(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)
Het ziet er ondertussen al helemaal niet zo meer uit, maar ik was de hele tijd vergeten mijn ingescande foto’s bij Dirk af te halen. Wij hebben er toen toch met zijn allen van genoten, van die eerste sneeuw.
Vanochtend had ik afgesproken met B. Diens dochter gaat naar dezelfde school als Henri, en haar moeder, B.’s echtgenote S. zat samen met Tessa een tijdje in het oudercomité. Vorige week gingen we met zijn allen uit eten naar Brasserie Nero voor een heerlijk en gezellig diner.
B. loopt ook, hij heeft al meermaals aan wedstrijden deelgenomen, waaronder de 10km van Gent waar ik zo naar uitkijk. Hij verwonderde zich erover dat ik nog nooit onder het spoorwegbrugje aan de Blaarmeersen (richting Drongen Station, zo stelt de fietsbewegwijzering) had gelopen. “Wij spreken nu af voor volgende week zaterdag. Om hoe laat gaat ge lopen? Ok: om 10u30 aan de Albertbrug.” Meer had hij niet nodig.
Vanochtend liepen wij onder dat brugje door, en ontvouwde zich voor mijn ogen –nadat we een andere brug waren over gelopen– een fantastisch Leielandschap. We zijn door Afsnee en Drongen gelopen, en mogelijks nog wat gemeentes, goed voor een heel ontspannen anderhalf uur ofte 18 kilometer. Met hopen lussen en paadjes en rust en buiten en met moeite een paar andere lopers –al is dat in de zomer wel anders, vertrouwde B. me nog toe.
Minstens één van mijn trainingen zal vanaf nu ook een van de vele Leiepaden volgen. En met die bruggen krijgen mijn spieren nog wat klimtraining ook. Bedankt, B.
—
Het loping uit de titel is een poging tot woordspeling op wandeling en op de vele lussen (ofte loops in het Engels) die het parcours in het Leielandschap biedt.
In oktober had ik eigenlijk geen nieuwe cds in huis gehaald. Die ene van Stefan Bracaval dateerde eigenlijk van eind september, maar had ik in die lijst nog niet opgenomen, omdat ik toen nog geen tijd had gehad om er eens deftig naar te luisteren. En zijn concert bij Opatuur moest er nog aankomen. Zijn Insight inside lijkt in elk geval een geslaagde cd voor met de feestdagen, eentje die u zonder schroom aan het oor van uw gasten kunt onderwerpen. Een bespreking van het optreden vindt u bij Het Project: Inside jazz.
November was een nieuwe maand, en alle tekortkomingen die ik mijzelf had opgelegd tijdens oktober, werden in drie stappen teniet gedaan. Vooreerst was er opnieuw een concert bij Opatuur, met Robin Verheyen en Aki Rissanen, waar ik eindelijk Robins recente cd en een nieuwe met zijn finse kompaan voor een verwaarloosbaar bedrag op de kop kon tikken. Net zozeer als Nardozza’s nieuwe cd (Winterslag), is Painting Space één van de niet te missen cds van dit jaar. Twee laureaten van het Jong Jazz Talent Concours dat binnenkort –maar hou het nog stil– opnieuw naar ongekende hoogten zal worden getild. Ook Ambience, waar Verheyen dus met pianist Rissanen speelt, mag u zonder aarzelen in huis halen.
Laat ons even van die jazz pauzeren, dacht ik na al die hoogtpunten, en laat ons nog even de Bilbo binnenstappen. Dat etablissement is verschrikkelijk onaangenaam geworden, op die ene verkoopster na, die desondanks nog steeds haar mooiste glimlach voor mij lijkt uit te halen. Ik kwam met drie cds terug naar buiten, en, hoewel ik achteraf met mijn keuze tevreden was, bleef ik met het gevoel achter dat ik er toch nog veel te veel geld voor had betaald.
Met die BBC Sessions voel ik mij overigens altijd een beetje opgelicht, maar ik was zeer te spreken over de sfeer op deze Belle and Sebastiancompilatie, en al helemaal over de Beatlescover Here Comes The Sun op de tweede cd (Live in Belfast). Een goede aanwinst, maar niet om van achterover te vallen.
Waarschijnlijk ben ik de laatste persoon op deze aardbol die Intimacy van Bloc Party nog moest aanschaffen, en deze cd is alles wat de kritieken erover vertellen: nog beter dan de vorige dus. Meer hoeft daarover niet worden gezegd.
Minstens net zo goed is Hurricane van Grace Jones, een bijna verplichte trip naar de jaren 80, en waar mijn cdspeler bijzonder tuk op lijkt te zijn. Slave to Grace Jones, om maar meteen één van haar titels volledig om zeep te helpen.
En dan komen we terug bij die jazz. Met een titel als Leucocyte had ik geen enkele moeite om mijn doktertje te overtuigen de postume cd van E.S.T. in huis te halen. Een schitterende en diverse cd overigens, en al die magnifieke cds van het E.S.T. staan overigens bij amazon (uk geloof ik) redelijk goedkoop geprijsd.
Paul Motion leek wel jaloers op Fred Hersch, want de groepsnaam op zijn recente liveopname is nog langer dan die op het befaamde Fred Hersch Trio + 2: Paul Motian Trio 2000 + Two. Edoch, Live at the Village Vanguard, vol. II kan zonder blozen naast dat schitterende Fred Hersch album staan.
Dan zijn er nog drie ECMs, die ik van goed naar beter presenteer. The Light van Ketil Bjornstad is OK, maar iets te klassiek (ipv jazz) met rare zangpartijen (u bent ervoor te vinden of niet; ik in dit geval niet meteen). Cantando van het Bobo Stenson Trio mengt ook al hedendaags klassiek met standards en interpretaties; anders dan ik meteen van Stenson gewoon was, maar in dat opzicht verfrissend (ik heb er al veel naar geluisterd). De beste van de drie is dan toch Being There van het Tord Gustavson Trio geworden. Kalme kabbelende, ijle, voorichtige en fragiele (euro-)jazz; heel subtiele en om lang van te genieten. Tord Gustavson is mijn ontdekking voor 2008 denk ik.
We eindigen deze maand met alweer een postume release: Duo solo van Pierre Van Dormael & Hervé Samb. En dit is –op drie maand tijd– de derde Belgische jazzcd die ik ten zeerste kan aanbevelen. Van het fantastische Undercover dat ik hem zo graag met Samb bij Tuur hoorde spelen, tot zelfs de interpretatie van Dylans Blowin’ in the wind –een f-cking moeilijk nummer om niet geheel te stroop te verkloten. Te bestellen via Mogno Music (een beetje omslachtig, maar goedkoper dan via pierrevandormael.com).
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Gisteren is Tessa vertrokken naar San Francisco, voor het jaarlijkse ASH congres. ASH, dat staat voor American Society of Hematology, en die bende houdt dit jaar hun 50e meeting, in het Moscone Center in San Francisco. Dat is dezelfde plaats als een paar jaar geleden, toen ik met de kleine Henri nog mee ben gegaan. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik ook dit jaar mee zou afreizen, maar ik zag er een beetje tegen op, tegen zo’n lange –en niet echt goedkope– reis naar een bestemming waar ik eigenlijk niks zou doen behalve doelloos ronddwalen en nodeloos geld uitgeven. Beide zaken kan ik net zo makkelijk hier doen.
Gisteren dus, stond mijn doktertje ergens rond zes uur op, om de trein van iets na zeven te halen om ergens rond achten in Zaventem op de luchthaven te zijn, ruim op tijd om in te checken. “Er is een probleem, denk ik”, klonk het rond 11u via de gsm. “Er is iets met één van de motoren en ze moeten wachten op een herstelling en misschien zelfs op een onderdeel.” Die herstelling kwam er niet, en het onderdeel was te laat, want nog wat later kreeg ik –via dezelfde gsm– te horen dat de vlucht was afgelast. En dat er die dag geen vluchten meer waren, en ze dus gisteren niet meer naar Amerika zou kunnen vertrekken. De eerste vlucht was de volgende dag, op een nog vroeger tijdstip, en de gedupeerden kregen de mogelijkheid om in het hotel aan de overkant van de luchthaven in te checken. Op kosten van de maatschappij natuurlijk.
Gisteren spendeerde mijn geliefde dus de nacht in België, op een hartverscheurende plaats te dicht, maar toch weer niet dicht genoeg, bij huis. Om vanochtend opnieuw te vroeg op te staan, te lang te wachten op het vertrek, maar uiteindelijk wel koers te zetten naar de andere kant van de wereld. Ik wacht vol ongeduld op een sms vanuit Chicago, en ik hoop dat de aansluiting probleemloos verloopt. En dan kan ze niet snel genoeg terug zijn. Zo vind ik.
Dinsdag begaf ik mij nog eens onder de mensen. En er mocht dan al gerookt worden in de Mineral Jazz Club, ik kwam verschrikkelijk content naar huis terug. Een double bill met Sluijs/Mendoza/Vercampt als afsluiter, en Galore (met Frederik Leroux, Philipp Weies en Steven Cassiers) om te beginnen. Laaiend enthousiast, is de omschrijving die ik zoek, denk ik.
Lees er alles over bij Het Project: Minerale Jazz (#2.3)
Eén maaltijd, twee recepten, twee dagen; dat moet een soortement cottage pie zijn. Toen ik Jamie’s Basic Stew Recipe (het stoofpotje) met u deelde, had ik het reeds voorspeld, dat één van de andere gesuggereerde vleessoorten ook in zo’n pot zouden verdwijnen. En waarop leggen we er eens geen gestampte patatten op?
Dag 1
Zet uw stoofpot op. Gebruik daarvoor het eerder geposte recept, waarin ik het rundsvlees door varkensvlees, en het bier door cider heb vervangen. En ik heb vier verse tomaten gebruikt i.p.v. een blikje tomaten.
Laat twee uur op een zacht vuur stoven.
Dag 2
Benodigdheden
Zo gemaakt
Zet uw stoofpot opnieuw op een zacht vuur. Schep er eventueel het gestolde vet af. Laat op temperatuur komen.
Verwarm de oven voor op 180°C.
Kook de aardappelen tot ze zacht zijn. Giet ze dan uit in een vergiet, en doe ze terug in de pan (niet meer op het vuur zetten). Voeg boter, melk, zout, peper en nootmuskaat toe. Plet de aardappelen tot ze niet te veel brokken meer bevat (en zeker geen grote). Als de aardappelen te ‘droog’ zijn, giet er dan nog wat melk bij, en meng opnieuw.
Schep het vlees en de groenten van de stoofpot in een ovenschotel. Laat zoveel mogelijk kookvocht in de pan, dat gaan we nadien inkoken voor de saus. Verdeel evenredig, en schep er dan de aardappelen bovenop. Verdeel ook die evenredig over de ovenschotel.
Wie graag een kaaskorst heeft, kan daarbovenop de geraspte kaas strooien.
Plaats in de oven gedurende 23 minuten. Laat ondertussen het overgebleven kook- of stoofvocht flink inkoken, en roer er op het einde wat boter onder om zo tot een stevige saus te komen.
Haal uit de oven, en serveer meteen.
Smakelijk!
Net zoals met de boeken, heb ik precies ook maar weinig strips gelezen, vorige maand. Niettemin: goede zaken, want voor L’idole dans la Bombe loont het zeer de moeite om de verhalen snel na elkaar te lezen –u houdt er maar beter uw hoofd bij; en Buddha is alweer een stap dichter bij het nirvana.
Volgende keer hopelijk meer.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(strips vorige maand)
Ah! Ik denk dat ik ondertussen al meer films gezien heb dan vorig jaar. Niet dat ik op zoek was een nieuw persoonlijk record te vestigen, maar ik moet toch iets met die lijstjes aanvangen. Weinig serieus slechte films deze maand, al was ik toch een beetje ontgoocheld in The Road to Guantanamo, dat filmisch eerder zwak is. Weinig verhaal, weinig richting; niet echt een verzinsel maar toch geen documentaire. Ik had er meer van verwacht. Geef mij dan maar (veel) liever The Visitor, dat ik in oktober op het filmfestival heb gezien.
Mooie fotografie dan weer wel in Revolver, maar net iets te veel moeilijkdoenerij om er een goede film van te maken. Ritchies andere crime movies –(vooral) Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch— zijn interessanter. Maar daardoor ben ik nu tóch benieuwd geraakt in RocknRolla, dat ik tijdens het eerder vermelde filmfestival laten passeren.
Ik was al helemaal benieuwd naar The Ruins. Ik had het boek van Scott B. Smith in Seattle gelezen, en het was opvallend hoe erg op verfilming het verhaal was geschreven. Edoch, de versie die ik heb gezien is duidelijk een op twee vlakken gecensureerde versie. Ten eerste is er heel wat uit het boek gesneuveld om van deze film voor een zo breed mogelijk publiek toegankelijk te maken. Maar waarom die –eigenlijk voor het verhaal best relevante– sexueel getinte scènes eruit gelaten, als dergelijke –alweer: voor het verhaal relevante– gruwel wordt getoond. Ten tweede heeft IMDB het over twee versies, een eerste van 91 minuten (voor de USA), en een tweede van 93 minuten (de unrated DVD versie). De versie die ik heb gezien telde 83 minuten. Minstens één deel dat daaruit genseuveld is, is ‘de’ regenscène. Ik zal moeten wachten op de dvd om te zien wat ik nog heb gemist. Want dit is best een geslaagde thriller/horrorprent. Beetje cult, maar zeer onderhoudend –en moet het niet hebben van duisternis om angst (of weerzinwekkendheid) op te roepen.
Cloverfield toont potentieel, en eindigt open genoeg voor een sequel; Wicker Park is een romantische film die iets te nodeloos complex werd opgevat; en The Mist is ok, maar het einde zo verschrikkelijk voorspelbaar dat het niet meer plausibel is.
Over de Star Wars films heb ik niks te vertellen, dat maakt gewoon deel uit van ons cultuurpatrimonium. Bijzonder opgezet was ik met Bobby, dat heel proper fact & fiction vermengt en in een mooi gestructureerd verhaal aandacht heeft voor menselijk drama; en met De laatste zomer, toch weer een uitstekende film van eigen bodem.
Punten ook voor Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest, een zeer geschikte (onderhoudende en amusante) gezinsfilm; en voor Starsky & Hutch, zodanig fout dat het goed werd –ik heb er zelfs mee moeten lachen.
0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(films vorige maand)
…maar een niet zo positieve, op het eerste gezicht.
De mensen worden apathisch, wordt wel eens beweerd. Op een halve meter van waar ze staan wordt een man in elkaar geklopt of een vrouw beroofd, en geen kat die een poot uitsteekt om te helpen. Bang voor de repercussies, bang om zelf slachtoffer te worden, of gewoon te verbouwereerd om te reageren (onderschat dat laatste maar niet). Nochtans, tegenwoordig kunnen we de krant niet meer openslaan of er staat weer een slachtofferverhaal in.
Man bemiddelt in gevecht en verliest oog: deels eigen schuld, mag ik vandaag in DM lezen.
Khalid Boussaïd, de Genkenaar die in 2007 wilde bemiddelen in een gevecht en daarbij een oog verloor, heeft dat verlies volgens de rechtbank deels aan zichzelf te danken. ‘Als hij niet tussenbeide was gekomen, had hij zijn oog nog.’
Een waarheid als een koe, denken wij dan. Maar als de beide partijen niet met vechten waren begonnen, had hij zijn oog ook nog, willen we die simplistische redenering gerust verder doortrekken.
“Mijn cliënt heeft de ruzie niet eens zien ontstaan, laat staan dat hij er deel van uitmaakt”, zegt Boussaïds advocaat An Persegaele. “Hij zat in dezelfde coupé toen zijn vrienden in een gevecht verwikkeld geraakten. Hij is opgestaan om tussenbeide te komen. Dat bevestigen alle partijen.”
We zouden het wat te ver drijven om de uitspraak van het gerechtshof een zekere vorm van amaurisme (i) toe te dragen –zeker al omdat we met de finesse van de zaak niet bekend zijn en ons enkel op dat ene krantenbericht kunnen baseren– maar bemoedigend voor al wie een helpende hand wil uitsteken, is die uitspraak evenmin te noemen.
—
(i) Arnaud Amaury, abt van de cisterciënzers, is de geschiedenis voornamelijk ingegaan omwille van zijn uitspraak Tuez-les tous, Dieu reconnaîtra les siens.. Het was zijn antwoord op de vraag van de kruisvaarders die, toen ze de stad Béziers belegerden om hen van de ketterende Katharen te ‘bevrijden’, vroegen hoe ze de katholieken van de Katharen moesten onderscheiden. De hele stad, goed voor zo’n 20.000 mensen, waarvan volgens sommige bronnen amper 200 Katharen, werd vervolgens uitgemoord.
Godver. Ik heb met moeite iets gelezen, vorig maand, en dat komt allemaal door dat boek waar ik nu nog steeds in bezig ben, en dat maar niet lijkt te vorderen. Misschien leg ik het maar beter even opzij, en begin ik aan iets anders.
De heining is helemaal niet onaardig, maar lijkt een tussenstap op weg naar Van Loys betere werk. Sla gerust over, al blijft het behoorlijk pretentieloos en vlot lezend, en behoort alleen al daardoor tot het betere Vlaemsche werk. Van Loy doet zijn best, zonder gekunsteld of –godbeterd– gemanieerd over te komen.
Ook Dance, Dance, Dance leest heel vlot, het is vintage Murakami, met alle te verwachten elementen van vervreemding erin. Ik heb het graag gelezen eigenlijk, ook al omdat het mij een zekere vorm van escapisme toelaat. Dat ik kan om een of andere reden mij steeds weer gemakkelijk in die wereld(en) van Murakami vinden.
Weinig boeken, maar kwalitatief tenminste in orde. (Staar u niet blind op die sterren, ik heb het al meermaals gezegd.)
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)