We hebben het getimed. Henri heeft zo’n digitaal uurwerk met chronometer, niet onvergelijkbaar met het Casio gedoe waar we in de jaren 70 (of was het al 80) allemaal zo zot van waren.
Vijf minuten. Ik rond af, want het uurwerk telt vanzelfsprekend tot op de seconde, en het zou mij niet verwonderen als het zelfs honderdsten registreerde.
En dan zes minuten. Ik rond alweer af.
En dan ging het afwisselend door, gedurende een uur of twee of meer zelfs.
Zes minuten film, vijf minuten reclame. Zo bekijken ze hier in de USA een film op Cartoon Network. Vijf minuten wederkerend bijna identieke inhoud. Een aankondiging voor Unnatural History (het hoofdpersonnage heet Henry), gevolgd door commercials over een buffet voor minder dan 10 USD; iets met stacks of pancakes die er vreselijk wansmakelijk uitzien; iets over Disney en Verizon; een resort in de Bahama’s; Subways waar ze op alles ‘yes’ zeggen; iets over makeup; en dan een paar schaars wisselende andere dingen. Ik word er zot van.
Het is pure hersenspoeling –ik weet wel waarom ik hem hier maar heel weinig naar tv laat kijken. We mogen ons gelukkig prijzen dat het bij ons verboden is om tijdens de jeugdprogramma’s reclame te tonen.
brr, die pipo’s van Subways proberen nu ook de Belgische markt te veroveren met hun sponzen broodjes.
zo vreselijk, op dat vlak vind ik de digicorder ook een zege: doorspoelen die hele reclamehandel!