Auteur: bruno

négenduizend

Op 3 november 2005, toen de .be domeinnamen nog net niet gratis werden weggeven, en nauwelijks drie dagen na de lancering van drieduizend.be, heb ik het domein negenduizend.be aangekocht. We zaten toen in volle expansie met Het Project, waarvoor we reeds een FVDD (foto van de dag) onderdeel hadden, en we zagen het toen niet meteen zitten om daar nog een afzonderlijk photoblog bij te nemen ook. Negenduizend werd op de lange baan geschoven.

Een heel lange baan, zo zou blijken, want ondanks een paar schampere pogingen om het nieuwe project leven in te blazen en ijverig mouwgetrek achter de schermen, is negenduizend.be er vandaag nog steeds niet. Daar komt binnenkort evenwel verandering in.

Neem alvast uw agenda, beste jongens en meisjes, want op 29 februari 2008 gaat ook negenduizend.be van start.

Edoch! Menige berg dient tegen dan nog te worden verzet. Gaan we voor de look & feel van de rest van de familie duizend (twee, drie, acht), of pakken we het anders aan? Gaan we voor een FVDD, of werken we (ook) met series? Wat doen we met de hosting? En, duizend maal (hebt u hem?) belangrijker: wie heeft zin om mee te werken?

Negenduizend is aldus op zoek naar

  • redactieleden: mensen die mee beslissingen willen nemen (van hen wordt een zeker engagement verwacht)
  • contributors: die gewoon een foto willen bijdragen, maar zonder veel verplichtingen

Het basisprincipe: de bedoeling van negenduizend.be is een om –net zoals de rest van de familie duizend– een online fotocollectief te worden waar iedereen aan kan meewerken. De rode draad is de inhoudelijke of visuele band met Gent.

U voelt zich hopelijk aangesproken? Laat dan iets weten op info [at] negenduizend [punt] be. Als er véél respons komt, beleggen we binnenkort mogelijks zelfs een informele bijeenkomst.

à la française

Michel Portal Trio Michel Portal Trio Michel Portal Trio

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ASA)

Áls u de Franse jazz al van enige vergrijzing zou verdenken, dan viel daar niets van te merken in de muziek die het Michel Portal Trio zondag bracht. Toegegeven, de twee zeventigers werden bijgestaan door een frisse jongeling van net geen vijftig, maar uit de jazz die zondag in de Theaterzaal van Vooruit weerklonk, spatte meer energie dan uit een gemiddelde postpunk rockband. Het trio bestond uit een blazer –Michel Portal op klarinet en sax– en een ritmesectie –Bruno Chevillon op bas, en Daniel Humair op drums.

» Lees verder op Gentblogt.

vakantietijd

Ook wij wouden (lees: zij wou) graag nog eens met vakantie. De paasvakantie leek te ver af, dus gaan wij binnenkort voor een korte uitstap naar die Franse lichtstad. Met de Thalys naar een hotel waarvan wordt verteld dat het overal dichtbij is. Ook geen Club Med voor ons dus.

Allemaal goed en wel, en dan rest mij slechts één dilemma: welk fototoestel neem ik mee. (Al hebben ze mij ooit gezegd dat ge geen vragen moet stellen waarop ge het antwoord zelf al weet.)

mini chelsea buns

Chelsea buns, zo vertelt Linda Collister in haar boek Bijzonder Brood (mijn broodbijbel!), werden gemaakt van het midden van de achttiende eeuw tot 1839 in het Londense Chelsea Bun House (in de Pimlico wijk). Naar verluidt waren ze zo lekker dat zelfs koning George III voor de zoetigheden in de rij stond.

Ze zijn helemaal niet moeilijk te maken. Reken ongeveer twee uur voor de rijstijd –ik liet het deeg de ganse nacht rijzen, zodat ik de broodjes voor het ontbijt kon klaar hebben. Jawel, dat betekent vroeg opstaan op zondagochtend.

Benodigdheden

Voor het deeg

  • 450 g witte bloem
  • een snuifje zout
  • 40 g rietsuiker
  • 175 ml melk
  • 15 g gist
  • 50 g (gesmolten) boter
  • 1 groot ei

Voor de vulling

  • 40 g (gesmolten) boter
  • 60 g donkerbruine suiker
  • 120 g rozijnen en/of gedroogd fruit

Voor de glans

  • 3 eetlepels honing
  • 85 g boter
  • 5 eetlepels melk
  • 100 g rietsuiker

Zo gemaakt

mini chelsea-buns mini chelsea-buns

Stap 1: het deeg

Meng de bloem met het zout en de suiker. Verkruimel de gist in de handwarme melk (koelkastmelk 30 seconden op 900 W in de microgolf). Voeg de boter samen met het losgeklopte ei en het melkmengsel bij de bloem. Meng alles samen tot een deeg.

Kneed het deeg gedurende een tiental minuten. Doe dit met de hand: ge krijgt er zachtere handen van, en er is geen betere manier dan om te voelen of uw deeg vochtig/droog en uiteindelijk elastisch genoeg is.

Doe het terug in de kom, doe er een vochtige handdoek (of als het echt moet: vershoudfolie) over, en laat het in ongeveer anderhalf uur op een warme plaats rijzen tot het in volume verdubbeld is. Zoals vermeld, kunt ge het ook een ganse nacht op een koelere plaats tot het gewenste volume laten rijzen.

Stap 2: de vulling

mini chelsea-bunsHaal het deeg uit de kom (duh), en sla het neer op uw werkvlak. Rol het uit tot een rechthoek van 70 op 20 cm (nee, ik heb geen meetlat gebruikt). Bestrijk het deeg met de gesmolten boter, en bestrooi het dan met de suiker en de rozijnen. Strooi er desgewenst wat kaneel over.

Rol het deeg op langs de lange kant, en snij het in bijvoorbeeld vijftien stukken. Schik die stukken op uw (ingevet) bakblik, en laat het in een afgesloten plastic zak in ongeveer een half uur tot zowat het dubbele rijzen.

De broodjes moeten in een bakblik/braadslee: Chelsea buns zijn vierkantig met een ronde kern.

Stap 3: bakken

Verwarm de oven voor op 200°C.

Plaats de honing, de boter, de melk en de suiker in een steelpannetje op een laag vuur. Breng het (eenmaal alles mooi gesmolten) aan de kook. Laat dit tot een stroop inkoken.

Giet deze stroop over de buns (ik gebruik nooit alles), plaats het bakblik in de oven en bak de Chelsea buns 15-20 minuten. Laat eventjes afkoelen –niet te lang, of je krijgt ze niet meer uit het bakblik zonder ze te beschadigen– en leg ze (eventueel) op een rooster om verder af te koelen.

Smakelijk!

ongeloof

Het ongeloof van de journalist glibbert uit de krantenkop: Politie én betrokkenen zwegen over spoor naar drie moordenaars Kitty.

Opvallend is dat heel wat betrokkenen, van de overlevende slachtffers tot de burgemeester van Beersel al op de begrafenis wisten dat er drie verdachten waren. Al die tijd hielden zij en de politie hun mond.

[…]

‘Ik wist al op de dag van de begrafenis van Kitty dat de politie drie verdachten op de hielen zat. Fantastisch toch dat iedereen zin mond heeft kunnen houden en zo het onderzoek niet in gevaar heeft gebracht?’

Fantastisch inderdaad. Bijna net zo fantastisch als de afgunst en het onbegrip van het journaille dat dit niet in de media om zeep kon worden geholpen. Dat gaat de goede richting uit in elk geval: de media bericht eindelijk nog eens na de feiten (verslaggeving zoals het hoort).

blue chip chocolate chip cookies

Het recept (alsmede de title voor deze post) heb ik schaamteloos ‘geleend’ van Smitten Kitchen. Smitten Kitchen is één van de interessantere foodsites op het internet, het soort sites waarvan ik eigenlijk had gewild dat ik er zo zelf ook één had. De recepten worden altijd gekaderd in een verhaaltje –wat het meteen ook een persoonlijke site maakt– en ze worden duidelijk uitgelegd, met vaak heel mooie foto’s bij. Zo ook hun recept voor blue chip chocolate chip cookies. (Dat oorspronkelijk van David Lebovitz komt.)

Benodigdheden

  • 100 g ruwe suiker (ik gebruikte rietsuiker)
  • 120 g blonde suiker (cassonade Graeffe)
  • 115 g koude, ongezouten boter, in stukjes van 1 cm
  • 1 groot ei
  • een theelepel vanille-extract
  • een halve theelepel bakpoeder
  • 175 g witte bloem
  • een snuifje zeezout
  • 200 g chocoladepastilles
  • 130 g walnoten

Zo gemaakt

Zet een pan op het vuur, met een weinig olijfolie. Rooster de walnoten tot ze donker van kleur zijn –let goed op dat ze niet verbranden: blijf voortdurend roeren. Doe vervolgens de walnoten in een foodprocessor en maal ze goed fijn.

Verwarm de oven voor op 150°C.

Meng de suikers met de boter in een kom –of in de deegmixer (nee, ik heb er zelf geen). Het vraagt flink wat werk als je de koude boter manueel met de suiker mengt; zorg dat alles goed gemengd is. Voeg nadien het ei toe, het vanille-extract en het bakpoeder.

Meng eerst het zout onder de bloem, voeg dat aan het mengsel toe, en vervolgens ook de gemalen walnoten en de chocolade.

blue chip chocolate chip cookies

Maak met twee soeplepels hoopjes deeg, en plaats die op een met bakpapier beklede bakplaat of een equivalent (bij mij lag het bakpapier gewoon op zo’n rond ovenrooster –zie foto). Plaats de bakplaat in de oven gedurende een 18-tal minuten. Die hoopjes zullen vanzelf ‘uitlopen’ tot platte koekjes.

Laat afkoelen, en bewaar –indien er overschot is– in een luchtdichte doos.

zaterdag, stressdag

Die zaterdag in de binnenstad. Begonnen bij Bloch voor een laat ontbijt, naar de speelgoedwinkel, het Paard van Troje (ik krijg binnenkort een schoon cadeau van Tessa), de Slegte, AVA, en dan Standaard Boekhandel aan de Kouter. Daar splisten onze wegen even: Henri en ikzelf gingen naar Vooruit voor een drankje en wat rust, Tessa ging nog naar tig andere winkels om ons pas een dik uur later te vervoegen voor de lunch. Ten slotte naar De Poort, en dan met de tram naar huis.

Een grmpf-gevoel aan het Sint-Pietersstation: hoewel wij ijverig naar de bestuurder van de 21 zwaaiden, wou hij ons niet meer meenemen. Hij heeft zelfs nog even geting-ting-tingd omdat we het waagden voor zijn neus over te steken. Oh, en aan de thuishalte zijn we Huug nog tegen het lijf gelopen.

De tocht resulteerde in een pak strips, schriftjes, borsten, en dvd’s (Euro Cinema II van De Morgen). Maar met hoeveel interessante zaken ge ook naar huis moogt komen, ik blijf zo’n zaterdag een stressdag vinden.

(Daarna even rustig ontstrest door koekjes te bakken –recept volgt.)

Pas op, ’t zijn de jaren 70

glossy

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Kodak 160VC, 160ASA)

Dit was echt fantastisch licht. Eigenlijk had ik niet echt tijd om deze foto te maken, want ik had vijf minuten later een afspraak, maar ik kon gewoon aan dit licht niet weerstaan. Het licht op de grond komt van de reflectie in de glasbouw achter mij. Alleen jammer dat deze Kodak VC de scène tot die van een in de jaren 70 glossy magazine heeft geschapen.

Binnenkort (als er minder wolken aan de hemel staan) ga ik er nog eens terug, om het met Fuji te proberen.

Nog eentje uit de reeks, toen ik een dik uur later wat verder het park in trok (foto van de dag bij Het Project):

holiday feeling