Al schortte er iets aan het geluid, waardoor zangeres Roberta Gambarini er vaak slechts middelmatig uit kwam. Ten onrechte, vermoed ik, want haar scat singing kwam er soms wel goed door. Een zeer onderhoudend concert evenwel, waarbij grapjes met het publiek niet werden vermeden. Het publiek ging dan ook totaal uit de bol (meer nog dan bij Toots), en met reden.

Om te onthouden:

• Around the drummer: het concept rond drummer Teun Verbruggen
• DJ Grazzhoppa’s DJ Big Band vs. Aka Moon: slechts met moeite jazz te noemen, en geheel mijn ding niet, maar wel Zeer Goed.
• Erwin Vann Group: improvisatie ten top.
• Bzzz Pük featuring Nguyên Lê (zie bespreking gisteren)

Waarmee met bovenstaande meteen bewezen wordt dat de Belgische Jazz roert, en mijn oorspronkelijk stelling (niet erg ‘gedurfd’) meteen radicaal in duigen valt.

Geen minpunten? Tuurlijk: wat deed die synthesizer bij Toots Thielemans?

Er was eigenlijk maar één echte ontgoocheling, en dat was Uri Caine: Bedrock. Hoewel ik reeds geruime tijd fan ben van Uri Caine (eerder dit jaar had ik hem nog aan het werk gezien met Peter Vermeersch in de Vooruit), vond ik dat dit concert de punch miste die hij toen had.

Grootste minpunt was evenwel de mistmachine (en de belichting). Dat ding heeft misschien een functie, bij één of twee nummers, maar als je gedurende meer dan de helft van het optreden een mistbank voor de ogen krijgt, waardoor je soms amper de artiesten te zien krijgt, dan kan je wel spreken van overdaad. En wat is er mis met wit licht? Een accentje blauw (of zelfs roze) kan altijd, maar alweer: kan het wat subtieler alstublieft?

Edoch: dit was een excellente editie van Jazz Middelheim (al is het de eerste die ik meemaak). De sfeer is gezapig, ongedwongen, familiaal; de muziek is gevarieerd, en van hoogstaande kwaliteit. Binnen twee jaar ziet u mij daar terug. U toch ook?

Hoe zat het nu met het Blue Note Festival? Uw reporter diende zijn dagen te verdelen tussen de Gentse Feesten, het (BN) festival, en de computer, waardoor enige verslaggeving wat vertraging heeft opgelopen.

In de nasleep van de Gentse Feesten heeft menigeen zijn stem geroerd over de omvang ervan, en een mogelijke ‘oplossing’ om het bezoekersaantal de volgende jaren vooral niet meer te laten klimmen. Op bepaalde momenten waren er meer ’toeristen’ dan inwoners in Gent, en andere evenementen en festivals, zoals Polé Polé, hadden dan ook af te rekenen met een nijpend plaatsgebrek. Los van de vraag of festivals sowieso thuishoren op de Feesten, toonde Blue Note aan dat het allemaal ook ‘ruimer’ kan.

Blue Note Festival heeft om te beginnen al de locatie mee. Het is gelegen net buiten de Gentse feesten kernzone, maar dicht genoeg bij het openbaar vervoer (Sint-Pietersstation), én bereikbaar met tram 1 via de Park+Ride aan Flanders Expo. De Bijlokesite is (grotendeels) ruim genoeg om het doelpubliek aan te kunnen, zelfs al was die ruimte dit jaar beperkt door de bouw- en restauratiewerken die er momenteel plaatsvinden.

Daarnaast zit het ook snor met het concept van de programmatie. Het ‘core‘ jazz publiek wordt bediend tijdens het eerste deel (All that jazz), dat net voor de Feesten van start gaat. Goed getimed om na het festival nog volop van de Feesten zelf te kunnen genieten (van het Jong Jazztalent in Gent concours bvb). Het tweede deel, waarvoor subtiel een vraagteken achter de omschrijving werd geplaatst (All that jazz?) spreekt meer aan tot het Feestenpubliek, dat met een swingender programmatie zeker aantrekking heeft gevonden.

All that jazz

Och! Het eerste deel ging alvast goed van start. Belgiës grootste belofte, het Robin Verheyen Trio, winnaars van de Jong Jazztalent wedstrijd in 2004, mochten, samen met de McCoy Tyner Allstars, het festival openen in de concertzaal van de Bijloke. Of zoals Branford Marsalis het formuleerde: Man, you know how to play that saxophone. Now you’ve got a whole lifetime to think about what you want to say.

Wij gingen vooral op zoek naar wat we dan omschrijven als bezielde artiesten: muzikanten waarvan niet noodzakelijk het professionalisme afdroop, maar die veeleer plezier hadden in hun muziek, en dat ook konden overbrengen op het publiek. Zo onthouden we uit dit luik het zeer aanstekelijke Bert Joris Quartet, de gestreamlinede Dee Dee Bridgewater, Stefano di Battista, mr cool, Terence Blanchard, en beklagen we ons de Dave Holland Big Band te hebben gemist. Dat betekent overigens niet dat de anderen niet goed bevonden waren, enkel dat voornomende groepen net dat ietsje meer wisten te bieden. Want ook John Scofield, Richard Galliano en Don Byron zetten een uitstekende set neer.

All that jazz?

Dat het Feestenpubliek ook effectief de weg naar BNF heeft gevonden, mag duidelijk zijn. Tijdens de optredens van Van Morrison en Buena Vista Social Club, waren de voorziene 3.500 staanplaatsen in de tent gauw gevuld. Zo goed gevuld zelfs, dat een deel van het publiek vrede moest nemen met de schermen buiten, om het concert te kunnen volgen. Het tweede luik van het BNF paste dan ook (meestal) perfect in de Feesten.

Briskey, Solomon Burke, Louie Vega, Tony Joe White, Erik Truffaz, Van Morrison en Buena Vista Social Club wisten als geen ander hun publiek te bespelen. Zelf hebben we daarenboven ook nog genoten van Nouvelle Vague, Mariza, en Cassandra Wilson. Als de programmatie volgen jaar volgens dezelfde teneur wordt verdergezet, zal de organisatie een grotere tent mogen bestellen.

Special Nights

Over Joost Zweegers zijn de meningen zijn verdeeld. Terwijl bijna unaniem ’s mans durf wordt vermeld voor het aanpakken van een jazzlegende (Chet Baker), is deze reporter verheugd dat het bij die ene poging zal blijven. De zenuwen speelden hem te parten, zoals ook duidelijk bleek uit het feit dat naar het einde toe, met de das ook de stem van de zanger pas goed is losgekomen.
Van Morrison was een buitenkans: een dergelijke act voor een zo luttele som te zien krijgen, was weinige fans ontgaan. Een geslaagd concert, ware het een beetje routineus. Al was de Ierse bard uitzonderlijk goed geluimd, zo heb ik mij laten vertellen.

Wat ons betreft alvast een geslaagde editie. Het maakt er onze verwachtingen voor volgend jaar alleen maar groter op.

De vierde editie van het Blue Note Festival had plaats van 14 t/m 24 juli 2005 op de Bijlokesite. Foto’s van het festival vind u in deze twee flickr sets: deel 1: All that jazz & deel 2: All that jazz?

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)