Al naar gelang uw taalgebied is dit een llama of een lama (vraag het eens aan lamazone). Maar ze blijven wel out of focus –en dat heeft wel iets, vind ik post factum. (Ik had natuurlijk een verhaal kunnen ophangen over hoe dat intentioneel was en alles, maar hey, soms draait het gewoon goed uit. Ik overweeg om een vergroting te laten maken eigenlijk.)
Zucht. Ik heb migraine. Gisteren heb ik nog net een paar zaken (niet helemaal) kunnen afwerken, en dan diende ik mij kermend op mijn bed te leggen. Tunnel vision, misselijkheid, afkeer van licht en geluid, maar vooral een allesvernietigende hoofdpijn. Had ik maar een ijspik in de buurt, dacht ik even, dat ik ze door mijn linkerslaap kan duwen om het te laten ophouden. Zo’n soort hoofdpijn dus, waarbij ge niet weet waar te kruipen.
Nog goed dat zoiets niet te lang duurt bij mij, en dat ik vanochtend mocht wakker worden met mijn hoofd op een gesmolten diepvrieszak ijsblokskes. Snel gaan ontbijten in het centrum, gewacht tot Tessa en Henri klaar waren met boodschappen, gelunched in Vooruit, en ik denk dat ik nu terug op mijn bed ga liggen. Morgen heb ik immers een loopwedstrijd (in Bottelare), gevolgd door culinaire amusementen.
We hebben ons gematigd, deze maand. Misschien zit het oprukkende goede weer er voor iets tussen, of die paar dagen Amsterdam, in elk geval, geen twintig films gezien, in april. Niet dat we daar per se rouwig om moeten zijn.
0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(films vorige maand)
Het was een goed concert, kan ik met enig gevoel voor understatement poneren. Alleen jammer van de beperkte opkomst.
Zie ook de bespreking bij Het Project: Robin Verheyen was er. En u?
Het is vlak aan de ingang van Artis, dat dit vreedzame tafereltje zich afspeelt.
Soms snap ik het toch niet goed –al zie ik waarschijnlijk wel gewoon weer iets over het hoofd. Het recept voor deze heerlijke cake –een beetje rich, dat wel– is gebaseerd op de klassieke quarte quarts of pound cake. Heel eenvoudig: er zijn vier ingrediënten, en ge neemt van alle vier evenveel: een pond bloem, een pond boter, een pond suiker, en een pond eieren. Een pond weegt ongeveer vierhonderd gram (453 g). Waarom dan, vraag ik mij af, komt dit recept met volumematen? In het recept van Smitten Kitchen wordt er gegoocheld met cups en sticks, en dus heb ik zoveel mogelijk trachten te converteren naar gewichten. En onderwijl heb ik gans het ding naar mijn hand gezet natuurlijk. Geïnspireerd dus op Cream Cheese Pound Cake van Smitten Kitchen.
Speciaal voor deze cake heb ik mij zo’n tulband vorm aangeschaft. In silicone, want dat is achteraf o zo gemakkelijk om uit de vorm te halen én ge moet die niet invetten. Zo’n gerief. (Ik heb de mijne besteld bij Ria’s Kookwinkel.)
Benodigdheden
Goed voor minstens tien porties, zo wordt beweerd.
Zo gemaakt
Verwarm de oven voor op 160°C.
Doe de boter en de roomkaas in een mengkom, en klop dit met een elektrische mixer (op halflage stand) op tot ze met elkaar zijn vermengd. Voeg de suiker toe, en verhoog de snelheid tot middelhoog. Klop verder op tot dit mengsel licht en luchtig is –ongeveer een minuut of vijf.
Voeg dan de eieren één voor één toe; meng gedurende een halve minuut voor het volgende ei toe te voegen. Schraap regelmatig de zijkant van de mengkom.
Voeg de bloem, de amandelen en zout in een keer toe, en klop verder op tot alles net vermengd is. Hoe minder lang u klopt, hoe luchtiger uw cake wordt.
Giet het beslag in de tulband vorm, en bak gedurende 1u15 minuten. (Doe de cake test — 1u15 was perfect in mijn geval.) Laat een twintigtal minuten in de vorm afkoelen, en draai hem dan om op een bord. Door al die suiker heeft de taart een heerlijk gecarameliseerde buitenlaag gekregen.
Smakelijk!
(Bovenstaande foto toont wat er nog van de cake overbleef, vanochtend, nadat het gezin met een voorraad naar school en werk was vertrokken. En de babysit heeft ook nog wat meegekregen, gisterenavond.)
—
Vorige donderdag zat ik in Vooruit voor het release concert van de nieuwe FES cd Cheer me, perverts, een anagram dat –u weet het onderhad al– de naam van Peter Vermeersch verbergt. Helaas werd mij diezelfde dag een tand ontvreemd, en ik vrees dat de kwaliteit van mijn bespreking en mijn foto’s daar een beetje onder te leiden heeft. Had. Of zo.
U leest er niettemin alles iets over bij Het Project: FES met oempf.
En niet getreurd, toch nog foto’s, van de concertenreeks van Misha Mengelberg & Jean-Yves Evrard in de Balzaal van Vooruit, 19-21/04/2009. Al vindt u geen van beide protagonisten terug, maar wel Jean Luc Cappozzo (trompet) en Jan Rzewski (sax).
En daarover leest u –zoals u wel al weet– wél alles bij Het Project: Oe! Oe! Oe! De driedaagse Mengelberg/Evrard in Vooruit: jazz of theater? & Duo! Nee: trio! Euh: kwartet! (Mysterieuze verdubbeling in de balzaal.)
Deze vogel –waarvan ik de naam ben vergeten– heeft van nature een rood pluimage. Ttz dat beestje eet kreeftjes of zoiets, en dat roodsel vindt zijn weg naar de verend. In de zoo krijgen ze speciale kleurstof in het voedsel om dat rood te behouden.
Eigenlijk hebt ge niet meer nodig dan wat fruit en een taartbodem om een lekkere taart te maken. Op bladzijde 274 van Biranbaums The Pie and Pastry Bible staat een onschuldig ogende titel Plum Flam Tart, met daaronder een simpel recept voor een heerlijke taart.
Laat u –alweer– niet afschrikken om zo’n taartbodem te maken, dat is supergemakkelijk. Hij moet alleen eventjes in de oven rusten (om krimpen tijdens het bakken tegen te gaan). Maak hem ’s ochtends, ga uw boodschappen doen, en hopla, de taart kan de oven in. Ongeveer toch. Ge kunt ook een bodem ook kopen natuurlijk, maar dan moest ik daarvoor naar het grootwarenhuis, en ik ben te lui. (En het smaakt eigenlijk toch ook helemaal anders, gebiedt Tessa mij hier achteraf toe te voegen.)
Benodigdheden
Voor de bodem
Voor de taart
Voor de glans
Zo gemaakt
Doe de bloem, de suiker en het zout in een mengkom. Voeg de boter toe, en meng met één hand tot u een kruimelig deeg bekomt. Meng het eigeel met de room in een kom, en giet dat bij het deeg. Meng verder tot u een deegbal kunt vormen, rol die in vershoudfolie en druk hem plat tot een dikke cirkel. Leg gedurende een half uurtje in de koelkast.
Rol het deeg vervolgens uit tot het groot genoeg is om uw bakvorm én de randen te vullen, en bekleed er uw ingevette en bebloemde bakvorm mee. Gebruik bij voorkeur een bakvorm met verwijderbare bodem. Bekleed losjes met vershoudfolie, en plaats een paar uur in de koelkast. Ga ondertussen boodschappen doen, geniet van de zon, maak nog iets anders klaar.
Verwarm de oven voor op 220°C. Bekleed uw bakvorm met bakpapier, zodat al het deeg bedekt is. Giet daarover keramische bolletjes of (oude) (droge!) bonen. Bak de vorm blind, eerst gedurend vijf minuten op 220° en vervolgens 10 minuten op 190°C.
Ontpit ondertussen de pruimen, en verdeel ze in kwartjes.
Haal de taart uit de oven, en verwijder het bakpapier met de gewichten. De taartbodem zal nog wat zacht zijn –dat hoort zo! Laat de oven aan, maar verlaag de temperatuur naar 175°C.
Bestrooi de taartbodem met de maïzena. Zet de pruimen recht in de taart. Begin met de grootste cirkel, en werk langzaam naar binnen toe. Tracht zo weinig mogelijk ‘gaten’ te laten. Bestrooi de pruimen met het mengsel van suiker, kaneel en nootmuskaat, en bak de taart in 45 minuten.
Plaats de taart op een rooster om af te koelen.
Zet een stevige (saus)pan op het vuur, met daarin het water en de suiker. Beweeg de pan heen en weer om het water met de suiker te vermengen, dek de pan af met een deksel, en breng aan de kook. Eenmaal het mengsel aan de kook (ondertussen mag een paar keer zachtjes met de pan schudden), mag het deksel van de pan. Laat de siroop indikken tot ze aan een lepel blijft kleven (opgelet: niet roeren in de siroop).
Haal de pan van het vuur, en beborstel de pruimen met de siroop (of giet voorzichtig wat siroop op de pruimen, met een eetlepel).
Laat volledig afkoelen, en verwijder de rand van de bakvorm alvorens de taart aan tafel te brengen.
Smakelijk!
Onder de noemer Kamermuziek meets improjazz was er vandaag een ‘aperitiefconcert’ met Ben Sluijs, Christian Mendoza en Lode Vercampt in het kader van Citadelle ma belle. Puike setting, schitterdende muziek, wat wil een mens nog meer…