Colder than Siberia, blokletterde de Seattle Times gisterenochted op de voorpagina. 58°F (14°C) in Seattle, Washington vs 61°F (16°C) in Tomsk, Siberië. De temperatuur heeft de voorbije twee weken nog geen enkele keer de 20°C gehaald (en de weken daarvoor slechts heel uitzonderlijk). En u dacht dat ik overdreef wat dat slechte weer betrof?!
Zie ook de Foto van de Dag bij Gentblogt.
“Yo!” en dan “Hey!”, floot een van die wandelende clichés me nog net niet toe vanop een schavot. “Excuse me, Sir!”
Ik keek de stelling op. Een voorman keek –min of meer– dreigend naar beneden, en Henri verstijfde helemaal naast mij. “Damn,” dacht ik, “ik zal hier niet mogen lopen zeker?” Ze zijn hier redelijk anaal wat betreft veiligheidsvoorschriften. Niet dat ik dat daarom noodzakelijk afkeur.
“Hey,” riep ik vriendelijk terug, “how are you doin’?“, net op tijd de Joey-intonatie inslikkend.
“Excuse me, Sir, but are you the one who sent us the e-mail?” Het donderde van de stelling af. Wat er ook in die e-mail stond, het zal niet zo positief geweest zijn. “About the sidewalk bein’ closed?” Naast hem stond een arbeider met Freddie Mercury-snor (echt waar, ik zweer het).
“Sorry man, wasn’t me“, zong ik vrolijk naar boven. (“Niet dude zeggen, vooral niet dude zeggen”, herhaalde ik binnenshoofds.)
“‘Cause he said something about his daughter and safety, and I see the two of you…”
Daughter? “Err, well, he may have long hair, but he’s still my son, last time I looked“, riep ik terug in een poging grappig te zijn.
Hij wist niet meer waar kijken. “Ow. Oh! Gee. I’m sorry Sir! Must be a mistake then. Sorry again! Have a nice day, Sir!”
(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji PRO400H, 400ASA)
—
(*) U kent I can has cheezburger toch al?
Twee korte jazzberichtjes.
Toots Thielemans wordt 2009 NEA Master
De NEA kondigde de laureaten aan van de prestigieuze 2009 NEA Jazz Masters Award. Een publieke ceremonie en concert is voorzien op vrijdag, 17 october 2008 in het Lincoln Center, New York. De zes laureaten –die elk met 25.000 USD naar huis mogen gaan– zijn: George Benson (zanger, gitarist), Jimmy Cobb (drummer), Lee Konitz (saxophonist), Toots Thielemans (harmonica en gitaar) en Snooky Young (trompettist). Geluidsingenieur Rudy van Gelder zal de 2009 A.B. Spellman NEA Jazz Masters Award for Jazz Advocacy ontvangen.
Genomineerden Django d’Or 2008 bekend
De namen van de genomineerden voor de Belgische Django d’Or-trofeeën 2008 zijn bekend. Een vakjury van 12 leden uit de Franstalige, Nederlandstalige en Duitstalige Gemeenschappen besliste zonet om binnen 2 categorieën volgende artiesten te nomineren:
De laureaten worden bekend gemaakt op 10 juli tijdens een ceremonie op de openingsavond van het Gent Jazz Festival. Tot de jury behoort o.a. de Gentse jazzkenner Karel Van Keymeulen, journalist bij De Gentenaar
Binnenkort meer over: ParkJazz Kortrijk, Gent Jazz, en Jazz Middelheim!
Voor ge weer uw kleren uit doet, waarschuw ik Tessa als ze van haar werk thuiskomt, moet ge weten dat er mannen op het dak zitten. De hele dag al –of toch op zijn minst sinds we van Capitol Hill 60 Minutes Photo zijn teruggekomen– kruipen er mannen op het dak van ons huis. Vanochtend miezelde het, en toen ik hun bezwoer voorzichtig te zijn, wees de stoerste naar zijn kruis en antwoordde: “not to worry, we’ve got a harness, and anyway, he’s going to belay me“. En voorwaar de man was getuigd in een veiligheidsharnas voor bergbeklimmers. Niet veel later kledderden alle goten van het huis naar beneden en daarna sleepten ze nieuw materiaal naar boven en hoorden wij het ritmisch gedraai van elektrische schroevendraaiers.
Zoals verzocht hield Tessa haar kleren aan. De mannen waren toen nochtans al lang van het dak weg –van de vakbond mogen ze niet langer dan tot 17u werken– maar op één of andere manier vond ik het grappig om dat alsnog voor haar verzwegen te houden. Samen met Henri sloeg ik haar verwoedde pogingen gade om een glimps van de YMCA-mannen(*) op te vangen.
Wat doet een mens overigens, als de Nutella op is, het buiten miezelt, en hij geen zin meer heeft om nog eens het huis te verlaten? Juist, hij maakt zelf chocopasta. Zonder noten weliswaar, want die hebben we niet in huis, en als we daarvoor het huis moesten verlaten, konden we evengoed meteen choco gaan kopen.
Smelt wat chocolade, smelt er wat boter bij, klop er één eigeel door, en vouw er –afzonderlijk stijf geklopt– twee eiwitten onder. Laat al dan niet afkoelen, et voilà: chocopasta. De overschot bewaart u in de ijskast tot de volgende dag –bonuspunten als dát lukt– een beetje zoals met versgemaakte mayonaise(**).
Totdaar mijn dag in a nutshell. Morgen gaan we naar het aquarium, denk ik. Of het moet zijn dat het stortregent. Al zou mij dat erg verbazen, met de huidige hittegolf.
—
(*) Ik bedoel maar, dit is Seattle, gay capital of the USA –misschien op het San Francisco van de jaren 70 na– en van elk cliché loopt hier wel minstens één verpersoonlijking rond.
(**) Ook al zo eenvoudig. Eén eigeel (of twee, als u insisteert), een toefje mosterd, een vlekje zout, flink dik kloppen. Stilletjes olie bij gieten, blijven kloppen, en als het dik genoeg is, mag u stoppen. Afwerken door er een weinig azijn aan toe te voegen. De rest (bieslook, extra mosterd, kappertjes, pijpajuintjes, peterselie, …) vult u zelf maar aan.
Ondertussen raken we ook bekend met de Seattle fauna.
Zo zijn er de duiven, die van ons terras een broedplaats hadden gemaakt toen wij dachten er tijdens die paar zonnige dagen zelf bezit van te nemen. En die boven ons hoofd op het dak heen en weer t(r)ippelen, de mannetjes ijverig koerend naar de vrouwtjes, alsof één broedmoment tijdens de lente niet volstaat. Abstinentie is duidelijk niet in, bij de duiven.
En de raven, de raven! Elke ochtend, stipt om vijf, lijken wij verdwaald in dé scene van The Birds. De eerste keer dat het fenomeen zich voordeed werd ik wakker met volle overtuiging Tippi Hedren naast mij in bed te vinden. Met ganse hopen dalen de pikzwarte ondingen neder op de paar vierkante meters naast ons slaapkamerraam, waarvan het glas vanzelfsprekend enkel is. Vechtend om een brok eten, om elkaar, om de zon, om de lucht, … wie zal het zeggen. Maar een hels kabaal maken ze daarbij, waarbij elke alarmklok een schriel isomogepiep lijkt.
(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)
Het talrijkst vertegenwoordigd zijn evenwel de eekhoorns, en die zijn stil. Maar ze zitten overal. In de bomen, op de grond, én daartussen. Zelfs op het terras tussen de duiven, onder ons slaapkamervenster tussen de kraaien, op het dak, en in de nieuwe banner op dit blog. Meestal zijn ze heel schuw, maar van ons gescheiden door het glas van de terrasdeuren, durven ze al eens wat dichterbij te komen.
Die squirrel zit hier weer, dacht ik dan ook, toen ik gisterenavond in mijn linkerooghoek beweging zag. Een dikke staart zat in één van de plantenbakken op het terras te woelen, maar toen ik met beide ogen keek, herpakte ik mij. Oh nee, het is een dikke kat. En toen draaide die kat zich om, en keek ik in de gemaskerde ogen van een racoon. Ook dat zit hier dus, en het beest leek minder verlegen dan zo’n eekhoorn. Hij bleef ons rustig aanstaren toen ik wijd gesticulerend Tessa van achter haar computer wegriep, maar spurtte eerst naar links, en dan nog sneller naar rechts toen ik de terrasdeur –nochtans voorzichtig– opende. Het was iets te donker, en de lichtgevoeligheid op mijn digitale camera stond iets te laag, maar neemt u het van mij aan: hij stond daar, pal in het midden van de foto hier rechtsboven. Alleen niet lang genoeg. Jammer, want het was een hele mooie.
—
(*) Wie herinnert zich nog de tv reeks?
Travel light, of toch zo licht mogelijk, dat is mijn devies. Ik heb bijna niks meegebracht naar Seattle, gewoon omdat ik er niet van houd om te sleuren. Eén fototoestel moet volstaan, zo had ik gedacht, en gezien de Hasselblad te zwaar is, er geen lichtmeter in zit, en ik film eerst moet laten ontwikkelen en scannen voor ik de foto’s online kan plaatsen, opteerde ik voor digitaal. Ik ben zwaar content van de Canon 5D –op dat sensorprobleem dan na– ik speel graag met een groothoek, en ik zag niet in waarom ik op deze reis een telelens zou nodig hebben. Hopsa, de 5D ging samen met de 16-35mm f/2.8 de trouwe LowePro rugzak in, en ik was gezet voor de komende drie maand. Zo dacht ik toch.
Toen in april mijn 5D de geest gaf, wist ik niet meteen wat te doen. Ik had hier al niet veel om mij te verstrooien –mijn tijd werd grotendeels besteed aan Henri lesgeven en inkopen doen– en als ik mij dan ook niet meer in mijn fotografie zou kunnen uitleven…
De daaropvolgende dagen heb ik als een bezetene alle mogelijke internetbronnen geraadpleegd. Van reguliere verkopers in New York, tot tweedehands zaken zoals KEH, tot ebay; zodra ik een moment vrij had, schuimde ik ze allemaal af. Tot ik uiteindelijk bij dit juweeltje terecht kwam:
De Rolleiflex FX 80mm f/2.8. De meest recente uitvoering van de beroemde TLR (Twin Lens Reflex), voor een schijntje van de officiële prijs. In dollar dan nog. Daar hangt een reukje aan, vreesde ik, en ik heb gans het internet afgespeurd naar informatie over de verkoper (KEH). Uiteindelijk heb ik de sprong dan toch maar gewaagd –en er meteen een Heidosmat-Rolleinar 1 bij besteld– en nog geen week later werd het toestel geleverd (ongeveer op hetzelfde moment dat mijn 5D hersteld was). Het toestel is in nieuwstaat, er zitten twee kleine gebruikssporen op het leer aan de achterkant, maar de rest van het toestel en de lenzen zien eruit als kwam het nieuw uit de fabriek.
De foto’s die eruit komen zijn scherp, zelfs met die Rolleinar (een voorzetlens die ervoor zorgt dat je dichter bij het onderwerp kan komen –zie foto hierboven). En er zit ingebouwde een lichtmeter in, die een uitstekende reputatie geniet. Zowel een controle met de losse lichtmeter als de foto’s zelf bevestigen dat alleen maar.
Zo tevreden als ik ben van de 5D voor digitaal, zo tevreden ben ik van de Rolleiflex voor analoog. Ik denk dat ik mijn (middenformaat) analoge toestel gevonden heb.
Het zal vanochtend in elke krant staan, en mogelijks is het ook al op het nieuws geweest, maar vanaf 11 juli zal de iPhone eindelijk ook in België beschikbaar zijn. Het initiële aanbod zal via mobistar verlopen.
Het goede nieuws is dat België meteen over de nieuwste versie van de iPhone zal beschikken, het nog betere nieuws is dat die stukken goedkoper zal zijn dan de oorspronkelijke (Edge) iPhone. Tijdens zijn speech gisteren in San Francisco verkondigde Steve Jobs The price is a maximum of $199 all around the world.
Of dat ook betekent dat de goedkoopste iPhone (8GB) in België te koop zal zijn voor (omgerekend) 125 euro, zullen we pas weten op 11 juli.
Spijtig voor de mensen die onlangs nog een iPhone uit de V.S. hebben laten overkomen en nu met een verouderd toestel zitten? Ik denk het niet –behalve dan eventueel voor de prijs. Om van de 3G mogelijkheden gebruik te kunnen maken, dient u overigens eerst nog een data-abonnement bij Mobistar te nemen. Het goedkoopste abonnement kost momenteel 18 euro per maand; daarvoor mag u 200MB per maand versassen, en dat is behoorlijk weinig data (*). Voor het abonnement met 2GB per maand betaalt u 30 euro (per maand dus). 3G gebruik is –voorlopig althans– voornamelijk op de zakelijke markt gericht.
Alle mogelijkheden van de iPhone werken evenwel ook via WiFi (draadloos netwerk), dat reeds met de vorige iPhone beschikbaar was. WiFi kan u -elders dan thuis– verkrijgen via bijvoorbeeld de Telenet Hotspots, en een HotSpot abonnement daarop kost 10 euro per maand (gratis als u TurboNet klant bent). Bovendien zijn er ook steeds meer gratis WiFi plaatsen te vinden (zoals in de Gentse Vooruit, als ik mij niet vergis).
Andere nieuwigheden zijn de iPhone apps, en de ‘vervanger’ van .Mac: MobileMe. MobileMe werkt met pc, mac, en iPhone, en brengt ons nog dichter bij een integratie en beschikbaarheid van uw gegevens. De nieuwe iPhone introduceert ook een gps chip.
Apple speelt met deze release duidelijk op twee markten. Enerzijds de consument, die voor 125 euro een wel zeer aantrekkelijke en veelzijdige gsm kan bemachtigen. Anderzijds de zakelijke markt, die met deze cutting edge telefoon heel wat zakelijke toepassingen binnen handbereik heeft –zonder de noodzaak het computersysteem naar mac te switchen. Tijdens de speech, gisteren in het Moscone Center, werd heel wat nadruk gelegd op de zakelijke markt.
Het ziet er in elk geval zeer naar uit dat de iPhone ook in Europa binnen de kortste keren de gsmmarkt gaat domineren/veranderen, net zoals de iPod bij de mp3 spelers.
—
(*) Ter info. De homepage van Gentblogt telt reeds 1,270 MB; commentaar nalaten op ‘Allergische berken’ in Rabotpark –een artikel zonder beelden– vraagt om nog eens 0,5MB.
(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)
Er zat een doosje in de brievenbus. En terwijl de rest van de kroost mij vol verwachting het kleinnood trachtte te ontfutselen –voor mij, nee voor mij– stond er op het adreslabel keurig “Bruno Bollaert” geschreven.
In het doosje zat een pak koffie (bonen!), vergezeld van een vriendelijk, handgeschreven briefje.
Hallo Bruno,
We werden getipt over het bericht op je blog over het gebrek aan goede koffiebonen in de V.S. Vanuit Douwe Egberts / Sara Lee bezorgen we je graag een pakje Espresso bonen.
Gezien je strenge standaarden voor koffie, hopen we dat we je hiermee een plezier kunnen doen zodat je ook in het buitenland kan genieten van een zalig koffiemoment.
Vriendelijke groet,
Het Douwe Egberts Team.
Ha! En terwijl het geen Misore van de Mokabon is, ruikt en smaakt de koffie heerlijk! Niet zozeer zacht en vol (om de vergelijking door te trekken), maar scherper (het is espresso) zonder evenwel bitter te zijn. Perfect voor ’s ochtends bij het ontbijt, en de geur doet mij helemaal terugdenken aan wat we thuis in België aan koffie gewoon zijn.
Marketing, hoor ik u al murmelen, en dat kan wel zijn, maar ik ben behoorlijk onder de indruk. Jullie hebben mij zeker een plezier gedaan, beste mensen van Douwe Egberts. Dankuwel.
Flickr is een constante bron van inspiratie. Flickr is een constante bron van irritatie. It works both ways, en de beste manier is volgens mij om het interessante te absorberen, en het irritante links te laten liggen.
Lou O’ Bedlam –Luciano Noble II– is één van die actieve flickr mensen, en definitely één van de meer inspirerende. Hij maakt –naar eigen zeggen– al meer dan tien jaar portretten met voornamelijk een polaroid camera, en heeft onlangs een boek gepubliceerd (via blurb), Portraits of Pretty People. (Ik had het graag gekocht, maar vind het net iets te veel geld.)
Ga zeker eens rondkijken in zijn favoriete eigen foto’s. (Mine, not yours. You wanna see your favorites…well, I don’t know exactly how you do that, but it’s not here. These are the ones of mine I like. Me. I’m an only child, I do what I want.
) Onlangs heeft hij een mooie reeks van Katie West gemaakt, en ook die van Barbara zijn zeer de moeite (dit is één van mijn favoriete). Ze heeft overigens een prachtige tattoo.