Categorie: jazz

concerten 200611

  1. Reggie Washington en Jozef Dumoulin / 5-11-2006 / Opatuur / **(*)
  2. Orchestre International du Vetex / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
    (bespreking)
  3. Billie King / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
    (bespreking)
  4. Jaune Toujours / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **
    (bespreking)
  5. Moiano XL / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / N/A
    (bespreking)
  6. Bart Peeters / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **
    (bespreking)
  7. Lady Linn & Her Magnificent Seven / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
    (bespreking)
  8. Lalalover / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / ***
    (bespreking)
  9. An Pierlé & White Velvet / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / ***(*)
    (bespreking)
  10. De Gelukkige Prins (Oxalys) / 12-11-2006 / Vlaamse Opera (Oorsmeer) / *
    (bespreking)
  11. Blow (Florizoone & Massot) / 12-11-2006 / Vlaamse Opera (Oorsmeer) / ***
    (bespreking)
  12. Carlo Nardozza Quintet / 14-11-2006 / Vooruit / ***
    (bespreking)
  13. Klara Muziekprijzen / 18-11-2006 / De Bijloke / **(*)/*
    (bespreking)
  14. Tricycle – King Size / 18-11-2006 / De Bijloke / ***
    bespreking
  15. Carlo Nardozza, Alano Gruarin en Tom Van Acker / 19-11-2006 / Opatuur / ***
    (bespreking)
  16. Cyclophonics / 25-11-2006 / Vooruit / ***
    (bespreking)
  17. Skakk-trio / 19-11-2006 / Opatuur / ***
    Dit was eigenlijk meer hedendaags klassiek dan jazz. Helemaal niet slecht, maar wel niet meteen waarvoor je naar Tuur trekt. Vroeger was ik behoorlijk verslingerd aan dit soort muziek. (Nog altijd wel een beetje.)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Cyclophonics

“Cyclophonics: rechtstreeks muzikaal commentaar bij de koers van de dag“, zo stond het aangekondigd in de programmatie van de JazzLab Series. Componist en muzikant Johan Derycke –die zelf nog koersen heeft gefietst– stapte vier jaar geleden met het concept naar de Vooruit. Vijf muzikanten, gekleed als coureur, brengen een jazz concert, simultaan met een rechtstreekse TV-uitzending op groot scherm van een wielerwedstrijd. In de Vooruit was daarvoor plaats (in het Kafee) en interesse, en in relatief korte tijd was de zaak beklonken.

Wielerkoers en muziek is niet zo’n vreemde combinatie als u zou kunnen denken. Misschien herinnert u zich dat jazzbands of fanfares vroeger reeds ter plaatse de coureurs aanmoedigden. Naarmate de koers dichterbij kwam, werd de muziek ook steeds luider. Maar meer dan geanimeerde achtergrondmuziek was dit eigenlijk niet. In het concept van Derycke doet de band echter meer dan jazzy deuntjes brengen. De muziek die de groep brengt is –veel meer dan achtergrondmuziek– een heuse muzikale commentaar, waarbij het verloop van de compositie wordt ingegeven door wat er zich afspeelt tijdens de wedstrijd. Ontsnappingen, valpartijen en tegenaanvallen worden vertaald naar de dynamiek, de frasering en het tempo van de muziek.

Dat wordt een zeer chaotische bedoening, zo dachten wij, maar niets is minder waar. Derycke vertrekt voor zijn compositie van een aantal onderdelen, waarvan de volgorde en snelheid van spelen wordt bepaald door de gebeurtenissen in de koers. Een uitdaging voor de muzikanten, een feest voor de toehoorders/toeschouwers.

Cyclophonics (iii)Johan Derycke: “Het concept is eigenlijk gegroeid vanuit de baankoers: de grote rondes en de klassiekers. Dat zijn telkens lange uitzendingen, mooi in beeld gebracht, maar dikwijls zitten daar ook dooie momenten in. En als we die auditief konden opvullen, dan zou dat een meerwaarde bieden op die soms wat statische beelden. Met dat idee zijn we naar de Vooruit gestapt, en zo hebben we in 2003 de Ronde van Vlaanderen begeleid.”

Voor de veldcross is de hele spanningsopbouw verdeeld over ongeveer een uur. Er worden een tiental rondes gereden, en er zijn ook een tiental partituren. Derycke, die zelf op accordeon speelt, is de regisseur van het muzikale gebeuren, en beslist welke partituren wanneer worden gebruikt. Daarbij is het vanzelfsprekend belangrijk om voorbereid te zijn op de meest onverwachte situaties.

Stel dat er iemand uitvalt, dan kan er bijvoorbeeld steeds teruggevallen worden op een partituur die het algemene verloop van de koers volgt. Tijdens het concert zaterdag werd bijvoorbeeld beslist om twee stukken niet te spelen, omdat op dat moment de posities van de renners al langer vastlagen. Derycke opteerde daarom voor langere stukken om die standvastigheid en overheersing van Nys –die zoals u misschien wist de wedstrijd gewonnen heeft– muzikaal vast te leggen.

Cyclophonics (ii) Cyclophonics (i) Cyclophonics (v)

Wielrennen als sport is bovendien een dankbaar onderwerp voor dit concept. Er is een bepaalde cadans, een uitgewerkt ritme over een lange tijd die de muziek in de hand werkt. Voor de muzikale ploeg heeft Derycke dan ook mensen gekozen die kennis hebben van wielrennen. Bij de muzikale commentaar is het immers belangrijk te beseffen wat een démarrage is en hoe zo’n wielerwedstrijd zich ontplooit. De muzikanten zijn divers, van klassiek tot jazz en rock(jazz), en de binding tussen de muzikanten is de liefde voor de koers.

Al die elementen vertaalden zich zaterdag in de Vooruit tot een spontaan, uiterst dynamisch en nauw aansluitend geheel tussen wedstrijd en muziek. De muzikale coureurs op het podium maakten integraal deel uit van de wedstrijd op het scherm. Zelden heb ik zo’n interessante wedstrijd gezien (al zal ik maar meteen toegeven dat ik normaal gezien zo’n wedstrijden niet meteen van nabij opvolg). Maar of u nu kwam voor de muziek of voor de wedstrijd, u werd vanzelf in beide onderdelen van het spektakel meegesleurd.

Cyclophonics, gezien en gehoord op zaterdag 25 november in de Vooruit. De groep toert nog verder in het kader van de JazzLab Series

(Deze bespreking verscheen gisteren reeds op Gentblogt.)

Tricycle – King Size

Mijn genegenheid voor Tricycle gaat terug op vorig jaar februari. Ik had hun CD in een platenwinkel ontdekt, en op een of andere manier sprak die mij verschrikkelijk aan. Het was de vormgeving, het logo, de titel (Orange for Tea), en het feit dat het Belgen waren. Ik heb de CD gekocht, blind (of eerder doof!) zonder er een noot van te hebben gehoord. En ik kwam absoluut niet bedrogen uit, integendeel.

Wie schetst dan ook mijn verbazing, toen ik bij mijn tweede bezoek bij Opatuur, getrakteerd werd op de voltallige bezetting van het trio –ze hebben geen drummer, hoewel Vincent Noiret zijn beste beentje voor zette door zijn cello als voleerd percussie-instument te gebruiken. De CD heb ik grijsgedraaid, en vooral Tuur (Florizoone) ben ik sindsdien te pas en te onpas tegengekomen. Mijn grootste gemis, tijdens de Gentse Feesten deze zomer, waren dan ook de Chroma-avonturen in de Spiegeltent (Baudelopark) waar heel degelijke jazzartiesten werden uitgenodigd. Zo waren er Peter Hertmans en Peer Baierlein (Jazzisfaction!), en ook Tuur. Het was kiezen tussen BNRF en Chroma, en gezien de kans groter was dat ik de mensen die op Chroma waren uitgenodigd nog eens ging tegenkomen, bleef ik hondstrouw aan het Festival.

Tricycle (ii)Tuur ben ik onlangs terug tegengekomen tijdens Oorsmeer, in de Opera op de Kouter, waar hij met zijn accordeon een heel geanimeerde demonstratie voor kinderen gaf, samen met Michel Massot (op tuba). En ik keek al sinds de nieuwe seizoenscatalogus van De Bijloke uit naar de CD-voorstelling van King Size, gelinked aan de Staten-Generaal van de Klassieke Muziek en de Klara Muziekprijzen (met bijhorend concert).

Die nieuwe CD (King Size) ligt overigens geheel in het verlengde van Orange for Tea. Klezmerachtige invloeden, wilde ambiance, maar tevens meer ingetogen, bijna conventionele jazz, zoals Pas ce soir, je suis crevé dat Floorizone schreef voor zijn vriend, Mr. Champagne (en diens Galicische schone). Of 3 pinguins on a Sunday afternoon, waar Philippe Laloy op dwarsfluit speelt, maar dat even heerlijk klink in een duo tussen accordeon en tuba (met Michel Massot tijdens Oorsmeer).

Het concert van Tricycle begon pas om 22u. In bepaalde jazz-kringen is dat gefundenes fressen, maar voor het publiek dat voornamelijk voor het voorafgaandelijke klassieke concert was gekomen, bleek dit toch een serieuze hinderpaal. Waar de Bijloke Concertzaal een uur eerder nog tot de nok gevuld was, bereikte men op dit onzalige uur amper nog een bezetting van de helft van het parterre. Een zeer betamelijke opkomst voor een gemiddeld (Belgisch) jazzconcert overigens.

Tricycle (iii)Florizoone ging meteen de joviale tour op, en kreeg zonder meer het anders plechtiger publiek van De Bijloke op zijn hand. Dergelijke interactie (nochtans niet vreemd aan de nieuwe jazzprogramatie van De Bijloke) was een beetje ongewoon voor het Bijlokepubliek. Niettegenstaande heb ik eigenlijk alleen maar positieve kritiek opgevangen. (“Heel goed!”; “Hier ziet ge maar hoe ge geen gans orkest nodig hebt om goede muziek te maken.”) Ik ben dan ook van oordeel dat De Bijloke met die nieuwe jazzprogrammatie wel degelijk een belangrijke rol speelt om jazz bij een breder publiek ingang te laten vinden.

Bovendien voldeed Tricycle alweer aan een van de criteria waaraan ik een goed concert beoordeel: de muzikanten zelf beleefden er verschrikkelijk veel lol aan. Niet alleen staat Florizoone van het ene been op het andere te wippen, Philipppe Laloy (sax en dwarsfluit) was dé man die het vuur aan de lont stak. Houterig, maar met een voor die blazers zeer ongewone mobiliteit, gaf de man een mimiek ten beste waar Pinokkio jaloers van zou zijn geworden. De sfeer zat er dik in, en op bepaalde momenten was het jammer dat De Bijloke geen planken vloer had waarop het publiek zich dansbaar kon uitleven.

Op het einde van het concert had het tevreden publiek er een smakelijke introductie tot meer jazz op zitten. Wie het graag zelf ook eens zou meemaken, kan ik een optreden van Tricycle zonder meer aanraden, of een van beide CDs van het trio: Orange for Tea, of de nieuweling, King Size. Te koop via de website.

Tricycle met als gasten Laurent Blondiau (trompet) en Lionel Beuvens (drums), gezien en gehoord op 18 november 2006 in De Bijloke.

(Deze bijdrage verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

Carlo Nardozza

Het zat echt wel goed met de winnaars van de vorige twee edities van het Jong Jazz Talent in Gent concours. In 2004 won Robin Verheyen, wat hem een tournee met de JazzLab Series –en de opening van het Blue Note Records Festival— opleverde, en onder andere resulteerde in twee uitstekende concerten in Gent. Eerst was er het duo met Harmen Fraanje bij Opatuur, en wat later het concert met het Narcissus Quartet in de Vooruit. In 2005 was het de beurt aan het Carlo Nardozza Quintet, dat we vorige week in wisselende bezetting in Gent mochten ontvangen, alweer bij Opatuur én in de Vooruit in het kader van de JazzLab Series.

Carlo Nardozza Quintet (ii)“Voor we verder gaan, wil ik even de groepsleden aan u voorstellen”, glimlachte Nardozza in de Vooruit, nadat hij ons uitlegde dat de set begonnen was met Table for Five en De Zahir (naar het gelijknamige boek van Paulo Coelho). “Ik ben een grote fan van dat boek –al is het waarschijnlijk ook omdat dit het enige boek is dat ik in drie jaar heb gelezen.” Humor zou een constante blijven tijdens dit concert, zowel verbaal als muzikaal.

“Even vermelden dus,” ging hij verder, “dat ondanks sterke gelijkenissen, ik niet Admiral Freebee ben, die zit in een andere zaal. Want voor je ’t weet schrijven al die recensenten morgen dat de admiraal een toch sterk jazzy geïnspireerde set heeft neergezet.” Het CNQ zelf laat bij momenten dan weer rock invloeden horen, zoals even later bij Rubber Duck, waarin Melle Weijters (gitaar) met verve de hoofdrol vertolkt. Nu is een gitaar op zich niet zo uitzonderlijk in een jazzformatie, maar wel de manier waarop Weijters ze gebruikt. Geen tokkelende solo’s, maar een vaak rauwe klank die meer aan Jimi Hendrix appelleert dan aan Django of Scofield. Maar wat een aanwinst: Weijters komt er op subtiele manier in bijna elke compositie aan te pas, al leeft hij zich natuurlijk pas echt uit in Rubber Duck (een eigen compositie) of in Comba.

Dat laatste nummer, Comba dus, is dan weer –samen met Down To Bernina uit de tweede set– het nummer bij uitstek om te genieten van het samenspel tussen Nardozza en Daniël Daemen (sax). Niettegenstaande Daemen in de groep een beetje op de achtergrond blijft, vult hij nochtans zijn rol als tegengewicht voor Nardozza zeer goed in. Een zeer mooi wisselspel, goed gebalanceerd, maar dat soms wat krachtiger zou mogen zijn.

Het CNQ beperkte zich niet tot het repertoire van de CD Making Choices, maar bracht ook nieuw (?) werk (Tango Kangoo), en een stuk uit de Dozzy Suite (Winterslag). Het was overigens met die Dozzy Suite dat het CNQ in 2005 het Jong Jazztalent concours won. Wie al stukjes uit de Suite heeft gehoord, wacht waarschijnlijk met mij vol ongeduld tot Nardozza ze op plaat uitbrengt.

Het publiek werd in elk geval wild van het concert, en het CNQ was on ter wille met maar liefst twee bisnummers (waaronder een uptempo versie van Down To Bernina). Waarna de techniek resoluut de lichten aanstak en een CD door de luidsprekers duwde of we zaten daar ongetwijfeld nog. Met veel plezier overigens.

Nardozza, Gruarin en Van Acker (vi) Nardozza, Gruarin en Van Acker (v)

Maar goed, het CNQ moest verder op tournee, en het waren dan ook een zwaar vermoeide Carlo Nardozza en Tom Van Acker die we in het gezelschap van Alano Gruarin troffen bij Opatuur. De JazzLab Series tournee had hen ondertussen ook nog naar Genk (waar eerst het CNQ speelde en Nardozza nadien met Texier op de planken stond tijdens het Motives Festival) en Borgerhout gebracht, en zoiets gaat duidelijk in de kleren zitten.

Het concert dat bij Tuur werd gebracht was zoals voorspeld van een ander alooi dan met het CNQ. De composities die werden gebracht waren stuk voor stuk standards, zoals Footprints (Wayne Shorter) en The Thrill is Gone (Chet Baker). “Het doet deugd om ook eens die stukken te kunnen spelen waar ik normaal gezien slechts op CD naar luister,” vertrouwde Nardozza ons toe. De ritmische achtergrond van Van Acker (hij begon destijds als drummer) kwam hier extra tot uiting. En pianist Alano Gruarin –“mijn stadsgenoot”, dixit Nardozza– was een aangename ontdekking.

Hopelijk hebt u minstens één van beide concerten kunnen meepikken, want (beginnende!) groepen van dergelijk formaat komen we maar zelden tegen. Het CNQ gaat nog naar Koksijde en Grimbergen, en als u dat niet haalt, kan ik u alleen maar ten sterkste aanraden de Cd Making Choices met gezonde spoed in huis te halen. Te koop via hun website, uw locale platenboer, of, als het echt niet anders kan, ongetwijfeld ook in de fnac.

Het Carlo Nardozza Quintet, gezien in de Vooruit op 14 november; Nardozza-Van Acker-Gruarin, gezien bij Opatuur op 19 november. Het Carlo Nardozza Quintet toert nog verder in het kader van de JazzLab Series

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

gisteren

Gisteren was het de bedoeling om, georganiseerd door Peter voor Het Project, om 14u in de Sint-Annakerk rondgeleid te worden.

Het is een drukke week geweest. Enkel donderdagavond was ik thuis, en dat was dan nog nadat ik eerst met Henri naar de tandarts en nadien naar zijn trompetles ben gegaan. Voor de rest ben ik sinds vorige week zaterdag (Big Bang op 11/11) geen enkele keer op de dag zelf gaan slapen. Meestal was het na middernacht of na 01:00, zelfs zondag, toen er geen Opatuur was, maar ik de ganse avond foto’s heb uitgezocht en opgekuist. Wat aan Tessa de veelbetekenende woorden ontlokt: “Wel, ’t was leutig om u ne keer thuis te hebben op een zondagavond.”

De timing was ook niet alles, want niet alleen was ik amper thuis te vinden, Tessa was bovendien ook van (telefoon)wacht, zoals de tafelgenoten hebben kunnen merken, vrijdag in de Progrès tijdens het etentje van Het Project. Zaterdag moest ze op een voordracht geven in Brugge, en nadien gaan toeren in ’t UZ, zodat ik niet wegkon naar mijn rondleiding. Ik was ook gewoon te moe natuurlijk, want het feestje werd na de Progrès nog verdergezet in de Bal Fatal Bal Infernal (te laat geëindigd om niet totaal uitgeput te zijn, maar te vroeg voor het ontbijt).

Bijna had ik gisteren ook mijn andere afspraak gemist, want om 17u30 was Tessa nog steeds niet thuis van het toeren (en ze zit daar nu overigens opnieuw). Om 18u begon evenwel de uitreiking van de Klara Muziekprijzen 2006 in De Bijloke (resultaat), dus heb ik Henri maar meegenomen voor het eerste gedeelte (de eigenlijke prijsuitreiking). Om 19u15 stond Tessa ons op te wachten aan de ingang, en hebben ze mij nog gezelschap gehouden tot het concert begon om 20u.

Goed concert, ttz: het eerste deel bracht werk van Frédéric Devreese, die net de Klara Carrièreprijs had gekregen, en dat werd uitstekend gebracht. Het tweede gedeelte was het 3e Pianoconcerto van Rachmaninov, ook door het Vlaams Radio Orkest o.l.v. Dirk Brossé. Het VRO speelt met veel voeling onder leiding van Brossé, en dat stond in zeer schril contrast met Luc Devos, die soleerde aan de piano. Het spel van Devos kwam mij zeer technisch over. Akkoord, met moet de noten horen en het notenspel mag geen brij worden, maar bij Rachmaninov werden de noten bijna staccato gespeeld, en dat kwam zeer steriel en afstandelijk over. Net daarvoor hadden we te horen gekregen dat Rachmaninov bij de derde had aangegeven dat de pianopartij moest overkomen als was ze een zangstem, en dat effect ging daardoor totaal de mist in.

Zeer geslaagd was de cdvoorstelling van Tricycle (net zoals de cd zelf), en hoewel de zaal, die tijdens het klassiek concert nog nokvol zat, nu met moeite halfvol was, heb ik alleen maar positieve feedback opgevangen.

(Enfin, ik moet weer weg, maar ik schrijf er deze week nog wel iets over voor Het Project.)

Carlo

Carlo Nardozza Quintet (ii)Had ik eigenlijk al iets over Carlo Nardozza geschreven, deze week? (Ik heb nog nergens iets gelezen over Motives, maar misschien dat iemand anders mij naar de juist bron kan leiden?)

Het optreden dinsdag was alvast geslaagd. Het begon een beetje ‘standaard’, maar zeker de tweede helft was als geestdriftig te omschrijven. Het publiek was er zot van, en vroeg om maar liefst twee bisnummers. (Waarna de techniek resoluut de lichten aanstak en een CD door de luidsprekers duwde of we zaten daar misschien nog.)

Edoch! Zondag. Opatuur. Carlo Nardozza. Met Tom Van Acker (van het CNQ) en Alano Gruarin, en met foto’s van ondergetekende op de aankondigingspagina (dat gebeurt wel meer in de agenda van Tuur). Niet te missen! Zelfs Tessa gaat mee deze keer (met overdosis anti-allergiepillen).

U komt toch ook?

(Ttz: Carlo speelt fantastisch trompet. Ik kan het u niet sterk genoeg aanraden.)

Opatuur, Citadellaan 17. Het begint zondag 19 november om 20u en het kost amper 10 EUR. En als u de fantastische CD van het CNQ nog niet in huis hebt, zal u hem waarschijnlijk daar kunnen kopen. Goedkoper dan in de Fnac.

muziek en al

Wie het nog niet had gezien, wil ik nog even deze twee artikels bij Het Project onder uw aandacht brengen. Het verslag van de Radio 1 Big Bang, het feest, dat ook u hopelijk niet hebt moeten missen, en de aankondiging voor de twee concerten van Carlo Nardozza, deze week in Gent.

Nardozza speelt, eerst met zijn kwintet, en dan als gast bij Henri Texier, ook nog eens op het Motives Festival in Genk. Naast Texier en het CNQ, staan daar overigens nog een aantal hedendaagse artiesten op het programma. Rabih Abou Khalil, Erik Truffaz, The Herbaliser Band, en het aanbod uit het Noorse Rune Grammofon label (Supersilent, Susanna And The Magical Orchestra, In The Country). Stuk voor stuk eigentijdse, soms zelfs rechtuit experimenteel klinkende jazz. Jammer genoeg kan ik er zelf niet bij zijn –hoewel het slechts een letter verschil is, ligt Genk mij ook iets te ver van Gent voor doordeweekse blitzbezoekjes– maar hopelijk is uw gestel beter tegen reizen opgewassen.

concerten 200610

  1. 0110 / 01-10-2006 / Sint-Pietersstation / ***
    Een ganse hoop optredens en concerten die ik lang niet allemaal ga bespreken, maar wat verschrikkelijk wijs was om heen te gaan. Zowel muziek als sfeer maakten dat zelfs de regen de pret niet kon bederven. Lang geleden dat ik nog zo’n enthousiast publiek heb gezien.
  2. Jeroen Van Herzeele en Manolo Cabras / 01-10-2006 / Opatuur / **
    Ik was te moe om hier deftig van te kunnen genieten. ’t Was nochtans zeer geslaagd, meende ik te kunnen verstaan aan de reacties van de toehoorders.
  3. Axelle Red / 03-10-2006 / Ancienne Belgique / *(*)
    Min of meer OK concert van de Vlaams-Fransche madam met capsones. De muziek van de nieuwe CD groeit wel na een tijdje, maar ik was niet volledig overtuigd. (bespreking)
  4. Nicolas Kummert en Alexi Tuomarila / 15-10-2006 / Opatuur / **(*)
    Aangename verrassing van de Finnen. Gemoedelijke en zeer luisterbare muziek die smaakt naar meer. Van mij mogen ze nog komen.
  5. Pascal Schumacher Quartet / 19-10-2006 / Concertzaal De Bijloke / ***
    Zeer geslaagde opener van de jazz reeks in de Bijloke. (bespreking)
  6. Marc Godfroid, Kari Antila en Jouni Isoheranen / 22-10-2006 / Opatuur / **(*)
    Trombone! Meer! (bespreking)
  7. Rafik El Maai & El Grillo / 28-10-2006 / Parnassus (Gent) / **
    Goede aanzet voor een brug tussen polyfonie en sufi. Benieuwd naar meer en verder uitgewerkt. (bespreking)
  8. Erik Vermeulen en Robin Verheyen / 29-10-2006 / Opatuur / ***
    Misschien niet zo goed als het Fraanje-Verheyen concert van vorig seizoen, maar zeer zeker het betere werk. Monk staat Verheyen goed, en al zeker als hij daarin wordt bijgestaan door Vermeulen. Jammer als u dit gemist heeft.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Pascal Schumacher Quartet

“De Bijloke wordt en is anders dan een jazzcafé”, zo hoorden we Frank Pauwels vorige week nog vertellen. De Bijloke heeft er nochtans alles aan gedaan om het zo gezellig mogelijk te maken.

Het podium was van de rest van de zaal door een zwaar zwart gordijn afgesloten. Ik kwam in een lege zaal terecht, alwaar een viendelijke jongedame mij vertelde dat het publiek vanavond op het podium zou plaatsnemen. Ik verwachtte even wat tafels en stoelen en een hele hoop kussens op de grond te zien, maar in plaats daarvan was een kleine tribune op het podium bijgezet, met zeven rijen stoelen.

De piano stond –vanuit het publiek gezien– links, geflankeerd door de vibrafoon met recht daarachter, aan de tip van de vleugel de bas, en rechtsachter de drums. De eerste rij, waar ik –na een schijnbeweging naar de derde– plaatsnam, was amper twee meter van de muzikanten verwijderd. Die nabijheid, en de verkleinde concertruimte, zorgden ervoor dat het concert in een aangename intimiteit kon plaatsvinden.

Pascal Schumacher QuartetHet concert zette rustig in, maar ging er met het tweede nummer (Kitchen Song) meteen vandoor, om even later (A Bad Memory) alweer heel etherisch naar een soort rustpunt terug te keren. Een afwisseling die kenmerkend zou blijken voor de hele avond. Vooral Pascal Schumacher trad op het voorplan, maar ook Jef Neve trok aan de piano vaak het laken naar zich toe. Hoe wild het spel ook was, Schumacher bleef er de rust en kalmte zelf bij, terwijl Neve –in zijn ondertussen typerende pose– de cool cat uithing. De linkerarm op het pianoframe, en met de rechter op de andere instrumenten inpikkend. Deze jongens zijn duidelijk op elkaar ingespeeld.

Na de pauze zette de set aan met het solomoment: Schumacher zette in op vibrafoon, speelde de bal door naar Neve, die vervolgens Christophe Devisscher op bas en daarna Jens Düppe aan de drums zeer verdienstelijk het hoge woord liet voeren tijdens Monks Mysterioso. Veel kwinkslagen ook, tijdens het concert, voor mij nog steeds een teken dat de ziel er goed in zit. Niet zomaar een doorslag van de CD(s) overigens, maar we kregen zowel oud als nog niet gereleased werk te horen.

Het geluid was bij momenten iets te overweldigend, maar we zaten er dan ook echt bovenop. En dan verkies ik toch wel het concert te beleven dan een quasi steriele vlekkeloze afhaspeling van het repertoire te ondergaan. Jazz moet men tot nader inzien beleven, en de mensen van De Bijloke hebben alvast zeer hun best gedaan om het publiek bij de twee sets te betrekken.

Wat ik al een paar keer heb mogen meemaken in de Bijloke, gebeurde ook nu: tijdens de pauze en na het concert troepte het publiek rond de instrumenten samen. Vooral Schumachers vibrafoon mocht op behoorlijk wat aandacht rekenen. Vlak voor de tweede set van start ging hoorde ik nog een van de concertgangers spreken over de partituur: “Ik ben gaan kijken naar die partituren, en daar staat zeer weinig op. Alleen een paar akkoorden, die uitgeschreven zijn in letters, H7, A9, enz. En dat voor alle nummers. Verbazingwekkend.” Ik houd wel van dat soort eerbied.

Pascal Schumacher Quartet: Modern jazz, postbop & ballads, gezien op 19 oktober in de Concertzaal van De Bijloke. Het volgende concert in de Jazz Rendez-vous reeks vindt plaats op 18 november, als slot van de Staten-Generaal van de Klassieke Muziek 2006. Dan kunt u er vanaf 22u gratis terecht voor het slotconcert van Tricycle.

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)