Spiderman haiku

Vanochtend dichtte mijn gsm me dit berichtje toe.

De tram een beetje laat.
Ik pas er niet meer op.

Henri sms’t mij af en toe ’s ochtends, op weg naar school. Een beetje tot afgunst van Tessa, “maar ja, gij antwoordt ook pas drie uur later”, legde Henri haar uit.

Vanavond kwam hij thuis met zijn ‘spider’, een project waar ze dit trimester op school aan hadden gewerkt tijdens TC (techniek). Zijn spider was een beetje kapot, en hij was er helemaal het hart van in. Iedereen had zijn project in een doos aan de klas achtergelaten tijdens de pauze, en een of andere onverlaat had er niets beters op gevonden dan de batterijen in Henri’s spider te stekend, zodat die gedurende de ganse speeltijd heeft staan bewegen in de doos. Resultaat: de batterijen waren leeg, en er waren een paar ’tentakels’ losgeraakt. Een beetje jammer dat ze hun doos niet in de klas hadden mogen zetten, maar nog ontiegelijk vele keren meer jammer dat iemand het nodig had gevonden om met die spider te prutsen.

Het is niet de eerste keer trouwens. Onlangs werd er iets uit zijn brooddoos gestolen –een doosje waarin we groenten meegaven; eerst het deksel, dan het doosje met een nieuw deksel– en op een periode van een dikke maand is er al een boterham of vijf gepikt uit die brooddoos. Geen alleenstaand geval overigens. Misschien moet ik maar eens een mailtje sturen om dat signaleren.

Edoch, een schroevendraaier en twee batterijen verder was zijn spider helemaal hersteld, en glunderde zijn gezichtje weer helemaal. Hij mocht er terecht trots op zijn.