Categorie: muziek

The Alan Parsons Project

Schrijft Tessa in een reactie op mijn shuffle:

Gaudi! Freudiana! Zijn dat niet van de weinige CD’s die ge via mij hebt leren kennen? Ik heb die grijsgedraaid toendertijd. Heb ik eigenlijk nog eens zin in… Afspraak vanavond met mijn i-pod bij je mac?

Ja en nee (ge hadt toch niet gedacht dat ik zomaar iets ging toegeven —en plein public dan nog wel). Gaudi hebben we samen ontdekt in de Bilbo, en met Freudiana zijt gij inderdaad komen aanzetten. Maar ik was al eerder fan van The Alan Parsons Project, om precies te zijn door Don’t Answer Me. Die LP Ammonia Avenue heb ik grijs gedraaid, paste perfect bij de soundtrack van Streets Of Fire en stak schril af tegen mijn Kim Wilde collectie.

Voor de mensen die te jong zijn –of reeds dementie claimen– en de reden waarom dit in een afzonderlijke post terecht is gekomen: de videoclip (courtesy of YouTube).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bLbUQGNL3Dw]

(En dat afspraakje zie ik wel zitten natuurlijk!)

shuffle

Met al die mp3-spelers, iPod en shuffle-toestanden, en gezien de promiscuïteit op pakweg last.fm, vraag ik mij af: wordt er nog wel naar albums geluisterd? Of stelt iedereen zijn playlist in op party shuffle?

Mij lijkt het op zijn minst een beetje raar. Ik stam uit de tijd waarin LPs voor het overgrote deel concept albums waren, die door de luisteraar als een samenhangend geheel dienden te worden gezien. Een aantal archetypevoorbeelden in de populaire muziek (een werk uit de klassiek muziek is bijna per definitie een samenhangend geheel) zijn: Sgt. Peppers van The Beatles, Tommy van The Who en The Dark Side of the Moon van Pink Floyd. Maar ook de studioplaten van The Alan Parsons Project (Tales of mystery and imagination, Gaudi, Freudiana), en verder The Kinks, David Bowie, Peter Gabriel en –in het recente werk– Daft Punk hebben dergelijke albums op het publiek losgelaten.

Op een LP stonden voor mij altijd al liedjes die doelbewust in een bepaalde volgorde werden geplaatst, en waarvan het de bedoeling was ze in die volgorde te beluisteren. Ik ben –zoals u wel al weet– grote Beatlesfan, en bij hen was het ‘concept’ overduidelijk. Het voornoemde Sgt. Peppers, maar ook The White Album, Abbey Road, en zelfs op de Grote Verzamelaars the Red Album en the Blue Album lijken de nummers een eenheid te vormen. Laat mij overigens een Beatlesalbum horen, en ik kan u telkens zeggen welk liedje er volgt.

Nu nog, als ik een plaat CD koop, verwacht ik een eenheid. Singles waren nooit aan mij besteed, tenzij als collectors item (ik heb hier nog wat EPs van Duran Duran bijvoorbeeld). Misschien is het ook dat wat mij zo sterk in jazz aantrekt: indien niet thematisch, zijn de nummers op zijn minst lyrisch en/of stylistisch verbonden, al mag het resultaat soms wat eclectisch overkomen –zeker in de moderne jazz varianten.

oud nieuws

Donderdag, 4 januari.

Persoon X: “Iemand zou naar dat concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan moeten gaan. Dat is dus wel neig goed hé.”

Ikke: “Ahja? Is daar een fotopas voor, en is dat ook goed qua wijze van ‘naar toe gaan’?”

Persoon X: “Bah ja gij. Dan moet ge gewoon XXXXXXX contacteren, en die zorgt dat het in orde komt.”

Ikke: “Uhuh. Enne, wat voor muziek is dat?”

Persoon Y: “Ewel, dat is juist Damien Rice, maar dan minder commercieel.”

Ikke (die nog nooit van Damien Rice heeft gehoord): “Ah ja? Wow! Dat is wel wijs dan!”

—

Woensdag, 10 januari

13u15

Geen commentaar.

21u30

Tessa: “En hebt ge dat allemaal (01 02 03 04 05 06 07 08 09 10) vandaag gekocht of zo?”

Ikke: “Neuh, natuurlijk niet. Dat zijn allemaal oude CDs, die ik gewoon op mijn iPod wil zetten.” (Kijkt als de onschuld zelve.)

karaoke

“Geen nood, vandaag zal ik niet meezingen”, stelde ik Tessa gerust nadat ze mij de koptelefoon zag opzetten toen ik aan de computer plaatsnam.

(Gisterenavond heb ik onbewust aan karaoke gedaan, terwijld The Beatles in mijn oren zaten te fluisteren, en ik kan mij voorstellen dat zulks geen deugd heeft gedaan aan haar oren.)

Om mijzelf niet in verleiding te brengen, heb ik er toch maar snel voor geopteerd om instrumentale klassieke muziek af te laten spelen.

I feel drunk but I’m sober

I’m broke but I’m happy
I’m poor but I’m kind
I’m short but I’m healthy, yeah
I’m high but I’m grounded
I’m sane but I’m overwhelmed
I’m lost but I’m hopeful baby
What it all comes down to
Is that everything’s gonna be fine fine fine
I’ve got one hand in my pocket
And the other one is giving a high five
I feel drunk but I’m sober
I’m young and I’m underpaid
I’m tired but I’m working, yeah
I care but I’m restless
I’m here but I’m really gone
I’m wrong and I’m sorry baby

What it all comes down to
Is that everything’s gonna be quite alright
I’ve got one hand in my pocket
And the other one is flicking a cigarette
And what it all comes down to
Is that I haven’t got it all figured out just yet
I’ve got one hand in my pocket
And the other one is giving the peace sign
I’m free but I’m focused
I’m green but I’m wise
I’m hard but I’m friendly baby
I’m sad but I’m laughing
I’m brave but I’m chickenshit
I’m sick but I’m pretty baby

And what it all boils down to
Is that no one’s really got it figured out just yet
I’ve got one hand in my pocket
And the other one is playing the piano
And what it all comes down to my friends
Is that everything’s just fine fine fine
I’ve got one hand in my pocket
And the other one is hailing a taxi cab

Alanis Morissette, Hand In My Pocket, uit Jagged Little Pill (1990 lijkt zo vreselijk lang geleden, en 1996 zo mogelijk nog langer —you figure it out.)

concerten 200612

  1. Snauwaert, Van Der Harst en Isoheranen / 03-12-2006 / Opatuur / **
  2. Van Herck en Pirotton / 10-12-2006 / Opatuur / **
  3. Florizoone, Massot en Horbaczewski / 17-12-2006 / Opatuur / ***(*)
    Mogelijks het beste concert van het huidige seizoen, bij Opatuur.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

popmuziek

Popmuziek is niet meteen mijn ding. Ttz ik luister er wel (graag) naar, maar ik zal toch eerder jazz of klassiek naar de luidsprekers sturen. Lijstjes daarentegen, zijn helemaal mijn ding. En als het dan nog om relatief oudere popmuziek gaat, wil ik best mijn kans eens wagen [via].

In vet de platen die ik al volledig heb gehoord, in vet+schuin de platen die bovendien ook in mijn collectie zitten.

  1. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, The Beatles
  2. Pet Sounds, The Beach Boys
  3. Revolver, The Beatles
  4. Highway 61 Revisited, Bob Dylan
  5. Rubber Soul, The Beatles
  6. What’s Going On, Marvin Gaye
  7. Exile on Main Street, The Rolling Stones
  8. London Calling, The Clash
  9. Blonde on Blonde, Bob Dylan
  10. The White Album, The Beatles

Erm ja, ik heb zowat alles van The Beatles denk ik. Is het niet op CD, dan wel op LP. Van Dylan ben ik nooit een fan geweest, waarschijnlijk (verkeerdelijk) door het misbruik van zijn liedjes door de katholieke kerk tijdens eucharistievieringen e.d. “Allemaal meezingen jongens: The answer, my friend, is blowing in the wind. Allez, luider! Ik hoor u niet.”

  1. The Sun Sessions, Elvis Presley
  2. Kind of Blue, Miles Davis
  3. Velvet Underground and Nico, The Velvet Underground
  4. Abbey Road, The Beatles
  5. Are You Experienced? The Jimi Hendrix Experience
  6. Blood on the Tracks, Bob Dylan
  7. Nevermind, Nirvana
  8. Born to Run, Bruce Springsteen
  9. Astral Weeks, Van Morrison
  10. Thriller, Michael Jackson

Thriller komt rechtstreeks uit mijn tienerjaren. Wat mij betreft de eerste serieuze videoclip. Nirvana heb ik leren kennen in de Germaanse; Davis is jazz; Nico heb ik leren kennen door A.H. van Impakt/Netpoint, die daar een webpagina over gemaakt had (enfin een zeker M.V. had daar ook enige hand in); en Jimi Hendrix rules!

  1. The Great Twenty-Eight, Chuck Berry
  2. Plastic Ono Band, John Lennon
  3. Innervisions, Stevie Wonder
  4. Live at the Apollo (1963), James Brown
  5. Rumours, Fleetwood Mac
  6. The Joshua Tree, U2
  7. King of the Delta Blues Singers, Vol. 1, Robert Johnson
  8. Who’s Next, The Who
  9. Led Zeppelin, Led Zeppelin
  10. Blue, Joni Mitchell

Mijn voorkeur ging uit naar McCartney, al durft dat met ouder worden dichter naar Lennon te leunen. Berry en Brown ken ik wel, maar ik denk niet dat ik een volledige plaat van hen heb gehoord. Greatest hits misschien. En van U2 heb ik ook bijna alles, tot ergens een of twee LPs na The Joshua Tree.

  1. Bringing It All Back Home, Bob Dylan
  2. Let It Bleed, The Rolling Stones
  3. Ramones, Ramones
  4. Music From Big Pink, The Band
  5. The Rise and Fall of Ziggy Stardust, David Bowie
  6. Tapestry, Carole King
  7. Hotel California, The Eagles
  8. The Anthology, 1947 – 1972, Muddy Waters
  9. Please Please Me, The Beatles
  10. Forever Changes, Love

Van The Stones heb ik weinig, van Bowie ben ik niet echt een fan.

  1. Never Mind the Bollocks, The Sex Pistols
  2. The Doors, The Doors
  3. The Dark Side of the Moon, Pink Floyd
  4. Horses, Patti Smith
  5. The Band, The Band
  6. Legend, Bob Marley and the Wailers
  7. A Love Supreme, John Coltrane
  8. It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back, Public Enemy
  9. At Fillmore East, The Allman Brothers Band
  10. Here’s Little Richard, Little Richard

Ik ben niet zeker of ik die LP van The Sex Pistols heb. Het zou eigenlijk best kunnen. Van Patti Smith heb ik enkel recenter werk. Geen fan van reggae, en al zeker niet van rap.

  1. Bridge Over Troubled Water, Simon and Garfunkel
  2. Greatest Hits, Al Green
  3. The Birth of Soul, Ray Charles
  4. Electric Ladyland, The Jimi Hendrix Experience
  5. Elvis Presley, Elvis Presley
  6. Songs in the Key of Life, Stevie Wonder
  7. Beggars Banquet, The Rolling Stones
  8. Trout Mask Replica, Captain Beefheart
  9. Meet the Beatles, The Beatles
  10. Greatest Hits, Sly and the Family Stone

Trout Mask Replica heb ik eens meegekregen van collega Martini. Zijn dochterje, O., was een tijdje verschrikkelijk zot van die CD. Elke dag begon dan ook steevast met het gezaag achter ‘Fish! Fish!‘ (cfr de hoes), tot haar vader de CD opnieuw liet afspelen. Allemaal redelijk klassieke dingen in dit stukje van de lijst.

  1. Appetite for Destruction, Guns n’ Roses
  2. Achtung Baby, U2
  3. Sticky Fingers, The Rolling Stones
  4. Phil Spector, Back to Mono (1958 – 1969), Various Artists
  5. Moondance, Van Morrison
  6. Led Zeppelin IV, Led Zeppelin
  7. The Stranger, Billy Joel
  8. Off the Wall, Michael Jackson
  9. Superfly, Curtis Mayfield
  10. Physical Graffiti, Led Zeppelin

Guns n’ Roses waren hot in de jaren 80. Wij liepen dan ook met plezier door de middelbare schoolgangen al zingend van Take me down to the paradise city where the grass is green and the girls are pretty! Oh, won’t you please take me home.

  1. After the Gold Rush, Neil Young
  2. Purple Rain, Prince
  3. Back in Black, AC/DC
  4. Otis Blue, Otis Redding
  5. Led Zeppelin II, Led Zeppelin
  6. Imagine, John Lennon
  7. The Clash, The Clash
  8. Harvest, Neil Young
  9. Star Time, James Brown
  10. Odessey and Oracle, The Zombies

Naar Neil Young kan ik niet luisteren. Vooral die nasale stem vind ik verschrikkelijk. Prince, tsja, tijdens de puberteit, en dan kwam hij bovendien nog met Apollonia Six op de proppen ook. Hallo hormonen!

  1. Graceland, Paul Simon
  2. Axis: Bold as Love, The Jimi Hendrix Experience
  3. I Never Loved a Man the Way I Love You, Aretha Franklin
  4. Lady Soul, Aretha Franklin
  5. Born in the U.S.A., Bruce Springsteen
  6. Let It Be, The Beatles
  7. The Wall, Pink Floyd
  8. At Folsom Prison, Johnny Cash
  9. Dusty in Memphis, Dusty Springfield
  10. Talking Book, Stevie Wonder

Hehe, Stevie “I just called to say I love you” Wonder. En patriottische Springsteen. OK, Graceland is een belangrijke LP, maar ik had toch liever Simon mét Garfunkel.

  1. Goodbye Yellow Brick Road, Elton John
  2. 20 Golden Greats, Buddy Holly
  3. Sign ‘o’ the Times, Prince
  4. Bitches Brew, Miles Davis
  5. Green River, Creedence Clearwater Revival
  6. Tommy, The Who
  7. The Freewheelin’ Bob Dylan, Bob Dylan
  8. This Year’s Model, Elvis Costello
  9. There’s a Riot Goin’ On, Sly and the Family Stone
  10. In the Wee Small Hours, Frank Sinatra

Erm ja, Elton John. Maar Miles Davis! En Elvis Costello (ik heb twee-drie-vier andere albums van Costello). Sly and the Family Stone heb ik waarschijnlijk ook gehoord, maar ik kan het me nioet voor de geest halen.

Enfin, 63 albums volledig gehoord, waarvan er 28 in mijn platencollectie zitten. (En daarmee heb ik toch maar weer een lijstje kunnen afwerken.)