Bakkersnood

Grote verwonderde ogen trekken de Amerikanen hier, als we met gepaste arrogantie nog eens uitbrengen dat er geen goed brood te vinden is. “Do you mean here, in Seattle, or…” Waarop ik dan niets anders kan dan met veel aplomb verkondigen dat ik het wel degelijk over alle staten van de Amerikaanse unie heb.

Wat ze hier brood noemen, smaakt het beste als het eerst in de toaster werd gestoken. Beneden aan Pike Place Market hebben ze nog wel Three Girl’s Bakery, waar we al een verteerbaar brood van hebben meegebracht, maar de beste herinneringen hebben we aan North Hill Bakery op Capitol Hill, waar we twee jaar geleden minsten twee keer per week gingen lekkerbekken. Die bakkerij ligt nu echter ongeveer een uur met de bus hier vandaan. Deze week gaan we daar zeker eens langs, om er een challah of een cinnamon swirl briochebrood te kopen.

Maar een pistolet van bij Groeneweghe, of een bloempje van bij Févery, dat zou pas écht smaken.

Koud

“Het is hier gelijk nog nooit eerder zó koud geweest als wij hier waren”, vond Tessa vandaag. We gingen gewoon gaan ontbijten-slash-brunchen, en daarna gingen we meteen terug naar huis. Zulks was het plan, en dus dacht ik dat een lichte pull en een regenjas wel zouden volstaan. Tot we bij het buitenkomen van Emmer & Rye beslisten naar Downtown te gaan. Tessa had een (heel) drukke week achter de rug, een beetje (grotendeels window-)shoppen zou haar zinnen zeker verzetten. Het was sales bij de REI (een broek voor Henri); sales bij de GAP (een short voor Tessa); en op de vijf mijl tussen beide winkels in, waren er nog tal van andere shops die de moeite van het bezoeken waard waren. Meer dan een koffie bij Caffé Vita had ik niet nodig, al had een beetje zon wel deugd gedaan. Of mijn fleece i.p.v. dat stukje zomertextiel. 63F, zeggen de voorspelling voor de komende week, een flinke 17 graden. Waar is mijn zwembroek alweer?

Klusjesman

Niets zo hartknellend als in andermans huis iets mispeuteren. Op twee dagen tijd is mij het angstzweet reeds even zoveel keer uitgebroken.

Op een mooie dikke dubbelgevouwen handdoek had ik een hete kan thee geplaatst, kwestie van de tafel waarop de pot kwam te staan, door de warmte niet zou beschadigd worden. Toen ik achteraf de lege theepot opnieuw de keuken in stuurde, werd ik met een witbevlekte tafel geconfronteerd.

Seattle, USA 2010

Uh-huh.

Nadat ik het een halve dag met een servet had bedekt –uit het oog, uit het hart– besloot ik toch maar eens te onderzoeken hoe dat ding eventueel kan weggehaald worden (en hoeveel mij dat zou kosten). Eén iemand had alcohol op de tafel gegoten, en dat vervolgens in brand gestoken (et voilà, zegt de mens, maar ik vond dat zijn tafel er toch wat aangebrand uit zag), maar gelukkig wezen de meeste bronnen mij naar de truc met het strijkijzer. En weet u wat? Het werkt echt.

Seattle, USA 2010

Dit is de tafel ná de vlek (nee, niet vóór; en nee, het is geen photoshop), en zo was ik dus van mijn palpitaties verlost. Dacht ik toch.

Vanavond maakte ik tomatensoep. Het groentenafval verdwijnt alhier in de insinkerator, zo’n vergruizelaar die onder de pompbak hangt. Tot nog toe heeft dit ding alles vergruisd wat we het hebben gevoed (al gooien we er bijvoorbeeld geen abrikoospitten in), maar toen ik het de afval van de twee preistengels te verorberen gaf, bleef het eten op onze maalder zijn maag liggen. De machine gromde nog wel, en het water kolkte nog wel, maar het volume daalde niet langer. Miljaar!

Gelukkig is er het internet. Via How to Fix a Clogged Garbage Disposer beantwoordde ik de vragen van de interactive Disposer Doctor troubleshooter. Waarna ik de afvoerbuizen mocht losdraaien, om daaruit de opgehoopte preivezels te verwijderen. Opgelost.

Nog goed dat ik zo’n handige Harry ben.

Ge moet zo luid niet lachen, daar in Mariakerke en Sint-Amandsberg. Ik kan u horen tot in Seattle.

Limited edition

Elk stuk groente en elk stuk fruit wordt hier afzonderlijk gelabeld. Het kan zijn dat het bij ons ook gebeurt en dat ik er gewoon nog nooit op gelet heb.

Edoch! De tomaten zijn niet alleen organisch gekweekt, maar vormen ook nog eens een limited edition. Een fantastisch principe. Misschien zijn ze ontstaan in de visie van een kunstenaar, en maken ze deel uit van een groots cultureel project waarbij één of andere conceptuele artiest een batterij horticulaire ambachtslieden elk een lapje grond in een pot heeft gegeven met daarin één tomatenplant die maximaal vijf tomaten kan dragen en die dan als prestigieuze limited edition anoniem op de Amerikaanse markt wordt verkocht.

Het vernuft!

Maar, bedenkt ik plots, we hebben net kunst gegeten! En de lijm waarmee het kunstwerk als dusdanig werd geëtiketteerd!

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Schuldeisers en schietgeweren

In Houston hebben we ons zo gauw of tellen een koppel simkaarten aangeschaft. Elkaar drie maanden in de USA met een Belgische chip bellen zou wat te duur uitkomen, een inzicht waar we twee jaar geleden ook al tot waren gekomen. Behalve wijzelf, onze ouders, en onze gastheer, beschikt niemand over dat nummer.

Het nummer dat ik kreeg toegewezen, wordt niettemin dagelijks opgebeld. Van in Houston reeds, nog voor we het nummer aan iemand anders hadden doorgegeven –bijna nog voor we het nummer zelf hadden gebruikt om naar elkaar te bellen. Opnemen om uit te leggen dat het om een vergissing gaat, behoort niet tot de mogelijkheden. Er wordt immers een bandje afgedraaid zodra het systeem een stem registreert.

This is National Credit Audit Corporation calling. This is not a sales or a solicitation call, but a message regarding an urgent personal business matter assigned to your office. NCAC is a debt collector. This is an attempt to collect a debt. Any information obtained will be used for that purpose. Please contact our office at 1-800-779-4894 between the hours of 8 am and 5 pm central standard time Monday to Friday. Please reference DJC and your phone number when calling so we may assist you.

Sinds gisteren is er een tweede bij gekomen, die haar boodschap nog eens in het Spaans herhaalt. ¡Ola!

Hello. This is an important message from NCO Financial Systems Incorporated. The law requires that we notify you that this a debt collection company. This is an attempt to collect a debt and any information obtained will be used for that purpose. Please call back today at 888-281-77-85. Once again the number is 888-281-77-85. When calling please use reference id. Four. Two. Zero. Six. Two. Six. Eight. Five. Thank you.

Frauduleuze praktijken, niet meer of niet minder. Het internet staat vol klachten over beide bedrijven. Of ik al eens teruggebeld heb? Ik zal wel goed zot zijn, ja.

iPad als bibliotheek (2)

Een digitaal boek laat zich eigenlijk op dezelfde manier lezen als haar papieren voorloper. Een boek bestaat uit een tekst opgedeeld in hoofdstukken, vaak met een titel, die dan (meestal toch) nog eens verder zijn opgedeeld in paragrafen.

In de gedrukte versie werd dat –hopelijk– allemaal mooi vorm gegeven, inbegrepen de keuzes van het lettertype, lettergrootte, woord- en regelspatiëring, en algehele bladschikking. Bij digitale boeken is de vormgeving veel beperkter.

Er zijn drie iPad apps waarmee ik momenteel mijn digitale bibliotheek opbouw: iBooks van Apple; Kindle van Amazon, en Kobobooks waarmee ook Borders in zee gaat. Alle apps houden (vanzelfsprekend) bij tot waar u in het boek gevorderd bent; bij alledrie kan de lichtsterkte aangepast worden en de grootte van het lettertype.

Om Apple iBooks te kunnen gebruiken, heb ik een Amerikaanse iTunes account aangemaakt (met een adres uit één van de taxvrije staten), dat ik spijs met iTunes gift card gekocht in de Safeway. Werkt tot nog toe zonder enig probleem. Kindle boeken kopen werkt gewoon zoals een ander boek kopen, behalve dat ik enkel de boeken voor de Europese markt kan kopen en ze vaak duurder zijn dan bij Apple –maar Amazon heeft méér boeken. Mogelijks kan ik die beperking omzeilen op een gelijkaardige manier als bij Apple. Kobobooks werkt zoals Amazon. Op de drie systemen kan het begin van een boek als voorproef gratis worden gedownload. Veelal gaat het om een tiental bladzijden, in elk geval genoeg om te zien of de schrijfstijl u ligt. Heel handig.

Apple iBooks is, wat leesgemak betreft het meest interessant. Er zit een woordenboek ingebouwd (woord selecteren en dan op ‘dictionary’ klikken voor uitleg, zonder de applicatie te verlaten of zelfs maar het boek te sluiten); er kan een bookmark gemaakt worden van een stuk tekst (niet van een blad); er kan gezocht worden op tekst.

Het minst geslaagd is de manier waarop Apple de boeken presenteert: in een lelijk nagemaakte boekenkast die zelfs min of meer blijft staan als men de boeken als lijst bekijkt. Rangschikken op auteur lijst de gekochte boeken op aan de hand van de familienaam, en de samples aan de hand van de voornaam: verwarrend, en eigenlijk waardeloos. Ook de interface waarin men een boek leest is zoveel mogelijk gemaakt om aan een echt boek te herinneren. Het stoort niet, maar het hoefde niet echt.

Wel schitterend is dat er twee bladzijden worden getoond als men de iPad van portret naar landschap modus heroriënteert. De twee andere apps smeren het boek desgevallend gewoon over de lengte van het scherm uit, wat het lezen moeilijker maakt (te lange regels).

De regelafstand is bij iBooks ruim genoeg; naast de lettergroote kan ook het lettertype zelf gewijzigd worden. De interface toont ook de titel van het boek bovenaan, en het aantal bladzijden onderaan (pagina zoveel van zoveel). Desgewenst wordt ook getoond hoe ver men in het boek zit, of hoeveel bladzijden er nog in het hoofdstuk overblijven. Zeer handig.

De Kindle leest het minst comfortabel: de regels plakken net niet aaneen, en dat stoort vaak. Er wordt ook niet getoond hoeveel bladzijden er zijn, maar wel op welke positie men zich bevindt (bijvoorbeeld het nietszeggende position 1128 – 1139) en het percentage waarin men gevorderd is in het boek. Amazon heeft wel een mooie presentatie van de boekenlijst; er kunnen notities gemaakt worden en bookmarks geduid. Grote troef van het Kindle systeem: whispersync, dat niet alleen dient om de boeken te downloaden, maar ook de positie waar u zich in het boek bevindt markeert. Op die manier kan u bijvoorbeeld gewoon verder lezen op een andere computer (windows, mac, kindle, iPad, iPhone).

Kobobooks leest het meest comfortabel, maar het doet ook niet veel meer dan dat. De tekst is luchtig, net goed geschikt; het lettertype kan gewijzigd worden net zoals de lettergrootte. Er kunnen bookmarks gemaakt worden (enkel een pagina), maar er wordt nergens getoond hoever men reeds in het boek is gevorderd (enkel in het hoofdstuk –redelijk vervelend). Maar het heeft de meest aangename bladschikking.

Het is jammer dat Apple geen iTunes voor boeken heeft gemaakt. Cover flow boven een lijst van boeken was veel interessanter geweest dan zo’n fake boekenkast. iBooks is jong, hopelijk komt Apple dra met een verbeterde versie uit, toch wat book management betreft.

Jammer ook, dat er geen obvious manier is om de boeken te beheren. Op het eerste gezicht is er geen mogelijkheid om de boeken die in de drie systemen worden aangekocht samen te brengen. Een groot hiaat!

Het ander probleem is momenteel een beetje het aanbod; zowel inhoudelijk als de manier waarop de inhoud wordt verstrekt. De digitale boeken zijn voornamelijk op de Amerikaanse markt afgestemd, al hoop ik dat er binnenkort verandering in komt, eenmaal de iPad ook in Europa beschikbaar komt. Voorlopig krijg ik overigens vaak ook nog dit soort boodschappen te zien: “Unfortunately, based on your geographic location, the publisher of this content has not granted us the right to sell this content to you.

De uitgevers lijken wel in dezelfde valkuilen te zullen trappen als die waarin hun gewaardeerde collega’s uit de muziekindustrie al zijn getrapt. Een te duur, te beperkt, en te restrictief aanbod. Hoewel ze zich voorlopig nog niet echt zorgen moeten maken over ebook piracy, is het nu hét moment om aan klantenbinding te denken. Voor het te laat is en ze, met grote, koude krokodillentranen op de wang, iedereen voor dief gaan uitmaken.

Lees ook:

Ter referentie, ik heb ondertussen al zes boeken via iBooks gelezen, twee via Kindle, en twee via Kobobooks.

iPad als bibliotheek (1)

Twee jaar geleden verbleven we reeds gedurende drie maanden in Seattle. Ik herinner mij nog dat ik een aantal boeken had meegebracht uit België, niet te veel, maar wel genoeg om mij tijdens de vliegreis bezig te houden, en tijdens de begindagen aldaar. Tijdens de eerste maand had ik amper twee boeken gelezen, maar in de twee maanden daarna heb ik er negentien boeken doorgejaagd. De meeste daarvan had ik in Seattle gekocht, en die moesten dus ook allemaal mee naar huis. Gelukkig kwamen mijn schoonouders op bezoek, en werden die bereid gevonden om toch al een deel van die boeken mee naar Gent te nemen.

Dat probleem is deze keer van de baan –enfin, toch gedeeltelijk. Ik heb geen papieren boeken gekocht (op drie na, waarvan twee tweedehands), maar Henri heeft de schade ingehaald. Ik lees al mijn boeken nu op de iPad, en ik neem mij voor om geen papieren exemplaren meer te kopen –mits enige uitzonderingen. Op papier koop ik enkel nog non-fictie boeken (genre: filosofie, muziek, naslagwerken, e.d.); literaire boeken die ik echt in handen wil en/of digitaal niet beschikbaar zijn; en tweedehands.

Eén van dé grote voordelen van de digitale bibliotheek is dan ook bookshelf 2.0. Een iPad herbergt voor een paar gigabyte aan boeken, mogelijks meer dan u er in uw leven leest. We kunnen een boompje (een gans bos waarschijnlijk) opzetten over de tactiele sensualiteit van het gedrukte boek, de geur van verse inkt, en de witte maagdelijkheid van de bladen. Ik ben daar zeer aan genegen, maar ik denk dat ik de mentale knop heb omgedraaid. Het overgrote deel van mijn boeken ligt stof te verzamelen en woonruimte in te nemen. Ik herlees mijn boeken zelden. 1% zal al veel zijn, vermoed ik –er is al zoveel geschreven, er is zoveel te ontdekken dat het soms wel zonde lijkt om boeken te herlezen. Mogelijks is Henri er nog in geïnteresseerd (het ziet ernaar uit van wel), maar dan nog kunnen zijn literaire interesses geheel verschillend zijn van de mijne –het is tussen Tessa en mijzelf al behoorlijk verschillend.

Dus kan ik ze net zo goed digitaal lezen.

(Morgen ga ik dieper in op het lezen zelf.)

Wassen, dat brein

We hebben het getimed. Henri heeft zo’n digitaal uurwerk met chronometer, niet onvergelijkbaar met het Casio gedoe waar we in de jaren 70 (of was het al 80) allemaal zo zot van waren.

Vijf minuten. Ik rond af, want het uurwerk telt vanzelfsprekend tot op de seconde, en het zou mij niet verwonderen als het zelfs honderdsten registreerde.

En dan zes minuten. Ik rond alweer af.

En dan ging het afwisselend door, gedurende een uur of twee of meer zelfs.

Zes minuten film, vijf minuten reclame. Zo bekijken ze hier in de USA een film op Cartoon Network. Vijf minuten wederkerend bijna identieke inhoud. Een aankondiging voor Unnatural History (het hoofdpersonnage heet Henry), gevolgd door commercials over een buffet voor minder dan 10 USD; iets met stacks of pancakes die er vreselijk wansmakelijk uitzien; iets over Disney en Verizon; een resort in de Bahama’s; Subways waar ze op alles ‘yes’ zeggen; iets over makeup; en dan een paar schaars wisselende andere dingen. Ik word er zot van.

Het is pure hersenspoeling –ik weet wel waarom ik hem hier maar heel weinig naar tv laat kijken. We mogen ons gelukkig prijzen dat het bij ons verboden is om tijdens de jeugdprogramma’s reclame te tonen.