Auteur: bruno

…stopverf. Dat is al drie keer het unanieme verdict geweest na het verorberen van een boterham gemaakt met Amerikaans brood. “Stopverf, the sequel“, riep Henri eergisteren uit aan tafel. Of de dag daarvoor, met dat tijdsverschil ben ik van niets meer zeker. Plots heb ik niet meer de neiging om zo hard supermarktbrood te roepen als ik iets dergelijks van Delhaize mee naar huis breng. Het brood hier riekt zelfs naar stopverf.

Op Montrose, een goed kwartier stappen hier vandaan, is er een artisan bakery genaamd Kraftsmen, maar het enige artisanale aan hun producten, is de prijs die ze ervoor durven vragen. En de attitude die ze hebben wanneer ze iets verkopen. 8 USD voor een sandwich ter grootte van de helft van een kwart baguette, in brood waarvan ze de korst zijn vergeten af te bakken.

Vanmiddag hebben Henri en ik gelunched in Bodegas Taco Shop, waar ik gelukkig een geheel vegetarische burrito kon krijgen. Het was redelijk vroeg, dus de versheid van de vulling viel nog goed mee. Downtown zijn er voornamelijk fastfoodachtige toestanden, grootkeukens voorzien op de werkende bevolking, die alleen voor de lunch bereid is zich aan de buitenlucht bloot te stellen. Waar we zondag gelunchd hebben was het goed (Brasserie Max & Julie); hier in het restaurant van het hotel overigens ook. Maar de prijzen voor die etablissementen liggen ver boven mijn zelftoegewezen dagbudget voor voeding.

Vers fruit en verse groenten hebben we al gevonden (Kroger en Fiesta Mart), maar het zag er telkens allemaal zo belabberd en overrijp uit, dat we toch maar naar de voorverpakte verszakken hebben gegrepen. Die een heel erg synthetisch luchtje afgaven bij opening. Appelsienen zijn droog, hoewel ons wordt voorgehouden dat Houston/Texas het gebied is voor citrusfruit.

De keuze lijkt zich hier te beperken tussen industrieel goedkoop en weinig smakelijk, en duur en lekker. Dat we maar gauw opnieuw in Seattle zitten.

Er was mogelijkheid tot een paasbrunch, hier in het hotel. 70 USD per volwassene, 20 USD voor een kind, goed voor 160 USD + 20-24 USD tip + taxes. Ik heb vriendelijk bedankt, en we zijn dan elders gaan middagmalen, nog steeds voor (veel) te veel geld (117 USD all in), maar bon het is maar één keer Pasen. Per jaar. En het was lekker.

’s Ochtends gingen we eerst nog wandelen in Hermann Park, waar plots een pak meer volk was, klaar om te picknicken en te barbecueën en eieren te rapen die her en der in het park waren verstopt. Henri (ttz Tessa) vond er drie, waarvan er twee een stuk van één cent en een spreuk bevatten, en een derde een snoep.

Op een heuvel, waar een open maar overdekt podium met tribune ingebed lag, troepten een pak mensen samen. Hey, een concert, laat ons even kijken.

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10691732&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

Een kerkdienst, jawel. Ze zijn nogal religieus, hier in Houston. Toen Henri en ik te voet langs Main Street richting downtown slenterden, konden we geen block afwandelen zonder dat er een kerk op gebouwd stond (zelfs één van de vrijmetselaars).

Mensen die graag foto’s maken van gebouwen zonder mensen erbij, die komen hier heel erg aan hun trekken.

Everything is bigger in Texas. Het is een zinnetje dat tijdens mijn kindertijd in mijn geheugen werd gegrift, en één van de clichés die eindelijk lijkt te zijn bewaarheid. De afstanden zijn gigantisch. Het gebouw waar Tessa zich diende aan te meldem, ligt aan de overkant van het park waaraan ons hotel grenst, te rekenen een goede 3-4 km. Downtown is vlakbij, het lijkt wel alsof we de torens kunnen aanraken, amper 5-6 km verderop. Op dag 1 hebben we bijna alles te voet gedaan, Henri en ik. We hebben Tessa begeleid tot aan haar gebouw. Toen werden we nog afgezet door de shuttle van het hotel, die de gasten overal gratis naartoe voert, zolang het binnen een five mile radius ligt. Om terug te keren hebben we ze maar te bellen, en ze komen u opnieuw ophalen. Zelf heb ik er verder nog geen gebruik van gemaakt, maar Henri en Tessa gingen gisteren op die manier grocery shoppen.

Van Tessa’s gebouw gingen wij (Henri en ik dus) terug naar het hotel, eerste door het hospital district, nadien door het Hermann Park. Ons hotel ligt in het museum district. Die districts, dat is typisch voor Houston –het zou mij zelfs niet verbazen, bij uitbreiding voor alle steden in Texas. Alles is hier geclustered: alle musea bevinden zich op één plaats, alle ziekenhuizen, alle restaurants, alle winkels, alles, alles, alles. Het zijn kleine steden binnen het grootse Houston –die ziekenhuisstad, dat moet ge gezien hebben om het te geloven.

Van ons hotel, zo dachten wij (nog steeds: Henri en ikzelf dus), lopen we nog even door tot downtown. We volgen Main Street, een kwartier, een half uur, maar pas na een uur stappen, komen we bij het begin van iets wat op downtown lijkt. Al die tijd, van bij het gebouw in Tessa’s ziekenhuisstad, door het park, langs het hotel, tot in downtown, goed twee uur stappen, komen we bijna niemand tegen. Hier zijn gewoon amper mensen op straat. Het lijkt een postapocalyptische film. Iemand heeft hier een bom laten vallen, die op één of andere manier de mensen heeft uitgeroeid, en de gebouwen heeft laten staan. Het genre was heel populair in de late jaren 80.

Iedereen verplaatst zich hier met de wagen –of als het echt niet anders kan, met het openbaar vervoer. Er is een tram van downtown tot ergens in de buurt waar Tessa moet zijn, en die rijdt hier vlak langs het hotel. Een ticket kost 1,25$. We weten dat, omdat we er toch maar voor geopteerd hebben om met die tram van downtown terug naar het hotel te keren.

Geen enkel probleem met BA.

Op Zaventem werd ik er –vanzelfsprekend– wel al meteen uitgelicht en uitgebreid betast. “Dat? Dat is een mondstuk, mevrouw”, antwoordde ik nadat ik eerst de metaaldetector had doen afgaan omdat ik mijn uurwerk nog aan had, en vervolgens mijn handbagage vijf keer heen-en-weer door de bestralingsmachine werd gestuurd. In Heathrow werd iedereen fysiek bepoteld, en in Houston werden we begroet door een vriendelijke CBPer met een koppel fantastische tatoeages op zijn onderarmen.

Nog nooit een steward gehad met zo’n fantastisch gevoel voor humor. “If you are travelling with young childeren and find some of the in flight entertainment not entirely suitable for them,” schalde hij uit het omroepsysteem, “just let me know and I will block those channels from their seats, effectivley spoiling the rest of the flight for them.” En toen het fasten seatbelts sign wegens turbulentie wat te lang aanbleef: “cabin crew, you can now move around and get on with your jobs; the rest of will have to remain sitting still!”. En toen we de groene visa waiver kaarten moesten invullen, waarschuwde hij ons dat we dat vooral heel nauwgezet moesten doen “or the genteel customs officers will request that you fill it out anew and send you back to the end of the queue with a smack on the back of your head.”

Ons hotel ziet er schitterend uit. We zijn echter al van kamer veranderd, nadat bleek dat een suite goedkoper –en vooral ook groter– was dan de kamer die we hadden gereserveerd.