Oostende – volume12

The Bad Plus in Vrijstaat O.

Er zijn weinig groepen waar ik echt fan van ben (maar dit is er één van). Ik had The Bad Plus al een paar jaar eerder ontdekt en al ruim op plaat gehoord, maar toen ik ze in 2010 live aan het werk zag op het jazz festival in Bellevue (Seattle), was ik helemaal verkocht. De groep zit vol humor en understated charisma, en lanceerde een decennium geleden een eigen niche in de jazz met invloeden uit rock en andere populaire muziek, en met een kenmerkende punch en de hun typerende syncopische ritmes. (Dat heeft geleid tot een pak epigonen die vaak niet verder geraken dan een luid percussief staccato.)

Deze zomer stonden ze nog op Gent Jazz met Joshua Redman (cr foto’s hieronder), en heel onlangs brachten ze een nieuw album uit, Made Possible (te beluisteren op Spotify en Qobuz, en te koop in de betere platenhandel). Vrijstaat O. slaagde erin een exclusief Belgisch concert in de wacht te slepen, en dat is een (buiten)kans die ik u aanraad met beide handen te grijpen.

The Bad Plus, vrijdag 2 november om 20 u. in Vrijstaat O. op de dijk van Oostende (aan de Thermen). Tickets € 15/18

Bekijk ook de uitstekende blog van pianist Ethan Iverson!

Power jazz met Neil Cowley

Het was een staand concert, in Vrijstaat O., vanavond, en het Neil Cowley Trio mocht in het begin nog tegen de prachtige achtergrond van de ondergaande zon spelen. “Thanks so much all of you for being here… to watch this beautiful sunset. I know, I know, we’re in the way”, gaf Cowley toe voor ze aan de set begonnen.

Het trio vloog er meteen in, met een niet aflatende power trip waarin de voet van Cowley slecht zelden de sustain pedaal van de piano losliet. Fortissimo volstond niet, was er een partituur geweest dan was die van Cowley voorafgegaan door fff (fortissimo possibile), net zoals die van drummer Evan Jenkins overigens. Voor subtiliteit is er niet meteen plaats in dit trio, al komt dat op de albums beter tot zijn recht. Ook de ballads zitten vol sustain en volume, zoals het minder repetitieve Box Lily, dat hij heeft geschreven voor zijn prematuur geboren dochter (die ondertussen vier jaar oud is).

De gebruikelijke songs passeerden de revue, te beginnen met Clumsy Couple, en Hug The Greyhound, Kenny Two Steps, hun ‘hit’ His Nibs en She Eats Flies over de spin achteraan in de tuin die ondertussen gigantisch groot is geworden. Cowley intoduceerde ook een aantal nummers van hun nieuwe album, The Face of Mount Molehill, dat op 23 januari 2012 verschijnt op het Naim label. Er komen strijkers aan te pas, en voor één keer lijkt mij dat een kans te hebben om te werken. Ik ben normaal geen fan van strijkers in jazz, maar het voortdurende staccato van het Neil Cowley Trio lijkt evenwel bijzonder geschikt voor een aanvulling van strijkers.

De kracht van het Neil Cowley Trio live, schuilt voor een groot deel ook in het entertainment. Cowley reikt uit naar het publiek, dat hem met open armen ontvangt. Vrijstaat O. leent zich daar uitermate voor –het is er klein genoeg– maar ook in de grote zalen, zoals in Luik eerder dit jaar, krijgt Neil Cowley probleemloos iedereen mee. In Oostende zwaaide hij naar de passanten buiten op de dijk, grapte met de geluidstechnicus –“Bob? Bob!” gesticuleerde hij omdat zijn microfoon niet aan stond, en kreeg het publiek zover dat het met hem mee scandeerde– en schudde de ene grap na de andere uit zijn mouw. Het publiek was er totaal wild van.

Het Neil Cowley Trio speelde in Vrijstaat O. op 27/11

Neil Cowley Trio in Vrijstaat O. op 27/11

“Volgend jaar komt hij hoogst waarschijnlijk naar Oostende”, vertrouwde Pieter Kooten van Vrijstaat O. mij toe, nadat het Cowley trio vorig jaar in Vooruit had opgetreden. De datum staat ondertussen al een paar maanden in mijn agenda ingevuld, en alleen de meest hevige migraine-aanval *ever* kan mij nog uit de Koningin der Badsteden weghouden, zondag.

Cowley, geschoold als klassiek pianist, speelde als tienjarige reeds voor een uitverkochte Queen Elizabeth Hall, en participeerde in talloze groepjes –muzikaal niet allemaal even interessant. Zijn jazztrio sloeg meteen aan. Displaced, hun debuutalbum uit 2007, won zonder verpinken de BBC Jazz Award, opvolger Loud… Louder… Stop uit 2008 werd overladen met superlatieven, en Radio Silence uit 2010, finds the Trio at the peak of its power, aldus All About Jazz. “It rarely gets better than this“, besluit hun bespreking.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=KYeP1vnrXHI&w=500&h=369]

Het Neil Cowley Trio speelt in Vrijstaat O. op zondag 27 november om 17:00u. Toegang € 7/9