Categorie: jazz

Zondag ging het er vrolijk aan toe, tijdens het concert van Phil Abraham en Benoit Vanderstraeten. Abraham had dan ook meteen de toon gezet door Tuur te vragen of hij soms —alstubelieft— geen microfoon kon missen, want dat hij wel degelijk van plan was om te zingen.

Zingen bij Tuur wordt echter als even grote ketterij beschouwd als drummen, dus zelfs al had Tuur een microfoon gehad, dan nog zou hij die niet uit handen hebben gegeven. Abraham maakte evenwel van de nood een deugd, want bij Opatuur is het klein genoeg (en het publiek stil genoeg) om de onversterkte stem tot het laatste tafeltje duidelijk te laten weerklinken.

“Normalement gaat het van do-re-mi-fa-sol-la-si, maar ik draai dat soms om gelijk in ons volgende lied: isla los afim erod.” En nadat het nummer wordt ingezet, en de toehoorders van bij de eerste zanglijn naast hun stoel liggen van het lachen, verzoekt hij Vanderstraeten nog even te wachten. “Ah, attends, il y a le si bemol qu’il ne connaissent pas encore. Donc,” richt hij zich tot ons, “die si bémol wordt dan lemob is, en pareillement voor de fa bécarre, etc.”

De muziek die ze brachten zat vol dergelijke spielerei en knipogen. Abraham pretendeerde de beginnoten van een van stukken niet meer te kennen, en ging er samen met Vanderstraeten naar op zoek; Me and Ms Jones werd in 3/4 ipv 4/4 maat gespeeld (“mais on ne peut pas faire ça“, riep Abraham verbouwereerd uit toen Vanderstraeten dat voorstelde); en ik heb nog nooit zo’n funky Miles Davis gehoord. Allemaal zonder kitsch en zonder het James Last-gevoel op te wekken. U hebt weer wat gemist.

Dinsdag (gisterenavond) speelde Jef Neve voor een <a href="grotendeels uitverkochte theaterzaal in de Vooruit. Het trio liet even op zich wachten: drummer Teun Verbruggen spendeerde (twee uur) langer dan voorzien op de Brusselse ring, waardoor het publiek tot 20u15 aan de ingang diende te wachten tot de soundcheck afgelopen was. Verschrikkelijk vervelend op het moment zelf (het was er ook snikheet in onze winterjassen), maar achteraf verontschuldigden zowel de Vooruit als Neve zelf zich uitgebreid bij het publiek. Neve was trouwens weer zijn uiterst beminnelijke zelf, die het succes niet naar zijn hoofd laat stijgen. Hij is dolenthousiast omdat er zoveel mensen zijn, laat dat ook duidelijk blijken, en bedankt het publiek herhaaldelijke keren uitvoerig. Smijt er nog wat one-liners tussen (“hebt zoiets in uw keuken”, grijnst hij na een lange drumsolo), voeg er wat gewriemel aan de piano bij, en de toehoorders dragen hem op handen.

Het concert opende met Don’t blame me, een nieuwe compositie (“Teun en Piet hebben het nog niet eens gehoord”), en sluit af met Lacrimosa, dat Neve gecomponeerd had voor het Festival van Vlaanderen. Daartussen krijgen we de muziek van Nobody is illegal, maar ook het tweede album van het Jef Neve Trio komt uitgebreid aan bod. Voor Lacrimosa, dat tijdens het festival was opgevoerd met Capilla Flamenca, had Neve zich gebaseerd op polyfonische muziek. De invloed van klassiek is overigens nooit ver weg in zijn composities.

Een van de hoogtepunten was de minstens vijf minuten durende drumsolo van Teun Verbruggen. Het is maar uiterst zelden dat we dergelijk gevarieerde en boeiende drumsolo’s te horen krijgen! Het viel daarenboven ook op hoe goed de groep op elkaar is ingespeeld. Er wordt voortdurend gelachen en uitgedaagd, aangetrokken en afgestoten, en iedereen krijgt de ruimte om zijn thema’s uit te werken. Dit was een zeer geslaagd concert; de theaterzaal zat dan ook terecht afgeladen vol.

Nu zondag, 4 februari, is het de beurt aan Toine Thys (sax) en Fabian Fiorini (piano) bij Opatuur. Fiorini heeft onlangs nog een zeer goed concert gespeeld met Pierre Vaiana op sax, maar het contrast tussen de klassieke Fiorini en de eclectischer Thys voorspelt ons boeiende muziek. Gentblogt mag opnieuw 5 vrijkaarten weggeven voor dit concert.

(Deze bespreking werd eerder op Gentblogt gepubliceerd.)