activiteiten – Pagina 13

Bestoft

Het wonder is geschied: ik heb in ons huis gewerkt. Enfin, ons achterhuis, en ik heb voornamelijk afgebroken, maar ook dat is werken, gelijk de routinées u wel zullen vertellen. Ik heb een groot deel van de namiddag doorgebracht met mijn achterste tussen twee balken, om plafondlatten met bijhorende bepleistering naar beneden te schoppen. Nadat ik eerst een derde tot de helft al gewoon met een koevoet naar beneden had gehaald (een stuk van het plafond liep over een vide, en dus heb ik dat van bovenaf naar beneden geschopt). En ik heb een paar kubiek karton van tussen de spanten gehaald. Een cadeautje nog van de vorige eigenaar erm… 12 of 13 jaar geleden.

En morgen doen we gewoon verder.

(Op die foto ben ik eigenlijk vreselijk bestoft. Flink een halve eeuw stof heeft zich in mijn longen genesteld –stofmaskers zijn voor erm… professionals. Nee, ik had geen bril op. Ik ga mijn haar wassen, dacht ik vanochtend toen ik opstond. Wel, dat was nuttig.)

Tenor madness

Henri speelt trompet, dat wist u al. Ik speel saxofoon, en dat wist u nog niet.

Ergens vorig jaar rond deze tijd, was het nochtans al een uitgemaakte zaak. Ik beklaag me al twintig jaar dat ik zelf geen instrument speel, en gezien we heel tevreden zijn van de manier waarop Henri met zijn trompet vorderingen maakt, besloot ik om in september eindelijk de stap te zetten.

Eind september ben ik begonnen op altsax. Een geleende, van de V.E.M., compleet met stevige behuizing en een mondstuk. Die altsax, dat was enkel om te beginnen, want eigenlijk wou ik op een tenor spelen. Van “we zullen zien hoe snel ge vordert” ging het na een paar lessen naar “maximaal een jaar”, tot ik bij de laatste les van januari mijn kleine altsax mocht inruilen voor een groter tenorexemplaar. De vingerzetting blijft hetzelfde, en de tenor klinkt één octaaf lager dan Henri’s trompet. We kunnen nu samen van dezelfde partituur spelen. Enfin, als ze niet te complex is, anders kan ik niet mee.

Ach, ik hoef niet te zeggen dat ik enthousiast ben zeker? Ik probeer zoveel mogelijk te oefenen –zonder te forceren. Er zijn rietjes in verschillende sterktes, en mondstukken; embouchures om te beheersen en toonladders; standaard vingerzettingen en alternatieven. Zo verschrikkelijk veel om te ontdekken.

Speelt u zelf eigenlijk ook op een instrument? Of hebt u het altijd al willen doen?

Ik ben een vriendinneke van de oppervlakte

Het was pakjesweek, deze week. Heelder hopen bestelling hebben ons bereikt, van Nederland naar Duitsland over Frankrijk naar Engeland. Ik schrijf er nog wel iets over binnenkort. Vanochtend kwam het laatste verwachte pakje binnen. De verpakking was nog niet goed losgescheurd, of we zaten al in het centrum.

“Pasfoto’s, alstublieft meneer”, vroeg ik in de Mageleinstraat aan een zeer sympathieke meneer.

“Twee nieuwe reispassen, alstublieft mevrouw,” vroeg ik in het Administratief Centrum op het Wilsonplein, “en een internationaal rijbewijs, alstublieft [andere] mevrouw.”

“Dat is dan 16 euro alstublieft meneer”, zei die tweede mevrouw. Op het document prijkt één van mijn nieuwe pasfoto’s, en een boel stempels. Het ziet er heel officieel uit, en blijft drie jaar geldig.

“Maar uw reispas is nog geldig tot 2012”, zei de eerste mevrouw verbaasd.

“Ja, maar mijn haar…”, bracht ik wanhopig uit gelijk een oma wiens permanent net in brand was geschoten. “Kijk, het is langer!”, zei ik nadrukkelijk terwijl ik naar de bijkanst haarloze foto op mijn reispas wees, en nadien naar de 14 centimeter langere versie op de versgemaakte foto.

“Ge zijt nog goed herkenbaar hoor”, was het oordeel van drie vrouwen die zich kirrend over mijn foto’s ontfermden. “Allez, het is op eigen risico natuurlijk –moeten wij erbij zeggen– maar als het aan mij lag zou ik het riskeren hoor”, klonk het unisono. “Ge kunt er altijd nog wat afknippen hé”, plaagden ze nog. Het leken wel schikgodinnen.

Boeken afgeven in de bibliotheek, nieuw boek ontlenen; lunchen in de Progrès (veel te lang geleden; heerlijke filet mignon); koffie in de Mokabon (ook al veel te lang geleden); filmpje in de Sphinx.

Waarlijk gezellig in die cinema, waar we Astro Boy bekeken, een film gebaseerd op de destijds waanzinning populaire manga en (nadien) anime serie. Zeer geslaagde film, voor alle leeftijden, die zowel verhaaltechnisch als inhoudelijk als visueel goed zit. De film is door de kritiek niet goed ontvangen, waarschijnlijk omdat het niet commercieel genoeg was en mogelijks als ietwat oudbollig kan overkomen (het verhaal is een futuristische versie van Pinokkio). De kinderen hebben zich (op geheel niet-storende wijze), net zoals de ouders rot geamuseerd. (“Ik ben een vriendinneke, van de oppervlakte”, het antwoord op de vraag “en wie zijt gij?”, is een citaat uit de film.)

Bon, ik ga mij even met de inhoud van die pakjes bezighouden. Prettig weekend.

Cupping

Sinds ze open zijn ben ik klant en fan van OR (Espresso Bar); er is geen betere plaats in Gent om koffie te drinken. Ergens eind vorig jaar hadden ze mij gewaarschuwd dat er een cupping zat aan te komen, en zo liet ik gisterenavond Henri alleen thuis achter om koffie te gaan proeven. Hij mocht vanzelfsprekend mee, maar had geen zin om ’tussen al die koffiegeuren te gaan zitten’.

Op de grote tafel in OR stonden 8 versgebrande en versgemalen koffies opgesteld. Langs weerszijden van de tafel stonden er telkens twee potjes per koffie, waarin we eerst, caffeïnejunkies die we zijn, het gruis dienden op te snuiven. Ik noteerde nietszeggende omschrijvingen zoals mild, wollig, en dan iets avontuurlijker gedroogde apennoot, tot ik aan de laatste koffie kwam, en er plots karamel / thee / verse boterham / peperkoek op mijn blad kwam.

In een volgende stap werd er heet water op de gemalen koffie gegoten, en mocht iedereen (we waren met een tiental) een koffie breken, door met de cupping spoon het gruis weg te duwen en twee, drie keer om te roeren. Tot slot werd er geslurpt en uitgespuwd, om de aroma’s te proeven. Gedronken werd er niet.

Algemene favoriet was de Ethiopische Yirgacheffe (die laatste, overal bovenuit springende koffie), maar ook de Java Kalossi Boengie was erg smakelijk. De koffies waren lichter gebrand dan normaal, en het is jammer dat ze in die lichtere branding niet te koop zijn. Ik vond ze veel lekkerder zonder die karamelgebrande bijsmaak.

Een heel boeiende introductie tot cupping, en ik meen te hebben begrepen dat er waarschijnlijk nog wel een vervolg komt. Puik initiatief.

Zee

Wij zaten aan de zee, dit weekend. Ieder een beetje apart. Tessa zat in het Thermae Palace in een kamer met zeezicht én balkon (uit noodzaak, want het was het enige wat nog beschikbaar was), waar ze alleen maar ’s avonds van kon ‘genieten’ omdat ze daar eigenlijk op congres zat. Henri zat in Duin & Zee, voor een muzikaal weekend met de VEM. En ik heb ze allemaal gebracht en afgehaald. En heb in Westende een beetje op het appartement van mijn schoonouders rondgedwaald. De zee, met deze temperaturen, dat is eigenlijk niets voor mij. Ik droom van zachte stranden en warme waters en een fris glas spuitwater met schijfje limoen.

Iedereen welkom op de vijfde verjaardag

Ik heb de solden overleefd

Het viel goed mee. Normaal gezien voel ik mij gelijk die meneer die ze op het nieuws hebben getoond, en die samen met zijn zoontje buiten in de koude zit te wachten tot ‘zijn vrouwke’ uit de winkel terugkomt. Vandaag ben ik in elke winkel mee binnen geweest –behalve dan die waar ze uiteindelijk heeft gekocht, omdat ik toen naar Henri zat te kijken die wilde capriolen neerzette op de ijspiste boven het speciaal daarvoor opnieuw dichtgegooide Braunplein. En ik heb mij –dik tegen mijn natuur in– op geen moment druk gemaakt.

Er was een klein probleempje met de soepbedeling in de Vooruit, waar men ons na een klein uur wachten wist te vertellen dat de soep op was. Maar ik was zo verheugd om het feit dat het ganse Vooruit café nu rookvrij is, dat zelfs dat geen domper op de pret kon zetten.

Zelf heb ik niks gekocht, wel verlangend naar een tas gekeken en een jas gepast; Henri heeft een spelletje gekocht, en een hemd gekregen; en Tessa heeft zopas een minimodeshow gehouden met haar buit. Soldendrukte? Niks van gemerkt.

Die vier dingen

In september had ik het nog over vier gebeurtenissen, die in gang waren gezet. Sindsdien weet u al dat wij binnenkort opnieuw voor drie maanden naar de Verenigde Staten trekken; dat ik met dat tweede project ook al bezig ben (op bijna dubbele van de voorziene intensiteit); dat ook het derde project goed vordert; en dat het vierde op een ietwat langere baan is geschoven –al kan het best dat die baan niet noodzakelijk een heel erg lange hoeft te zijn.

Ondertussen is het niet geheel onmogelijk dat er een vijfde project bij komt. Ik kan er voorlopig nog niets over kwijt, maar als het doorgaat, dan leest u daar hier binnenkort vanalles over –geheel in tegenstelling tot die andere drie projecten waar ik eenvoudig niets over kan/mag vertellen.

Tot zover uw portie non-informatie.

De slechte vader (ctd)

“Zoon,” sprak ik hem toe wanneer hij de poort binnenwandelde,” ik heb twee keer goed nieuws, en één keer minder goed.” Ik had bij Févery drie koeken gekocht, waarvan ik er zelf al één had opgegeten, maar de rest voor zijn dessert had voorzien. Bij Févery maken ze van die fantastisch lekker en licht vierkante crèmekoeken. Het dessert zag hij alvast zitten.

“Daarna moet ik naar een concert”, vulde ik voorzichtig aan.

“En wat is nu het slechte nieuws”, vroeg hij bezorgd?

That’s my boy!

Dus kon ik onbezorgd naar de Moker cd release in de balzaal van Vooruit, gisteren. Welk een feest!

Muzikale begeleiding

De Sint was er! Barbie was er! Maar ook de VEM was er (al staan ze op geen enkele foto aldaar). En Henri.

“Zet mijn wekkertje maar, mama,” had hij vrijdagavond gevraagd aan Tessa, toen we hem rond 21u30 in bed stopten. Hij had de ganse avond gerepeteerd met het orkest van de VEM, van 18u30 tot 21u. De volgende ochtend moest hij om 10u al present geven aan de Graslei, zodat hij kon meespelen in het orkest om de Sint te ontvangen. Hij keek er enorm naar uit.

Het weer zat niet echt mee, zaterdag. Pas rond 11u, een half uurtje voor de Sint eraan kwam, begon het iets of wat op te klaren (eventjes maar). Het kon hem allemaal niet deren. Eerst stonden ze zich met vier blazers op te warmen, en pas toen de regen wat minderde en de komst van de Sint steeds dichterbij schoof, kwamen ook de strijkers het podium op. Dat hout is immers nogal gevoelig voor regen en vocht.

Met verkleumde vingertjes, maar boordevol enthousiasme, trotseerden ze regen en wind. Ik had een videocamera mee, maar was (natuurlijk!) vergeten de batterij op te laden, dus moeten we het met een paar windbebibberde gsmfoto’s stellen (misschien moeten we toch maar eens pocketcamera aanschaffen –een M9 of zo).