Auteur: bruno

Verlangen is leuk.

Soms kan ik er echt wel lang over doen om iets te bereiken. Ik vind dat niet erg. Al heb ik denken op lange termijn wel nooit gekund. Zaken zoals sparen of langzaam plotten om een duurzame carrière uit te bouwen, het is mij vreemd. Net zoals stilstaan overigens.

Snel kopen, heb ik evenwel geleerd, is niet goed. En dan bedoel ik niet dat je zoveel mogelijk winkels moet afdweilen, op zoek naar de beste deal, die steevast toch door iemand anders op de kop wordt getikt. Nee, voor je koopt, moet je verlangen.

Zo heb ik bijvoorbeeld járen gewacht voor ik mijn eerste B&O heb gekocht. Gedurende net iets minder dan tien jaar moet ik jaarlijks de nieuwe catalogus afgehaald hebben bij de B&O zaak aan het Laurentplein in Gent. (Dat hebt u hier misschien reeds gelezen.) Toen ik zelfstandig was en geld genoeg had om een beosound met bijhorende speakers aan te schaffen, had ik mij ettelijke jaren op die aankoop voorbereid. Al moet ik toegeven dat niet elk verlangen een even lange weg aflegt, slechts uiterst zelden ga ik over één nacht ijs.

Er zijn nog voorbeelden: een pen (de Visconti Wall Street), een huis, de geschikte wagen (de Alfa 156), de juiste motor (de Triumph Daytona, en daarvoor de Sprint ST). Mijn handen jeukten bij de releases van de eerste DSLRs, maar ik ben blij dat ik heb gewacht op de D70. Ze jeuken nu weer evenzeer bij de D200, en ik laat het potje met plezier sudderen.

In juni of juli zou de staat mij opnieuw moeten plezieren (als ik de prognoses van de boekhouder mag geloven), en sinds dat vooruitzicht (vorig jaar) houd ik weer nauwkeurig mijn verlangens bij. Zo wist ik dat een intel mac slechts een kwestie van tijd was, net zoals een semi-betaalbare semi-pro DSLR, een music server, en een HD videorecorder. Het zijn allemaal zaken die ik met genoegen opvolg, en waarvoor ik, als de tijd rijp is, de winkel binnenstap en het geld op de toonbank leg. U hebt aan mij geen lastige klant.

(Al ben ik in zowat al de rest spontaan en (vooral) wispelturig. Enige dichotomie is mij niet oneigen.)

“Ge moet nu eens kijken.” Tessa stond met een ‘vriendenboekje’ in haar hand, dat Henri van een klasgenootje had meegekregen. Bij ons heette dat nog poëziealbum, en ik kan me eigenlijk niet meer voor de geest halen of ik veel van die dingen heb ingevuld en al evenmin of ik er zelf een heb gehad. Mijn nichtjes daarentegen heb ik stapels van die boekjes weten inkleuren, en mijn moeder heeft er ergens ook nog een verschrikkelijk schone liggen (moet ik haar eens naar vragen).

In deze contemporaine versie van het poëziealbum wordt je niet meer gevraagd om een tekening te maken, maar enkel om een aantal vragen te beantwoorden. Zoals daar zijn: ‘wij kennen elkaar door’, ‘mijn hobby’s’, ‘het spannendste spel’, ‘waar ik goed in ben’, enz. Wat Tessa me wou tonen was Henri’s antwoord op ‘ik ben een fan van’. Waar je zou verwachten ‘Spring’, ‘K3’, ‘Ed, Edd en Eddy’, of in extremis ‘Karrewiet’ liet hij door zijn moeder optekenen (want hij was niet zeker hoe het moest geschreven worden): jazz muziek. En nee, er mocht niets anders staan.

Hij heeft zich ook niet ingehouden om achteraf nog te verbeteren. Zo had hij –uit luiheid– alweer door zijn moeder ‘politieman’ laten opschrijven bij ‘dit wil ik worden’. Maar toen ik het boekje zoëven uit zijn rugzak nam om de vragen correct te kunnen aanhalen, merkte ik dat hij er –eigenhandig– aan had toegevoegd: ‘of muzikant’.