Maand: maart 2007

bwards2006

Hm ja, ik ging er alweer niks over schrijven. (Het waren spannende tijden op de heenweg overigens.) Edoch, zoals het vrijdagnacht bij Het Project online kwam: Gent triomfeert op de bwards.

bwards - foto pieter baert

(Foto: Pieter Baert)

Niet alleen wonnen de wannabes uiterst verdiend de prijs voor de beste fotoblog; ging Michel (vanzelfsprekend) met de prijs voor het beste persoonlijk blog naar huis (een PSP om bij zijn collectie te plaatsen); Het Project schoot de hoofdvogel af met de prijs voor beste groepsblog. (En de site met de hoogste pagerank is ook al Gents.)

Wie heb ik allemaal ontmoet?

  • onze Gentblogt bende reken ik even niet mee (sorry, Ilse en Henk en Hans en Teun en Tessa en Sandra en Michel en Joke en Cindy)
  • de eerste persoon die ik aansprak was Kathleen –kwestie van haar een klein beetje jaloers te maken met de PEBL
  • peter was er ook, maar die telt eigenlijk niet, want die kende ik al
  • ik heb Pietel de oren van het lijf gezaagd om toch maar niet te vergeten bovenstaande foto naar Het Project op te sturen zodat we hem dezelfde nacht nog als FVDD konden plaatsen. Bedankt Pietel!
  • dank zij Brutin en zijn BwardsBloggersBingo kwamen twee dames (en achteraf ook een heer) mij om een handtekening vragen. Juffrouw Dramoghe mag dan al zeer gracieus beweren dat ik niet rood ben geworden toen ze mij aansprak, maar waarom denkt ge dat ik het dopje van uw stylo liet vallen. (Gewoon omdat ik een onhandige kwibus ben, waarschijnlijk. Maar bon.)
  • ik heb vol overtuiging naar Anton van de wannabes zitten wijzen, zodat hij ons wel niet kon negeren. En ja, hij is zo sympathiek als zijn teksten laten uitschijnen –om van zijn foto’s nog niet te spreken.
  • wann.es was er! En niet alleen sprak hij mij aan, hij heeft meteen ook een foto genomen.
  • ik heb _jesus mijn ‘kippenpoot’ laten zien
  • en veel te lang met brutin staan klappen (oh, ik had al naar hem gelinked, en hij staat eigenlijk al genoeg in de belangstelling)
  • (mijn excuses als ik iemand vergeten ben. Vul alstublieft aan in de reacties.)

En dan was er nog een afterparty in Gent, nietwaar.

Oh, geheel terzijde: dat ding van dat marcelleke en Costello ben ik vanzelfsprekend volledig vergeten. En als ik Henk zijn boekske binnen handbereik krijg, eet ik het bewuste blad op. Advocaat des duivels, deze mevrouw.

als de kat van huis is

… (de madam zit ergens in Frankrijk voor een congres) slaapt de muis een gat in de dag. En gaat hij daarna met zijn zoon de hoogstnodige zaken halen in het stadscentrum (twee DVDs van Lucky Luke bijvoorbeeld voor de zoon –voor geen geld– en vijf andere voor zichzelf –voor nog minder geld, echt waar). En bezoeken ze iemand anders’ huis, in gezelschap van de familie V.. En gaan ze uiteindelijk ergens eten in de buurt van station omdat ze vergeten zijn inkopen te doen, en dus niks eetbaars in huis hebben.

Een ontbijt konden we nog net bijeen scharrelen –geen van beiden had zin om naar de bakker te stappen– over het middagmaal moeten we nog nadenken. Maar daarna gaat het alvast kermiswaarts (“ik zou graag zo ne keer schieten, en dan in het spookkasteel, en dan naar het spiegelpaleis, maar oliebollen moet ik niet hebben deze keer” dixit de zoon). En om 16u is hij alweer weg. Naar de grootouders. En dan op boerderijklas. Ik overleef dat overigens amper, dergelijke uitstappen, dus stamp ik de komende dagen zo vol mogelijk zodat ik mijn gedachten kan verzetten. Ik heb toch ’t kot voor mij alleen.

homarus 3: schorseneren

Tagline: it’s a dirty job, but somebody’s got to do it.

Het loopt eigenlijk al tegen het hoogseizoen van de schorseneren aan. De schorseneer is een typische wintergroente, die populair was tot voor de tweede wereldoorlog. Om eerlijk te zijn, ik was de smaak volledig vergeten. Ik had het iets aspergeachtiger verwacht (de schorseneer wordt ook winterasperge genoemd), maar eigenlijk leunt de smaak dichter aan bij de pastinaak (nog zo’n vergeten groente). De meeste mensen kennen tegenwoordig enkel de ingemaakte schorsenerensmaak, die in mijn herinnering eigenlijk in niks gelijkt op de zelfbereide groente.

Zo zien ze eruit.

schorseneren

De schorseneer is een lange dunne wortel, met een bruine schil. Je koopt ze in zakken, en aan de wortel hangt meestal nog een flinke portie aarde. Spoel de schorseneren onder koud water, om zoveel mogelijk aarde te verwijderen. Schil ze met een dunschiller, en snij ze in stukken van een vijftal centimeter, en leg ze in koud water om verkleuren tegen te gaan.

En dit is meteen de lastigste taak bij de bereiding: het schillen. Tijdens het schillen komt er een melkachtige substantie vrij, die verschrikkelijk kleverig is. Alle restanten van zand blijven dan ook genadeloos aan de handen kleven. Keukenhandschoenen zijn geen slechte optie –daar moet ik aan denken, de volgende keer.

schorseneren schorseneren

In Homarus stond het klassieke recept voor schorseneren (het product, p. 100): met béchamelsaus. Kook de stukken schorseneren in licht gezouten water, met een laurierblad. Dwarsligger als ik ben, kook ik niet, maar stoom ik de schorseneren boven water met daarin een laurierblad. Net zo goed.

schorsenerenVoor de béchamelsaus brengt u een 5dl melk aan de kook, waaraan u een (koude) roux toevoegt. Roux is heel eenvoudig een mengeling van bloem (2/3) en boter (1/3): warm de boter op, voeg er de bloem aan toe, roeren, van het vuur nemen, laten afkoelen, en klaar. Voeg die roux dus bij de kokende melk, verlaag de intensiteit van het vuur, en laat op een zacht vuur, onder voorturend roeren, inkoken. Breng op smaak met muskaatnoot, peper en zout.

Voeg er de (gare) stukken schorseneer aan toe. Opdienen, en smakelijk.

Men kan schorseneren ook bakken, of in de soep draaien, maar ik denk dat ik ze de volgende keer –gezien de smaak toch op pastinaak gelijkt– ga frituren. En volgens mij moet dat, net zoals aardpeer en pastinaak, verschrikkelijk lekker smaken in een puree (2/3 aardappelen, 1/3 aardpeer of pastinaak).

Ik hou u vanzelfsprekend op de hoogte.

bwards

Ha!
(Om een of andere reden wil ik al een tijd lang mijn teksten met ‘Ha!’ beginnen. Meestal besef ik dan voor publicatie dat het een stopwoord aan het worden is, waardoor ik waarschijnlijk nog nooit een tekst met ‘Ha!’ ben begonnen.)

Ha! Het is mijn gewoonte niet om over die metablogdinges te schrijven –ik lees ze natuurlijk wel, want ik zou anders wel eens helemaal des mensen kunnen vervreemden. Toen ik vanochtend mijn referers afging (jaja, ook dat hou ik in de gaten), vond ik mijzelf terug bij maar liefst twee andere blogs –en de bwards zijn nog niet eens begonnen. (Of misschien net daarom.)

Wann.es deelt mij in –ongetwijfeld in een vlaag van zinsverbijstering– bij de lijst “Wie wil ik zeker terugzien wegens goede herinneringen?” Eens zien of ik die lijst een tweede maal haal, nadat hij mij vanavond ontmoet heeft.

Brutin maakt het –vanzelfsprekend– veel bonter, door mij op te lijsten in zijn BwardsBloggersBingo –op de eerste lijn alstublieft. Voor de goede orde, onbekende mannen die mij ongevraagd aanraken, zullen zich de rest van het leven in castrato mogen uitdrukken. Voor vrouwen gelden vanzelfsprekend andere regelingen. (Oh shut up Bruno, of ge wordt weer rood vanaf het eerste moment dat iemand u aanspreekt.)

Serieus: ik bijt niet hé (toch niet voor ik u beter leer kennen). En ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Want ik heb mij genoeg ingedekt met vriendjes en vriendinnetjes zodat ik niet bang moet zijn als (n)iemand mij aanspreekt, en bovendien tel ik ook nog eens twee blogpersoonlijkheden in mijn vriendenkring, waardoor ik gegarandeerd uit de spotlight kan blijven.

(Oh, een gokje wagen naar de ratio fototoestellen/aanwezigen?)

begrijpend lezen

Het staat in de gazet: Bloggers kraken website Crokychips (DM 23/03/2007). Het lijkt wel alsof de georganiseerde misdaad ermee gemoeid is.

Nog voor het chipsmerk Croky een domeinnaam voor zijn nieuwste product had kunnen registreren, waren enkele pientere surfers al met dat idee gaan lopen. Croky kreeg de site terug in ruil voor bergen gratis chips.

Crokidos, de jongste spruit van het chipsgamma, is nog maar pas door Croky op de markt gebracht. Het merk zocht wat reclame en mailde 214 bloggers met de vraag een videorecensie te maken over Crokidos. Die recensie zou geplaatst worden op de actiewebsite www.maakofkraak.be.

Die actiesite was nog niet actief, zo ontdekte een van de bloggers. Hij registreerde de site zelf en mailde alle betrokkenen dat hij de site ‘gegijzeld’ had. Hij eiste gratis chips voor alle 214 personen en kaartjes voor de Belgische blogawards in ruil voor de domeinnaam.

Ontdek de fouten. Erm wacht, dit zal korter zijn: ontdek de juistheden.

*zucht*

De krant heeft er twee weken over gedaan om de berichten (Maakofkraak, Maakofkraak II) op te pikken en te verwerken tot dit miezerig artikel. Misschien hadden ze toch beter wat meer research gedaan? Of gewoon gelezen wat er stond bij Pietel?

triptiekje: acr vs lr vs ap

Omdat het beeld meer zegt dan duizend woorden: een praktische vergelijking tussen Adobe Raw Converter (ACR), Adobe Photoshop Lightroom (LR) en Apple Aperture (AP).

Werkwijze: er is telkens vertrokken van hetzelfde RAW (NEF) beeld. Dat werd resp. via ACR, LR en AP aangepast voor witbalans (bij LR en AP via de dropper), en exposure. De beelden werden daarna in Photoshop verder bewerkt. Noise Ninja werd erop losgelaten (de beelden werden gemaakt op 1000 ISO), gevolgd door mijn signature procedure, geresized naar 900px langste zijde, en gesharpened (telkens dezelfde hoeveelheid vanzelfsprekend).

Kijk vooral ook naar de grotere versies om te vergelijken.

Schorseneren

schorseneren schorseneren schorseneren

Henri

schorseneren schorseneren schorseneren

Wat opvalt is dat AP de beelden iets geler maakt –of warmer zo u verkiest. De schorseneren zien er –bij directe vergelijking– iets smakelijker uit in AP dan LR. Maar in tegenstelling tot wat ik eerst dacht, is de benadering van LR natuurgetrouwer dan die van AP. Henri zijn haar is niet rossig blond, maar neutraler zoals in de LR weergave.

LR heeft dan wel weer de neiging van (mij) de beelden iets te (laten) onderbelichten, maar dat is een kwestie van gewoonte en er rekening mee te houden, neem ik aan.

Hm. LR scoort in deze praktijktest duidelijk iets hoger dan AP.

spring is in the air

Ach, de liefde: de lente is in ’t land en de hartstocht laait weer hoog op. Een andere verklaring heb ik niet voor de prille twintiger die zich zuchtend naast mij kwam zetten op de trein, vanochtend.

Met trage uitgestelde halen trok hij zijn jas van zich af, verfrommelde die op het bagagerek, om vervolgens langs mij uit het raam naar buiten te zitten staren. De ogen iets vochtig, zijn ademhaling één lange zucht, en met een boek dat hij met tegenzin uit zijn tas haalde om het de ganse rit ongeopend op het tafeltje voor zich te leggen.

De witte dopjes van de iPod had hij al in voor hij bij mij kwam zitten, de muziek stond loeiend hard. Zo hard dat ze mijn eigen muziek overstemde, waardoor ik het na vijf minuten dan toch maar heb opgegeven verder te luisteren naar de Sitkovetsky transcripties voor viool van de Goldberg Variations. Gedurende het half uur van Sint-Pieters naar Zuid speelde hij bovendien telkens hetzelfde liedje af, dat ik vaag meende te herkennen, maar welkeen herinneringen ik niet ga bezoedelen door de titel hier neer te pennen.

Aangekomen in Zuid slofte hij beduusd achter zijn mede-forenzen de trein uit. Helemaal van de kaart, als van het Lam Gods geslagen (zoals wij hier in Gent zeggen). Aaah! De Liefde!

uw foto gratis

Soms overdrijven ze toch wat. Vandaag krijg ik informatie voor een fotowedstrijd doorgespeeld:

De Provinciale Landbouwkamer voor Oost-Vlaanderen organiseert deze fotowedstrijd om het positief imago van de land- en tuinbouw en het platteland te bevorderen. Verras ons met een foto en geef elke exemplaar een titel. Motiveer ook waarom deze foto gemaakt werd. Interesse om deel te nemen? Lees er dan het reglement op na of bekijk de flyer

Er wordt gewerkt in drie categorieën, zo leert het reglement ons (jongeren, amateurfotografen, beroepsfotografen), en de winnaar van elke categorie ontvangt 250€ prijzengeld.

Verder in dat regelement valt evenwel te lezen:

Door hun deelname aan de wedstrijd verlenen de auteurs aan de inrichters de onvoorwaardelijke toelating om hun werken te publiceren, als voorlichting of promotie, zonder dat zij hiervoor enige vergoeding of auteursrechten kunnen opeisen.

Huh? U stuurt uw foto in, en of u nu wint of niet, de provincie krijgt het vruchtgebruik op die foto. Vanzelfsprekend wenst de provincie het recht te verkrijgen op publicatie naar aanleiding van de fotowedstrijd, én ik kan nog aannemen dat de winnende werken mogen gebruikt worden voor verdere promotie (de winnaars krijgen tenslotte prijzengeld). Maar dat de organisatie meteen ook het recht verwerft op de beelden die niet hebben gewonnen, dat lijkt mij enigszins bij de haren getrokken.

Maak u overigens geen illusies. Het gaat er bij vele fotowedstrijden op dergelijke manier aan toe. Ook in het reglement bij de Gentse Feesten fotowedstrijd van de Stad Gent valt iets gelijkaardig te lezen (De Stad Gent verwerft alle rechten tot publicatie van de
ingezonden foto’s.).

Ook bij Het Project betalen we geen vergoeding voor het gebruikte materiaal. Wij eisen ons evenwel op geen enkele manier (her)publicatierechten toe.

De auteur van een gepubliceerde bijdrage behoudt alle auteursrechten. Gentblogt gebruikt de bijdragen enkel voor publicatie op haar website Gentblogt.be en de afgeleiden daarvan zoals RSS feeds of geagregeerde inhoud.

Och, ik ga er mij niet druk om maken hoor. Misschien hebt u er wel geen enkel probleem mee, met die regeling. Maar het lijkt mij toch een beetje een schuin beleid voor overheidsinstanties.

Ze zouden het ook gewoon kunnen vragen natuurlijk. “Bij deelname vermeldt u of wij uw foto achteraf mogen gebruiken in onze publicaties. Wij kunnen u daarvoor helaas niet vergoeden, maar vanzelfsprekend behoudt u alle auteursrechten op uw eigen werk, en vermelden wij bij elke publicatie duidelijk de naam van de fotograaf.” Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?