Het was een staand concert, in Vrijstaat O., vanavond, en het Neil Cowley Trio mocht in het begin nog tegen de prachtige achtergrond van de ondergaande zon spelen. “Thanks so much all of you for being here… to watch this beautiful sunset. I know, I know, we’re in the way”, gaf Cowley toe voor ze aan de set begonnen.
Het trio vloog er meteen in, met een niet aflatende power trip waarin de voet van Cowley slecht zelden de sustain pedaal van de piano losliet. Fortissimo volstond niet, was er een partituur geweest dan was die van Cowley voorafgegaan door fff (fortissimo possibile), net zoals die van drummer Evan Jenkins overigens. Voor subtiliteit is er niet meteen plaats in dit trio, al komt dat op de albums beter tot zijn recht. Ook de ballads zitten vol sustain en volume, zoals het minder repetitieve Box Lily, dat hij heeft geschreven voor zijn prematuur geboren dochter (die ondertussen vier jaar oud is).
De gebruikelijke songs passeerden de revue, te beginnen met Clumsy Couple, en Hug The Greyhound, Kenny Two Steps, hun ‘hit’ His Nibs en She Eats Flies over de spin achteraan in de tuin die ondertussen gigantisch groot is geworden. Cowley intoduceerde ook een aantal nummers van hun nieuwe album, The Face of Mount Molehill, dat op 23 januari 2012 verschijnt op het Naim label. Er komen strijkers aan te pas, en voor één keer lijkt mij dat een kans te hebben om te werken. Ik ben normaal geen fan van strijkers in jazz, maar het voortdurende staccato van het Neil Cowley Trio lijkt evenwel bijzonder geschikt voor een aanvulling van strijkers.
De kracht van het Neil Cowley Trio live, schuilt voor een groot deel ook in het entertainment. Cowley reikt uit naar het publiek, dat hem met open armen ontvangt. Vrijstaat O. leent zich daar uitermate voor –het is er klein genoeg– maar ook in de grote zalen, zoals in Luik eerder dit jaar, krijgt Neil Cowley probleemloos iedereen mee. In Oostende zwaaide hij naar de passanten buiten op de dijk, grapte met de geluidstechnicus –“Bob? Bob!” gesticuleerde hij omdat zijn microfoon niet aan stond, en kreeg het publiek zover dat het met hem mee scandeerde– en schudde de ene grap na de andere uit zijn mouw. Het publiek was er totaal wild van.
Het Neil Cowley Trio speelde in Vrijstaat O. op 27/11
