Zwak van DS. I.p.v. een oplossing te zoeken voor hun probleem hebben ze nu alles gewoon opnieuw afgeschermd. En doodgezwegen natuurlijk. Weinig professioneel, daar bij DS, weinig professioneel.
(Misschien moeten ze ook maar eens leren vegen voor eigen deur.)
[Update]: ondertussen is de publieke toegang tot de Mozart-artikels er terug, en het trucje hebben ze weggewerkt. Dat trekt er al meer op 😀
Koel als een flesje Acqua di Parma slentert de Italiaanse topman tussen de ontbijttafels van de VIP-ruimte, schenkt zich een drup koffie in en steekt van wal met een Mobutu-rivaliserend accent: “Cher Messieurs. Je vois que vous avez le produit (sipt aan zijn koffie). Je vois aussi que vous avez l’infrastructure (trekt een bedenkelijk gezicht). Et surtout, vous avez les clients (vermorzelt de koffiebeker). Dites-moi donc: POURQUOI EST-CE QUE VOUS NE VENDEZ PAS!?”.
Djivy gooit geregeld pareltjes voor de zwijnen. In deze aflevering: Achter de schermen
Terwijl u toch aan het klikken bent. De mensen van DS zijn zo vriendelijk hun ganse mozart-dossier open te stellen, ook voor niet abonnees. Dat heeft zo zijn gevolgen.
Een aantal links, met name die in de rechtse navigatiestrook, bleken enkel toegankelijk voor abonnees. Een beetje eigenaardig, want zowel in het centrale inhoudsgedeelte als in die rechterstrook stonden soms dezelfde artikels gelinked.
Neem nu ZEVEN GROTE VERTOLKERS. Christopher Hogwood, dirigent. De link, zoals hij werd opgenomen in het centrale gedeelte, is voor iedereen toegankelijk; zoals hij rechts staat niet.
Wat is nu het verschil? Centraal staat er: /Kanaal/Index.aspx?kanaalid=113&artikelId=GCRN6PCD; rechts staat er /Artikel/Detail.aspx?artikelId=GCRN6PCD
Dat vraagt om een experiment.
Op de voorpagina van DS staan ook een aantal links die enkel voor abonnees toegankelijk zijn (rechts onderaan de pagina). Neem nu Kunsthumaniora in crisis: u krijgt enkel het volledige artikel te lezen als u ingelogged bent als abonnee. Ja toch? Probeer hem nog eens: Kunsthumaniora in crisis, en zie, nu verschijnt het volledige artikel.
De truc? U onthoudt het artikelId (in dit geval GTBNA485) en plakt het achter deze URL:
/Kanaal/Index.aspx?kanaalid=113&artikelId=
En voila, de wereld van DS gaat voor u open (als u over de IDs beschikt tenminste).
Er gaat geen dag voorbij of leer weer wat bij, daar op Gentblogt.
Een dik half jaar na de aanschaf van het domein, heb ik eindelijk iets meer op imaginaryjazz.net geplaatst dan een openingspagina. Let wel, veel meer dan een framework waarin ik de laatste twee optredens van Opatuur heb gestoken, is er nog niet, maar het is alvast een aanzet. En nu kan ik beginnen terugwerken.
Er is een RSS feed voor de entries, en eentje voor de comments. Het draait allemaal onder WordPress 2, de datum van het optreden wordt gebruikt als de datum voor het artikel, en de categorieën heb ik omgetoverd naar containers voor locatie en muzikanten. Het is een (erg) minimalistische layout geworden: de nadruk ligt op beelden, niet op tekst. (Misschien zet ik er nog wel per optreden een groot beeld bij ook.)
Enfin, het schept een beetje orde in de chaos die flickr heet, en wie goesting heeft, mag altijd langskomen: imaginaryjazz.net
Het is soms moeilijk om uzelf verstaanbaar te maken (anderen kunnen precies beter tussen de regels lezen).
Laat het hier dan maar zwart op wit geschreven staan: ik help graag mensen. Wie met een probleem zit en denkt dat ik hem (m/v) kan helpen, heeft maar hetzij een commentaar achter te laten, hetzij een e-mail te sturen. (Het kan soms even duren voor ik antwoord —mea culpa zonder meer.)
Mensen die om hulp vragen zijn geen bloedzuigers.
De bloedzuigers, waarvan sprake in de vorige post, zijn bijna het soort volk dat Pietel beschrijft. Het is de persoon die uw foto steelt om hem duur te verkopen als onderdeel van een website (zonder vermelding vanzelfsprekend). Het is de man die uw tractaat plagieert en het omgekeerde beweert. Het is het bedrijf dat het uwe opslokt, leegzuigt en vervolgens weer uitspuwt. Het is de wet van de jungle, niet van de fair play.
Bloedzuigers tracht ik te vermijden. Ik hoef hun geslijm niet, en nog veel minder hun geld. Al word ik ondertussen stilaan te oud om mij daar nog druk om te maken. What goes around comes around, ofte: ik geloof sterk in karma.
Het is een beetje combinatie van eens, geld en ditto. Uitleggen is nooit mijn fort geweest.
Met meer dan plezier zal ik mijn gedachten delen met de al dan niet bloggende en open-source gelovende medemens. Maar ik heb ondertussen al bloedzuigers genoeg gekend om dit schrijven niet te erm… onderschrijven.
“Is dat een D200?”
De jongeman had zich in allerlei bochten zitten wringen om mijn fototoestel te kunnen zien. Hij had zijn vriendin achtereenvolgens verteld dat het een Olympus was of nee, een Sony, of wacht, nu wist hij het zeker: een Canon 350D. Waarop de vriendin hem op de (weinige) gelijkenissen wees tussen zijn eigen toestel en het mijne. Ah ja, een Nikon dus. De D50 waarschijnlijk.
“Ah den 70. Geen 70s zeker?”
Zelf kocht hij niet digitaal. “Tweeduizend euro voor nen chip die ze daarna niet willen vervangen om er een beter toestel van te maken. Debiel, jong!” Al zijn fotografisch materiaal was tweedehands: zijn FM-3 was vergezeld van een oude maar steengoede 80-200 (manuele focus): “de overgrootvader van die van u.”
“Verliest ge daar niet te veel licht mee, met die VR?” Dat ik een stop of twee drie mee won, ging er niet in. “En d’er zit nog een verdubbelaar op ook. Man, man, ge loopt rond met een 150-400 lens. Debiel, jong!”
“Zo’n VR ding dat is voor nikske niet goed”, hoorde ik hem tegen zijn vriendin fluisteren. Al die snufjes waren niks voor hem, hij had liever een manueel toestel, dat was échte fotografie. Zelf zou hij nooit zo’n D70 kopen, want al die groene programma’s op de knop, dat is gewoon debiel. Hij was natuurlijk niet verplicht van ze te gebruiken, die debiele programma’s; de D70 heeft net zo goed A(perture priority) als S(hutterpriority) als M(anueel).
“Ja, maar dat blijft er debiel uitzien jong.”
Waarop de tweede opwarmingsbeurt voor de bibberduik startte en ik blij was dat ik me uit de voeten kon maken voor ik mijn geduld verloor. Zelf ging hij geen foto’s maken. “Ik heb het daarjuist gezien, en ge kunt gewoon geen goeie foto’s maken van zo’n evenement. Debiel, die mensen. Morgen zijn ze allemaal bibberziek”, riep hij me nog achterna.
De naam was blijven hangen door de commentaar van Opa Pettson. Want wat kwam ik in de fnac tegen, gisteren: Jan Muës – Cool Cargo.
Het blijkt ‘coole’ fifties jazz –Chet Baker is omnipresent– waar de rest van het huishouden ook zeer over te spreken is. “Yeah, papa, ’t is trompet”, bracht Henri uit, terwijl hij de kriebels uit zijn lijf stond te shaken.
Goedgekeurd voor (t)huisgebruik dus. Bedankt voor de tip.
(Bekijk ook de website: janmues.be.)
Eigenlijk weten Vlamingen zelf maar al te goed wat wel en niet kan. Nonkel zullen ze niet in formele contexten gebruiken, het kan wel in informeel taalgebruik. Bassen voor blaffen, dat gaat dan weer niet, en de mensen voelen dat zeker aan. Varianten mag je niet verbieden. Je moet de mensen leren varianten in hun juiste context te gebruiken. De taalbloemen moeten allemaal kunnen bloeien, maar in hun juiste context.
Aan het woord is Johan Taeldeman, emeritus hoogleraar Nederlandse Taalkunde in Gent, zelfverklaard taalpragmaticus, met destijds veel aandacht voor de verzorgde uitspraak van de germanist in spe. Gezapig verteller, die met nauwelijks ingehouden geestdrift de spellingcommissie en bijhorende hervorming de grond inboorde. Nooit meer, heeft hij toen verkondigd, en ook vandaag weigert hij het nieuwe Groene Boekje te kopen.
Een aangenaam interview (PDF) in Over Taal (via de Taalpost, nr 491, 20/01/2006)