de kern

Interessant standpunt, verwoord door Yves Desmet in DM vandaag: Kern van de zaak: de toekomst

In de tijd van onze ouders of grootouders gingen mensen met pensioen op hun 65ste en leefden ze gemiddeld tot hun 73ste. Voor iedere gepensioneerde waren er toen bovendien vier actieven die bijdragen storten. Omgerekend werd van iedere actieve dus de solidariteit verwacht om twee pensioenjaren te financieren.

Vandaag wil men blijven uittreden op 57 en leeft men gemiddeld tot zijn 81ste. En dat in een samen leving waar voor iedere gepensioneerde nog maar twee actieven bezig zullen zijn. Van iedere actieve wordt dus binnen enkele jaren ver wacht dat hij liefst 12 pensioenjaren van een gepensioneerde zal moeten financieren. Een verzesvoudiging van de solidariteit die van jonge actieven wordt gevraagd voor de ouderen. Een oudere generatie die, weze het lang niet rechtvaardig onderling verdeeld, vandaag al 60 procent van het Belgische vermogen in handen heeft.

[…] kan men de kinderen van vandaag echt vragen om tijdens hun carrière het zesvoudige bij te dragen voor de pensioenen van de mensen die in hun eigen carrière maar een zesde daarvan hebben bijgedragen? Hoe vind je een compromis tussen de uitputting van leeggeknepen mensen in sommige sectoren (want ook niet iedere oudere werknemer zit in een zwaar beroep) en het recht van volgende generaties om niet alleen voor die ouderen, maar ook een beetje voor zichzelf te mogen werken? Net zoals die ouderen als actieven dat trouwens zelf hebben gedaan?

Dat is de basisvraag waarop de vakbonden tot hiertoe nog geen antwoord, laat staan een alternatief hebben geformuleerd.

(Kopen, die krant.)

8 gedachtes over “de kern”

  1. Ach, het probleem lost zichzelf wel op.

    Binnen een paar decennia zijn er ofwel weer meer jongeren, ofwel haalt de daling in aantal geboorten ons weer in en is die verkeersdrempel van de baby boom weer achter de rug 🙂

  2. “binnen een paar decennia zijn er weer meer jongeren”… daar zal michel wel persoonlijk voor zorgen hé 🙂

  3. en willen we ook even niet vergeten dat de loopbaan verkort is doordat we vaak niet meer starten met werken op ons 16de, of 18de.
    Dat een loopbaan dus niet op ons 58ste/60ste eindigt is niet zo vreemd, in mijn ogen…

  4. Een beetje cru, maar nog eens een oorlog zou misschien veel oplossen. Altijd een stimulans geweest voor de economie, en van werklozen geen sprake. Als dat niet lukt kan je nog altijd 13,07% maal zes doen en de rest voor jezelf overhouden.

Reacties zijn gesloten.