Tag: gent

schuim op de lippen

Dat ik verslingerd ben aan koffie, dat wist u onderhand wel al. Liefst neem ik het brouwsel zwart, redelijk sterk, maar ook een goede cappuccino sla ik niet af. Ik heb een hekel aan de weense variant (met slagroom) al ben ik dan wel weer bijzonder tuk op het toefje (zeg maar: de toef) slagroom die bij de Mokabon op een afzonderlijk schaaltje wordt meegeserveerd.

Vanmiddag ging ik lunchen in de k.roes.l (het was de eerste keer niet, en het zal bij lange de laatste keer niet geweest zijn ook). Ik had al half beslist om eindelijk een dessert te proberen (warme appeltaart), maar na mijn boekweitpannenkoek –met witloof, broccoli en tomaat– was ik meer dan voldaan. Dus besloot ik enkel nog een koffie te nemen, en meteen –waarom niet– de cappuccino eens te proberen.

Op de cappuccino die onder mijn boek op tafel wordt geschoven, prijkt evenwel een enorme toren slagroom. Daar had hij me wel even voor mogen waarschuwen. Het kleine beetje ambetantigheid (nah, ik had er eigenlijk al zin in gekregen) verdween helemaal toen ik de eerste koffielepel schuim proefde. Dit was de lichtste slagroom die ik ooit al heb geproefd. Zo licht dat ik dacht dat het een mengsel was van eiwit en melkschuim. Er moest wel eiwit in zitten, want er was geen mogelijkheid dat opgeklopte melk zo stevig kon zijn. Maar neen, het was wel degelijk slagroom. Dezelfde room die ze in de keuken gebruiken, met bijna geen suiker, en een vetgehalte van slechts 20%. Lekker!

—

Mag ik van mijn verlangenlijstje schrappen:

  • Dirk: een tweede snelkoppelingsplaat voor mijn tripod. Ik was het beu telkens die plaat van mijn Hasselblad naar mijn Canon te moeten versteken, en voor 12 euro kunt ge niet sukkelen.
  • Rogge: twee room-/deeg-/spuitzakken (dúur: 4,50 euro ’t stuk); drie metalen spuiten: een 12, een 10 met karteltjes, en een 8; en een siliconen bakmat (koekvormpjes)
  • Vits-Staelens: vanille-essence

—

Jawel: morgen bak ik koekjes.

10 zinnen en een foto

“En vandaag gaan we naar de stad”, declareerde Henri toen hij vanochtend naar beneden kwam. “Ik heb gisteren nog eens naar die nieuwe Lego’s gekeken, en ik zou wel eens willen zien of er al binnengekomen zijn. Nee nee, papa, ik weet het, ik mag niks kopen.”

En wat kan ik daar dan tegenin brengen. Bovendien moest ik zelf ook naar het centrum, een ontwikkeld en gescand rolletje tmax afhalen bij Dirk.

“We zullen gaan eten ook,” vulde ik hem aan, “en kijk, ik zal aan oma N. vragen of ze mee wil.” We gingen beginnen in de Fortisbank aan de Zuid (geld tanken, u weet wel). Vandaar naar de Barista om een koffie, en dan om de foto’s en onderwijl een speelgoedwinkel.

Edoch, de eerste halte werd de Fortis in de Zonnestraat, want daar is de krantenwinkel (Henri krijgt elke week de Donald Duck), en van daaruit ging het natuurlijk naar de speelgoedwinkel in de Volderstraat (ex-Christiaensen); de ijspiste (wat een volk, zo ’s ochtends redelijk vroeg); en de Fotoshop. Alweer een speelgoedwinkel (naast de Fotoshop, ook al ex-Christiaensen), en snel (*kuch* alles is releatief) bij Rogge binnen (een pyrex maatbeker en een bloemschepje voor 14 euro, en de winkelmeneer was er zeer malcontent –op het onvriendelijke af– dat ik ‘maar’ zoveel geld bij hem ‘wou’ uitgeven). Langs de Vrijdagmarkt, naar de Langemunt om bij Bart Smit langs te gaan.

Aan de Korte Munt gingen we langs bij Timmermans, waar het zeer deftige solden zijn overigens. Wie in een sacoche geïnteresseerd is springt daar best eens binnen, want ze gaan daar tot -70% voor wreed schoon gerief. Denk ik toch, want ik ben geen vrouw natuurlijk. Ze hadden ook wreed schone (en oermannelijke) pennen aan -50%. Niet dat ik er een gekocht heb, want dat ging nog steeds té ver over mijn huidige budgetallocatie (en ze hadden geen moleskines in de solden). Maar ik dwaal af.

Lunch in de Progrès, waar ik zonder de minste aarzeling voor de twee filet mignons heb gekozen, die van het meest malse koebeest moeten zijn afgesneden. We hebben er voor geen geld gegeten (enfin, Henri en ik al helemaal niet, want oma N. was zo lief ons te trakteren). De Veldstraat door om bij Bloch koffiekoeken te halen, de tram op, en naar huis.

Voor wie het nog niet door had, het zijn solden, en de straten zitten overal eivol. En nee, het zal er morgen *niet* beter op worden.

Als ge nog 10 zinnen en een foto of twee bijzet hebben we een artikel, zei iemand op de (interne) mailing lijst van Het Project toen ik een summiere versie van bovenstaand relaas doorstuurde. Alsof ik zo zot zou zijn om van die drukte foto’s te maken.

0.2%

Allez. Ik zal het dan maar vermelden zeker? (Anders beweert de madam weer dat ik van zo’n dingen niks zeg. “Waarom zet ge ne keer niet op uw weblog dat ge voorzitter zijt hé?”)

Aldus, voor wat het waard is, dit weblog staat op nummer 32 (influence ranking 17 op 25) in de ‘objectief gemeten’ Top 100 meest invloedrijke Vlaamse weblogs. (Can there be only one Bruno (VolumeXII)?, vraagt voornaamgenoot Lowagie zich terecht af.)

Over die ranking van Metatale zegt Frank Louwers (van metatale en Openminds) in een commentaar bij Michel:

Bedenk trouwens dat we meer dan 50000 Vlaamse blogs analyseren. Het feit dat je in de top 100 staat, wil dus zeggen dat je al bij de beste 0.2% bent.

Veel interessanter is evenwel de alweer Grote Gentsche Aanwezigheid (cfr Michel), met als headliner in De Standaard (zo wordt ons verteld): Invloedrijkste blog is Gents

www.gentblogt.be is de invloedrijkste weblog van Vlaanderen. Dat zegt het bedrijfje MetaTale op basis van een analyse met zijn gelijknamige software. MetaTale werd onlangs opgericht door de Vlaamse internetondernemers Bart De Waele, Dirk Sabbe, Tijs Vrolix, Frank Louwers en Bernard Grymonpon.

Zij proberen in te spelen op de toenemende vraag van adverteerders en communicatiespecialisten naar een instrument om na te gaan welke bloggers echt invloed uitoefenen op de internetgemeenschap. Steeds meer bedrijven proberen in de blogosfeer hun product of hun boodschap te verkopen omdat ze merken dat de klassieke reclamekanalen minder respons opleveren. Het komt er dus op aan om bloggers aan te spreken die zelf in staat zijn om hun lezers te overtuigen. Behalve het meten van die invloed kan de software van MetaTale ook nagaan wat de thematische en geografische reikwijdte van een bepaalde blog is.

Om zijn software onder de aandacht van de media (en de bloggers) te brengen, publiceerde MetaTale op zijn website een lijst van de honderd invloedrijkste Vlaamse weblogs (niet opgedeeld naar thema). Na de Gentse stadsblog komt lvb.net, de blog van webpublicist Luc Van Braekel. Op drie staat blog.zog.org, het webdagboek van Michel Vuijlsteke. (wdp)

Tot zover deze boodschap van algemeen nut ende vermaak.

cavalier seul

Zoiets mag toch niet verdwijnen in een commentaar?

Ten eerste: het was de “55″
Ten tweede: de hoofdeigenaar(en) van de 55 waren destijds Antoon (Toontje) Vantomme en Oliver Neyrinck, en twee ‘minderheidsaandeelhouders’: Serge Van Autreve (die later de Aba-Jour zal opendoen) en mezelf.
Toontje is na de verplichte sluiting van de 55 (het monster Urbis moest in de plaats komen) nog mede-eigenaar geweest van de 55 in Kuurne samen met Peter Decuypere.
Decuypere is daarna met Thierry Coppens de oprichter geweest van de legendarische “Fuse” in Brussel en is stinkend rijk geworden met die mega-technofuiven.
Toontje woont nu in Thailand en is (nog steeds met cv seul) eigenaar van de meeste seksshops op de Kuiperskaai, Cine ABC en die tent aan de Dampoort.
Serge heeft zijn Aba-Jour verkocht en woont nu ergens in Antwerpen waar hij catering doet voor bedrijfspartfeesten.
Olivier is van de aarbodem verdwenen.
En ik, ik schrijf af en toe eens voor Gentblogt. 😉

Huug maat, schrijf eens uw memoires.

from hell (openbaar vervoer)

Het lijkt wel alsof ik er niet mocht komen, in de Charlatan. De vorige keer (voor het concert van Betty Serveert) heb ik moeten afzeggen wegens ziekte, deze keer trachtte het openbaar vervoer er al te ijverig een stokje voor te steken. Het scenario —truth is stranger than fiction— verliep als volgt.

Met een weledele en uiterst hippe meneer had ik ter plekke afgesproken (alwaar ook deze sympathieke meneer zich zou bevinden). De madam is van wacht, zodat die pas ter elfder ure thuis kon geraken, waardoor er geen tijd meer was om een avondmaal te bereiden. Snel uit eten was dus de boodschap, en dat kwam goed uit, want ik moest toch nog een nieuwe tramkaart aanschaffen (aan het station). Konden we meteen de tram nemen om van het station naar huis terug te keren, waar ik mijn fotozaken kon oppikken en op de volgende tram stappen richting binnenstad. Sounds like a plan, right?

Right?

Helaas. Net geen uur (zonder overdrijven) heb ik op de Albertbrug doorgebracht, wachtend op een tram van het genre 21/22, die mij tot de Vogelmarkt zou brengen. Vier/vijf trams van datzelfde genre heb ik in de andere richting zien doorstromen, maar er was niks dat mijn kant opging. Na ijverig heen-en-weer gebel met het geduldig wachtende gezelschap ben ik uiteindelijk terug naar het Station getrokken, alwaar lijn 1 mij richting Korenmarkt zou brengen. Net zo dicht. Vanzelfsprekend ben ik op die weg een hermelijn van lijn 21 gekruist, en toen ik in het station op de 1 wachtte, is daar ook nog een 22 gepasseerd. Geen haar op mijn hoofd (en ze mogen dan nog kort zijn, ze zijn des te koppiger) dat nu evenwel wou toegeven om van die lijn gebruik te maken. Ondertussen was het 22u28. Het concert zou beginnen om 22u, maar de SMSjes stelden mij gerust dat het nog steeds niet zover was.

Lijn 1 van 22u35 is er pas doorgekomen om 22u44. Het was iets na 23u toen ik uiteindelijk Dez Mona kon horen. Ze waren toen al drie nummers ver in de set.

Maar ik had het voor geen geld willen missen. (Ik kom later nog terug op het concert zelf.)

In mijn ooghoeken

Ondanks de omschrijving die ik bedacht bij de FVDD gisteren op Het Project, is het op zijn zachtst gezegd eerder grijs gebleven –net zoals vandaag. Wij trokken zaterdag naar binnenstad omdat we de opnames van de videoclip van Sioen wel eens wilden meemaken –en daarbij Het Radiofonisch Instituut in kostuum wilden zien– en om foto’s af te halen. Het grijze weer resulteerde in de forse tred waarmee wij de Veldstraat afmacheerden –de enige manier om die straat gezond door te komen, volgens sommigen— onderwijl elkaar aansporend tot grotere spoed.

(Mijn perifeer zicht wordt tijdens dergelijke tochten herleid tot sub zero standards, wat er mijn niet van verhindert één en ander toch te registreren. Dat was ook de reden waarom mijn hersenen mijn hoofd alsnog een tweede keer naar rechts dwongen om mij alsnog duidelijk te maken dat er aan de overkant zich twee herkenbare vormen bevonden.)

Een korte wachttijd in de Progrès (soep + hoofdschotel voor 8 €) liet ons toe nog gauw even een paraplu te kopen in de Hema (drie stuks weliswaar), zodat wij na de lunch beschermd onze tocht konden verderzetten.

Er waren nog twee significante stops op onze tocht (buiten de fotowinkel en De Draak voor 500 gr koffiebonen): Vits-Staelens, en Maurice Rogge. In laatstgenoemde winkel liepen we eigenlijk meer binnen om te kijken dan om te kopen, al was ik half op zoek naar een soeplepel. Nu ja, half: we hebben gewoon geen soeplepel meer. Of hadden, want nadat we ons hadden verwonderd over de grootte van de soepketels, stonden we pas opnieuw buiten nadat we dus een soeplepel hadden gekocht. En een serveertang. En een siliconen garde. En een spatel (niet zo’n pannenlekker, maar een om bijvoorbeeld omeletten en pannekoeken te keren en dat er wat uitziet als een plastieken mes). Nu nog een rasp.

Bij Vits-Staelens kwamen we buiten met –naast een kilo gedroogde pruimen, een halve kilo gedroogde abrikozen, en een zakske amaretto thee– deze kruiden sumak, harissapoeder, muskaatbollen, seizoenpeper, (gedroogde) dille, en speculaaskruiden. We kunnen weer voort voor een tijdje.

’t is een hobby

Vanochtend vond ik een pamflet in de bus van een nieuw (?) initiatief dat zichzelf omschrijft als een wijkclub, maar openlijk politiek geïnspireerd blijkt. Al gaat het nu even niet over politiek –dat volgt later misschien nog– maar over vorm. Want in het pamflet staat te lezen: Ook onze website (www.roodstation.be) speelt vanzelfsprekend een cruciale rol in onze communicatie met de wijk…

Goed. Als men beweert dat het een cruciale rol speelt, dan voelen wij ons verplicht die site te bezoeken (meteen ook een e-mail gestuurd met een pertinente vraag om te zien hoe snel erop gereageerd wordt).

*Kuch* ’t Is lang geleden dat ik nog eens zo’n in een tabel opgemaakt splash screen heb gezien. In een mooi roze tint, niettegenstaande het over rood station gaat. Tiens, zijn dat links, daar in die venstertjes? Ah ja, toch.

Activiteiten staat eerst. Dan klikken we daar toch op. Oh kijk eens: een frameset. Met een iframe nog wel. En van die creepy javascript aangedreven en standaard scrollbar vervangende pijltjes op een absoluut counter intuitive plaats (jaja, veel Engels, ik weet het).

Activiteiten dus. Nee, toch niet: Er zijn geen activiteiten gepland. Bon.

Info dan maar. Die klotepijltjes gebruiken om naar beneden te scrollen, want veel tekst (of foto) past er niet in die iframe. En aaarrrggghhh, bij het scrollen scrollt de navigatie mee. Dus eerst een half uur naar beneden scrollen, en als je dan ergens anders heen wilt, moet je eerst terug naar boven scrollen. En de tekst zelf: bleek roze op een grijze achtergrond. Zeer leesbaar.

Bij Nieuws ontdekken we dat de groepering precies toch al een tijdje langer bestaat dan gedacht, want kijk, wat lezen we daar? Rood Station dient bezwaarschrift in omtrent hoogbouw (2006-05-08)

In het kader van het Ruimtelijk Uitvoeringsplan omtrent het project Gent Sint-Pieters, en in het bijzonder omtrent de geplande hoogbouw aan de Koningin Fabiolalaan, diende sp.a-Rood Station een bezwaarschrift in bij de bevoegde instanties. Het bezwaarschrift behelst een concreet voorstel, dat de schaduwhinder van de geplande hoogbouwvolumes voor de omliggende buurt (en in het bijzonder voor de bewoners aan de noordkant van de Fabiolaan), in sterke mate moet beperken.

(Erm? Nog goed dat ik het niet over politiek ging hebben, want ik dacht dat zulks toch wel niet geheel overeenkwam met het beleid van de sp.a?)

Een weinig uitnodigende website, zo zullen we het maar omschrijven. Een uit de hand gelopen hobby waarschijnlijk. Dezelfde mens heeft trouwens de site van Animo Gent gedaan. Nu ken ik iemand die daar deel van uitmaakt, maar ik had eigenlijk geen idee waar Animo voor staat. En eerlijk gezegd, nu ik de site bezocht heb, ben ik nog geen moer wijzer geworden. In de navigatie staan er links naar Bestuur, Agenda, Activiteiten, Ideeën, Links, Downloads en Word lid, maar om te weten wat Animo is, of waar het voor staat, moest ik via het onderdeel Links naar Animo Nationaal, alwaar wél heel prominent wie zijn wij en waar staan we voor in de navigatie terug te vinden is.

’t Is nochtans niet dat we in Gent geen goede internetmensen zouden hebben.

Focus Festivaldag

Als ik geen perskaart zou hebben voor het Filmfestival, dan zou ik toch wel bijzonder geïnteresseerd zijn in volgende mededeling.

Op zaterdag 7 oktober zijn er in avant-première maar liefst vijf (!) festivalfilms te zien in Kinepolis. Uw filmdag start om 9u45, wordt na de tweede film onderbroken voor een lunch in de VIP-ruimte van het festivaldorp, en eindigt rond 22u30 (de laatste film begint om 20u30). Dat alles voor de zachte prijs van 28 EUR (incl. lunch).

Inschrijven kan enkel online via de Focus website; en u kan het persbericht nalezen op de festivalsite.