Auteur: bruno

music server

Nu komt het wel heel dichtbij: Cambridge Audio hebben op hun website de informatie over hun eerste Music Server vrijgegeven. De 640H (ik neem aan dat de H staat voor Hard Disk) krijgt een plaatsje in de gelauwerde Azur reeks.

Op papier ziet het er alvast zeer goed uit:

– Rip your entire music collection to the 160GB hard drive
– Burn content to CD-R/CD-RW
– Share and stream music from your PC or Mac
– Wireless capability to effortlessly create a multi-room hi-fi system
– Simple on-screen user interface
– and… An audiophile quality CD player

Audiophile betekent in dit geval een Wolfson WM8740 24/192kHz DAC. Er zitten connecties op voor muis, toetsenbord en scherm, drie USB poorten, je kan twee of meer 640H’s met elkaar verbinden om meer HD space te verkrijgen (er is voorzien dat je zo’n 3000 ongecomprimeerde muziekbestanden op 160 GB krijgt), én je kan de Music Server via ethernet of wireless met je computer verbinden. Of je bvb iTunes kan gebruiken om de 640H te sturen, weet ik (nog) niet. In elk geval claimen ze bij Cambridge Audio over een zeer eenvoudig navigatiesysteem te beschikken, via de LCD op het toestel of via OSD op de TV. Zoals ze zelf zeggen in hun forum:

I’m pleased to say that the 640H features a GUI (Graphical User Interface) which means you can see exactly what’s going on through your TV (or plasma / LCD). We’ve developed this in-house and it’s extremely easy to operate. Even the marketing department can use it!

Cmabridge Audio Azur 640H - back

Netwerkverbinding betekent ook dat je de track info en artwork vanop het Internet kan downloaden, en via het toestel krijg je ook toegang tot Internet Radio.

Als nu de prijs nog meezit…

opties

Sinds iets voor negen vanochtend tot ongeveer een half uur geleden, heb ik vandaag geen seconde binnen doorgebracht (een paar winkels niet te nauw genomen). Ontbijten bij Bloch, een e-mailadres gaan halen bij de fnac (om een klacht naar toe te sturen), op het gemak de Veldstraat door, middagmaal op het terras bij de Sarabande, een ijsje in de Kortedagsteeg, naast Romain op het terras van de Marimain in de Walpoortstraat, Bal in de Straat hier om de hoek. Een zongevulde dag.

Zonder het te weten, heb ik i.’s raad opgevolgd: in het naar huis komen, zijn we in de Koningin Elizabethlaan (aan het station) in de Limerick binnengestapt. “Goh, ik ben op zoek naar dat boek van dingske, Koebla, dacht ik, maar ik ben de naam kwijt. En iets Frans, niet te moeilijk van taal, ik heb Grangé al gelezen, en dat lag me wel, maar ook Claudel. Tsja, zoiets hé.” En even later stond ik terug buiten met Bart Koubaa’s Lucht, en Un long dimanche de fiançailles van Sébastien Japrisot (nee, ik heb de film nog niet gezien). Daarmee weet ik meteen waar ik in het vervolg mijn boeken ga halen.

(Voor strips meed ik sowieso al de fnac, die komen in 90% van De Poort. Waar ik vandaag de box met de eerste twee delen van The Complete Peanuts heb meegebracht.)

Hoewel ik altijd al tevreden ben geweest over het departement ‘Klassiek’ in de fnac, ben ik nu nieuwsgierig geworden naar de eventuele alternatieven. Vandaar: weet er iemand waar je klassieke CDs kan vinden in het Gentse? En jazz? Ik weet dat er in Antwerpen een zeer goede jazzwinkel is, maar in Gent? Iemand?

boos

Ik ben het stille type klant, zo een waar u zal zelden van zal horen. Is uw service naar behoren, dan verkondig ik met veel plezier aan iedereen die het wilt horen, dat u een goede zaak hebt. Ik ben bereid een paar slordigheden te slikken, maar als het te ver gaat, maar pak ik mijn biezen en verspreid ik met minstens evenveel geestdrift mijn nieuwe overtuiging.

Momenteel gaat het die laatste richting uit met de fnac. Nu moet u weten, ik ben al lid van de fnac, sinds het jaar dat de vestiging in Gent er is gekomen. Niet alleen ben ik al zo lang lid, ik geef er sindsdien ook elke week een meer dan behoorlijke som geld uit aan boeken en CDs (waar ik eigenlijk liever niet over nadenk).

Een tijdje geleden was ik wat verbolgen over het feit dat ik plots het tramticket waarmee ik naar het centrum gekomen was, moest voorleggen indien ik nog aanspraak wou maken op een gratis ticket van de fnac voor mijn terugreis. Maar goed, waarschijnlijk waren er misbruiken geweest, en ze moeten het toch op een of andere manier onder controle zien te houden. Mantel der liefde.

Vorige week diende ik mijn lidmaatschap van de fnac te hernieuwen. Geen probleem aan de balie, integendeel, ze ontvangen met graagte mijn 10 EUR voor de hernieuwing (waar ik een veelvoud van recupereer op die drie jaar), en hop, mijn nieuwe kaart wordt wordt ter plekke bedrukt en is klaar voor gebruik. Bij het buitengaan neem ik nog gauw de Zone 09 mee om in de Vooruit door te nemen.

En wat zie ik, over de helft van pagina 30 uitgesmeerd?

Word nu lid van de fnac tegen halve prijs. Scheur deze advertentie uit en geef ze af aan het onthaal van Fnac Gent van 18 tot en met 27 mei 2005. Geldig voor nieuwe leden en herinschrijvingen, niet cumuleerbaar met andere inschrijvingsvoorwaarden.

Dat was op 21 mei. Goh, dacht ik nog, daar hadden ze mij ook van mogen verwittigen, aan de balie. Ik zal volgende week eens van mij laten horen. Onwrikbaar. De juffrouw aan de balie had de vriendelijkheid de verantwoordelijke daar even over op te bellen. To no avail. “U had die bon maar eerder bij u moeten hebben.”

We spreken over 5 EUR. Dat moet zowat 0,1% van mijn jaarlijkse boeken-en-CDbudget zijn. Ik denk er sterk aan de fnac voortaan links te laten liggen.

geen ontkomen aan

Eigenlijk had ik het gisterenavond al beslist. Hoewel: toen ik gisteren op het werk vertrok, was er een probleem met de garagepoort. Geblokkeerd. Geen beweging in te krijgen: met man en macht was eraan gesleurd, maar het ding gaf geen krimp. De firma die instond voor het onderhoud van het gebouw werd gecontacteerd, maar een technieker zou ten vroegste om 18u zijn opwachting maken. Gelukkig was ik met de trein.

(Al was dat ’s ochtends ook wel weer een spel geweest, gezien de trein maar liefst 15 minuten vertraging had opgelopen. Een aantal reizigers had ervoor geopteerd ‘over te lopen’ naar de 7u15 die tot Zaventem ging, maar een harde kern bleef koppig staan. Toen de trein eindelijk het station binnenrolde, was het perron overspoeld door een groot deel van de meute van de 7u22 –hoewel hún trein uitzonderlijk vanop een ander spoor werd bediend.)

Gezien het voorspelde goede weer en de perikelen ’s morgens, had ik al half besloten de volgende dag (vandaag dus) met de motor te gaan. Maar hoe zat het met de poort op het werk? Ik had geen zin om in Brussel aan te komen en dan opnieuw huiswaarts te moeten keren, omdat ik de motor niet in de garage kan binnenrijden. Hem in Brussel op straat achterlaten was geen optie.

De poort bleek vanochtend half open, en op het gelijkvloers trof ik een bericht dat ze geopend bleef tot 16u30; dan ging ze onherroepelijk dicht tot na het weekend. Maandag zou ze hersteld zijn, klonk het vol overtuiging.

Terug thuis (de tweede keer gingen de Brusselse tunnels al veel vlotter, dankuwel) parkeerde ik de motor op het inmiddels twee meter brede voetpad, deels voor de deur van de buurman, in afwachting dat ik de poort had geopend om de motor achteruit in de garage binnen te kunnen duwen. Ik had net de poort opengeduwd toen een wat oudere mevrouw (ergens in de 70), geleund op een wandelstok, mijn motor naderde. Ik bereide me al voor op een litanie, dat het niet kon, die motor zomaar op het voetpad, dat de mensen niet konden passeren. Ze knikte me toe, terwijl ze de motor monsterde.

“Proficiat meneer, dat is een schoon machien.”

– Euh, herpakte ik mij, dank u wel. Heel plezant nu, met dat warme weer.

“Ik ben niet zo zot van die bendemotors” ging ze verder (ze bedoelde harleys, etc), “maar die van u is iets gans anders. Sierlijk, heel fijn –u bent ook heel fijn hé, meneer,” voegde ze er guitig aan toe. “Dat gaat goed tesamen.”

uitgelezen (bis)

Deze keer was ik voorbereid: van de drie boeken die werden besproken, had ik er twee gelezen. De schaduw van de wind (Carlos Ruiz Zafon) met veel plezier, Los (Tom Naegels) was een waste of time (zie ook boeken 200503). Het derde, How I live now (Meg Rosoff) komt op mijn wish list.

Het panel was het niet met mij eens. Met panel bedoel ik dan Jos Geysels, die daar als self sustained eminence grise de clichés bevestigde die ik bij de vorige editie reeds had vermoed.

De schaduw van de wind kon zijn goedkeuring niet wegdragen: hij vergeleek het met de hype rond de Da Vinci Code, ook al een boek dat hij, intellectueel zijnde, maar meteen onvoorwaardelijk naar de prullenbak verwees. De parallellen waren vanzelfsprekend: beide boeken nemen het niet zo nauw met de werkelijkheid, en ze spelen zich af rond een gegeven in het verleden. (Waarmee hij meteen 85% van de fictieliteratuur heeft getypeerd.)

Je mag er niet te veel bij nadenken, want dan zou je pas echt ontdekken hoe slecht het boek eigenlijk wel was. Het was trouwens obvious dat het boek geschreven was door een scenarioschrijver, zo was zijn commentaar. Hij alludeerde niet op de wel zeer visuele en gedetailleerde stijl van Zafon, maar bedoelde dat de hoofdstukken zeer kort waren gehouden, met aan het einde telkens een cliffhanger. Rrrrrright.

Tsja, het was vooral duidelijk merkbaar dat het boek té toegankelijk was voor de linksdenkende intelligentsia. Nee, dan lag Los hen heel wat beter. Het lijkt wel het mea culpa van links. Al hun twijfels over hun breeddenkendheid komen erin aan bod, alle losse situaties werden gebundeld in een manifeste en collectieve bevestiging van ‘ik kan slecht denken over de islam zonder daarom racistisch te zijn’. De Salonfähigkeit droop ervan af.

Mag ik even mijn tevredenheid uitdrukken over de aanwezigheid van Bent Van Looy? Bent, voor wie hem niet kent, is frontman van Das Pop, blijkt een fervent lezer, en was pas redelijk laat voor deze Uitgelezen uitgenodigd. Zijn kijk op de boeken was verfrissend. Zijn visies sloten daarom niet meteen bij de mijne aan, maar waren los van enige pretentie. Daar zat duidelijk een persoon die in het lezen plezier schept. (Geysels trachtte vol ijver –maar vruchteloos– zijn inbreng met een superieure glimlach te pareren.)

Ook zeer goed was Wim Willaert, acteur en muzikant (De Dolfijntjes, FES), die twee gedichten (waarvan één vertaling) van Lanoye op muziek had gezet. Grandioos.

Nog even de tips van het panel:

  • Phara de Aguirre: Het boek der omhelzingen (Eduardo Galeano)
  • Bent Van Looy: De Walgvogel (Jan Wolkers)
  • Anna Luyten: “Laat alle deuren op een kier” (verzameld werk van Leonard Nolens)
  • Jos Geysels: Empire Falls (Richard Russo)

En dan sluiten we af met goed nieuws: volgend seizoen gaat Uitgelezen gewoon door (vanaf oktober).

afhankelijk

Gisteren heeft onze microgolf (combi-oven) de geest gegeven (de vlammen sloegen er letterlijk uit). Na 10 jaar een van de goedkopere toestellen (destijds op de markt) te hebben gebruikt, mag dat een mooie investering genoemd worden.

Na het avondmaal maak ik me meestal een koffie verkeerd, inclusief melkschuim. Daartoe zet ik koffie in een mokkapot, en warm melk in de microgolf, die ik daarna tot schuim verwerk.

– Oh! bracht ik uit toen ik er vanavond aan wou beginnen. De microgolf is kapot. Geen warme melk vanavond.

Waarop Henri, de mond rood van de pastasaus aan Tessa vroeg: “Waarom kan papa de melk niet gewoon in een pan opwarmen?”

– Omdat ge mij de tijd niet gaf om ze te pakken snotneus, probeerde ik nog, maar ze lagen allebei al in een deuk van het lachen.

opatuur: tricycle

Zondag werd het seizoen 04-05 bij Opatuur afgesloten met een optreden van Tricycle. Brusselaars Tuur Florizoone (accordeon), Philippe Laloy (sax) en Vincent Noiret (contrabas) zetten de keet in vuur en vlam met een eigenzinnige interpretatie van Europese Jazz.

Centraal staat ‘beweging‘, zowel in de muziek zelf, als bij de muzikanten. Florizoone componeerde de meeste nummers, geïnspireerd door o.a. zijn omzwervingen in Brazilië, en grijpt elke kans aan om de muziek met een paar danspassen te onderstrepen. De instrumenten worden aangewend om het thema aan te duiden, het verhaal te vertellen of te begeleiden, waarbij zowel de accordeon als de bas zeer vakkundig werden ingezet als percussie-instrument.

tricycle

Als voorbeeld: “Pas maintenant, je suis crevé“. Het verhaal van Mr. Champagne, een studiegenoot van Florizoone, die op een bepaald moment geïnteresseerd raakt in een Galicische schone. De vrienden treffen elkaar door Champagnes nieuwe interesse minder en minder, en wanneer Florizoone zijn makker uitnodigt om uit te gaan, krijgt hij meer dan eens “oh oui mais, pas maintenant, je suis crevé” als antwoord. Voor de bruiloft componeerde Florizoone dan maar dit lied, een gesprek tussen hemzelf (contrabas), Champagne (sopraansax) en diens Galicische verloofde (accordeon). Met als laatste waarschuwing: ‘ze babbelen nogal graag, en veel’. Wat volgt is een prachtig samenspel van het trio, dat zeer goed op elkaar is ingespeeld, waarin elk zijn verhaal brengt, over, op, onder, tussen en door elkaar heen. Fascinerend.

Laat ik nog maar even een lans breken voor locaties zoals Opatuur (en ongetwijfeld ook het Damberd, als ik ooit eens zover geraak). Er wordt intimistische, levensechte, (vaak) onversterkte muziek gebracht, met als verschrikkelijk grote troef het directe contact met de artiesten. En als rook het probleem is (er was overigens heel weinig rook, zondag), maar jazz wel uw ding, dan kan je geen betere locatie hebben dan het Duvel-droomschip (van 14u00 tot 16u00 op het Gouden Leeuwplein) tijdens de Gentse Feesten. Maar hou het stil: het is al moeilijk genoeg een plaatsje te bemachtigen.

Tricycle, gehoord bij Opatuur op zondag 22 mei 2005. Het volgende seizoen start in september, maar het café (Citadellaan 17) blijft open, elke dag van 18u tot 02u. Wie Tricycle even wil smaken, kan vanop deze pagina (legaal) vier nummers van de recent uitgebrachte CD downloaden.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt; meer foto’s worden gepost op tpv volgende week.)

inbox mei

Vijf e-mailtjes in mijn inbox komen van mijzelve. Soms zijn het losse notities die ik door omstandigheden niet in de Moleskine heb geschreven, soms zijn het stukken van een entry waar ik aan was begonnen, soms zijn het gewoon zaken die ik van internet heb geplukt en waarbij het gemakkelijker is cut & paste te doen dan over te schrijven.

[20/05/2005] Uit: J’Abandonne van Philippe Claudel

Le journaliste demandait à cette femme, en passe d’être élue à la tête du RPR, ce qu’elle haïssait le plus. Elle a répondu spontanément: “Lionel Jospin!” Elle n’a pas dit: “Je hais la misère, l’injustice, la souffrance, la pauvreté, la maladie, l’indifférence, la guerre, l’inhumain, la détresse, le chômage, le crime…” Non, elle a dit que ce qu’elle haïssait le plus, c’est un être humain, c’est à dire toi mon enfant, c’est à dire moi. Ce que cette femme pensait le plus immonde dans le monde qu’elle aspirait à gouverner, c’était un homme.

-en-

demain est un autre jour

[12/05/2005] Een mogelijk begin van (alweer) een wish list:

  • “Dochter van de jungle”, door Sabine Kuegler, uitgeverij Sirene
  • “A Long Way Down”, Nick Hornby

[11/05/2005] Iets om eens te ‘bekijken’

RSS Calendar

[07/04/2005] Iets om het stukje op de info pagina mee te vervangen:

Bruno is net iets te impulsief dan goed voor hem is, en zwaar overtuigd van serendipiteit. Valt van boeken in muziek, van jazz in klassiek, van concerten in optredens, van fotografie in motorrijden, en is altijd weer zo blij als een kind wanneer hij zich, eerst zeer tegen zijn zin, toch maar weer eens op sleeptouw heeft laten nemen naar een of ander evenement.

Hij neemt elke dag trouw de trein naar Brussel –en tot zijn immense opluchting des avonds terug naar Gent– waardoor hij overschot van tijd heeft om te lezen én andere mensen van de muziek op zijn iPod te laten meegenieten. Neemt het niet te nauw met de realiteit, want “niets is wat het lijkt”.

Houdt van barok, met zwier en zwaai, maar niet van drukdoenerij (een teken van ouderdom, ongetwijfeld). In de vorige eeuw had hij nog gauw op internet gedebuteerd met december.org, een niet geheel (on)verdienstelijk samenraapsel over minimalistische ‘auteurs’ die hij dacht met elkaar in verband te moeten brengen. Was ervan overtuigd, met passende Weltschmertz, nooit de dertig te zullen halen, maar het leven heeft ook die gedachte voorbijgestoken.

[02/03/2005] Mijn oudste lijst: lenzen:

  • Nikkor AF-S DX 12-24/4.0 G ED 919.00 EUR
  • Nikkor AF 20/2.8 D excl. HB-4 62mm 439.00 EUR
  • Nikkor AF-S VR 24-120/ 3.5-5.6 G 72mm 539.00 EUR
  • Nikkor AF 50/1.8 D 98.00 EUR

Voila. Ook weer opgekuist.

schrikbeeld

Via DM: Het Amazonewoud gestript.

In het Braziliaanse Amazonewoud wordt hoe langer hoe meer hout gekapt. Vooral in de deelstaat Mato Grosso moeten hele stukken woud tegen de vlakte. Nu de Braziliaanse exportlandbouw, en met name de sojaproductie, een zelden geziene ‘boom’ meemaakt, wordt het woud hoe langer hoe sneller ontboomd. De regering staat zogoed als machteloos tegenover de steeds sneller oprukkende vernieling van ’s werelds ‘groene longen’.

beeld van het gestripte Amazonewoud

(foto Reuters)