bereisd – Pagina 4

Met de trein naar Bokrijk

De trein is altijd een beetje reizen. Henri vraagt al sinds de jaarwisseling om (nog) eens naar Bokrijk te reizen. De laatste keer zal zo’n acht jaar geleden zijn, toen we nog lentes en zomers hadden en ik niet met Henri thuis (binnen) wou blijven zitten terwijl Tessa van wacht was. Dus hadden we gisteren tickets online besteld (ik) en in het station zelve gekocht (Tessa), toen bleek dat de daguitstap naar Bokrijk niet via de site van de NMBS te koop werd aangeboden.

De trein vertrok om 8.24 u. en zou ons met één overstap (in Leuven) tegen 10.39 u. in Bokrijk brengen. Er was ook een rechtstreekse trein, maar die vertrok om 8.08 u. en die kwam op hetzelfde moment in Bokrijk aan. Het ging inderdaad over dezelfde trein, een boemeltrein, waar we dan pas in Leuven zouden op overstappen van onze snellere trein. Behalve dan dat die trein niet sneller was, maar een vertraging had opgelopen van maar liefst 17 minuten, waardoor we in Leuven een uur op de volgende trein naar Bokrijk hebben moeten wachten (aankomst aldaar: 11.39 u.).

Ondertussen bleek Henri ziek te zijn, en zienderogen ook zieker te worden. Tegen half één heb ik mij met hem in één van de weides gelegd (onder een prachtige lindeboom), terwijl Tessa naar de Sixties-tentoonstelling trok. Het masterplan was om pas tegen een uur of zes de trein terug naar huis te nemen, maar hij was zo ziek, dat we nog rap iets hebben gegeten (Henri hield het bij een rijstpapje), en de trein van 15.21 u. naar Gent hebben genomen.

De rechtstreekse trein deze keer, zodat we wel degelijk snel thuis zouden geraken. Behalve dan dat deze trein ook weer bijna twintig minuten vertraging had, waardoor we er bijna drie uur over hebben gedaan om van Bokrijk terug in Gent te geraken.

39,1° biepte de thermometer, ocharme de jongen.

We zijn terug…

…en u wist niet eens dat we weg waren geweest.

Van Antwerpen. En jazz.

Gisterenavond zat ik in Antwerpen voor een concert van het Overtone Quartet, met Jason Moran, Chris Potter, Eric Harland en Larry Grenadier. Normaal gezien had Dave Holland aan de bas geplukt, maar die kon er om familiale reden niet bij zijn. Het was een schitterend concert, daar in De Roma (deze keer heb ik snel een parkeerplaats gevonden –op dezelfde plaats als de vorige keer trouwens).

Geen onverdeeld schitterend concert evenwel, want vaak stond Chris Potter daar voor spek en bonen bij. De momenten dat hij wel mee deed, zat hij wel degelijk in de groove. Jason Moran is zoals steeds onovertreffelijk aan de piano, maar hij deed daar af en toe ook iets synthesizerachtigs, dat soms gelijk een tang op een varken op de rest van de muziek geënt werd, maar toch ook wel voldoende speelsheid in de anders nogal traditionele sound bracht. En ik kan mij moeilijk voorstellen dat Moran niet zou weten wat hij op de synthetisch orgel uitvoert. Een beetje bevreemdend, maar op een goed genoege manier om het niet kitscherig te laten zijn. Grenadier heeft een totaal andere manier van bas spelen dan Holland, en ik kon me eigenlijk niet goed indenken dat Holland daar beter zou bij gepast hebben (sorry, Dave). Mijn favoriet was evenwel Eric Harland, die zeer ad rem inspeelde op het amalgaam, en een ronduit magnifieke, subtiele drumsolo heeft gebracht. Of hoe ook de negative sound (naar analogie met de negative space) betekenisvol kan zijn.

Op 1 juni treedt Eric Harland daar opnieuw op, in De Roma, in James Farm feat. Joshua Redman, Aaron Parks, Matt Penmann & Eric Harland. Jazzliefhebbers weten meteen waarheen.

Vandaag ging het alweer richting Antwerpen, voor de persconferentie van Jazz Middelheim. In het Sint-Pieterstation was iemand zo vriendelijk geweest om een pancarte te plaatsen met de uren waarop ik –en bij uitbreiding iedereen die zijn oren liefheeft– het station beter mijdt.

De persconferentie vond plaats bij ING België, van het station dwars door de Keyserlei, de Meir, de Huidevetterstraat in, en hopla. Nog goed dat Tessa er niet bij was of ik had een ganse dag shopping aan mijn been. Het moet overigens gezegd, shoppinggewijs is dit waarschijnlijk het betere ding in Vlaanderen. Niet dat ik daarvan verstand heb.

Veel belangrijker: Jazz Middelheim. Het programma staat helemaal op de site, met uitzondering van de hoofdvogel op zondag 14 augustus –in extremis ging die deal niet door. Geen nood, er is meer dan genoeg om u over te verheugen. Een ganse dag John Zorn (dat wist u al), maar ook: Allen Toussaint & Marc Ribot (ze kijken er zelf verschrikkelijk naar uit); het Fred Van Hove Ochgot Octet (met o.a. Peter Brötzmann, Evan Parker en Ken Vandermark –Bart Maris gaat hem daar rot amuseren); het Liberation Music Orchestra (met alvast Charlie Haden en Carla Bley); en Lady Linn & Her Magnificent Seven (tegen 14 augustus kan u al haar liedjes meezingen).

En verder ook: Trio Grande feat. Matthew Bourne; Brussels Jazz Orchestra met Bert Joris; The Pocket Jazz Orchestra feat. Dave Douglas; Omar Sosa Solo Piano; Randy Weston’s African Rhythms Tribute to James Reese Europe en natuurlijk Toots!

Hoogdagen zijn –tenzij u zoals velen, en geheel terecht voor Toots komt op 12 augustus– (ik krijg die vraag altijd) 13, 14 & 15 augustus. Serieus.

Het programma werd toegelicht door Bertrand Flamang (Jazz & Muziek vzw, die ook Gent Jazz organiseert). Samen met Chantal Pattyn (netmanager Klara) en Marc Van den Hoof (de nonkel jazz van de VRT die binnenkort helaas met pensioen gaat) keuvelden ze nog wat door onder de auspiciën van Lies Steppe.

Philip Heylen, de Antwerpse schepen voor Cultuur en Toerisme (en nog een mondvol), was er snel bij om tijdens zijn inleiding op de persconferentie, te vermelden dat Antwerpen nog veel meer wil doen voor Jazz Middelheim, en dat hij alles in het werk zal stellen om volgend jaar een vijfde dag aan het festival toe te voegen. “Jazz Middelheim is het vlaggenschip van de Vlaamse Jazz,” zo stelde hij zonder zweem van twijfel, “en het zou spijtig zijn als Vlaanderen het de middelen zou ontzeggen nu de jazzscène in steeds grotere havens kan neerstrijken.”

Info & tickets: Jazz Middelheim van 12 t/m 15 augustus, Park Den Brandt, Antwerpen. Tickets kosten 35 euro per concertavond (excl. reserveringskosten). Een vierdagenpas kost 115 euro (excl. reserveringskosten). Tickets zijn te koop via jazzmiddelheim.be of via Fnac.

Onderweg

We zijn onderweg naar huis. Die reis duurt ongeveer drie dagen: we zijn maandagavond rond 23u opgestegen, vliegen naar Denver waar we drie uur moeten wachten, dan naar Dulles, waar we een klein uur hebben om onze connecting flight naar Brussel te halen. En daar komen we (woensdag!) dan toe om 7u30. Schoon op tijd om Henri van school op te halen.

Waar is Henri? (The Hawaii edition.)

Doe u de moeite niet: de arme jongen zit thuis, bij zijn grootouders. Kon ik de klok terugdraaien, ik had hem waarschijnlijk toch meegenomen (school be damned), want hij zou het hier fantastisch vinden.

Lēʻahí

Vanuit ons hotel zagen we een bergachtig iets liggen, waarvan een blik op de map ons vertelde dat het om Lēʻahí (Diamond Head Crater) ging. Toen ik gisteren naar de zoo trok, leek Lēʻahí hooguit een boogscheut verder. Dat was ook wel zo, behalve dan dat de ingang aan de andere kant van de krater lag –ocharme opnieuw een boogscheut verder– en dat de scenic viewpoint op de top alweer aan de andere kant van die ingang lag –ocharme een boogscheut ver dus. En 232 meter hoger dan de zeespiegel. Heen en terug naar het hotel ben ik toch een uur of drie-vier onderweg geweest.

De toegang tot het State Monument bedraagt 1 USD voor een walk-in (te voet, m.a.w.), van de ingang tot de top is het 1,3 km en 171 m hoger. Allow 1.5 to 2 hours for a safe and leisurely round-trip hike. Nu, die leisurely dat is voor de gemiddelde Amerikaan, en ik had mijzelf al warm gemaakt om dat in maximaal een uurtje te klaren. En tot ongeveer twee derde van de trip leek dat ook goed te lukken. Dan zouden er trappen volgen, en een tunnel, en opnieuw trappen, en opnieuw tunnel, en een spiraaltrap. En in die eerste tunnel liep het al mis.

Op de top kunnen er maar zoveel mensen tegelijk. En er willen verschrikkelijk veel mensen tegelijk naar die top. Die trappen zijn steil en redelijk dun –er kunnen net twee mensen tussen, die geen gemiddelde Amerikaanse omvang hebben. Hetzelfde geldt voor die tunnels. Niet meteen voor mensen met claustrofobie.

Enfin, we zijn erdoor geraakt, geheel bezweet en bezucht van mijn stampede tijdens het voorafgaande tweederde van de tocht; de trappen namen gretig de grote hoeveelheden lichaamsvocht op die ik er verspilde.

Boven kwamen we eerst in een bunker terecht –Lēʻahí was een deel van de Amerikaanse defensie linie sinds 1908– waaruit we net niet op handen en voeten dienden te klauteren. Allemaal wreed wijs en lichtjes avontuurlijk, dat wel.

Een hele meute mensen daalde langs dezelfde weg naar beneden waarlangs een even grote andere meute naar boven trachtte te klimmen. Maar het zicht was wel de moeite.

Honolulu Zoo

In elke plaats die ik bezoek (langer dan op doorreis), tracht ik naar de zoo te gaan. Berlijn, Amsterdam, Seattle, Houston, en nu ook Honolulu. This the best Zoo to be found for 2300 miles in any direction, grappen ze er zelf op los. Veel soeps is het echter niet. Wat deze Honolulu Zoo mee heeft, is het klimaat, maar veel meer dan goed weer is er niet echt te vinden.

Veel vogels, wat apen, een olifant of twee, een neushoorn, een nijlpaard, en veel turtles en tortoises.

De Komodo Varaan lijkt deel uit te maken van een diorama. “Look dad, it’s a big lizzard“, schreeuwde een schrille stem tegen het glas toen ik deze foto maakte.

Een wreed wijs uitziend vogelbeest in zo’n gigantische voor bezoekers toegankelijke vogelkooi. Om een of andere reden hadden ze in die volière nog een kooi gestoken, met daarin een serval. Rare keuze.

“Is dit dicht genoeg voor de foto”, vroeg deze meerkat zich ongetwijfeld af toen hij plotsklaps voor mijn lens opdook. Iets té dicht, dankuwel.

Deze schildpad zit al zo lang in het water, dat er zich algachtige dingen op hebben vastgezet.

When in Hawaii

Wat doet een mens als zijn outfit gelijk niet voldoet aan de lokale klederdracht? Juist, hij gaat een zwemshort kopen. En een gewone knielange short –dat zal de eerste keer zijn in onherinnerbare jaren dat ik nog eens iets anders dan een lange broek aan doe om mij onder de mensen te begeven. Maar het is vakantie (voor mij toch) en dan doet een mens als eens anders.

’s Ochtends trok ik dus naar het Ala Moano Center, de grootste shopping mall van Hawaii, de vijftiende grootste shopping mall van de VS, en de grootste open lucht shopping mall van de wereld. Dat laatste is erg positief, gezien een mens dan niet verplicht wordt een paar uur van zijn leven in een afgesloten en tot op vriestemperaturen afgekoelde miniwereld rond te lopen. Zwembroek: check; short: check; teenslippers: …nah, toch maar niet, dankuwel.

Een mens kan moeilijk in Hawaii verblijven zonder een paar ukulele-winkels tegen te komen. Niet moeilijk om te spelen, verzekerde de winkelier mij. En ge kunt er al één kopen voor minder dan honderd dollar, voegde hij er gauw aan toe. Die hierboven kosten een flinke 700 dollar, maar hij had er ook van 2.000 USD. Nee, ik heb er geen gekocht.

En Hawaii zonder surfers, dat kan al evenmin. De meneer hierboven is Duke Kahanamoku (dat is een voornaam, en geen eretitel), en die mens wordt de vader van het moderne surfen genoemd. U raadt het al, de rest van de dag werd aan het strand doorgebracht. Nee, ik heb niet gesurft. Wel gezwommen. En ik schik dat morgen opnieuw te doen, ja.

Met zicht op zee

Dat is het zich vanuit onze kamer-met-balkon. Ik ging eerst nog een foto posten van hoe het er hier gisterenavond uit zag. Er zat namelijk een fantastisch mooie halo rond de maan, gisterenavond, maar ik kreeg hem maar niet op foto vastgelegd.

Daarnet hebben we ontbeten aan het strand (net iets rechtser dan op de foto stond, hier staat het wel op): soy latte en carpaccio van meloen met lime en zeezout en cayennepeper. Tessa is een uurtje geleden naar haar congres vertrokken, ik ga zo meteen eens kijken waar ik hier ergens een zwembroek kan kopen. Aloha.

(Niet) vergeten

Als alles goed verlopen is in Frankfurt, zijn we nu flink gevorderd in onze elf uur durende vlucht naar San Francisco. Nadien volgt er nog een laatste vlucht naar Honolulu, goed voor een totale reisduur (niet inbegrepen het onmenselijke voorochtendlijke opstaan) van een dikke 23 uur. En toch komen we nog dezelfde dag ‘reeds’ aan in Hawaii (om 21u30 zelfs), gezien het in Hawaii 11 uur vroeger is dan bij ons. Het nadeel is dan weer wel dat we er drie dagen over doen om terug te keren. Wat zal dat voor jetlag geven?

Gisteren nog gauw vanalles in een valies gepropt (Most Frequently Forgotten Items to Pack for Hawaii):

Sunglasses: check
Light jacket, preferable breathable and rainproof: check
Hat and/or visor: check
Lip balm with sun protection: euh…
Sunscreen: check (SPF 20)
Cell phone charger: check

…en niet gepropt (What Not To Pack For Your Hawaii Vacation):

Fancy evening wear: check (lees: heb ik niet mee)
Dressy shoes: check (ook niet mee)

En verder heb ik ook nog mee: een computer en een fototoestel en de Kindle. Ik heb geen idee wat ik daar ga doen (Tessa wél: die heeft een volle dagtaak en avondlijke verplichtingen), maar ik kijk er verschrikkelijk naar uit.