Gisteren ging op het Blue Note Festival de All that jazz? reeks van start, met Briskey, Lizz Wright, Cassandra Wilson, en Solomon Burke.
Briskey was heel goed, maar zoals Terence Blanchard te vroeg geprogrammeerd (heb er enkel de laatste vier songs van gezien wegens daarvoor te lang blijven plakken op Jong Jazztalent in Gent, waar er uitsteken impro-jazz van El Stick te horen viel). Isolde Lasoen sprong vrolijk van de drums naar de vibrafoon; Dorona Albert, wat een stem; en frontman Gert Keunen rondde af.
Lizz Wright stond er gewoon. Goede presence, sterke stem (doet een beetje aan Tracy Chapman denken), en heel geschikt als aanzet naar Cassandra Wilson. Maar misschien was anderhalf uur een beetje lang.
Cassandra Wilson: ijzersterk, maar niet zo’n goed concert. Een beetje lang uitgesponnen, met lange instrumentale tussenstukken, waar het publiek die avond niet op zat te wachten. Her en der vroeg men zich af, of men niet beter Dee Dee Bridgewater en Cassandra Wilson had gewisseld in de programmatie. Bij Dee Dee zat er duidelijk meer swing in de zaak, terwijl men de indruk had dat het publiek gisterenavond veel meer op zoek was naar een stoel om comfortable naar Wilson te kunnen luisteren. Niettemin vocaal zeer sterk.
En dan is er het fenomeen Solomon Burke. Een instrumentaal openingsnummer, soul, geen jazz, waarin een stevige set muzikanten (veel koper, gitaar, basgitaar, drums en een Hammond orgel) rond een rood fluwelen troon staan opgesteld. Van Burke geen spoor. Na de intro worden de lichten gedimd, schuifelen een aantal crewmensen de scène op, met tussen hen in een breed zwart doek. Daarachter, geheel aan het oog van het publiek onttrokken, bevindt zich Solomon Burke, die in een rolstoel de scène wordt opgebracht. Rolstoel weg, daarna ook doek weg, en lo and behold, it’s the King of Soul, Mr. Solomon Burke, compleet met paars glitterpak, en een rode hermelijn op zijn schouders. De mantel wordt algauw afgegooid, waarop Burke zich in zijn troon laat vallen. En dan zijn we vertrokken voor meer dan anderhalf uur spetterend entertainment, ambiance alom, geen mens te stram die stil blijft staan.
Bovendien zonder noemenswaardige pauze tussen de liedjes. Het ene liedje amper voorbij, een korte bindtekst, en hop, we zijn weer vertrokken voor het volgende. De greatest hits of Soul, zonder adempauze. Het publiek was er gek op.
All that jazz? (dag 1), gezien in het kader van het Blue Note Festival, in De Bijloke, op maandag 18 juli. Foto’s volgen nog.