De vlucht is al twee keer van gate gewijzigd (van A49 naar A48 en nu naar A50), en is uitgesteld van 9u20 naar 11u. De vlucht duurt een uur, en de connecting flight naar San Francisco vertrekt om 14u (en duurt elf uur), dus dat moet nog wel lukken.
Nog goed dat de telenet hotspots gratis geworden zijn in mijn abonnement, nu kan ik tenminste nog wat werk verzetten, hier op de luchthaven.
Sinds ik Flipboard op mijn iPad heb, ben ik voorwaar weer mee met Twitter en Facebook. Een fantastische interface, en een aangename manier om door die social media kanalen te bladeren. Als added bonus kan ik extra kanalen toevoegen, zoals Lonely Planet. (Het enige wat ik mis is een “add to instapaper” knop.) Een paar dagen geleden vond ik er de top 15 Pacific Northwest highlights. De Pacific Northwest, daar zit o.a. Seattle bij. Tijd voor nog een lijstje dus.
We zijn er nu al twee keer heen gereisd, en hebben nog niet de helft van het schone weer gezien, volgens deze lijst. De focus ligt ook erg op Oregon, dat er ons –na een tocht door Californië– maar saai en doods uit zag. Maar damn, ik zou zó terug op road trip kunnen vertrekken.
Van Horn, TX, was één van mijn favoriete plaatsjes op de reis. Even daarvoor hadden we Alamogordo, NM aangedaan, en dat was een enorm zielige bedoening geweest. Alamagordo is een army town vlak bij White Sands, met mogelijks zero economy. Het was er spotgoedkoop, maar bijna geheel verlaten, en verschrikkelijk moeilijk om er wat dan ook te vinden. En met een gigantische kloof tussen rijk en arm.
Ook Van Horn was grotendeels verlaten. Er was veel leegstand in het kleine stadje, maar waar in Alamogordo de wanhoop bijna tastbaar was, droeg Van Horn de desolaatheid met flair.
Van Horn was cool, of het nu ging om een verlaten motel met een leeg zwembad…
…of de drive thru van één of andere diner of hamburgertent (van het aldaar heel populaire Sonic bijvoorbeeld).
Wij verbleven er een nacht in Hotel El Capitan, gebouwd door Henry Trost –net zoals Hotel El Paisano in Marfa. Toen we er een kamer vroegen, vertelde men dat er geen tweebeddige kamers meer beschikbaar waren, maar dat er probleemloos een bed kon bijgerold worden.
Eenmaal de kamer betrokken, had ik meteen door dat er geen bed meer bij kón, dus ik wachtte rustig af tot de hotelier zelf tot die vaststelling kwam. Ofwel verkassen we naar een andere kamer, ofwel naar een ander hotel. We kregen een andere kamer, waar het bed wél in paste. We kregen vlot een suite met terras aangeboden (zie hierboven) voor de prijs van het kleinste kamertje in het hotel. Sweet.
Eten deden we in Papa’s Pantry, zo’n keet waar alleen maar locals komen, maar waar het eten niet alleen lekker maar ook nog eens spotgoedkoop was. Voor 12 USD hadden we meer gegeten dan we op konden (quesadillas! hamburgers! drank! nachos!).
Wie ooit in de buurt is, niet twijfelen: Van Horn is the place to be.
Vlak voor we op de vlieger stapten, had ik nog even een aanval van migraine. ’s Ochtends kon ik gelukkig net iets langer in mijn bed blijven liggen, en Henri kwam terug van het gratis motelontbijt met een bord, met daarop –speciaal voor mij– een Belgian Waffle, the size of Texas.
Ik wil maar zeggen, how cute is that? Huh?
Big Bend wordt omschreven als één van de grootste en minst bezochte National Parks van de USA. Er is nochtans veel te doen, van hiken, er met de wagen door rijden, tot de rivier afdalen met kano of raft. Niks te exotisch voor ons, dankuwel, zelfs niet de lange trektocht die we eigenlijk voorzien hadden. Het was er snik en snikheet, meer dan 40 graden celsius en vak geen klein stukje schaduw. Liters water hebben wij er gedronken, en één miezerig pakje chips al limone –hebben ze dat al in België?
We zijn tot het meest zuidelijke punt met de wagen afgedaald, om er op ons gemakje de korte Santa Elena Canyon Trail af te wandelen. De ingang van de canyon staat op de foto hierboven, de trail leidt langs de rechterkant, en dat was toen gelukkig de schaduwkant.
“You guys are tough“, glimlachte één van de locals waarbij we in Terlingua dat pakje chips hadden gekocht. “Nobody comes here at this time of the year. Doesn’t get mucht hotter.”
Kwestie van uw weg niet te verliezen, hadden ze op dit pad zelfs houten matten gelegd, opdat uw schoenen niet vol zand zouden zitten tijdens de wandeling naar de Rio Grande.
Het lijkt wel een exotisch strand –het was er in elk geval de juiste temperatuur voor.
De Rio Grande vormt de natuurlijke grens tussen de USA en Mexico. Links: USA, rechts: Mexcio.
Henri wandelt in i.p.v. naast de Rio Grande. Het is illegaal (en beboetbaar) om de grens naar Mexico over te steken.
Maar kijk, er was geen Border Patrol te bespeuren, dus zijn wij toch eventjes naar Mexico getrokken. Tessa en Henri steken alras de rivier terug over naar de USA, terwijl ik hun overmoed vastleg… vanop Mexicaanse bodem.
Wegens tijdsgebrek zijn we met de wagen nog even door het park gereden, waar toch een aantal fantastische landschappen te zien waren. Op de foto hierboven: de ocotillo, die vaak wordt gebruikt als omheining voor huizen (stond te lezen in de parkbrochure). We zagen er ook arenden, zwaluwen, een kangaroo rat, een soortement gier (met een rode kop), en road runners (coyotes lopen er ook rond naar het schijnt).
—
Op weg naar ons laatste National Park reden wij door Marfa, TX. Het stadje is weinig bekend bij de meeste Amerikanen, maar de meneer van de Border Patrol, die te pas en te onpas in de buurten dicht bij de Mexicaanse grens uw pasport controlleren, vroeg meteen of we naar de Marfa Lights gingen kijken. Marfa Lights zijn een soortement UFO sightings, voornamelijk een cultfenomeen, waar verder niet altijd veel geloof aan wordt gehecht.
Wij gingen voor de kunst, zo maakte Tessa mij wijs, en op een verder geheel verlaten US Route 90, kwamen wij, smack in the middle of nowhere, bovenstaande Prada Boutique in opbouw tegen. Deze zomer in uw catalogus?
Niettemin was het niet zo’n bijster goede dag om Marfa aan te doen, want zowat alle winkels én het museum van de Chinati Foundation, waren gesloten. Zo’n tijdelijke ghost town in overvloedige zon heeft ook zijn charmes natuurlijk. Hier hebben wij niet gegeten. (Er hing overigens een plakkaat dat vuurwapens niet binnen mochten.)
Hotel El Paisano fungeerde destijds als logement voor de acteurs en crew van de film Giant (met Rock Hudson, Elizabeth Taylor, James Dean), getuige daarvan het gigantische schrijn in één van de gangen. Een dunne gang, een gigantisch schrijn, en dus kon ik het niet op de foto krijgen.
Jett’s Gril, het restaurant van El Paisano. Ook hier hebben wij niet gegeten.
Ballroom Marfa. Ook dit was om één of andere reden gesloten. Misschien hebben we het dorp getroffen tijdens de jaarlijkse vakantiedag.
Toevallige passant met cowboyhoed.
De voordeur van de Chinati Foundation in Marfa, TX
Een beetje meer naar rechts van Scottsdale in Arizona liggen, in New Mexico, Las Cruces en Alamogordo. Langs Hwy 70, die beide plaatsen met elkaar verbindt, ligt het White Sands National Monument. Een korte omweg op onze tocht naar Houston, goed voor een 700 vierkante kilometer woestijnduinen. Het was er blistering hot, maar ik had zin in een wandeling.
De Alkali Flat Trail is een goede 7 km lang, en brengt de wandelaar van het midden van de duinen (bereikbaar met de wagen) tot aan de Alkali Flat, een grote witte vlakte, een beetje verder waarvan de White Sands Missile Range begint. De WSMR is het grootste militaire testgebied in de USA.
Bij het begin van de trail zagen Tessa en Henri het nog goed zitten om mee op te gaan in het eindeloze wit, maar na drie kwartier stappen –duin op, duin af– in de wel heel warme vlakte, werd het voor Henri wat te veel. We zaten toen aan mijl 1,5 met nog goed 3 mijl te gaan, en ik besloot de rest van de wandeling alleen af te leggen. Een beetje gelijk de wandeling naar Zabrikskie Point (ook al 7 km lang), maar deze keer had ik wel voldoende water mee.
Het parcours wordt aangeduid met oranje reflecterende paaltjes –sommige steken nog nauwelijks boven het zand uit kregen er een tweede paaltje naast– zodat de wandelaar niet verdwaalt in wat anders een schier oneindige hoop witte bulten is. Voor alle zekerheid had ik de gps uit de wagen meegenomen –men raadt immers sterk aan een compas mee te nemen voor het geval er een zandstorm opsteekt.
Meestal zijn het dus gewoon variaties op wit…
…met her en der wat gras…
…dat langzaam dichterbij komt.
Heel uitzonderlijk duikt er ook eens wat plots groen op uit het niets.
De witte duinen lopen vol mieren, en naar het schijnt zijn er ook spinnen, scorpioenen en slangen, maar die ben ik gelukkig niet tegengekomen. Wel veel Bleached Earless Lizards, die haastig van voor mijn voeten en camera wegspurtten.
Absoluut noodzakelijk: water, factor 70 zonnecrème, en een zonnebril –zelfs mét is het een ongemene schittering. De duinen bestaan grotendeels uit gypsum, en als die kristallen gaan samenklitten, kunnen die een woestijnroos vormen.
White Sands is bij momenten redelijk populair. Er wordt van de duinen gesleed, er zijn avondlijke wandelingen (binenkort is er een Full Moon Hike), er wordt naar sterren gekeken, er zijn zelf theatervoorstellingen. Er is zelfs een picnic area voorzien.
White Sands National Park, NM
Het is niet al National Park wat de klok slaat natuurlijk. Onze road trip voerde ons langs Scottsdale, het Palm Springs of Beverly Hills van Arizona. Een gigantisch dure omgeving, met slechts één betaalbaar (om niet te zeggen: relatief goedkoop) en heel proper motel: de Days Inn, Scottsdale. Gelegen vlak naast de Fashion Square Mall.
Edoch, belangrijker (voor Tessa), was Taliesin West, het hoofdkwartier van de Frank Lloyd Wright Foundation, en tevens winter residentie van destijds Frank Lloyd Wright, en nu het winterverblijf van de Frank Lloyd Wright School of Architecture. Tessa en Henri schreven zich in voor een rondwandeling van 90 minuten (die uiteindelijk 150 minuten zou duren), terwijl ik in de tuin een boek las.
Achteraf reden we nog langs een paar gebouwen die Wright (mee) had ontworpen, zoals het Biltmore Hotel, Scottsdale (geen foto, de foto hierboven is van Taliesin)…
…en deze privéwoning die we enkel vanaf de openbare weg konden bekijken.
Tevens in Scottsdale, gingen we kijken bij Paolo Soleri, die vooral bekend is van zijn Arcosanti project (hebben we niet gezien), en zijn windklokken (Cosanti).
We konden er binnenkijken in de verschillende ateliers, waar de bellen vervaardigd en getest worden…
…al worden bezoekers vriendelijk verzocht geen foto’s van Soleri of zijn familie te maken.
Het wordt steeds warmer overigens; de road trip voert ons dan ook steeds zuidelijker. Daarnet zijn we –op uitdrukkelijk verzoek van Henri, die nu rustig ligt te snurken– nog even in het zwembad gedoken om af te koelen. Ik weet nog niet of ik de airco de ganse nacht ga aanlaten, want het ding maakt vreselijk veel lawaai. Al vermoed ik dat ik meer kans maak om te slapen in warmte dan met lawaai –het koelt tenslotte toch fiks af ’s nachts, in dit woestijnklimaat.