’t Zijn allebehalve de beste foto’s, maar vindt u ook niet dat Bert Ostijn nogal wat gelijkenissen vertoont met Roger Daltrey?
Bert Ostijn van Absynthe Minded, gisteren vrijdag (02/03) in de Concertzaal van de Vooruit.
Odilo Girod van Coparck, gisteren vrijdag (02/03) in de Concertzaal van de Vooruit.
…dat was toch de bedoeling, niet?
Gisterenavond van interview gedaan met de jongens van Absynthe Minded. Ttz ik heb foto’s genomen, en tvdv heeft van interview gedaan (en zeer goed, overigens). Achteraf naar het concert, Coparck in het voorprogramma, hoofdact voornoemde Absynthe Minded, die meteen ook hun nieuwe CD aan het publiek voorstelden. U leest er vandaag of morgen of maandag meer over bij Het Project.
Gezien ik ook analoge foto’s heb gemaakt –die ik naar alle waarschijnlijkheid dit weekend zal nog hebben– ben ik vanochtend (*kuch*10 uur*kuch*) foto’s gaan binnensteken, die van vorige week terug meegebracht, en straks kan ik die van gisteren gaan afhalen. Ondertussen artikels klaarzetten, voor Henri zorgen, en de madam is gaan toeren (van wacht namelijk).
Om u maar te zeggen, dat ik niet op mijn gat zit (of toch wel, maar goed u hoeft niet altijd alles letterlijk te nemen). En ik vind dat verschrikkelijk wijs.
—
Henri is al veel beter. Gisteren, zo heb ik gehoord, heeft hij niks gegeten, enkel gedronken, en zelfs dat kwam er meer wel dan niet quasi-onmiddellijk terug uit. Vanochtend ging het ook nog niet, maar ondertussen heb ik hem een bananen/kiwi-milkshake gemaakt, en alvast één glas is (voorlopig) in zijn maag gebleven. Ondertussen ziet hij zelf de minestrone zitten die ik voor hem (en ook een beetje in functie van een en ander bij Het Project volgende week) zou klaarmaken.
Ik denk dat hij op het genezende pad is.
’t Is toch een serieuze opstoot, deze keer. In de scharnieren van het kaaksbeen, onder de tong, aan de zijkanten van de lippen, op het verhemelte: ze eisen zich weer overal territorium toe. (En neen, vermoeidheid heeft daar niks mee te maken, maar seizoenswissels wel.)
Pijnstillers helpen niet, enkel eten helpt, en dan vaak nog alleen tijdens het eten zelf. Lauwe soep (zonder brokjes), of ijsjes, of iets coherents waarop valt te kauwen (ttz dat niet afbrokkelt, zoals brood) is nog het beste. Maar ik kan moeilijk constant zitten eten (ik zou plots wel aan veel punten geraken).
Zeer vervelend, vooral tijdens meetings waarin voornamelijk ík dan nog het woord moet voeren. (De meeting van gisterenavond werd overigens –zoals verwacht– uitgesteld. Een goede zaak, gezien de helft van de deelnemers door griep waren geveld.)
—
Met Henri gaat het ondertussen beter. Ttz we weten nu wat er aan de hand is, want de schoonouders zijn even voor de middag met hem naar ’t spoed getrokken. Ja, dank u, het was ook voor mij een aangename verrassing. Nog steeds 39+ (zelfs met koortswerende middelen), en hij vroeg er zelf achter, om door een dokter te worden gezien. Gezien we geen huisarts hebben (tsja, dat zou nogal dwaas zijn met een madam die zelf dokter is), en na eerst een aantal andere opties hebben geprobeerd, bleek –tot onze collectieve geambeteerdheid– spoed de enige mogelijkheid. Enfin, het is een zware angine met zware koorts.
—
Vanavond doen we van fotografie, eerst tijdens een interview, en nadien tijdens een concert. En vandeweekend doen we niks (behalve foto’s afhalen, en naar Jef Neve gaan luisteren), wegens dringende recuperatienood. Neenee, niks. U hoeft niet aan te dringen. Echt niet. Serieus. Toe, niet doen.
Vanochtend is Henri opgestaan met 39 graden koorts. De telefonische vraag vanuit Noord of dat veel was, zo ’s ochtends, werd resoluut bevestigend beantwoord. Dat ik dat zelf niet weet nee, want gezien 37,5°C voor mij al zware koorts is, ben ik bij 39°C al lang overleden.
Het was een zielig hoopje zoon, dat gisterenmiddag bij mij werd binnengedragen. Een eerste temperatuurmeting toonde 37,7°C (ver over mijn grens dus), en de rest van de dag spendeerde hij slapend in het Grote Bed™. Zeer ongewoon voor zijn doen, want, ziek of niet, stilzitten is er voor hem niet bij. Rond vier uur is hij wakker geworden, en terwijl ik een artikel voor Het Project probeerde af te werken, vuurde een zwak stemmetje vanuit de aanpalende kamer vragen op mij af.
“Papa”, klonk het nauwelijks hoorbaar. En toen ik niet reageerde opnieuw “papa?”, “papa?”.
“Ja jongen, ben je wakker? Alles OK?”
“Ik heb zo’n hoofdpijn, papa, en mijn wangen gloeien zo…”
“Ik zal straks eens komen kijken, hé jongen. Ik moet eerst nog een artikel afwerken. Ondertussen mag je wat tv kijken, als je wil.”
“OK, papa.”
Vijf minuten later was hij er opnieuw. Wanneer ik nu zou komen, want dat hij veel hoofpijn had. “Maar ik kan je niks geven hé jongen. Pas vanaf 38° heeft uw mama gezegd.” Maar toen ik zijn temperatuur opnieuw ging meten, duidde de thermometer 38,6 graden aan. De twee lepels koortswerend middel hielpen niet veel.
’s Avonds heeft hij weinig gegeten, hooguit een vork of drie groenten en een beetje fruit.
“Hebt ge goed geslapen, vannacht”, vroeg de madam mij daarnet. En toen ik dat beaamde: “ah ja. Want gij weet niet dat hij om één uur vannacht aan ons bed stond hé. Vanuit de badkamer waar hij eerst gekotst heeft? ‘Ik heb maar rechtstreeks in de WC gekotst’, zei hij toen hij mij kwam wakker maken, bibberend van de koorts. En daarjuist, in de auto van mijn ouders, was hij aan ’t schreien van de pijn.”
En dat is hoegenaamd zijn manier van doen niet. Ik ben er niet gerust op.
Middelmaat troef, in februari. Goed, van Child ben ik een overtuigd fan, maar meer dan twee sterren is dat eigenlijk niet waard. Het is gedegen erm ‘literatuur’, die ik met veel plezier verslind, en waar ik graag alle clichés bijneem. Verstand op nul, en uitrusten in de trein na een stresserende werkdag (niet lachen, daar vanachter).
Van overgehypete noordelijke literatuur in hetzelfde genre zoals Anne Holt, ben ik dan weer geen fan. Vooral het einde is verschrikkelijk gekunsteld, alsof ze niet alleen de moeite nemen om nog eens uit teleggen waarover het gaat, maar daar meteen achter nog een ander einde –compleet uit de lucht gegrepen– aan toevoegen. Nah. ’t Is maar dat ik het gekocht had, en dat ik het moeilijk alleen maar kan laten bestoffen.
En wat met de driehoek Mortier-Vandenhaute-Reve? Cringe van de bovenste plank, interessant om lezen, maar het lijkt zo vergezocht dat het bijna op een slecht geschreven boek met een onwaarschijnlijk plot gaat lijken. En dat maakt het allemaal nog een beetje schrijnender. Nog meer. Goed om lezen, in een walm van walging, ongeloof en ongemakkelijk voyeurisme.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)
’t Is een slechte dag vandaag. Ik had het al gelezen in de bewegingspatronen van de mensen die ik tegengekomen ben (don’t ask), en het wordt steeds meer bewaarheid.
Strike one: Henri is ziek. 39° koorts werd mij verteld (via-via, want hij was bij de schoonouders omdat wij gisteren bij Wim Helsen zaten –meer daarover later), en volgens de laatste berichten is hij zelfs de ziel uit het lijf aan het kotsen.
Strike two: gelijk een modale puber ben ik vanochtend opgestaan met twee rode acnéheuveltjes op mijn linkerwang. Rap gelijk ne zot (van puber naar zot, de stap is niet zo groot) zalf op gesmeerd, vingers gekruist en op hout afgeklopt.
Strike three: wegens ziekte alom komt de geplande vergadering van vanavond steeds meer in ’t gedrang.
Strike four: de aften zijn niet weg. Integendeel ze zetten verder door. En dat doet zeer, maakt mij kregelig en neerslachtig, en al die dingen waarmee ik u rond uw oren sla als ik weer eens een aanval heb.
Zal ik u iets zeggen?
(Dat was een retorische vraag, dankuwel.)
Het is gewoon het k-tseizoen dat alles naar de verdoemenis helpt.