Hoe ver mag men gaan, bij concertfotografie? Zowel Carlo Nardozza (trompet) als Tom Van Acker (bas) zagen er oververmoeid uit, zondag bij Tuur. Dat is niet echt verwonderlijk, als je weet dat ze momenteel ‘zwaar’ toeren in het kader van de JazzLab Series, en dat vorige week daarin zowat de zwaarste week moet geweest zijn.
Bovenstaande foto’s behoren tot de bravere van de avond. Jawel, Tom zag er echt zo lijkbleek uit. Ik heb er eentje van Nardozza, waarop hij er echt uitziet alsof hij de uitputting nabij is (wat hij waarschijnlijk ook was). Ik vond de foto tekenend als beeld voor die avond, maar heb hem toch maar niet online geplaatst, omdat ik niet meteen weet of ik wel zo’n beeld van mezelf publiek zou willen. Het is een moeilijke grens, vind ik, ook al omdat ik niet op zoek ben naar sensatie. Maar toch knaagt het, omdat het beeld wél relevant is.
Al blijft het natuurlijk concertfotografie, en geen fotojournalistiek. (En maak ik waarschijnlijk van een mug een olifant.)
Bekijk het even zo:
geen jazzblad dat interesse heeft om een foto van een oververmoeide Nardozza te kopen of te publiceren. En aangezien Dag Allemaal geen jazz-sectie heeft…
Maar je bent dan ook geen commerci
Ik denk dat ik er zelf onderhand ook beetje zo begin uit te zien, althans zo voel ik mij toch.
Was doodgraag naar Tuur gekomen (had het me zelfs voorgenomen) maar dermate moe dat ik toch maar vroeg in bed ben gekropen. (Heb dat beetje extra slaap al goed kunnen gebruiken want de afgelopen 2 nachten was onze kleine spruit wel heel er woelig, wellicht tandje op komst en ’t zou wel eens een kies kunnen zijn als je ’t mij vraagt)