Ik dacht, ik smijt nog eens een lichtdrukmaal van onze zoon on-line. Tessa staat met de nacht de ganse week, waardoor we ze niet (veel) zullen zien, maar hopelijk beurt dit haar een beetje op.
De deugenieterij druipt eraf. (Err, van Henri, in dit geval.)
Een beetje bewogen, maar hij blijft ook geen vijf minuten stilzitten. (Zoals steeds, klikken voor groter.)
Net nu ik zo vertrouwd was geworden met DS blijkt ons (gratis) proefabonnement afgelopen (ttz sinds vrijdag al, maar toen had ik errm andere katjes te geselen).
Geen nood, één telefoontje vanochtend, en vanaf vrijdag krijgen we de krant opnieuw in de bus. DS is er overigens vroeger dan DM, wat ons best uitkomt: ik kan DS meenemen, en Tessa, die een uurtje of zo later vertrekt, DM. Kwestie van kritisch te blijven zeker? ROFL.
Henri heeft een tijd geleden van opa en oma een set walkie-talkies cadeau gekregen. Die dingen hebben een behoorlijk bereik, en soms kunnen we daar best grappige gesprekken op volgen.
-Nou, je moet ‘em een beetje meer naar de kant schuiven.
…
-Nou nee, niet die kant, naar de kant, de kant, de andere kant.
…
-Jaja, nou effe iets meer naar links, naar dat ding daar op.
…
-Nee, niet zo snel, zacht schuiven. En meer daar.
…
-Ja! Ja! Ja! Goed zo. Houden man!
…
-Jaaaaaaaaa.
Hm. Het klonk zoals het leest.
Terug on-line. Het was inderdaad een beperking op het MAC adres (zoals reeds bevestigd door Bart). Gezien ik sinds zaterdag niet meer on-line ben geweest, en gezien het internet-embargo op het werk, trek ik me even terug om mijn (blog)schade in te halen.
En dan kan ik nu beginnen aan de fotologs.
Nog gauw even een update voor we nog eens een deftige entry gaan schrijven.
We hebben terug warm water, het dak is hersteld, en het internet is komende. Ttz de kabelverbinding is OK, en ik kan via ethernet aan het internet, maar om een of andere reden werkt het niet als ik via mijn firewall connecteer, noch via airport. Het zou kunnen zijn dat Telenet slechts 1 MAC adres aanvaardt binnen de zoveel uur, dus misschien lost het probleem zich vanzelf op. Ik ga nog even zoeken, en anders zie ik vanavond wel. (Als er iemand mijn vermoeden kan bevestigen…)
[update (na het lezen van de commentaar van Laurens)] De visjes zijn ok. De kardinaaltjes en de pleco kennen mij al, of liever, ze kennen hun ‘moment der voeding’ reeds. De pleco krijgt om de twee dagen een pilletje voer (dat naar de bodem zinkt) waarvoor hij reeds in de aanslag zit. Ook de kardinaaltjes troepen samen als ze me het voedingsluikje zien openen.
Alleen de glasmeervallen blijven zich angstig verstoppen, in het groen, of achter de filterbak. Eén of twee durven wel eens naar de oppervlakte komen om hun deel van het eten op te eisen, maar de andere moet je echt gaan zoeken.
(En nu wil Tessa natuurlijk nog Guppies bij, en Henri een Botia (Nemo, Nemo), maar ik denk dat we dan een overpopulatie tegemoet gaan. Flatneurose en al.)
Toen ik gisterenavond thuiskwam –na een (verfrissend ?!) dagje project management training— zat de loodgieter te wachten tot onze 200L warmwaterketel leegelopen was. Het probleem, zo vermoedde hij, was kalk. En hij had nog geen klein beetje gelijk.
Toen de ketel leeg was, werd het verwarmingselement (e.d.) eruit gehaald. Met dat element kwam een halve emmer kalk mee uit de ketel gevallen. Een halve emmer. I kid you not.
Het is nog niet zeker of dit situatie kan opgelost worden door simpelweg dat element te vervangen, of dat we een nieuwe ketel moeten hebben (en wat de meest cost-effective oplossing is). In elk geval komt er binnen afzienbare tijd een waterverzachter op de leiding. (En ik mij maar afvragen waarom ik water spots op mijn negatieven krijg bij het ontwikkelen.)
Daarna ook naar telenet gebeld; die mensen weten duidelijk dat internet belangrijk is. Dat ze absoluut geen signaal van mijn kabelmodem kregen, en dat ze dus iemand gingen sturen. Of er overdag iemand kon komen, of had ik het liever ’s avonds. Ik vreesde al dat ’s avonds een week of zo uitstel ging betekenen, maar nee, vanavond, tussen 17 en 18:30 komt de technieker langs. Dat is service!
En als ik mij nu morgenvroeg weer met warm water kan wassen, is het helemaal OK.
Och, ik was het nog vergeten. Tijdens de hevige windvlagen vorige week is een stuk zinken dakbedekking van ons nieuw dak (5 maand oud) losgekomen. Vandaag komt dus ook de dakwerker langs.
Gisteren met Henri bij meter Nathalie (en David) op bezoek geweest, voor een eerste bezoekje in hun nieuwe woonst. Op een bescheiden lapje grond: een voortuin zo groot als onze (stads)tuin, een achtertuin, een dressuurstuk, en nog een weide voor het paard erachter. Gezien het allemaal nog moet afgewerkt worden, staat Lolita (het paard waarvan sprake) voorlopig nog op stal in de managège (vijf minuutjes met de wagen).
Bij terug thuiskomen stonden we voor een aantal verrassingen:
Wanneer ik het licht in de vestiaire probeer aan te steken: noppes. Lamp kapot, denk ik, en draai er een 150 watt lamp in (het enige wat we hadden liggen). Resultaat: noppes. Ik probeer een ander licht: noppes. Tiens, alle waaklichtjes zijn uit, de lamp van het aquarium brandt niet, en de ijskast en diepvriezer zijn uit.
De electriciteit ligt af. Naar Electrabel gebeld, waar een vriendelijke meneer mij door de procedure loopt: ik had een verliesstroomschakelaar over het hoofd gezien (we hebben er twee in de zekeringskast). De schuldige (zekering) gelocaliseerd, de meneer vriendelijk bedankt, en op zoek gegaan.
De warmwaterketel (boiler in ’t schoon Vlaamsch) is om zeep. Onderaan, waar allerlei electrische draden lopen, is er water uit gesijpeld, wat wellicht voor een kortsluiting heeft gezorgd.
Gelukkig zat er niet te veel in de diepvries, want alles heeft zo’n vijf uur uitgelegen (konden we zien aan de mechanische timer van de aquariumlichten). Als avondeten: finduslapjes. Al waren ze niet van findus maar van maggy ?!
Vanochtend nog net warm water gehad, maar hopelijk slaagt mijn schoonvader erin vandaag iemand te bereiken die het euvel voor ons kan verhelpen.
Och, wat internetten dan maar. Euh nee dus: geen kabelverbinding (wel TV). Geen nood, ik bel naar telenet, waar ik mij door een menu werk, de machine van telenet automatisch mijn verbinding en die van de omwonenden test, en mij vervolgens niet verder kan helpen. Tijdens het weekend zijn ze ‘slechts’ bemand tot 17u30 (tijdens de week tot 22u). Vanavond oplossen dus.
Och, het brengt wat leven in de brouwerij.
Zonet is Tessa een onverwachte (we weten het van gisteren) spoedwacht begonnen. Eén van haar collega’s heeft ‘persoonlijke problemen’ en daarom hebben ze maar een aantal anderen opgetrommeld om die collega te vervangen. En voor een keer ben ik haar, samen met Henri, gaan afzetten.
Om maar meteen het nuttige aan het (on)aangename te paren: Henri was al de hele week ziek. Koorts, buikpijn, ganse dagen en nachten hoesten, verminderde eetlust, etc. Tot Tessa hem vanochtend ausculteerde. Een lichte longontsteking.
Vermits Tessa toch op spoed staat, hebben we meteen de diagnose laten bevestigen (opnieuw ausculteren, palperen, foto’s nemen, bloed afnemen). Dus morgen medicijnen halen. Niks ernstigs, binnen een paar dagen is het normaal gezien allemaal achter de rug. De arme jongen.
Langzaam tot tien tellen. Rustig ademen. Zo’n opleiding tot arts is niet goed voor mijn zenuwen. En dan is het nog niet eens mijn opleiding.
Het is en blijft nog steeds het clubje oude zeikers. Zij hebben tijdens hun opleiding –80 jaar geleden– wachten van vijf weken aan een stuk moeten draaien, en hoewel dát wettelijk niet meer mag, zullen ze toch tot het uiterste gaan om ‘hun’ assistenten zoveel mogelijk te laten afzien.
Maar ik hou mij kalm, ik tel langzaam tot tien, en geef Tessa nog een stevige knuffel.
Dat hun lul necrotisch moge worden.
Het werd tijd om nog eens van beeld te wisselen. Bovenstaande foto is van een aap (nu ja, het skelet van –) uit de prehistorie en archeologie galerij van het KMMA.
Een stoffige galerij, met de jaloezieën bijna volledig gesloten. Er hangt een heerlijke sfeer in dat museum (no kidding).
