april 2013 – volume12

Bedrog!

“Get a FREE David Baldacci paperback of your choice“, staat er in het boek dat ik vanochtend mocht ontvangen uit de handen van mijn enthousiaste postbode. “Enter your unique code at www.panmacmillan.com/thehit

De keuze aldaar is evenwel beperkt tot één van drie van de ongeveer dertig titels die de man heeft gepubliceerd. Niet getreurd, er zijn er twee die ik nog niet heb gelezen, en ik opteer voor Split Second, de eerste in de reeks van de King & Maxwell serie.

Gewoon in de mand steken, gegevens invullen, en uw code ingeven bij het afrekenen, et voilà, “Your free copy will be posted out.” De paperback, die normaal £7,99 kost, wordt inderdaad gratis, maar er worden mij wel £8,50 leveringskosten aangerekend. Hmpf. Dan kan ik het al beter bij amazon bestellen: de levering is gratis, en het boek is goedkoper (uk: £5,59; fr: €6,13/€7,59; kindle: €4,38).

Bedrog, zeg ik u.

F!@%ing weer

Grmbl. Ik was weer een paar dagen out –het gebeurt meer en meer, en ik heb geen idee waarom. Het is altijd een combinatie van migraine en verkoudheid, en altijd bij grote weersveranderingen.

Woensdag kon ik nog net naar het Charles LLoyd & Maria Farantouri concert in De Bijloke, al zat ik daar met een stevig kloppende kop geprangd tussen een roedel meisjes (nog niet zo vreselijk lang van school af, schat ik) voor wie het duidelijk lastig was om de aandacht bij het concert te houden (ze konden dan wel weer hun handen niet van elkaar houden, maar bon). Meerdere mensen hebben zich aan hun storende gedrag geërgerd, maar ik was zodanig murw dat ik het meeste gewoon niet geregistreerd heb.

Donderdag heb ik het concert van het Sophie Gent Ensemble in de fantastische Miryzaal aan mij moeten laten voorbij gaan.

Vrijdag heb ik een goede lunch annex vergadering moeten missen, en heb ik ’s avonds niet eens aan de orkestrepetitie kunnen deelnemen –iets wat ik nooit ofte nimmer mis (ik heb zelfs meegespeeld in de repetitie met een stuk infuus in mijn hand).

Zaterdag heb ik een bijzonder aangenaam etentje gemist én de opera waar ik al een jaar naar uitkeek (Parsifal, waarvoor ik naast mijn schoonmoeder op een premium plaats mocht gaan zitten).

Zondag gingen we eigenlijk naar een tentoonstelling (of twee) in Brussel, maar die uitstap werd (voor mij dus) uitgesteld, en Tessa en Henri zijn dan naar de Erfgoeddag getrokken.

Verder sta ik (alweer) hopeloos achter met mijn oefeningen voor piano, heb ik wel een boek uitgelezen, en heb ik bijna een volledige ronde geprestiged in Call of Duty: Black Ops II.

Maar ik ben begonnen aan een inhaalbeweging, en vanavond kom ik zelfs voor de eerste keer opnieuw buiten (repetitie beginners-orkest). En avant!

Het containerpark en andere klusjes

We hadden boven nog een ruimte vrij. Nu ja, vrij, het doet al jaren dienst als rommelkot, dat af en toe eens wordt opgekuist, en waarin tot voor een jaar (of twee) het meeste van Henri zijn speelgoed stond opgestapeld. De plannen waren om het ooit tot deftige speelkamer om te bouwen, maar recent werd het gewijzigd naar ‘een studeerkamer’, waarin Henri zonder al te veel afleiding zou kunnen werken –in zijn kamer staan o.a. een spelletjescomputer en gewone computer, en hij wil een ruimte voor studie alleen.

Zodoende heb ik eindelijk eens gebruik gemaakt van mijn containerparkkaart, die ik een jaar (of langer) geleden reeds had aangevraagd. Ik denk dat we er ondertussen al vier keer heen getrokken zijn, de hoeveelheid brol die een mens blijft bewaren, ge houdt het niet voor mogelijk.

De laatste keer hadden we twee kartonnen dozen vol ‘buizen’ mee, het genre weerstand dat vroeger in uw tv en radio stak, en dat achteraf vervangen werd door transistoren. Tegenwoordig vinden we die dingen enkel nog in de (veelal) upscale analoge versterkers, en die dingen kosten dan weer redelijk wat geld (die, waarvan wij er hier twee dozen hadden, waren niks meer waard, helaas). Elke ‘buis’ zat afzonderlijk in een doosje, en die moesten er allemaal uit, om uiteindelijk bij het ‘vuil glas’ te belanden (en de doosjes bij het papier). We hebben daar een tijdje gestaan, bij die glascontainer, de zoon en ik.

Mijn schoonvader was ondertussen druk in de weer om het plafond uit de kamer te verwijderen (de plijster was er na 80 jaar gedeeltelijk afgevallen), een werkje dat niet geschikt was voor Henri (astma) en evenmin voor mij (schouder). Henri heeft dan weer wel het papier van de muren gehaald –ik heb mij beperkt tot de containerparkduty en selectie van de te dumpen brol.

Nog wat latjes, nog wat nagels, en dan kunnen we heropbouwen. En dan kan die jongen eindelijk opnieuw deftig studeren.

Een man die aan de top wil staan is een slechte vader

In De Morgen zijn ze de voorbije dagen bezig met iets over vrouwen en politiek, dat ik grotendeels aan mij heb laten voorbij gaan, maar voor het laatste deel kwamen ze echter af met de (tegen te spreken) slogan “Een vrouw die aan de top wil staan is een slechte moeder.”

De essentie wordt vervat in twee stukjes. Er is dit citaat van Liesbeth Homans:

Tijdens de onderhandelingen in Antwerpen moesten we op een gegeven moment beslissen of we die avond zouden doorvergaderen, of ’s anderendaags zouden verder doen. Onmiddellijk werd er naar Annemie Turtelboom en mij gekeken: “Hebben jullie een babysit geregeld?” Wij worden op zulke momenten door mannen aangesproken op ons mama-zijn, terwijl zij toch ook papa zijn? Die mannen daar aan tafel hebben óók kinderen, maar dat zij iets moesten regelen, dat kwam niet bij hen op. Blijkbaar is het voor hen de evidentie zelve dat iemand anders die dingen voor hen regelt. (Liesbeth Homans, schepen voor de N-VA in Antwerpen in De Morgen, 10/04/2013)

en dit van Gwendolyn Rutten:

Je kunt niet alles doen. Je kunt niet iedere avond en de kleren klaarleggen voor de kinderen, je strijk doen, koken, jezelf soigneren, je werk tot in de puntjes voorbereid hebben en ook nog eens een goede vrouw zijn voor je man. Dat gaat niet. (Gwendolyn Rutten, voorzitter Open VLD in De Morgen, 10/04/2013)

Waarbij ik de voorkeur geef aan dat van Homans, die er in haar uitingen minder lijkt van uit te gaan dat de kook-strijk-was-plas functie per default bij de vrouw terecht moet komen.

We zijn er nog lang niet, maar het tij lijkt stilletjesaan te willen keren.

Viert Pasen in Bouillac

Het was schoon weer, daar in Lieu dit Fronsac, een onooglijk kleine locatie in het onooglijk kleine dorpje Bouillac, ginder in de Dordogne, gelegen tussen Belvès en Monpazier. Het gemeentehuis is twee halve dagen per week geopend, maar ze hebben er wel een ‘containerpark’ waar elke inwoner zijn huisvuil kan gaan wegbrengen –gesorteerd. Vuilnisophaling is er niet, tenzij mogelijks voor een paar grotere boerderijen.

Vorige week zaterdag reden we er op een dag naar toe (’t is 900 km van hier gelegen), met onze gehuurde comfortwagen. Vorige keer was dat een Mercedes E, deze keer een BMW 5 Touring (ik had nochtans een 3 besteld, maar er waren er geen meer toen ik hem ging afhalen, en dus kreeg ik –zonder meerprijs– de 5 Touring in de plaats). De eerste paar dagen verbleven we in Hotel-Restaurant Edward 1er, een zeer geriefelijk hotel dat gerund wordt door een koppel Nederlanders. Dinsdag gingen de (groot)ouders naar huis, en namen wij onze intrek in het vakantiehuisje.

Maar zondag was er Paasbrunch, met voer voor zowel vegetariërs als omnivoren. Het was stralend weer, en tegen dat het goed en wel middag was had ik mij op het terras geïnstalleerd, eerst nog met een dekentje, dat echter al gauw werd afgeworpen, en voor we het goed beseften zaten we er zowat allemaal in hemdsmouwen –zodra iedereen door had dat ik in de zon was gaan zitten, kwamen ze mij allemaal gezelschap houden.

Maandag meer van hetzelfde, dinsdag regende het een beetje, maar we hebben ervan geprofiteerd om naar Bergerac te trekken (en een paar dorpjes en gehuchten in de omgeving) om inkopen te doen.

Woensdag was er stralende zon, en ben ik gaan lopen. Maandag hadden Henri en ik eerst een mogelijke route afgewandeld –er was geen internet, maar ik had nog google maps open staan met een stuk van de omgeving erop– die we dinsdag dan gelopen hebben. Woensdag ben ik dan alleen wat verder getrokken.

Voor de rest was er vooral gewoon rust en ontspanning, zonder internet of telefoon (wat een verademing). Ik ben benieuwd hoe (warm) het er deze zomer gaat zijn.

Die ochtend, in Bouillac

Met deze mist en de belofte van een zonnige dag (een belofte die werd nagekomen: zonnig én warm), mochten wij vorige woensdag opstaan. Meer binnenkort, maar ziet, we hebben de zon voor u van ginder meegebracht.

Boeken 201303

Niet echt tijd gehad voor boeken. Helaas.

The Demon / Hubert Selby Jr. / 1977
Harry White is a man haunted by a satyr’s lust and an obsessive need for sin and retribution. The more Harry succeeds – a good marriage, a good corporate job – the more desperate he becomes, as a life of petty crime leads to fraud and murder and, eventually, to apocalyptic violence.
Ugh. Beter niet lezen wanneer u zich wat depressief voelt. Van onweerstaanbare drang tot sex tot onweerstaanbare drang tot doden –al ligt het vanzelfsprekend veel ingewikkelder dan dat. Bizar en bevreemdend, en beangstigend, maar absoluut interessant om lezen.

(boeken vorige maand)

Strips en aanverwanten

The Walking Dead, Compendium 2 (The Walking Dead #49-96) / Robert Kirkman / 2012
Suicide Island Tome 4 / Kouji Mori / 2012
Suicide Island Tome 5 / Kouji Mori / 2013
Btooom ! (Btooom !, #7) / Junya Inoue / 2013
Isabellae: L’homme-nuit (Isabellae, #1) / Gabor, Raule / 2013
Piège sur Zarkass: Une chenille pour deux (Piège sur Zarkass, #1) / Didier Cassegrain, Yann / 2013
Millenium, d’après la trilogie de Stieg Larsson (Millenium, #1) / Sylvain Runberg, Stieg Larsson, José Homs / 2013

Films 201303

Geen tijd gehad voor films.

The Day After Tomorrow / Roland Emmerich / 2004
Rampenfilms, rampenfilms, ik ben fan van rampenfilms.
The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 1 / Bill Condon / 2011
The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2 / Bill Condon / 2012
Ge moet dat gezien hebben, voor ge daar kritiek op kunt geven, vind ik. En als verfilming van de gelijknamige boeken is dat niet eens erg slecht.
The Hobbit: An Unexpected Journey / Peter Jackson / 2012
Een beetje overroepen, vind ik dan weer van deze film. Bovendien hebben ze van zo een relatief dun boekje dan nog een trilogie gemaakt ook. Cash cow, iemand?
The Loved Ones / Sean Byrne / 2009
Niets nieuws, en veel afgekeken (cfr Misery bijvoorbeeld), maar dit langspeelfilmdebuut viel eigenlijk goed mee als genrefilm.
90 Minutter (90 Minutes) / Eva Sørhaug / 2012
Een gigantisch deprimerende, maar bijzonder mooi verfilmde, negentig minuten. Deze film verdient (verdiende) veel meer aandacht, maar bekijk u best niet in donker-deprimerende wintermaanden.
This Is 40 / Judd Apatow / 2012
Ik ben de details al vergeten, maar dit was een zeer aangename film. “A look at the lives of Pete and Debbie a few years after the events of Knocked Up.” 40, en de verwikkelingen die dat getal blijkbaar met zich meebrengt.

(films vorige maand)