Verlangen is leuk.
Soms kan ik er echt wel lang over doen om iets te bereiken. Ik vind dat niet erg. Al heb ik denken op lange termijn wel nooit gekund. Zaken zoals sparen of langzaam plotten om een duurzame carrière uit te bouwen, het is mij vreemd. Net zoals stilstaan overigens.
Snel kopen, heb ik evenwel geleerd, is niet goed. En dan bedoel ik niet dat je zoveel mogelijk winkels moet afdweilen, op zoek naar de beste deal, die steevast toch door iemand anders op de kop wordt getikt. Nee, voor je koopt, moet je verlangen.
Zo heb ik bijvoorbeeld járen gewacht voor ik mijn eerste B&O heb gekocht. Gedurende net iets minder dan tien jaar moet ik jaarlijks de nieuwe catalogus afgehaald hebben bij de B&O zaak aan het Laurentplein in Gent. (Dat hebt u hier misschien reeds gelezen.) Toen ik zelfstandig was en geld genoeg had om een beosound met bijhorende speakers aan te schaffen, had ik mij ettelijke jaren op die aankoop voorbereid. Al moet ik toegeven dat niet elk verlangen een even lange weg aflegt, slechts uiterst zelden ga ik over één nacht ijs.
Er zijn nog voorbeelden: een pen (de Visconti Wall Street), een huis, de geschikte wagen (de Alfa 156), de juiste motor (de Triumph Daytona, en daarvoor de Sprint ST). Mijn handen jeukten bij de releases van de eerste DSLRs, maar ik ben blij dat ik heb gewacht op de D70. Ze jeuken nu weer evenzeer bij de D200, en ik laat het potje met plezier sudderen.
In juni of juli zou de staat mij opnieuw moeten plezieren (als ik de prognoses van de boekhouder mag geloven), en sinds dat vooruitzicht (vorig jaar) houd ik weer nauwkeurig mijn verlangens bij. Zo wist ik dat een intel mac slechts een kwestie van tijd was, net zoals een semi-betaalbare semi-pro DSLR, een music server, en een HD videorecorder. Het zijn allemaal zaken die ik met genoegen opvolg, en waarvoor ik, als de tijd rijp is, de winkel binnenstap en het geld op de toonbank leg. U hebt aan mij geen lastige klant.
(Al ben ik in zowat al de rest spontaan en (vooral) wispelturig. Enige dichotomie is mij niet oneigen.)