Uitstelgedrag (episode n)

Hij ligt vol, mijn bureau. Met allemaal tijdelijke dingens, die ik in relatief weinig tijd van mijn bureau weg kan verwerken. Met uitzondering van die stapel cd’s misschien, want die moet ik eerst allemaal rippen. En eigenlijk duurt ook dat niet echt lang, maar het vraagt wel constante aandacht: rippen, omschrijving etc in iTunes verbeteren, cd uithalen, nieuwe insteken, repeat.

Maar het gros is papierwerk dat gewoon in de juiste mapkes moet gestoken worden (zoals de toetsen van Henri, wat betalingsbewijzen, …) of naar de oud-papierhoop moet verwezen worden omdat het al te lang geleden is dat ik er nog eens iets mee heb gedaan. Ik moet ook dringend nog eens wat cd’s-die-dat-verdienen onder de aandacht brengen. En er ligt daar een boek of vier die ik ik-weet-niet-hoe-graag zou lezen maar waar ik niet toe kom.

(Het is allemaal de schuld van de migraine natuurlijk, die mij de voorbije twee maanden minstens twee weken achterstand heeft doen oplopen.)

Naast die cd’s is er nu trouwens ook Spotify, waar mensen mij playlists voor toesturen (joepie –laat maar komen), en waar ik er ook zelf (minstens één) voor wil maken. En heb ik het al over de (jazz)muziekpartituren gehad die ik zou willen bestuderen?

’t Is allemaal ook zo verdomd boeiend, en ik heb de attention span van een kleuter in een speelgoedwinkel.

Kijk, ik ga mijn bureau zuiveren, en tegen morgen (hopelijk) een recensie schrijven van het concert van gisteren. Nee, ik ben ook niet meer mee.