Auteur: bruno

Films 201111

Mjah. We onthouden eigenlijk alleen Crime d’amour een beetje, en hebben toch ook wel wat genoten van de nieuwe Pirates.

  1. Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides / Rob Marshall / 2011
    Leutig, onderhoudend, niets wat men ten eeuwigen dage gaat gaan onthouden, maar wel wreed plezant om naar te kijken.
  2. The Adventures of Tintin / Steven Spielberg / 2011
    Een aanfluiting; deze film toont een karikatuur van Kuifje en alles waar hij voor staat, terwijl dat geeneens de bedoeling was. Misschien is het een cultureel probleem, en heeft Spielberg geen jota begrip van de achtergrond van Kuifje en de symboliek en de –zoals Henri het omschrijft– ‘dubbele bodems’ in de verhalen. Spielberg heeft een animatiefilm gemaakt voor kinderen van 7 tot 7 jaar. De 70 overblijvende leeftijden zijn uit de boot gevallen.
  3. De eetclub / Robert Jan Westdijk / 2010
    Veel te complex verfilmd, dit verhaal van Saskia Noort. Ik denk dat het boek best nog wel te pruimen kan zijn.
  4. Wall Street: Money Never Sleeps / Oliver Stone / 2010
    Een vervolg op de film uit 1987, met flink wat knipogen naar het origineel. Dat zorgt voor een mooie continuïteit, maar de film biedt nauwelijks iets nieuws aan het verhaal.
  5. The Disappearance of Alice Creed / J Blakeson / 2009
    Enorm boeiend en intrigerend in het begin: deze film wist mijn aandacht vast te houden –en dat is helaas steeds uitzonderlijker. Geen preuts gedoe ook, maar een functionele vertelling (lees: er zit wat functioneel naakt in), maar helaas begint het halverwege wat mis te gaan met de afwerking van de plot en krijgt de film een wat cliché einde. Jammer, want dit was anders een erg goede film geweest.
  6. Crime d’amour / Alain Corneau / 2010
    Al weet de kijker meteen hoe de vork in de steel zit, dit blijft een onderhoudende film. De perfecte moord is nog steeds een boeiend thema. Van de regisseur van Tous les matins du monde, Fort Saganne en Police Python 357; met Ludivine Sagnier.
  7. Season of the Witch / Dominic Sena / 2011
    Nicholas Cage wordt stilletjesaan getypecast voor dit soort rollen. Het verhaal is ok, maar niet meteen nieuw of vernieuwend. Maar zo’n demonending op tijd en stond wordt altijd wel gesmaakt. Geen hoogvlieger evenwel.
  8. The Chateau Meroux / Bob Fugger / 2011
    Euh. ’t Was Tessa haar keuze. En ik heb niets te zeggen, thuis.
  9. Seconds Apart / Antonio Negret / 2011
    Tweelingbroers kunnen –wanneer ze elkaar aanraken– andere mensen hun wil opleggen. Alles gaat goed, tot de liefde een stok in de wielen komt steken. Veel potentieel, dat maar beperkt werd aangewend.
  10. Panic Button / Chris Crow / 2011
    Een verschrikkelijk tragen en in het begin enorm saaie film, die naar einde toe eindelijk toch wat vaart krijgt, en dan niet veel meer dan een SAWachtige kloon blijkt. Inclusief de mogelijkheid op een boel sequels.
  11. Red Riding Hood / Catherine Hardwicke / 2011
    Stilistisch aangename, maar inhoudelijk weinig interessante film (de wolf is een weerwolf), gebaseerd op het verhaal van Roodkapje. Van de regisseur van Twilight, en met Amanda Seyfried (Mamma Mia!, Jennifer’s Body, Chloe).
  12. Buried / Rodrigo Cortés / 2010
    90 minuten in een doos onder de grond, het is mooie prestatie van Ryan Reynolds, maar het blijft toch niet echt boeien. 127 hours in een kloof, blijft in dat opzicht veel boeiender, en verschrikkelijk veel meer om mee te werken had ook die regisseur niet.
  13. Joueuse / Caroline Bottaro / 2009
    Inhoudelijk heeft deze film niet zoveel te betekenen; het is vooral de toon waar het om gaat. Kuisvrouw ontdekt het schaakspel en blijkt zeer adept te zijn. Met de hulp van een lokale arts die zijn vrouw verloren heeft, slaagt ze erin een regionaal kampioenschap te winnen. Het klinkt als de synopsis van een willekeurige wijfTV film.
  14. Bounce / Don Roos / 2000
    Ah. Over wijfTV gesproken. My god. Welk een piepjone Gwyneth Paltrow. En dat haar. En die kleren. En dat is amper tien jaar geleden!

(films vorige maand)

Intertekstualiteit

De radio staat ’s ochtens op Klara (ik ben dat gewauwel op radio 1 beu), en gisterenochtend klonk Folias van Gaspar Sanz (1640–1710) door de luidsprekers. Het stuk werd gespeeld door door José Miguel Moreno op gitaar en Juan Carlos de Mulder op theorbe. Zo’n theobre is een behoorlijk oversized luit, voorzien van bassnaren.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=1BZHnxbjSp4&w=500&h=369]

Hm, dacht ik, ik ken dat ergens van (vanaf de 39e seconde in de clip hieronder, als u wilt vergelijken):

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=GS19lNoMS2Y&w=500&h=369]

Zo weet u meteen waar Klaus Badelt en Hans Zimmer de mosterd hebben gehaald. Badelt had drie weken om de soundtrack bij elkaar te schrijven, en kreeg daarvoor hulp van Zimmer (Badelt had gewerkt voor Remote Control Productions, het soundtrackcompositiebedrijf van Hans Zimmer). Volgens wikipedia schreef Zimmer het grootste deel van de composities in één nacht tijd.

Handig

Bon. Sinds een paar maanden –jawel: maanden– gaat het de verkeerde kant op met ons warm water. Enfin, enkel met het warm water uit de douche. Alle andere warmwaterbronnen werken naar behoren, maar uit de douche komt een straaltje dat nog het best te vergelijken is met een glas dat langzaam wordt leeggegoten. Met het koude water is niks aan de hand overigens.

Een douche nemen is zo weliswaar een milieuvriendelijke onderneming –behalve dat het extra lang duurt om alle shampoo uit het haar te spoelen– maar bovenal weinig comfortabel. Zo oncomfortabel dat het bovenaan Henri’s prioriteitenlijstje kwam te staan. En op die leeftijd kan dat tellen.

Handig door Bruno Bollaert Handig door Bruno Bollaert

Vandaag toog ik aan het werk, met silicone en moersleutels en dopsleutels en tangen en schroevendraaiers en loctite draad. Vanzelfsprekend had ik niet álles uit dat lijstje nodig, maar het bezit ervan draagt ongetwijfeld bij tot mijn street credibility. Niet dat ook maar iemand mij heeft bezig gezien.

De kraan moest eraf. Maar de moeren zaten ingenieus verborgen onder spiegelende chroom, en het heeft eventjes geduurd eer ik door had dat het omhulsel met een eenvoudige schroefdraad vast zat op de rest. Eenmaal de kraan eraf gehaald, vond ik in de warmwatertoevoer (in de leiding, niet in de kraan zelf) een soortement rubber gedoe. Ik heb half Gent afgedweild op zoek naar een vervangingsstuk, maar niemand kon mij helpen. Tot ik een gepensioneerde installateur tegen het lijf liep, die mij vertelde dat ik dat stuk er gewoon kon uit laten.

En voila: de douche is hersteld.

Al is er ook slecht nieuws: ik heb een scheur in ons bad ontdekt. Ik dacht eerst dat het vuil was, tot ik het wou wegwrijven. Dus heb ik het afgedekt met een paar lagen duct tape. Een bad nemen zit er niet meer in, maar een deftige douche eindelijk weer wél.

Handig door Bruno Bollaert

Hola. Wacht! Het is nog niet gedaan. Terwijl ik in den Brico was, heb ik ook een sneeuwschop, strooizout en –voor de lamp hierboven– een nieuwe dimmer meebracht. Mag ik nu in de zetel ploffen?

Spiderman haiku

Vanochtend dichtte mijn gsm me dit berichtje toe.

De tram een beetje laat.
Ik pas er niet meer op.

Henri sms’t mij af en toe ’s ochtends, op weg naar school. Een beetje tot afgunst van Tessa, “maar ja, gij antwoordt ook pas drie uur later”, legde Henri haar uit.

Spider door Bruno Bollaert

Vanavond kwam hij thuis met zijn ‘spider’, een project waar ze dit trimester op school aan hadden gewerkt tijdens TC (techniek). Zijn spider was een beetje kapot, en hij was er helemaal het hart van in. Iedereen had zijn project in een doos aan de klas achtergelaten tijdens de pauze, en een of andere onverlaat had er niets beters op gevonden dan de batterijen in Henri’s spider te stekend, zodat die gedurende de ganse speeltijd heeft staan bewegen in de doos. Resultaat: de batterijen waren leeg, en er waren een paar ’tentakels’ losgeraakt. Een beetje jammer dat ze hun doos niet in de klas hadden mogen zetten, maar nog ontiegelijk vele keren meer jammer dat iemand het nodig had gevonden om met die spider te prutsen.

Het is niet de eerste keer trouwens. Onlangs werd er iets uit zijn brooddoos gestolen –een doosje waarin we groenten meegaven; eerst het deksel, dan het doosje met een nieuw deksel– en op een periode van een dikke maand is er al een boterham of vijf gepikt uit die brooddoos. Geen alleenstaand geval overigens. Misschien moet ik maar eens een mailtje sturen om dat signaleren.

Edoch, een schroevendraaier en twee batterijen verder was zijn spider helemaal hersteld, en glunderde zijn gezichtje weer helemaal. Hij mocht er terecht trots op zijn.

Zen

Contratess door Bruno Bollaert

Ze is er heletegans ik weet niet hoe content mee, met haar instrument en bijhorende lessen. Vooral het strijken geeft haar een heel groot zen gevoel, beweert ze zelf. Eindelijk kan ze haar hoofd eens uit haar werk onttrekken –al is het maar voor even. (Ondertussen zit ze opnieuw brieven te dicteren. Niet echt zen, dat.)

Power jazz met Neil Cowley

Neil Cowley in Vrijstaat O. door Bruno Bollaert

Het was een staand concert, in Vrijstaat O., vanavond, en het Neil Cowley Trio mocht in het begin nog tegen de prachtige achtergrond van de ondergaande zon spelen. “Thanks so much all of you for being here… to watch this beautiful sunset. I know, I know, we’re in the way”, gaf Cowley toe voor ze aan de set begonnen.

Het trio vloog er meteen in, met een niet aflatende power trip waarin de voet van Cowley slecht zelden de sustain pedaal van de piano losliet. Fortissimo volstond niet, was er een partituur geweest dan was die van Cowley voorafgegaan door fff (fortissimo possibile), net zoals die van drummer Evan Jenkins overigens. Voor subtiliteit is er niet meteen plaats in dit trio, al komt dat op de albums beter tot zijn recht. Ook de ballads zitten vol sustain en volume, zoals het minder repetitieve Box Lily, dat hij heeft geschreven voor zijn prematuur geboren dochter (die ondertussen vier jaar oud is).

De gebruikelijke songs passeerden de revue, te beginnen met Clumsy Couple, en Hug The Greyhound, Kenny Two Steps, hun ‘hit’ His Nibs en She Eats Flies over de spin achteraan in de tuin die ondertussen gigantisch groot is geworden. Cowley intoduceerde ook een aantal nummers van hun nieuwe album, The Face of Mount Molehill, dat op 23 januari 2012 verschijnt op het Naim label. Er komen strijkers aan te pas, en voor één keer lijkt mij dat een kans te hebben om te werken. Ik ben normaal geen fan van strijkers in jazz, maar het voortdurende staccato van het Neil Cowley Trio lijkt evenwel bijzonder geschikt voor een aanvulling van strijkers.

De kracht van het Neil Cowley Trio live, schuilt voor een groot deel ook in het entertainment. Cowley reikt uit naar het publiek, dat hem met open armen ontvangt. Vrijstaat O. leent zich daar uitermate voor –het is er klein genoeg– maar ook in de grote zalen, zoals in Luik eerder dit jaar, krijgt Neil Cowley probleemloos iedereen mee. In Oostende zwaaide hij naar de passanten buiten op de dijk, grapte met de geluidstechnicus –“Bob? Bob!” gesticuleerde hij omdat zijn microfoon niet aan stond, en kreeg het publiek zover dat het met hem mee scandeerde– en schudde de ene grap na de andere uit zijn mouw. Het publiek was er totaal wild van.

Het Neil Cowley Trio speelde in Vrijstaat O. op 27/11

Uitstelgedrag (episode n)

Uitstelgedrag door Bruno Bollaert

Hij ligt vol, mijn bureau. Met allemaal tijdelijke dingens, die ik in relatief weinig tijd van mijn bureau weg kan verwerken. Met uitzondering van die stapel cd’s misschien, want die moet ik eerst allemaal rippen. En eigenlijk duurt ook dat niet echt lang, maar het vraagt wel constante aandacht: rippen, omschrijving etc in iTunes verbeteren, cd uithalen, nieuwe insteken, repeat.

Maar het gros is papierwerk dat gewoon in de juiste mapkes moet gestoken worden (zoals de toetsen van Henri, wat betalingsbewijzen, …) of naar de oud-papierhoop moet verwezen worden omdat het al te lang geleden is dat ik er nog eens iets mee heb gedaan. Ik moet ook dringend nog eens wat cd’s-die-dat-verdienen onder de aandacht brengen. En er ligt daar een boek of vier die ik ik-weet-niet-hoe-graag zou lezen maar waar ik niet toe kom.

(Het is allemaal de schuld van de migraine natuurlijk, die mij de voorbije twee maanden minstens twee weken achterstand heeft doen oplopen.)

Uitstelgedrag door Bruno Bollaert

Naast die cd’s is er nu trouwens ook Spotify, waar mensen mij playlists voor toesturen (joepie –laat maar komen), en waar ik er ook zelf (minstens één) voor wil maken. En heb ik het al over de (jazz)muziekpartituren gehad die ik zou willen bestuderen?

’t Is allemaal ook zo verdomd boeiend, en ik heb de attention span van een kleuter in een speelgoedwinkel.

Kijk, ik ga mijn bureau zuiveren, en tegen morgen (hopelijk) een recensie schrijven van het concert van gisteren. Nee, ik ben ook niet meer mee.

Triptanen

Tessa maakte geen grapje toen ze verkondigde dat het welletjes was geweest met mijn migraine en dat ik maar eens naar de dokter moest. Vandaag zat ik bij een heel erg vriendelijke en behulpzame dokter, die de indruk gaf bijzonder aandachtig naar mij te luisteren. Ik ben met een boel voorschriften terug naar huis gekomen, goed voor Sumatriptan, Brufen 600 en Riboflavine (vitamine B2) –te gebruiken, min of meer in omgekeerde volgorde.

Volgende week moet ik onder de scanner, en ik ben een beetje zenuwachtig. Het is een NMR, en ik vrees dat ze eindelijk gaan ontdekken dat ik geen hersenen in mijn kop heb.