Bedorven garnalen laten het huwelijksfeest van Sophie Halberstadt en Mark Walzer ontaarden in totale chaos. Want wanneer de garnalen in het voorgerecht van hun bruiloftsmaal allesbehalve vers blijken, stappen de feestvierders op, daartoe aangespoord door Marks vader, Herman Walzer. Walzer weigert bovendien het gelag te betalen, maar in de chaos die op het vertrek volgt, vergeet hij daarbij zijn vrouw en de bruid van zijn zoon, die door de herbergier, Franz Berger, in de toiletten worden opgesloten. De prijs voor hun vrijlating: de vereffening van de rekening. Dat is echter buiten de trots van Walzer gerekend, en prompt lijkt de plaats van de bruiloft herschapen tot een klein slagveld.
Het verhaal van deze film is ontleend aan het scenario dat Jean Van Hamme schreef voor het stripverhaal Lune de guerre (getekend door Hermann). Van Hamme is ook de man achter stripreeksen zoals XII, Thorgal, en Largo Winch, en maakte, samen met tekenaar Grzegorz Rosinski (waarmee hij ook al samenwerkte voor Thorgal) het epische Le grand pouvoir du Chninkel (uit 1988).
Het stripverhaal roept een sfeer op zoals in Thomas Vinterbergs Festen. Het was destijds (het stripverhaal verscheen in 2000) niet verwonderlijk geweest indien Van Hamme en Hermann daar hun inspiratie hadden gevonden, al bleek achteraf dat het verhaal –gedeeltelijk (de eerste zes pagina’s)– echt gebeurd was. Er blijven niettemin parallellen tussen beide scenario’s.
Boek en film (in casu: stripverhaal en film) horen normaal gezien los van elkaar. De film is een interpretatie van het boek, waarbij tot op zekere hoogte kan worden afgeweken van het origineel. Deruddere, die het scenario voor zijn film heeft aangepast, is echter dermate voorbij gegaan aan het oorspronkelijk concept, dat van de kracht van het samengebalde verhaal bijna niets meer is overgebleven.
De confrontatie tussen Walzer en Berger is niet het belangrijkste thema in het scenario van Van Hamme. De scenarist schetst, in naturalistische traditie, het portret van Herman Walzer en diens destructieve invloed op zijn entourage. Walzer is in het stripverhaal een despoot (helaas niet verlicht), die op niets ontziende wijze met zijn medemensen omgaat. De bruid –in het stripverhaal– is zwanger, echter niet van bruidegom Mark, maar van vader Walzer zelf; Mark krijgt dat pas te horen op het bruiloftsfeest. Tijdens datzelfde feest is Herman Walzer overigens niet te beroerd om Marks moeder te verleiden.
Stripverhaal en film kan je hier maar moeilijk los zien van elkaar. Het scenario is sterk genoeg om, zoals het is, verfilmd te worden, waarbij voor de regisseur genoeg ruimte blijft om een aantal situaties verder uit te diepen, en bijvoorbeeld bepaalde personages uitgebreider voor te stellen. Essentieel blijven echter het verhaal, en de centrale positie die de figuur van Herman Walzer daarbij inneemt.
Deruddere heeft zijn kans gemist. In plaats van een degelijk uitgewerkte film, is Die Bluthochzeit (De Bloedbruiloft) een onding geworden, met spanning en humor die moeilijk worden gecombineerd. Deruddere meende het verhaal te moeten interpreteren als een metafoor voor een wereldproblematiek, waarin hij vooral wou benadrukken dat, hoe slecht de zaken ook gaan, er altijd een oplossing mogelijk is. Het naturalistische element is hij volledig uit het oog verloren.
Die Bluthochzeit (De Bloedbruiloft) van Dominique Deruddere. Wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 26 oktober.
Lune de guerre, door Jean Van Hamme en Hermann. Te verkrijgen bij uw striphandelaar, of via amazon
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)