Zoals Joyce zegt. Smijt achtereenvolgens in uw blender: een rijpe (bevroren) banaan, een handvol (propere) spinazie, een eetlepel honing, een eetlepel groen poeder (*), een tas/glas amandelmelk, en zet het spul effekens in gang. Het resultaat ziet u hierboven: een weinig zoet, doet een beetje naar frangipane denken, en supergezond. Smakelijk.
(* groen poeder: bijvoorbeeld Wheatgrass Powder/tarwegras poeder, maar ook zonder dat poeder zal het groen zien.)
Wel kijkt: we zijn er eindelijk eens toe gekomen om (de helft) van de klassieke aanwinsten van 2012 op te lijsten. Ik heb veel te lang mijn klassieke muziek verwaarloosd, en ik ben begonnen aan een (stevige) inhaalbeweging. Ja, er zitten een paar (ocharme 4 in deze lijst) cello stukken tussen –subjectief, moi?
Ik heb over bijna elk van die albums iets te vertellen, maar ge gaat het toch niet lezen. Ik doe u een paar tips aan de hand: Vivaldi : Concerti per fagotto II –zo’n fagot klinkt ongelooflijk warm, en is het klassieke equivalent van de saxofoon voor jazz; de Vioolconcertos van Sibelius zijn net iets beter bij jonkvrouw Vilde Frang dan bij Hilary Hahn; dat Credo van Penderecki –ik ga eens op zoek naar zijn Cello Concertos denk ik; met de verzamerlaars van DG en The Ligeti Project, heb ik zowat alle Ligeti die een mens kan verlangen; de New World Symphony van Dvořák behoort tot het beste symfonische werk dat er bestaat –dat wil ik nog wel eens live opgevoerd zien; Das Wohltemperierte Klavier, Buch II van Bach door Peter Hill heb ik van bij Alex Ross; het Bach Album van Anne Akiko Meyers kan u zonder gewetensproblemen laten liggen. Liefst zelfs.
Voor de rest: zoveel schitterende muziek!
De laatste tijd heb ik een paar interessante zaken gehoord, en ik heb verzuimd erover te vertellen. Er waren De Beren Gieren in Vooruit (28/02), die hopelijk niet te veel de cerebrale weg inslaan en zich lekker gek en wild blijven gedragen zoals een jonge groep dat eigenlijk moet. Diezelfde avond was er het trio Romano-Sclavis-Texier, waarvan werd beweerd dat de drummer niet echt meer mee kon. In het begin had ik het gevoel dat Sclavis een ander concert speelde dan Texier en (inderdaad vooral) Romano, maar ik had het meeste last van de vertrouwdheid met het materiaal. Hun Afrikaanse muzikale verslagen behoren ondertussen zo tot het jazz-erfgoed, dat onze verwachtingen soms te dicht bij de albumversies liggen. U kent dat wel, die ene plaat van die artiest of groep, die u hebt grijs gedraaid en waarvan u elke noot weet liggen nog voor ze gespeeld wordt (hoewel u eigenlijk geen noten kan lezen)? En als u dan naar een concert gaat, en die noten liggen niet dáár waar u ze verwacht, dan bent u daardoor een klein beetje ontgoocheld –hoewel de muzikant ze in die live versie muzikaal misschien nog beter in het nummer heeft ingepast? Dat gevoel had ik wat bij dat trio.
Het Monk tribute van Jason Moran in De Bijloke (07/03) was dan weer een fantastische show. Het deed heel Amerikaans aan, met de beeldprojecties achter de muzikanten, de visuele effecten (bijvoorbeeld de muts op Moran zijn kop), het verhaaltje (soms werd er iets té lang verteld), het documentaire effect, en Moran die virtueel meespeelde met Monk. Het had alle potentieel om een commercieel succes te zijn, en te oordelen aan het talrijk opgekomen publiek, was het dat ook. Ik heb ervan genoten om wat het was, inclusief de exit naar de foyer, waar de muzikanten nog even doorspeelden (cfr foto hierboven).
Daarna heb ik twee keer Robin Verheyen gezien. Eerst bij Opatuur (04/03), die voor de gelegeheid was uitgeweken naar de Gentse fotogalerij Flinxo, en waar de akoestiek niet zonder fouten was en de stoeltjes stonden opgesteld als in de tram. Het geringe aantal luisteraars maakte er het beste van, en Robin wist een heel boeiend solo concert op te bouwen. Een groot deel van de muziek die hij speelde, wordt overigens opgenomen, en wordt waarschijnlijk ergens in het najaar gereleased.
De tweede keer speelde Verheyen in Bozar (11/03), in double bill met Bojan Z (voluit: Zulfikarpašić). Het was er verschrikkelijk warm in de zaal. Slaapverwekkend warm, en met de weinig aanstekelijke solo muziek van Bojan Z, was het moeilijk om de aandacht erbij te houden. Bojan is een pianotechnisch virtuoos, maar ik miste wat dynamiek. Een uitbreiding met contrabas en drums naar trio was mogelijks interessanter geweest. Al heb ik nadien zijn soloplaat via spotify beluisterd, en dat klonk precies beter dan de live versie. Ik was niet echt ondersteboven van zijn Dad’s Favorite, wat niet meer dan een vermangelde versie van Nature Boy is. Maar bon, het publiek zat duidelijk vol fans, want er werd geapplaudisseerd dat het een lieve lust was.
Robin Verheyen was erg goed, al heb ik het meeste gemist. Het begon veel te laat (bijna 22 u –zijn schuld niet natuurlijk), en ik had een trein te halen om thuis te geraken. Robins muziek spreekt veel meer aan, is veel verscheidener, en hij trad voortdurend in dialoog met Ralph Alessi. En Thomas Morgan op contrabas is ook al een plezier om bezig te zien/horen. Het heeft al mijn wilskracht gevergd om weg te lopen om mijn trein te halen.
Donderdag (15/03) zat ik in De Werf voor The Claudia Quintet + 1. Ze brachten onlangs het album What Is the Beautiful? uit, waarin ze de poëzie van Kenneth Patchen in de jazzcomposities integreren. Dat gaat soms ver, want het album opent met Showtime, waarbij eerst de contrabas, en nadien ook de brushes, de voordracht van Kurt Elling volgen. Nee, Kurt Elling was er niet bij, op het concert, maar Theo Bleckmann heeft zich voortreffelijk van zijn taak gekweten (op het album nemen ze elk een aantal nummers voor hun rekening). De muziek blijft de hele tijd verbonden met de stem, op een heel natuurlijke/vanzelsprekende manier. Zeer geslaagd.
Lees meer wijvenblogs tijdens de wijvenweek.
Een van de belangrijkste onderdelen van een cello is de strijkstok. Reserveer zo ongeveer een derde van de aankoopprijs van uw cello voor de strijkstok, zo wordt mij ingefluisterd. In concreto: de gemiddelde studentencello van 3.000 euro wordt bespeeld met een strijkstok van 1.000 euro (niet dat zulks een verplichting is vanzelfsprekend). Ik slik nog steeds eens flink bij het zien van die bedragen, en speel lustig door op mijn –iets minder dan fantastische, maar ruimschoots volstaande– gehuurde cello. Al was er een kleine onderbreking, vorige week.
“Wel, er zat zo één haartje los,” legde ik uit aan de telefoon, “en toen ik daar aankwam, loste er nog eentje, en nog eentje, en dan plots kwam al de rest los, gelijk een gordijntje.”
Dat was vorige donderdag, en toen ik de strijkstok allengs kwam tonen in de V.E.M., was het rustige verdict dat ik hem gewoon moest laten herharen. Vrijdagochtend leverde ik hem af bij Luc Deneys in de Sint-Jacobsnieuwstraat. “Woensdag moogt ge erom komen”, gaf ook die luchtig mee, en toen hij de wanhoop op mijn gezicht zag, kreeg ik prompt een vervangstok in handen gedrukt.
Maar ziet, ik heb hem al terug, sinds vanochtend, en ik heb hem al wat ingespeeld ook.
Dat duet vorige week, is trouwens vlotter verlopen dan verwacht. Ik was ‘lichtjes’ gespannen, maar mijn klank werd goed bevonden, en ik kreeg weer een heleboel tips mee. Meer ontspannen, ik weet het.
Lees meer wijvenblogs tijdens de wijvenweek.
En nog steeds ga ik het niet hebben over mijn ondertussen aanzienlijk geworden hoeveelheid nieuwe aanwinsten in de klassieke muziek. In het stapeltje netjes verpakte albums die ik van Chris (van Rombaux) meekreeg na het (schitterende) concert van Jason Moran in De Bijloke, zat de cd van Nicholas Payton (cfr de titel), en die kon ik vandaag –op vrouwendag– niet zomaar negeren. Zodus: meer jazz.
I am Nicholas Payton and I don’t play “the j word.” I play BAM. BAM is an acronym for Black American Music.Hij legt het helemaal uit in On Why Jazz Isn’t Cool Anymore, en was verder ook behoorlijk verward over The Difference Between Prejudice And Racism:
That said, it is not really possible for any colored persons to be racist, prejudice perhaps, but not racist. Since Black or Brown peoples are not in a position of superiority to assert their authority over a White person by means of economics, education, politics, health care, or any other significant issue, they cannot be racist. In short: Black and Brown peoples don’t control shit, so they can’t be racist.[…] Only place a Black person can assert racism over a White is at the basketball court, on the bandstand, or in the bedroom.
Het begint serieus te worden, met die cello. Wie al langer cello speelt, zal die uitlating straks behoorlijk grappig vinden, maar ik zit momenteel nog steeds in de fase waarin het allemaal nieuw blijft.
Zowat de meest fundamentele oefeningen die er zijn, maar ziet: ik mag (moet) al mijn vingers van de rechterhand gebruiken om ze uit te voeren. Vorige week was ik daar iets té geestdriftig aan begonnen, waardoor ik daags nadien enkel de losse snaren kon oefenen wegens spierpijn. Grappig, ja, ik weet het. En het blijft voorlopig nog bij pizzicato (tokkelen), behalve het duet (aan twee balken per stem) dat op de volgende bladzijde staat en dat ik –normaal gezien– straks met Thomas ga spelen. Enfin, hij gaat spelen, ik ga geluiden voortbrengen die ergens in de buurt van de gevraagde noten liggen. U weet hoe dat gaat.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=K75zK5i35N4&w=500&h=284]
Neen, dit is niet de gebruikelijke manier waarop men een duet speelt op cello.
Vergaderen is somtijds wel leuk. Naast een lunch, kreeg ik vrijdag van een genereuze benefactor een hoop dubbels mee naar huis. Lp’s. Voornamelijk jazz, maar er zat ook een klassiek album tussen. “Soms koop ik een album twee keer, zonder het goed te beseffen”, klonk het. “Een teken waarschijnlijk dat het echt wel om een goede plaat gaat.” Ik ken het fenomeen, helaas.
Herbie Hancock, Mingus, Gato Barbieri, Dave Holland, Charlie Haden, Keith Jarrett, Jim Hall, en Krzysztof Penderecki die zichzelf dirigeert. Met Siegfried Palm op de cello.
“Kent ge die”, vroeg mijn celloleraar onlangs, en ik dacht dat ik Olof Palme had verstaan, maar ik nam toch maar aan dat hij niet wijlen de Zweedse premier bedoelde. Palm was beroemd (en geroemd) voor zijn vertolkingen van hedendaage klassieke muziek. Ik ben erg benieuwd.
