Tag: boeken

En uw voormiddag?

“’t Is bij de flikken in Ekkergem vandaag, meneer”, waarschuwt de mevrouw achter de balie mij als ik het stadhuis binnenstap.

En als ik haar niet begrijpend aankijk, voegt ze daar nog steeds vriendelijk aan toe: “ewel, de persconferentie hé meneer.”

Damn. Het is al de tweede keer dat mij dat overkomt. Ik zal toch mijn e-mails wat grondiger moeten lezen. De vorige keer was de persconferentie zelf een dag vervroegd, zodat ik helemaal voor niets naar het centrum was afgezakt. Gelukkig had ik al een lekkere cappuccino bij Coffee Lounge gedronken. Shoppen? Shoppen!

“Ge moet eens dat bistro boek bekijken,” had Tessa gezegd, “dat is echt iets voor u.” Naar De Standaard dus, waar ze A propos bistro van Stephane Reynaud op voorraad hadden. Reynaud is de man van Van het varken (Cochon et Fils), uw bijbel voor alles at varkensvlees betreft, en van Terrine (Vous prendrez bien un peu d’ terrine?), dat ik in Seattle op de kop het getikt. En hij heeft er blijkbaar nog eentje over Rôtis ook.

Lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch niet gekocht. Lang met de Grand Larousse gastronomique in mijn pollen gestaan, maar het was mij toch iets te duur. Bij De Kaft vond ik hem even later ook, maar hij bleef te duur. En wat doet een mens dan, die op zoek is naar een origineel madeleine-recept, en daar geen 70 of meer euro aan wil hangen? Juist, hij neemt slechte foto’s met zijn gsm:

Grand Larousse gastronomique: Madeleines Grand Larousse gastronomique: Madeleines

Excuseer, ik ga even de oven voorverwarmen.

boeken 200901

Weinig sterren, maar nietteming graag gelezen boeken.

Relic ligt al van de vorige eeuw op mijn stapeltje ’te lezen’, en ik heb de film al minstens twee-drie keer gezien. Waarom ik het niet eerder gelezen heb, ik weet het niet, maar het boek biedt in elk geval meerwaarde aan t.o.v. de film. Ik heb meteen ook het vervolg besteld, en de lectuur daarvan zal zo lang niet op zich laten wachten.

In Skin Privilege, knoopt Karin Slaughter heel wat losse eindjes aan elkaar, en ze stopt deze keer met een enorme cliffhanger. Benieuwd naar het vervolg dus, al komt er eerst nog eentje van haar andere reeks, met Will Trent in de hoofdrol (Fractured).

De apenplanet is helemaal jeugdsentiment. Het originele verhaal van Pierre Boulle, La planète des singes, lijkt echter totaal verschillend van de films en tv serie in mijn herinneringen. Er zitten serieuze gaten in de theorie van Boulle, al blijft het gegeven interessant. Boeiend boek, maar dan vooral als tijdsdocument –hoewel het niet gedateerd is.

Het titelverhaal uit The Curious Case of Benjamin Button: and Six Other Stories van F. Scott Fitzgerald telt amper 27 bladzijden. Net zoals bij Boulle zitten er onwaarschijnlijkheden in, die te danken zijn aan onze grotere algemeen wetenschappelijke kennis. Het blijft een zeer boeiende synopsis, en ik ben benieuwd hoe dat in de film is verwerkt. Ook de andere verhalen zijn zeer de moeite (meer dan het eerste zelfs), mede door de schitterende schrijfstijl en de humor.

In The Witches of Eastwick kon ik mij gewoon niet vinden. Misschien heb ik de film te vaak gezien, misschien kon ik mij toch gewoon niet in de stijl vinden, maar ik heb een paar maanden gedaan over een boek dat ik normaliter in minder dan geen tijd had moeten lezen. Spijtig. (Voor mij dan.)

  1. Relic / Douglas Preston & Lincoln Child / 1995 / **
  2. Skin Privilege / Karin Slaughter / 2008 / **
  3. La planète des singes / Pierre Boulle / 1963 / **
  4. The Curious Case of Benjamin Button: and Six Other Stories / F. Scott Fitzgerald / 2008 / **(*)
  5. The Witches of Eastwick / John Updike / 1984 / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

boeken 200812

Kijk, weeral maar drie hé. Het waren er bijna vijf, de vierde is uit van gisteren, die vijfde zal ik hopelijk deze maand uit hebben –ik ben er al twee maanden aan bezig. Grmbl.

Maar goed, de drie boeken die ik héb gelezen, waren in elk geval zeer onderhoudend (die vierde ook). Zowel van Chattam als Fleming als Slaughter, zal ik meer blijven lezen. Korte inhouden hoeft u van mij niet te verwachten, die vindt u gemakkelijk op amazon, maar –hoewel ze alledrie verschillend van aard zijn– deze drie boeken wenden een geslaagde spanningsopbouw aan, en houden die ook consequent vol voor het ganse verhaal.

  1. Les Arcanes du Chaos / Maxime Chattam / 2006 / **
  2. James Bond: Diamonds Are Forever / Ian Fleming / 1956 / **
  3. Faithless / Karin Slaughter / 2006 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

boeken 200811

Godver. Ik heb met moeite iets gelezen, vorig maand, en dat komt allemaal door dat boek waar ik nu nog steeds in bezig ben, en dat maar niet lijkt te vorderen. Misschien leg ik het maar beter even opzij, en begin ik aan iets anders.

De heining is helemaal niet onaardig, maar lijkt een tussenstap op weg naar Van Loys betere werk. Sla gerust over, al blijft het behoorlijk pretentieloos en vlot lezend, en behoort alleen al daardoor tot het betere Vlaemsche werk. Van Loy doet zijn best, zonder gekunsteld of –godbeterd– gemanieerd over te komen.

Ook Dance, Dance, Dance leest heel vlot, het is vintage Murakami, met alle te verwachten elementen van vervreemding erin. Ik heb het graag gelezen eigenlijk, ook al omdat het mij een zekere vorm van escapisme toelaat. Dat ik kan om een of andere reden mij steeds weer gemakkelijk in die wereld(en) van Murakami vinden.

Weinig boeken, maar kwalitatief tenminste in orde. (Staar u niet blind op die sterren, ik heb het al meermaals gezegd.)

  1. De heining / Jan Van Loy / 2008 / **(*)
  2. Dance, Dance, Dance / Haruki Murakami / 2002 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

grote verwachtingen

De postbode was er vanochtend –vlak voor ik ging lopen– met een pakje. Het was een tijdje geleden dat ik nog eens iets bij amazon had besteld, maar ik had nood aan meer jazz, en gezien de Fnac nog steeds persona non grata is zijn mijn opties redelijk gelimiteerd. Een beetje rondkijken bij de verschillende amazon winkels (.uk .fr .de) spaart overigens behoorlijk wat centen uit. (Deze keer bleek de Engelse tak de goedkoopste.)

Over die jazz heb ik het bij mijn maandelijks overzicht nog wel (bijna allemaal ECM jazz), maar naast de cds had ik ook drie boeken besteld. Van de Witches of Eastwick (ik had vorige week de hardcover van de Widows of Eastwick uit de Limerick meegebracht, de opvolger daarvan) tot een schitterende Quantum of Solace hardcover uitgave (Bond, nietwaar), was ik vooral zeer benieuwd naar een kookboek.

Jamie’s Ministry of Food, van –u raadt het– Bekende Chef Jamie Oliver, heeft als onderschrift Anyone can learn to cook in 24 hours. Ik had in één of ander tijdschrift –tijdens een ontbijt in Brasserie Nero– een voorpublicatie van een aantal recepten gezien, en dat zag er verschrikkelijk veelbelovend uit. Ziet ge, iedereen heeft er steeds de mond vol van dat we zelf moeten koken, en gezonder, en hoe eenvoudig dat wel is, maar –alle kookprogramma’s ten spijt– er is eigenlijk geen eenvoudige, aantrekkelijke gids om u door deze opdracht te leiden. Jazeker, er is de Homarus trilogie, maar dat is meer een handig referentieboek voor kookwijzen en voor basiskennis.

Dat boek van Jamie Oliver, dat ziet er dus veelbelovend uit op het vlak van begeleiding, en vanaf volgende week ga ik daar een paar zaak uit proberen. Ik houd u vanzelfsprekend op de hoogte. Of toch op tijd voor uw kerstinkopen. (Hoewel ik de Engelse versie gekocht heb –hardcover, 10 pond vs de vertaling, Jamie’s kookrevolutie, 35 euro– staan alle maten in metrisch systeem: kilo’s en liters dus.)

boeken 200810

Ha! zo daagde het bij mij. Ik moet ook maar eens zo’n boek schrijven, dacht ik terwijl ik Vochtige streken las. Zoiets over seks en een beetje shocking, een beetje vulgair en met wat taboes erin verwerkt. Het enige probleem is dat ik geen vrouw ben –en al zeker geen jonge– en dat zo’n werk dan vlug als één van een perverse oude man zal worden gezien. Hoewel, Boon heeft het ook gedaan, met Mieke Maaike. Hm, which kinda proves my point natuurlijk.

Nee, nee, kijk, dan hebben we nog een tweede kans met Een vorm van vermoeidheid –dat kan ik ook. Alweer. Een paar dagen geleden werd een recensie-exemplaar onder mijn poort geschoven. Meteen een uitdaging om het boek nog in oktober uit te lezen, zodat het nog bij in de maandelijkse overzichtslijst kon. Ook de vorige twee boeken van de man, zijn debuutroman De onzichtbare en de verhalenbundel Thuisverlangen, werden destijds gelezen, maar helaas niet goed genoeg bevonden. Theunissen is germanist, was writer-in-residence van Yang, en het is vooral via de associatie met dat tijdschrift dat we zijn proza kunnen typeren. Het is eerder academisch, als een opeenvolging van stijloefeningen, dan een roman die het moet hebben van een degelijk en meeslepend verhaal.

In Een vorm van vermoeidheid voert de auteur Horacio Gnade op, een dertiger die wat verloren lijkt in het leven. De midlife crisis lijkt steeds vroeger te komen tegenwoordig, want in de veelheid van dingen des levens is Gnade niet alleen een levensdoel, maar vooral ook zichzelf kwijt. Hij gaat door het lint, en besluit vrouw en kind te verlaten om op zoek te gaan naar… erm tsja, naar wat eigenlijk. Gnade gaat naar niets op zoek, en vindt het vanzelfsprekend ook niet. Zijn bestaan was in zijn ogen conformistisch en zinloos, en het nieuwe bestaan dat hij tegemoet gaat blijkt niet veel beter. Misschien is dit typerend voor de generatie na mij, die overstelpt wordt met nog meer en aan nog veel meer wil deelnemen, en daardoor wel vermoeid moet achterblijven. Misschien daarom dat dit boek mij helemaal niet ligt. In elk geval, het bevat voor mij te weinig verhaal, te weinig schwung, te weinig “aanzet tot lezen”.

Al was het beter dan dat van Paul Baeten Gronda (Nemen wij dan samen afscheid van de liefde). Goh maat, waarom moeten die Vlamingen altijd zo hoogdravend / academisch / doorwrongen (maar zelden doorwrocht) doen? (Ik hoop op beterschap, want het volgende boek op mijn stapel is De heining van Van Loy, en diens vorige vond ik best te pruimen.)

Geef mij dan liever de beter pulp, zoals Ian Flemings James Bond: Moonraker. En meestal ook Karin Slaughter, maar Kisscut kon mij niet bekoren. Voor het genre te complex en met veel te veel verhaallijnen door elkaar, al worden die –want ik heb de boeken niet in volgorde gelezen– netjes opgevangen in haar derde boek.

“Hoezo ge gaat hem niet lezen?”, vroeg Walter licht verontwaardigd toen ik hem vertelde dat ik Philip Roth wat beu was. Als hij er zo sterk over denkt, kan ik dat boek toch maar moeilijk links laten liggen, dacht ik, en een halve week later had ik Indignation al gekocht én gelezen. Met plezier gelezen! Geen superboek, maar wel een zeer aangenaam boek waaruit toch maar weer eens de technische superioriteit van Roth blijkt. Klassiek, jawel, maar liever degelijk klassiek, dan slecht experimenteel.

  1. James Bond: Moonraker / Ian Fleming / 1955 / **
  2. Nemen wij dan samen afscheid van de liefde / Paul Baeten Gronda / 2008 / *
  3. Vochtige streken / Charlotte Roche / 2008 / (*)
  4. Indignation / Philip Roth / 2008 / ***
  5. Kisscut / Karin Slaughter / 2003 / *(*)
  6. Een vorm van vermoeidheid / Jeroen Theunissen / 2008 / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

kwispelen

Eén van de grootste frustraties des levens, is te beseffen dat ge eigenlijk geen bal weet, over niets. En dat ge, mits voldoende tijd, misschien zoudt kunnen beginnen om iets te weten te komen, maar dat daar eigenlijk nooit voldoende tijd voor te vinden is. Lang geleden had ik zelfs daar een passende tekst voor, en toen ik het boek daarnet in de stofdiepten van mijn boekenkast terugvond (ik was ergens vooraan in de twintig toen ik het laatst heb gelezen), merkte ik dat er nog een bladwijzer (*) bij de juiste passage zat.

“The best thing for being sad,” replied Merlyn, beginning to puff and blow, “is to learn something. That’s the only thing that never fails. You may grow old and trembling in your anatomies, you may lie awake at night listening to the disorder of your veins, you may miss your only love, you may see the world about you devastated by evil lunatics, or know your honour trampled in the sewers of baser minds. There is only one thing for it then –to learn. Learn why the world wags and what wags it. That is the only thing which the mind can never exhaust, never alienate, never be tortured by, never fear or distrust, and never dream of regretting. Learning is the only thing for you. Look what a lot of things there are to learn. Learn why the world wags and what wags it. That is the only thing which the mind can never exhaust, never alienate, never be tortured by, never fear or distrust, and never dream of regretting. Learning is the thing for you. Look at what a lot of things there are to learn –pure science, the only purity there is. You can learn astronomy in a lifetime, natural history in three, literature in six. And then, after you have exhausted a milliard lifetimes in biology and medicine and theo-criticism and geography and history and economics –why, you can start to make a cartwheel out of the appropriate wood, or spend fifty years learning to begin to learn to beat your adversary at fencing. After that, you can start again on mathematics, until it is time to learn to plough.”

T.H. White, The Once and Future King. Een klassieker –zowel het boek als dit fragment.

—

(*) De bladwijzer is een op een matrixprinter geprint blad, TOELICHTING BIJ HET GEBRUIK VAN DE OEFENDISKETTE BIJ COCKX’ TAALWIJZER. Na anderhalve bladzijde vol functietoetsgebruik en A:>, worden de instructies afgesloten met volgende zin: “!! ZORG ERVOOR DAT JE DE DISKETTE NIET PLOOIT, BEWAAR ZE DROOG EN STOFVRIJ, EN HOUDT ZE BUITEN HET BEREIK VAN MAGNETISCHE VELDEN.” (Jawel: ‘houdt’ met dt, als een afwijkende imperatief meervoud t.o.v. de rest van de zin.)

boeken 200809

Och, zowaar een half geslaagde maand, september, voor wat betreft boeken.

We beginnen met het minder goede nieuws: ‘zwaar’ ontgoocheld in Paul Auster, die wel twee geheel losstaande novelles aaneen lijkt te hebben gelijmd in zijn Man in the Dark. Komende van een auteur die bekend staat om zijn kunde de meest uiteenlopende plotlijnen tot een schitterend en aanvaardbaar geheel te verweven, kan dit niet anders dan als teleurstellend worden omschreven. Spijtig.

A Case of Exploding Mangoes had eigenlijk iets helemaal voor mij moeten zijn. Het is een mengeling van fictie en feiten –ik lees niets liever– maar dan op zo’n saaie manier verteld, dat ik me door de pagina’s heb moeten sleuren. Heel jammer, laat het er ons op houden dat de schrijfstijl van de auteur mij gewoon niet ligt.

Lege jurken kwam mij voor als het schrijfsel van een auteur die iets te verwerken heeft, en daar dan maar een boek over schrijft. Vermoedelijk sla ik de bal helemaal mis, maar de cringe-factor is iets te groot om het nog genietbaar te maken. Voor de rest is het ook iets te voorspelbaar.

Nee, geef mij dan maar een klassieker als The Day of the Triffids. Ik had dat ooit –ergens in mijn illustere jeugdjaren– wel al eens in een Nederlandse vertaling gelezen, maar dit boek bleef onderhoudend van de eerste tot de laatste bladzijde. Sommige ideëen zijn zelfs voor deze tijd redelijk confronterend of juist rollenpatroonvast, maar daarin schuilt een deel van de charme.

Na Lee Child ben ik bezig alles van Karin Slaughter te consumeren. Dat blijft aangename pulp, en ook voor deze maand staat er weer minstens één Slaughter op het menu.

Verplichte lectuur voor iedereen die meent iets van doen te hebben met of een mening te hebben over socialisme en/of populisme, is Pleidooi voor populisme van David Van Reybrouck. Geen zwaar politiek-theoretisch boek, maar een vlot leesbaar pamflet van amper 78 pagina’s. Doén!

  1. The Day of the Triffids / John Wyndham / 1970 / ***
  2. Pleidooi voor populisme / David Van Reybrouck / 2008 / ***(*)
  3. Man in the Dark: A Novel / Paul Auster / 2008 / *(*)
  4. Lege jurken / Christophe Vekeman / 2008 / **
  5. Blindsighted / Karin Slaughter / 2002 / **(*)
  6. A Case of Exploding Mangoes / Mohammed Hanif / 2008 / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

boeken 200808

Ah, mja, ik had gedacht net één boek meer uit te hebben, deze maand. Niettemin, elk van onderstaande boeken heb ik met plezier gelezen –niet dat het allemaal meesterwerken zijn. Frequente lezers weten echter dat ik een stukje pulp vaak met veel plezier tot mij neem, tenzij de schrijfsels zo schabouwelijk slecht zijn dat ze zelfs niet meer bij de kitsch of camp kunnen worden ondergedeeld.

Karin Slaughter leest heel vlot. Weinig fantasie, zeer vrouwelijk (niet dat beide omschrijvingen iets met elkaar zouden te maken hebben), een beetje de tegenhanger van Lee Child, maar dat houdt mij wat in balans, denk ik dan maar.

Murakami moest ik gewoon lezen. Ik loop, en ik ben redelijk fan van zijn fictieboeken. Ondertussen is zelfs Tessa aan Murakami begonnen: vorige week heeft ze Dans, dans dans uitgelezen, en ze was er, geloof ik, zeer over te spreken. Pretentieloos leesplezier, murmelde ze –als ik mij niet vergis. Ik heb die hier ook ergens rondslingeren, in het Engels, maar ik begin zo stilletjesaan wanhopig te worden over de boeken die ik nog dringend wil gelezen hebben. Het beste stuk van What I Talk About When I Talk About Running werd reeds voorgepubliceerd in The New Yorker (het staat echter niet online), en het (gans het boek dan) biedt een redelijk interessant inicht in het leven van de schrijver, hoe hij denkt over lopen én over schrijven. Een beetje minder interessant soms voor mij, want ik merk dat ik op bepaalde vlakken enorm –maar dan ook: enorm– gelijklopend over bepaalde zaken blijk te denken. Allemaal lezen dus!

The Avengers is helemaal pulp, maar fantastisch ontspannend. Buitenwerelds hoe in dat boek wordt gehandeld, veel meer nog dan James Bond, maar echt zoiets om helemaal tot rust te komen.

Vrije val ten slotte, had kunnen omschreven worden als literaire thriller, maar gelukkig is Juli Zeh geen Johanna Spaey. Dit boek leest gewoon goed, en zit beter ineen dan de gemiddelde Aspe. Een enthousiaste fan sprak mij erover aan toen ik in de Mokabon aan het lezen was, en raadde mij aan om toch ook maar Speeldrift op mijn ’te lezen’ lijstje te plaatsen. Ik houd het in gedachten.

  1. A Faint Cold Fear / Karin Slaughter / 2004 / **
  2. What I Talk About When I Talk About Running / Haruki Murakami / 2008 / **(*)
  3. The Avengers: The Magnetic Man / Norman Daniels / 1968 / **
  4. Vrije val / Juli Zeh / 2008 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

populismus

Ondertussen vele jaren geleden, had ik het genoegen om aan de zijde van David Van Reybrouck an een project te werken. AREA was een Europees project over archeologie, en ik had voor hen een website ontwikkeld compleet met database die zowel on- als offline kon worden gebruikt. In Microsoft Access. Toen al was ik danig onder de indruk van Davids capaciteiten. Het was de periode waartijdens hij verschrikkelijk veel opzoekingswerk verrichte voor zijn Maeterlinckboek, De Plaag. Tijdens onze sessies kon hij daar met voorzichtige passie –waarachter overduidelijk veel vuur zat verscholen– over vertellen. Ik ben niet aan de non-fictie, maar de manier waarop deze man een verhaal kon vertellen, maakte die voorkeur geheel van ondergeschikt belang.

In de krant werd vandaag een stukje afgedrukt uit zijn nieuwe boek, dat donderdag verschijnt: Pleidooi voor populisme. Een fragment uit het fragment:

Voor de socialist is de geëmancipeerde arbeider een soort monster van Frankenstein geworden dat zich tegen zijn maker heeft gekeerd toen het op eigen benen kon staan. Van de weeromstuit ging links zich ontfermen over een nieuwe en schrijnendere groep nooddruftigen: de migranten. En dat bezegelde pas goed de boedelscheiding tussen de progressieve elite en het inheemse proletariaat. Dat een nieuwe generatie socialisten de autochtone arbeider vervolgens ook nog eens racisme verweet omdat hij het aandurfde kanttekeningen te plaatsen bij het multiculturele ideaal, zorgde voor een ware leegloop.

Lees vooral het volledige stukje. Bij Limerick mogen ze mij alvast een exemplaar reserveren.