Tag: concertfotografie

hoe ver?

Hoe ver mag men gaan, bij concertfotografie? Zowel Carlo Nardozza (trompet) als Tom Van Acker (bas) zagen er oververmoeid uit, zondag bij Tuur. Dat is niet echt verwonderlijk, als je weet dat ze momenteel ‘zwaar’ toeren in het kader van de JazzLab Series, en dat vorige week daarin zowat de zwaarste week moet geweest zijn.

Nardozza, Gruarin en Van Acker (v) Nardozza, Gruarin en Van Acker (iii)

Bovenstaande foto’s behoren tot de bravere van de avond. Jawel, Tom zag er echt zo lijkbleek uit. Ik heb er eentje van Nardozza, waarop hij er echt uitziet alsof hij de uitputting nabij is (wat hij waarschijnlijk ook was). Ik vond de foto tekenend als beeld voor die avond, maar heb hem toch maar niet online geplaatst, omdat ik niet meteen weet of ik wel zo’n beeld van mezelf publiek zou willen. Het is een moeilijke grens, vind ik, ook al omdat ik niet op zoek ben naar sensatie. Maar toch knaagt het, omdat het beeld wél relevant is.

Al blijft het natuurlijk concertfotografie, en geen fotojournalistiek. (En maak ik waarschijnlijk van een mug een olifant.)

muziek en al

Wie het nog niet had gezien, wil ik nog even deze twee artikels bij Het Project onder uw aandacht brengen. Het verslag van de Radio 1 Big Bang, het feest, dat ook u hopelijk niet hebt moeten missen, en de aankondiging voor de twee concerten van Carlo Nardozza, deze week in Gent.

Nardozza speelt, eerst met zijn kwintet, en dan als gast bij Henri Texier, ook nog eens op het Motives Festival in Genk. Naast Texier en het CNQ, staan daar overigens nog een aantal hedendaagse artiesten op het programma. Rabih Abou Khalil, Erik Truffaz, The Herbaliser Band, en het aanbod uit het Noorse Rune Grammofon label (Supersilent, Susanna And The Magical Orchestra, In The Country). Stuk voor stuk eigentijdse, soms zelfs rechtuit experimenteel klinkende jazz. Jammer genoeg kan ik er zelf niet bij zijn –hoewel het slechts een letter verschil is, ligt Genk mij ook iets te ver van Gent voor doordeweekse blitzbezoekjes– maar hopelijk is uw gestel beter tegen reizen opgewassen.

loodgieterstape

Het eerste wat ik ga doen vandaag, is een dik stuk zwarte loodgieterstape op mijn 70-200 lens plakken. De eerste foto’s die ik gisteren heb genomen, heb ik onbewust opnieuw met VR op off gemaakt. En dat leidt slechts zelden tot de gewenste resultaten (handheld) op 1/60sec. (het valt mee hoor). Maar ik snap echt niet waarom ze daar op zo’n dure lens niet een standvastiger knopke van kunnen maken.

incognito

De heren persmuskieten zouden beter hun lenzen naar het podium richten, ipv ervoor. Tsss. Paparazzi!

Vóór de regen (foto: Michel)

Bruno fotograaert

Na de eerste regenbui (foto: Jeronimo), toen de pull diende als bescherming voor de lens (uh-uh; photography is all about personal sacrifice).

0110 - Bruno Bollaert

En ons Tessa is op de televisie geweest, tijdens het journaal zaterdag, naar aanleiding van de (her)opening van het Sint-Pietersplein. Of het niet erg toevallig is dat het plein net nu af is, zo vlak voor de verkiezingen, vroeg de meneer van de televisie.

verslaan

Een van de moeilijker Dingen Des Levens™ is ‘nee’ te kunnen zeggen. Ik heb een superverleidelijk (nee, niet financieel) aanbod gekregen om Jazz Brugge te verslaan, zowel fotografisch als tekstueel, maar ik denk niet dat het verstandig zou zijn daarop in te gaan.

Het gaat als volgt: Jazz Brugge vindt plaats van 5 tot 8 oktober. In diezelfde periode zit Tessa evenwel voor een congres in Nice, dus zou ik opvang moeten vinden voor Henri (dat zou niet echt een probleem zijn, denk ik, maar ik ben hem dan weer vier dagen ‘kwijt’).

Daar bovenop zijn de meeste groepen die komen mij grotendeels onbekend. Langs één kant maakt het dat uitermate interessant, maar langs de andere kant betekent dat ook dat ik veel opzoekingswerk zal moeten verrichten om de besprekingen te schrijven. Op 11 oktober gaat evenwel het Filmfestival van start. Dat betekent dat ik amper drie dagen zou hebben om de besprekingen te schrijven, de foto’s te editeren, en ondertussen overdag nog een full time job te klaren. Én de voorbereidingen voor het FF af te werken.

Ben Sluijs, Nathalie Loriers, Jef Neve heb ik al (een paar keer) mogen zien, en zie ik zeker nog terug op de Belgische (Gentse?) bühne. Misha Mengelberg, Jean-Michel Pilc, het Bobo Stenson Trio en het Bollani Quintet zal ik met pijn in het hart aan mij moeten laten voorbij gaan.

Jammer, maar ik doe het liever niet, dan overhaast en (dus?) slecht werk af te leveren.