Langzaam tot tien tellen. Rustig ademen. Zo’n opleiding tot arts is niet goed voor mijn zenuwen. En dan is het nog niet eens mijn opleiding.
Het is en blijft nog steeds het clubje oude zeikers. Zij hebben tijdens hun opleiding –80 jaar geleden– wachten van vijf weken aan een stuk moeten draaien, en hoewel dát wettelijk niet meer mag, zullen ze toch tot het uiterste gaan om ‘hun’ assistenten zoveel mogelijk te laten afzien.
Maar ik hou mij kalm, ik tel langzaam tot tien, en geef Tessa nog een stevige knuffel.
Dat hun lul necrotisch moge worden.
…emigreren naar Nederland is altijd een optie. Mijn schoonbroer en -zus (respectievelijk anesthesist en pediater) hebben dat gedaan, en ze zien niet meer om. Naar ’t schijnt wordt daar absoluut niet zo met de voeten van de mensen gespeeld. En is dokterzijn veel meer nine to five dan hier.
Ze moeten er wel bij pakken dat hun kindjes hollands spreken natuurlijk.