Eén van de topmomenten op het Jazz & Sounds festival, het solo concert van Ernst Reijseger in het Kraakhuis van De Bijloke. (Ik heb ‘slechts’ drie foto’s gemaakt terwijl hij aan het spelen was, om de magie niet te doorbreken.)
Auteur: bruno
Gestoomde eieren
Wist u dat u een omelet kan maken door uw eieren te stomen met de stoomuitgang van uw espresso machine? Bij de OR Espresso Bar wel. Simon gaf ons zaterdag een demonstratie.
Afwerken
Mens ik ben moe. Enfin, we zijn allemaal moe. En beetje zenuwachtig, door dat British Airways stakingsgedoe. Het is al een spetterende dag geweest, vandaag, met een ontbijt met vrienden, een babyborrel met vrienden, en straks de afsluiter van een wat een belangrijk festival in de maak is. Maar ik heb voorlopig geen energei of tijd om daar allemaal verder op in te gaan. Binnen een half uur speelt Ellery Eskelin in De Bijloke, al ben ik ook zeer aangetrokken door de documentaire over Herman Leonard. En ik ben razend benieuwd naar de afsluiter Enescu re-Imagined.
Zolang ze maar geen slaapliedjes spelen…
Solo en big band
De avond begon gisteren met Joëlle Léandre, solo op contrabas. Een fantastisch concert, waarvan ik dik tegen mijn goesting het einde heb moeten missen, omdat ik boven in de domzaal van Vooruit nog foto’s moest gaan maken van de spoken word performance die daar tezelfdertijd plaatsvond. Niet dat die performance niet goed was, maar (1) Léandres kunsten trokken mij meer aan en (2) zo’n performance moet ge van het begin aan mee hebben.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XSLD-BW7ges&hl=en_US&fs=1&]
Léandre speelde eerst twee ‘gewone’ stukken, nadien dialogeerde ze een protestsong bijeen met haar bas. Als u het fragment bekijkt, zult u het wel met mij eens zijn dat ze met haar instrument in dialoog treedt.
Het was dan ook een gigantische sprong van de intimiteit van de balzaal en de domzaal naar het mega (nuja) gebeuren in de theaterzaal.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OfdkbsXt0yE&hl=en_US&fs=1&]
Flat Earth Society musiceerde met John Watts van Fisher Z. Ik herinner mij So Long, maar heb verder eigenlijk geen referentiekader om te vertellen hoe de muziek van Watts werd herscheven. Watts kwam in net pak het podium op, kroop rond als een hond, deed schoenen en kousen uit, nadien ook zijn jas, en tegen het einde van het concert stond hij in zijn onderbroek te zingen. Die Engelsen toch.
Jules Deelder
Jules Deelder leest in eigen werk, op de soundcheck voor het optreden met Ben Sluijs en Remco Campert. Jazz & Sounds, Balzaal, Vooruit, Gent, BE, 25/03/2010
Lees het verslag van deze avond op Gentblogt: Jazz & Sounds: afwisselend
Colin Stetson, saxofonist
Op de cd New History Warfare klinkt hij al behoorlijk ongelooflijk, maar ik had gedacht dat hij gebruik maakte van een loop box, waarop hij korte stukjes opneemt, om die dan af te spelen als begeleiding. Niets daarvan: hij maakt gewoon gebruik van het ene instrument waarop hij harmonieken speelt, waardoor het lijkt alsof hij een meerstemmig instrument heeft.
(De vervelende ruistoon op de video’s komt van de beeldstabilisatie op de lens.)
Hier speelt hij bas saxofoon. Zo’n ding weegt gemakkelijk 6 tot 10 kg (of meer), en wie zo zot is om het niet op een krukje op de grond te stellen, draagt meestal een soortement harnas. Niet zo Stetson, die het ding lustig heen en weer zwiert, bungelend aan een draagkoord. De man heeft ooit nog voetbal gespeeld, wist hij te vertellen, dus hij zal wel over de nodige spiermassa beschikken.
En hier speelt hij alt saxofoon; er zat ook nog een klarinet in zijn arsenaal.
De klankman
Er rest een niet te onderschatten taak aan de klankman. Een goede maakt zijn aanwezigheid zo min mogelijk geweten, zeker bij klassiek en jazz, maar ze zijn precies dun gezaaid. Deze was goed en moest ook nog de ’tapes’ bedienen bij de stukken van Steve Reich.
Jazz & Sounds barst vandaag in alle hevigheid los. Vanavond en vrijdag in Vooruit, en zaterdag en zondag in De Bijloke. Gentblogt volgt het festival op de voet: Jazz & Sounds, de intro voorbij
Angst
Kijk, daar wil ik nu al zo lang iets over schrijven. Over hoe angst eigenlijk voor velen de motor van het bestaan is. Bang om minderwaardig te zijn, bang om niet mee te zijn, bang om minder te hebben, bang voor de toekomst, bang om gelukkig te zijn, bang om het goed te hebben, bang om alleen te zijn, bang om te durven.
Daarnet las ik het volgende, in De Groene Amsterdammer:
De groei van de zelfhulpindustrie valt samen met een steeds grotere sociaal-economische ongelijkheid in de samenleving. Werken aan jezelf, het leren maximaliseren van je eigen menselijk kapitaal werd steeds meer gezien als een vereiste voor professioneel en persoonlijk succes en cruciaal voor wie zijn hoofd boven water wilde houden. ‘Het komt voort uit angst. En die angst wordt veroorzaakt door de neoliberale marktgedreven economie waarin we onszelf zien als van elkaar afgesneden individuen die met elkaar moeten concurreren om op hetzelfde niveau van overconsumptie te blijven.’
Sanne Bloemink citeert Micki McGee, in een artikel over de zelfhulpindustrie in Amerika.
Gumboots for clarinet and string quartet
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=CL8f5E07Rl4&hl=en_US&fs=1&]
Tweede poging, deze keer met de Olympus PEN ipv de Canon 5D. Het tweede concert van Jazz & Sounds, met als thema De hedendaagse klarinet in kamermuziek. Dit is een eerste stukje uit David Bruce’s Gumboots for clarinet and string quartet. Ofwel ging de camera vanzelf uit, ofwel heb ik zonder het zelf te merken op de stopknop gedrukt. De beeldkwaliteit is veel minder goed dan met de 5D (al is ze zeker genoeg voor dagopnames); de stabiliteit van het beeld is opmerkelijk beter, ongetwijfeld mede door de in het toestel ingebouwde IS (Image Stabilization).
Godfried-Willem Raes
Gisteren botste ik op Godfried-Willem Raes van de Logos Foundation. Ik passeer het gebouw vaak op weg naar De Centrale, voor mijn (bijna) wekelijkse dosis Opatuur jazz. Maar het is al eeuwen geleden dat ik er nog eens binnen gestapt ben.
Raes stond gisteren met zijn muziekrobot <harmO> op het Open Lab in De Bijloke, in het kader van Jazz and Sounds. <harmO> kan dank zij radar- en sonartechnologie horen en voelen wat er in de omgeving gebeurt en daar dan vervolgens op muzikale wijze op reageren. Zondag staat hij er opnieuw, met meer muziekrobots, voor het project Mens en Machine, dat hij samen met El Negocito brengt. De robots improviseren die avond samen met Giovanni Barcella, Eli Van de Vondel, Manolo Cabras en Daniel Pastene.
Ik sprak hem kort naar aanleiding van het artikel dat dit weekend in De Morgen verscheen, “Mijn robots kunnen de mensen pakken”. Ik heb de site van DM afgezocht om naar het artikel te linken, maar het heeft waarschijnlijk plaats moeten ruimen voor de veel interessanter boodschappen in Bis, zoals Harry Potters toverschool gaat in de vlammen op, Twee naaktfoto’s Carla Bruni onder hamer en Claudia Schiffers man doodsbenauwd dat fan haar vermoordt. Ik citeer dan maar even, Didier Wijnants zal het mij wel niet kwalijk nemen (tikfouten zijn mijn verantwoordelijkheid).
U streefde naar een fysieke aanwezigheid die vergelijkbaar is met een levende muzikant.
“Ja, mijn machines laten fysiek heel duidelijk zien wat ze doen. Ze blazen, tokkelen, slaan. En er komt geen geluidsversterking of elektronische manipulatie bij kijken, alles is puur akoestisch. Op die manier blijven het ritueel en de ervaring van een echt concert overeind. Maar ik probeer wel de beperkingen van menselijke muzikanten te overstijgen. Al die machines kunnen technisch veel meer dan een mens. Mijn piano heeft 88 onafhankelijke vingers, dat kan een mens niet. Mijn vibrafoon heeft regelbare dempertjes voor elke staaf, terwijl een normale vibrafoon er één heeft voor het hele instrument. Sommige instrumenten zijn in kwarttonen gestemd: dat zijn 24 noten per octaaf. Mijn robots kunnen dus meer dan mensen, maar tegelijk kunnen ze minder. Een echte uzikant denkt vooruit tijdens het spelen, hij heeft een plan in zijn hoofd. Dat kunnen mijn robots niet, toch niet met de huidige stand van de technologie.”En daarom is het interessant robots te confronteren met livemuzikanten.
“Ja, dat maakt het juist zo plezierig. Mijn robotos kunnen voorgeprogrammeerde stukken spelen, maar ook improviseren. Ze zijn uitgerust met gesture recognition, om te kunnen reageren op de bewegingen van andere muzikanten.”
In het artikel wordt ook verwezen naar Pat Metheny’s Orchestrion. Die muziek is echter weinig boeiend, en toen ik er Godfried-Willem Raes over aansprak, vertelde hij vol geestdrift dat zijn robots veel interactiever en dus ook meeslepender zijn. Ik ben alvast zeer benieuwd naar het optreden, zondag.