Tag: boeken

Antwaaarpen

Antwerpen was een dagje shopping voor Tessa en Henri, en een vergadering voor mijzelf. Achteraf ben ik nog gauw even de Media Markt binnengestapt, alwaar ik voor geen geld een stapeltje dvds heb meegebracht. Even graag was ik met een gelijkaardige stapel cds buitengestapt, maar het aanbod in Antwerpen was niet meteen om over naar huis –of op dit weblog– te schrijven. Wat Tessa en Henri allemaal hebben uitgespookt, weet ik geeneens, behalve dan dat Henri wel minstens drie Bart Smits is binnengedrongen en minstens één legostarwarsding terug mee naar buiten heeft gesleept.

En vlak voor wij vanochtend vertrokken –toen ik was gaan lopen– belde de postbode aan met een doos vol amazon. James Bond 8 t.e.m. 14 waardoor ik nu enkel nog 1 (Casino Royale), 6 (Goldfinger) en 7 (Dr No) mis in mijn Penguin Bond Girl Covers collectie. Currently unavailable, vermeldt Amazon, en waar 6 & 7 nog betaalbaar blijven bij andere Amazon Sellers, dient men voor Casino Royale reeds 36 Britse ponden neer te tellen. *kuch*, inderdaad.

Een site om van weg te blijven overigens, die van Penguin. En al zeker van de onderdelen Great Ideas en Penguin Celebrations Set. En het onderdeel Tasters, waar men de boeken kan voorproeven –ook die James Bondjes. Must. Resist. Temptation.

the most well-known living writer in Flanders

Wie is de bekendste levende Vlaamse schrijver? Vergeet u even die bekende (levende) Nederlandse auteurs (Mulisch, Grunberg) of de dode Vlaamse (Boon, Claus), en diept u even in uw hersenpan, uw bibliotheek of het internet. Wie is hij of zij?

Tom Lanoye? Herman Brusselmans? Annelies Verbeke? Saskia de Coster? Kristien Hemmerechts? Pieter Aspe? Jef Geeraerts?

Als we de New York Times mogen geloven is het Geert van Istendael, perhaps the most well-known living writer in Flanders, who’s still largely unread by Francophones. Zo staat het tenminste in hun artikel With Flemish Nationalism on the Rise, Belgium Teeters on the Edge, waarin ze België ei zo na eigenhandig in minstens twee staten afsplitsen. Altijd interessant om de indrukken van een buitenlander op onze problematiek te lezen, daar niet van.

Maar wie is nu de bekendste levende Vlaamse schrijver? Ik lees uw input graag in de reacties.

boeken 200807

Ge ziet dat ik terug mijn bezigheid heb: amper drie boeken deze maand (edoch: wacht tot ge de strips moogt tellen).

Step on a Crack is dan nog een zeer dun verhaal –dat helaas 416 pagina’s te veel telt– en waarvan ik al moest opzoeken waarover het nu weer ging. Laat dat boek gerust op de verste hoek van de tafel liggen, en besteed uw geld liever aan Blasphemy, als u er toch per se één van Preston wil lezen.

Big Sur kon mij na Dharma Bums eigenlijk niet bekoren, mogelijks omdat het gewoon meer van hetzelfde is, maar dan in een verdere episode van Kerouacs leven, waarin hij veel verder ontspoord is. Ofwel miste ik de locale inspiratie. In elk geval wacht ik nog even met On the road.

Verrassing van de maand is Live and Let Die, een heel leesbare Fleming, zonder pretentie. Geen Bondgadgets, in dit boek, maar een stevige, redelijk stereotiepe, ouderwets-mannelijke verteltrant vol heroïek en andere altmodische genoegens. Ik ga de rest van de boeken ook kopen, denk ik –terwijl ze nog in de reclame zijn.

  1. Step on a Crack / James Patterson, Michael Ledwidge / 2008 / *
  2. Live and Let Die / Ian Fleming / 1954 / ***
  3. Big Sur / Jack Kerouac / 1962 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

boekenwijsheid

Die ochtend rond de ontbijttafel. Tessa murmelt iets, waarvan ik niets begrijp, omdat ik met mijn hoofd over de krant gebogen zit.

“Hey,” roep ik uit, “Clark Olofsson ofte…”

“…Daniel Demuynck”, knikt Tessa. “Dat heb ik net gezegd, ja.” Ze kijkt me zacht hoofdschuddend aan. Ze komen wel meer voor, dergelijke situaties.

“Jaha,” zeg ik, “maar dat is dus een Belg! En die Belg is de ‘vader’ van het stockholmsyndroom.”

Ze kijkt me even niet begrijpend aan. “En het stockholmsyndroom dat is…”

Maar net als ik de uitleg wil geven, zie ik in mijn ooghoeken Henri met nauwelijks verholen enthousiasme, naarstig zijn best doende zijn mond te houden. Ik knik hem aanmoedigend toe.

“Ewel, dat is als de gevangenen vrienden worden met de… de… met de ontvoerders”, slaakt hij uit.

Wij kijken elkaar over de tafel —bouche bée— aan, en barsten in lachen uit. “En van waar kent ge dat nu weer, snotneus?”

“Lemony Snicket, natuurlijk”, klinkt het met grote vanzelfsprekendheid.

Hij leest een beetje veel, die jongen van ons.
(Ik ga mijn jeugdboeken eens van onder het stof halen. Eens kijken of hij graag Thea Beckman of Tonke Dragt leest. Of Tolkien.)

Bond, James Bond

In mei had ik algauw de nieuwe Bond uitgelezen. Vroeger ging ik met plezier naar de nieuwe Bondfilms kijken, maar de laatste drie is het er niet meer van gekomen. Om de 100e verjaardag van Bonds geestelijke vader, Ian Fleming te vieren, had uitgeverij Penguin het plan opgevat om alle (Fleming) Bondboeken opnieuw uit te geven (zie ook de speciale website). Sommige zaken kunt ge niet aan u laten voorbij gaan, en toen amazon de boeken aan een special prijs verkocht (amper iets duurder dan de pocket uitgave), kon ik niet langer aan de Bondlokroep weerstaan. Zo’n bestelling is gauw geplaatst, en voor ik het wist hing een besteller aan mijn deurbel en kreeg ik een pakketje in mijn handen geduwd.

Vier Bondboeken, zo dacht ik, groot was mijn verwondering toen niet alleen het eerste, maar ook het tweede, en het derde en het vierde boek geheel niets met Bond had te maken. De faktuur lag helemaal onderaan, en loste het mysterie op: verkeerde bestelling. Snel de naam van de geadresseerde even door Google gehaald, en jawel, daar kreeg ik een GSMnr terug. Gelukkig had die mens mijn bestelling –en moesten we niet verder zoeken naar nog andere mensen die nog andere verwarde pakjes hadden gekregen– en gisteren mocht ik dan eindelijk mijn pakje in ontvangst nemen.

Morgen begin ik eraan, denk ik. Met een boekje in de zon. Nadat ik gaan lopen ben, mijn foto’s heb verwerkt en mijn laatste review voor All that jazz! heb geschreven. Dinsdag dus –nog goed dat tijd releatief is.

blufboeken

Boeken! Lijstjes! [via–via]

Honderd hoogtepunten uit de moderne literatuur. Voor in uw boekenkast, op recepties en bij vrienden., zo omschrijft De Standaard haar blufboekenlijstje. Van de 100 uit de lijst heb ik net de helft niet in mijn bezit. Daarvan heb ik er zeven niet gelezen (gemarkeerd met minstens één asterisk), al zijn twee daarvan pas recente aanwinsten die heel binnenkort zullen verslonden worden (met twee asterisken).

  1. William Golding, Lord of the Flies *
  2. Umberto Eco, De naam van de roos
  3. Truman Capote, In Cold Blood **
  4. Bret Easton Ellis, American Psycho
  5. E.L. Doctorow, Billy Bathgate *
  6. Gabriel Garcia Marquez, Honderd jaar eenzaamheid
  7. Gyorgy Konrad, Het tuinfeest
  8. John Irving, The World According to Garp
  9. A.S. Byatt, Possession
  10. Ian McEwan, Atonement
  11. Paul Auster, New York Trilogy
  12. James Ellroy, The Black Dahlia
  13. Evelyn Waugh, Brideshead Revisited
  14. W.F. Hermans, De donkere kamer van Damokles
  15. Walter van den Broeck, Brief aan Boudewijn
  16. George Orwell, Nineteen Eighty-Four
  17. Milan Kundera, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan
  18. Julian Barnes, Flaubert’s Parrot
  19. Kazuo Ishiguro, The Remains of the Day
  20. Haruki Murakami, Sputnik Sweetheart **
  21. Ernest Hemingway, The Old Man and the Sea
  22. Hugo Claus, Het verdriet van België
  23. Jeroen Brouwers, Bezonken rood
  24. Willem Elsschot, Het dwaallicht
  25. Marguerite Yourcenar, Mémoires d’Hadrien
  26. Michel Tournier, Le Roi des Aulnes
  27. John Fowles, The French Lieutenant’s Woman
  28. R.M. Pirsig, Zen and the Art of Motorcycle Maintenance
  29. Michel Houellebecq, Les partiules élémentaires *
  30. Douglas Coupland, Generation X
  31. Tom Lanoye, Kartonnen dozen
  32. Françoise Sagan, Bonjour tristesse
  33. Donna Tartt, The Secret History
  34. A.F.Th. van der Heijden, De tandeloze tijd
  35. Douglas Adams, The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy
  36. Harry Mulisch, De ontdekking van de hemel
  37. Cesare Pavese, Leven als ambacht
  38. Pascal Quignard, Tous les matins du monde
  39. Albert Camus, La peste
  40. Kurt Vonnegut, Slaughterhouse 5 *
  41. Marguerite Duras, L’amant
  42. Günter Grass, De blikken trommel
  43. Graham Greene, The Heart of the Matter
  44. Thomas Pynchon, Gravity’s Rainbow *
  45. Vladimir Nabokov, Lolita
  46. Patrick Süskind, Het parfum
  47. Jack Kerouac, On the Road

Van sommige schrijvers heb ik er meerdere gelezen, en van sommige schrijvers die in het bluflijstjes werden opgenomen, heb ik een ander boek gelezen (V.S. Naipaul, Toni Morrison, Margaret Atwood, Leo Pleysier, Primo Levi, Samuel Becket, J.M. Coetzee, Italo Calvino, Martin Amis, Mario Vargas Llosa). O, en ik –vanzelfsprekend (?)– heb niet de hele cyclus van A.F.Th. van der Heijden gelezen.

Uitpakken doe ik daar normaal gezien niet mee (maar weblog + lijstjes, daar kan ik niet aan weerstaan). Meestal sta ik met mijn mond vol tanden als de mensen mij vragen wat ik aan het lezen ben –tenzij ik het boek op dat moment in mijn handen heb. En meestal sta ik met mijn mond vol tanden tout court –en dat is geen woordspeling. Helaas.

boeken 200806

Kerouac is gestorven twee maanden voor ik ben geboren. The Dharma Bums is geschreven in twee weken tijd (26/11-7/12/1957), op een rol TTY (teletype, een soort telexmachine) papier zodat hij geen vers papier in de tijpmachine hoefde te steken en zo ongestoord kon verder schrijven. Stel u voor hoe content die mens zou geweest zijn met een computer. Ik vond The Dharma Bums heel erg aangenaam om te lezen, ik was er waarschijnlijk voor in de juiste mood, daar in Seattle, niets eens zo ver van waar het zich alemaal afspeelde (op weg naar zijn berg passeert hij overigens door Seattle). Het is allemaal heel vloeiend, heel zen of “la vie est un longue fleuve tranquille“. Ik ben deze maand begonnen in Big Sur, wat een beetje in het verlengde daarvan ligt, en dan ben ik stilletjesaan klaar voor On the road denk ik.

Iemand schreef vorige maand dat Palahniuk niet meteen zijn/haar ding was. Lees anders deze Fight Club eens. Tenminste als u de film nog niet hebt gezien, want ik heb zelden zo’n letterlijke verfilming gezien. De schrijver bracht overigens net een nieuw boek uit, en dat heb ik dan meteen ook maar gelezen. Snuff moet het op het eerste gezicht hebben van het controversiële onderwerp, maar bij lezing wordt dat helemaal niet zo uitgespeeld. Tuurlijk, het is niet meteen een alledaagse situatie –t.t.z. ik heb toch nog niet deelgenomen aan een poging het wereldrecord gang-bang te verbreken– maar het verhaal zit heel leuk in elkaar en blijft verrassen op een verhaal technische –en dus niet louter inhoudelijke– manier.

The Monster of Florence is een true crime novel van Douglas Preston en Mario Spezi. De Italiaanse moordenaar was een bron van inspiratie voor Thomas Harris, de auteur van de Hannibal Lecter boeken (zoals Silence of the Lambs). Al werd Pietro Pacciani in 1994 en 1996 voor de moorden veroordeeld, is men nog steeds niet zeker of men daarmee wel de echte moordenaar te pakken had. Het verhaal laat denken aan de Zodiac-moorden uit de late jaren 60 (het monster pleegde zijn eerste moord in 1968). Een iets kortere (en dus leesbaarder ?) versie van het tweede deel van het boek “The Story of Douglas Preston” is te lezen in het artikel The Monster of Florence is te lezen in het artikel dat Preston in 2006 voor The Atlantic Monthly heeft geschreven (lees ook het aansluitend interview). Niet onverdeeld goede lectuur.

Van de twee McEwans is zonder enige twijfel The Child in Time het beste. Enduring Love is veel meer een stijl- of schrijfoefening; Nothing to Lose is vlot leesbare, maar niet noodzakelijk sprankelende Child; en terwijl I Am Legend leuk om lezen is, is de recente verfilming met Will Smith eer zeker een geïnspireerde interpretatie te noemen. The Dark River ten slotte, was de moeite van het wachten waard (let op, dit is deel twee uit een cyclus van drie).

  1. I Am Legend / Richard Matheson / 1954 / **
  2. The Dharma Bums / Jack Kerouac / 1958 / ***
  3. Nothing to Lose / Lee Child / 2008 / **
  4. Fight Club / Chuck Palahniuk / 1996 / ***
  5. The Child in Time / Ian McEwan / 1987 / ***
  6. Snuff / Chuck Palahniuk / 2008 / ***
  7. The Monster of Florence / Douglas Preston / 2008 / *(*)
  8. Enduring Love / Ian McEwan / 1999 / **
  9. The Dark River / John Twelve Hawks / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

boeken 200805

Het gebrek aan film en televisie –die paar episodes van Bones op Hulu even niet meegerekend– zorgt er duidelijk voor dat er meer boeken worden gelezen. Ik kan natuurlijk niet achterblijven op Henri, die er hier het ene na het andere boek van Artemis Fowl doorjaagt.

let me be

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji PRO400H, 400ASA)

Bon. De eerste twee waren van een matige kwaliteit. A Simple Plan is meer slapstick dan spanning, en mogelijks werkt zoiets wel in een film (het boek is verfilmd, maar ik herinner mij niet dat ik hem gezien heb); geschreven is het vooral ongeloofwaardig. La ligne noire was redelijk, behalve dan dat de de lezer de afwikkeling al van mijlen ver ziet aankomen. Ik ben beter gewoon van Grangé, maar het bleef gelukkig ontspannende lectuur.

Over Bad Luck and Trouble hoef ik niet veel te zeggen –zoals gewoonlijk over een boek van Child. Het is goed, volgt het gewone patroon en is dus weinig echt verrassend, maar geruststellend. En in tegenstelling tot wat vaak gebeurt in zo’n series, gaat de kwaliteit voorlopig nog niet naar beneden. Hoe blijft hij het interesant houden, vragen ze zich ook bij de NYTimes af, zie ik net (Tough Guy at the Border of Hope and Despair).

En dan heb ik mij met The Other Boleyn Girl ook maar eens aan een kasteelroman gewaagd. Compleet met historische figuren, al blijkt Philippa Gregory het met de echte gebeurtenissen niet zo nauw te hebben genomen. Dat vinden wij niet erg, faction is leuker, en in een roman moet met de zaken al eens wat naar de hand kunnen zetten. Leuk om lezen, het is ook verfilmd, maar de trailers die ik van de film heb gezien, maken het verhaal tot een heuse farce. Het boek telt dan ook meer dan 700 bladzijden, maar dat mag geen excuus zijn om het geheel te vermangelen.

Hoogtepunt van de maand was zonder enige twijfel The Cement Garden van Ian McEwan. Ook in deze vroege roman is zijn meesterschap al merkbaar; de aanpak is –schrijftechnisch– traditioneler, maar inhoudelijk gedurfd. Zeker in 1978. En ik ben ook benieuwd naar de film (ja, ook dit boek werd verfilmd), met Charlotte Gainsbourg.

Choke was mijn eerste Chuck Palahniuk, en ik ben er nog niet uit hoe goed ik het vond. Slecht was het in geen geval, al was mijn eerste reactie: dude, what are you on? Verfrissend. Ik ben benieuwd –alweer benieuwd; het is goed als boeken u benieuwd maken– naar Fight Club. Waarvan ik dan weer wel de film heb gezien, maar het boek nog niet heb gelezen.

Over Working for the Devil kunnen we heel kort zijn: belabberd is een te groot compliment. Zeer slecht geschreven.

Blasphemy is er één van dertien in een dozijn. Technisch heel goed, maar inhoudelijk nogal mager. En toch, dit is een beetje een belangrijk boek. Het zal door veel mensen worden gelezen, en het rekent op niet-belerende en niet-betuttelende manier af met een aantal vooroordelen. Fanatisme is slecht, of het nu religieus (christelijk) of wetenschappelijk is. Preston gaat in de aanval tegen het radicaal-conservatieve christendom –dat welig tiert in Amerika, weliger dan u denkt– en tegen scientology. Zonder een gematigd christendom te onderschrijven, laat hij evenwel het pad daarvoor open, en hopelijk helpt dat om zijn waarschuwingen te laten doordringen bij het doelpubliek.

De echte ongoocheling was Breakfast at Tiffany’s, dat ik een grotendeels lofty, arty-farty gedoe vond dat meer om stijl dan vorm of inhoud draaide. Ik heb ook In Cold Blood gekocht, dat naar verluidt geheel anders leest. Hopelijk. (De situatie met Holly Golightly, het hoofdpersonage uit de novelle, deed mij sterk denken aan de heisa rond Emily Gould, waar ik toevallig net over had gelezen.)

En dan was er Bond, James Bond. Om Ian Flemings 100e verjaardag te vieren, geeft uitgeverij Penguin niet alleen alle (Fleming) Bondboeken opnieuw uit (presentatie inclusief speciale website). In 2006 werd ook reeds aan schrijver Sebastian Faulks gevraagd een Bondboek te schrijven, en dat werd een paar dagen geleden gepubliceerd. Devil May Care is echter het eerste Bondverhaal dat ik lees –ik moet maar eens op zoek naar eentje van Fleming (of zo’n herdruk kopen). Ik kan Faulks’ Bond dus enkel vergelijken met de filmversies, en naar ik heb gelezen verschillen die nogal wat van de Bond uit Flemings boeken.

Bond blijft voor mij in eerste instantie (maar niet exclusief) Roger Moore, een humoristische maar verfijnde flegmatische gentleman, die onder alle omstandigheden het hoofd koel houdt. Dat beeld past perfect in het boek dat Faulks heeft neergepend, al zien we daar een duidelijk oudere en zachtere Bond. Faulks introduceert bovendien een aantal elementen die laten hopen dat hij nog een Bondboek schrijft –redelijk intrigerend hoe dat verder kan uitgespeeld worden. Het boek is heel aangenaam om lezen, met plenty of verbs, not many adverbs or adjectives –zoals Faulks laat optekenen in de NYTimes (That License to Kill Is Unexpired ).

(Hm –ik haal de NYTimes nogal vaak aan, merk ik. Daar hoeft u niks achter te zoeken.)

  1. La ligne noire / Jean-Christophe Grangé / 2007 / **
  2. A Simple Plan / Scott Smith / 1993 / *(*)
  3. Bad Luck and Trouble / Lee Child / 2007 / **(*)
  4. The Other Boleyn Girl / Philippa Gregory / 2001 / **(*)
  5. The Cement Garden / Ian McEwan / 1978 / ***(*)
  6. Choke / Chuck Palahniuk / 2001 / **(*)
  7. Working for the Devil / Lilith Saintcrow / 2006 / 0
  8. Blasphemy / Douglas Preston / 2008 / **(*)
  9. Breakfast at Tiffany’s: A Short Novel and Three Stories / Truman Capote / 1958 / *(*)
  10. Devil May Care / Sebastian Faulks / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

boeken 200804

Geheel tegen alle verwachtingen in, heb ik toch nog twee boeken gelezen, deze maand. Het moet zijn dat we onze draai toch al een beetje hebben gevonden, hier in het verre Amerika.

Wat mij een klein beetje tegensteekt aan Murakami’s schrijfsels, is de bijna kinderlijk-onschuldige manier van vertellen, dat ik lange tijd als een gebrek van de vertaler heb aanzien. Ik heb de auteur nu echter al door drie verschillende vertalers gelezen, en allen vertalen ze op dezelfde manier. Spijtig dat ik geen Japans ken (hey, anders kon ik ook tattoos vertalen). Maar misschien schuilt ook daar ook ten dele de kracht van Murakami in. De meest gewaagde (nu ja) zaken kan hij zo op vanzelfsprekende manier beschrijven, of het nu gaat om sex of iemand de kop in slaan.

Van dit boek heb ik in elk geval genoten. Het is nogal groot in omvang, maar elk blad leidde tot noodzakelijke vooruitgang in het verhaal. Oorspronkelijk eindigde het boek met het tweede deel, achteraf heeft de auteur er nog een derde deel aan gebreid, waardoor de omvang meteen ook verdubbelde. Aanzie het als een lange wandeling met vreemde gebeurtenissen, laat u gewoon meedrijven en geniet.

The Ruins is zo commercieel als maar kan zijn. Zonder enige twijfel geschreven met een verfilming in het achterhoofd, getuige daarvan die paar gratuite en niets ter zake doende sexachtige scènes (die door heel bevreemdend over komen –het past er gewoon niet in), en de knulachtige aanloop tot een sequel (het einde is goed, maar die paar laatste zinnen staan er enkel om eventueel een vervolg te kunnen schrijven). Maar het boek/verhaal is wel meeslepend. Ik heb het in ongeveer één weekend uitgelezen, zaterdag gekocht, maandagochtend was het uit, en dan alleen omdat ik zondag te moe was om dan verder te lezen. En ik heb meteen het ander boek van Smith gekocht.

  1. De opwindvogelkronieken / Haruki Murakami / 2007 / ****
  2. The Ruins / Scott Smith / 2008 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

pakje!

we're in Seattle, baby“Een pakje! Een pakje!”, schreeuwde Henri helemaal geëxciteerd toen hij met zijn moeder terug binnenkwam.

Ze hadden de vuilnis weggedragen (terwijl ik aan het koken was geslagen –zie volgende post), en ik had geopperd dat het misschien het geschikte moment was om ook eens de brievenbus te lichten. We delen de bus met onze gastheer, die een paar huizen verder in zijn galerij is ingetrokken –tenminste voor de weinige dagen dat hij in Seattle verblijft. Het eerste semester van 2008 moest hij nogal veel reizen, en daarom had hij beslist dat hij maar beter zijn woning kon onderverhuren. Huisvesting is niet goedkoop, in de USA.

Het pakje bevatte helaas geen koffie –ik heb de hoop nog niet opgegegeven– maar de Donald Duck die Henri normaal gezien wekelijks van mij krijgt toegeschoven (ik breng die mee wanneer ik van de persconferentie van het Gentse stadsbestuur terug huiswaarts keer). Én het pakje bevatte ook de derde omnibus van Lemony Snicket. De tweede had hij ondertussen al een tweede keer uitgelezen in de tijd dat we hier verblijven, net zoals het eerste boek van Artemis Fowl.

Vandaag was hij ten einde raad zelf in zijn voorleesboek begonnen. “Maar niet verder dan tot waar mama al voorgelezen heeft, want anders is dat niet leuk meer voor haar”, had hij vol medeleven verteld toen ik hem vanochtend met het boek in bed betrapte –net van mijn looptocht teruggekomen.

Nu kan hij weer even voort. Een dag of twee toch, als ik hem wat extra moeilijke oefeningen wiskunde geef.