al ziende blind

U weet onderwijl waarschijnlijk dat ik mij op dit blog redelijk ver van ‘echte’ politiek probeer te houden. (Vandaar waarschijnlijk dat ik ook behoorlijk weinig last heb van politiek geëngageerde spamboys zoals TV.) Wat niet betekent dat ik geen politieke menig zou hebben, enkel dat ik het moeilijker vindt ze naar buiten te brengen met hetzelfde gemak (en dezelfde kennis) waarmee ik Tom Naegels de grond in schrijf of Woody Allens jongste als ondermaats klasseer. Die moeilijkheidsgraad vergroot exponentieel mee met het politieke landschap: van regionaal naar nationaal naar internationaal naar globaal.

Maar wat ik niet begrijp is de tolerantie t.o.v. de hegemonie van de USA. VS gingen uit van foutieve informatie over Irak geeft Bush toe sturen de media vandaag de wereld in. Big f-cking surprise. Hij gaf toe dat heel wat informatie die tot de oorlog geleid heeft achteraf niet correct bleek, de stellige overtuiging dat Irak beschikte over massavernietigingswapens op kop.

Tot voor kort werden de mensen die daarop aandrongen bestempeld als Amerika-haters, onsolidaire oproerkraaiers die best eens aan den lijve zouden ondervinden wat er zou gebeuren als de Islam (jaja) bij hen eens de terrorist komt uithangen. Wat als Saddam die massavernietigingswapens zou inzetten tegen Europa? Het Eutrotrash zou wel anders piepen.

Natuurlijk, het is een vergissing. En Saddam, die moest toch weg. De folteringen waren een noodzaak, net zoals mensen opsluiten bij willekeur, geheime gevangenissen waarvan niemand weet wie er zit, spionagevliegtuigen over het grondgebied van de ‘bondgenoten’. Allemaal cruciale wapens in de war against terrorism. Want de VS zijn de politie van de wereld. En ’t is niet dat ze ons vroeger al eens hetzelfde hebben gelapt.

Miljarden dollars werden in deze oorlog-zonder-reden gestopt. Miljarden, die werden gebruikt om troepen in te zetten, mensen te folteren, vrouwen (én mannen) te verkrachten, één man te onttronen, en de ganse regio in een andere onzekerheid terecht te brengen dan die waarin ze voorheen verkeerden. Miljarden, die de VS misschien beter had aangewend om de pakweg een vorm van sociale zekerheid in eigen land te introduceren die de naam eindelijk waardig zou zijn.

(Religie? De Islam is een ketterse godsdienst, die enkel terroristen voortbrengt, en de enige echte ware godsdienst is het christendom, al is de VS daarin heel tolerant. Er is zelfs scheiding tussen kerk en staat, kijk maar naar hun officiële motto (In God We Trust); Intelligent Design iemand?)

De administratie Bush liegt. En ze geven dat zelf toe. Maar toch blijft de wereld toestaan dat de VS zich als de facto wereldleider voordoet, onderwijl ijverig zand in de ogen strooiend van al wie haar toegenegen is zodat ze kan rekenen op een grote posse die elke mogelijke oppositie bulderend en vulgariserend het zwijgen oplegt.

Wat was nu weer het verschil tussen tolerantie en permissiviteit?

match point

Voor Match Point is Woody Allen de Grote Plas overgestoken; het is de eerste keer dat 70-jarige regisseur een film volledig in London draaide. De film is dan ook een Britse productie, gefinancierd door o.a. BBC Films en Bank of Ireland, die –in tegenstelling tot de Amerikaanse productiehuizen– Allen de nodige vrijheid konden garanderen bij het maken van zijn film. Die Britse samenwerking is de regisseur zodanig bevallen dat hij ondertussen onder dezelfde voorwaarden reeds een tweede film heeft opgenomen (Scoop). Ook in die film werd actrice Scarlett Johansson een hoofdrol toebedeeld.

Chris Wilton (Jonathan Rhys-Meyers), een tennisspeler die het pro circuit heeft verlaten, komt in Londen aan de bak als tennisleraar. Hij ontmoet er Tom Hewett (Matthew Goode), en door hun gedeelde interesse voor opera’s klikt het meteen. Tom loodst Chris niet alleen de opera binnen, waar zijn ouders over een box beschikken, maar introduceert hem ten huize Hewett bij zijn ouders en zijn zuster, Chloe (Emily Mortimer). Chloe voelt zich meteen aangetrokken tot Chris, en de interesse lijkt wederzijds. Het komt tot een romance tussen beiden, maar dan ontmoet Chris, op een feestje bij de Hewetts, Nola (Scarlett Johansson), de verloofde van Tom.

Still from the movie

Alle ingrediënten voor een goede en onderhoudende film zijn aanwezig: verwikkelingen, spannende intriges, en de moeilijke keuze van Tom tussen Chloe en Nola. Op sommige momenten lost de film de verwachtingen ook in (vooral naar het einde toe), maar het grootste deel overstijgt de middelmaat niet. Match Point wordt vooral gedragen door de reputatie van de Allen en Johansson, maar de regisseur mist een aantal (eigen) voorzetten.

Zo zien we herhaaldelijk een poging tot verdere integratie van het opera thema in de film, aarzelt Allen tussen drama, thriller en komedie, waarbij helaas geen van de drie fatsoenlijk worden uitgewerkt. Vooral in het middenstuk haalt Match Point amper het niveau van de betere TV-film, maar op het einde wordt veel goed gemaakt. Geslaagd is de introductie van Detective Banner (James Nesbitt) waarmee toch nog een stukje van de oude Allen humor de film binnensluipt.

Dat alles maakt van Match Point geen film die u moét gezien hebben. De film is onderhoudend en bevat de nodige hoogtepunten, maar er draait momenteel beter werk in de Gentse zalen.

Match Point van Woody Allen met Scarlett Johansson en Jonathan Rhys-Meyers, te zien in Sphinx (Sint Michielshelling).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

vergeten

Met de jaren wordt het geheugen er duidelijk niet beter op.

  • Zo weet u reeds dat ik de Semele-Explorerdag compleet uit het oog verloren was;
  • Maar ben ik ook maandag vergeten een affiche mee te nemen (hoewel zowel Michel als i. er naar eigen zeggen op overschot hadden);
  • Ben ik diezelfde maandag bij mijn moeder vergeten de SMTP poort (outgoing) open te stellen, waardoor ze nu geen mail kan versturen (wél ontvangen, want de POP poort (incoming) was ik niet vergeten) in het vers geïnstalleerde Avast;
  • Ben ik gisteren vergeten het (bio) fruitabonnement bij de slager af te halen;
  • En was ik bij het neertikken van dit lijstje de helft van de items die ik vergeten was… vergeten.

achterstevoren

-En hebt nu een laatste woordje, juffrouw?

Twee mannen renden, voorzien van microfoon en (digitale) videocamera, een koppeltje achterna dat er nog net in slaagde de tram te halen.

“Een laatste woord,” vroeg de juffrouw met een voet op de tree koket in de microfoon.

-Ja, liefst een schoon.

“Onderbroekje,” vertelde ze de lens terwijl de deuren sloten. Met veel gegiechel nam ze naast haar vriend plaats. Even later was ze er opnieuw.

“Meneer. Meneer!”

De student op de bank achter mij keek haar aan.

“Meneer, mag ik u wat vragen, meneer? Wij moeten onze trein halen aan ’t Sint-Pietersstation, en we vroegen ons af waar de chauffeur bleef,” vroeg ze, onderwijl naar de lege cockpit wijzend.

De student krabde zich achter het oor, keek de juffrouw even argwanend aan, en besloot haar toch maar van repliek te dienen.

-Hm. Als ik mij niet vergis, juffrouw, zit die daar vooraan, aan de andere kant.

videocasting

Cool: VTM-nieuws op Playstation Portable (snelnieuws DS):

Vanaf vandaag kan ,,Het Nieuws” van VTM bekeken worden op de Playstation Portable (PSP). Op de website van de commerciële omroep kan de gebruiker gratis de software downloaden, die via de pc automatisch de laatste uitzending naar de PSP doorstuurt. VTM werkt voor dit systeem samen met Sony Pictures Home Entertainment.

Ik heb in geen jaren naar het VTM nieuws gekeken, maar het lijkt mij een ongelooflijk interessant principe. (Alleen jammer dat je ’s ochtends het nieuws van de dag ervoor meeneemt natuurlijk.) Wordt terstond getest (tenminste zodra ik vandeweekend het systeemvereiste XP heb geïnstalleerd).

VTM is naar eigen zeggen de eerste zender wereldwijd die haar nieuwsuitzendingen op PSP-formaat aanbiedt.

Dat schreeuwt om navolging; het lijkt me ideaal voor regionale zenders zoals AVS. Maar helemaal benieuwd ben ik naar de (download)statistieken of kijkcijfers.

vijf!

(1) En daarmede werd ik nogmaals gepubliceerd. In de catalogus 2006-2007 van Bis Produkties prijkt opnieuw Henk (aka lief), in pixels gecapteerd door yours truly (op pagina 60). (Waarvoor wij ergens rijkelijk werden beloond. Met dank ‘foor die ploemen’ en de naamvermelding.)

(2) Sinds gisterenavond mag u mij aanspreken als vijfde lid van de vzw. Meer info volgt niet noodzakelijk. Muhahaha. Hm. Sorry.

(3) Binnenkort wordt eindelijk XP op mijn PC geladen; kwestie dat ik bij het desinfecteren van mijn moeders PC wat ervaringsdeskundiger uit de hoek kan komen. (Gisteren was het weer van ’tiens, bij win2000 zit dat ergens anders’.)

(4) Straks heb ik de ganse dag Photoshop opleiding (naar verluidt met nadruk op de basis, dus ik heb alvast een paar rapporten klaargelegd om onderwijl door te nemen). Hoewel ik niet zo’n expert ben als Michel, werk ik al met Photoshop sinds 1994.

(5) Vanavond gaan we nog eens naar de film. Het wordt bijna gegarandeerd Crimen Ferpecto (en mogelijks daarna Ordinary Man) want ik heb zo’n vermoeden dat Tessa graag ook Match Point zou zien. Anderzijds speelt dat laatste in de Sphinx, is de kans groot dat we nadien toch de DVD kopen, en ga ik met Tessa liever naar de Skoop omdat we daarna nog in ’t Kiekenskot of de Martino kunnen uithangen. Maar ik heb zo’n verschrikkelijk goed gevoel over de tweede film, al komt er dan weer een keuze bij: ga ik met de wagen (en waar laat ik die dan achter) of keer toch maar te voet terug naar huis? Boeiend, nietwaar.

(Appendix) Oh, vannacht stond het er nog niet op, maar Herman heeft gewonnen. Verdiend!

I *heart* Händel

Mede dank zij de productie van Rinaldo, vorig seizoen in de Vlaamse Opera, ben ik meer en meer een fan van Händel geworden. Want ondertussen is Delirio – Italian Cantatas niet meer uit mijn afspeeltoestellen weg te branden. De sopraan Natalie Dessay verleent aan de interpretatie een uitzonderlijke warmte en helderheid, begeleid door Emmanuelle Haïm op klavecimbel (zie ook de excellente versie van Dido and Aeneas).

Semele

Dus heb ik mij vanochtend even op het voorhoofd gemept. Enige tijd geleden –veel te lang geleden– had ik meegedaan aan een wedstrijd om gratis te kunnen deelnemen aan de Semele-Explorerdag in de Vlaamse Opera in Gent (in het kader van het Opera Explorer programma). Niet alleen waren er workshops voorzien, maar de Semele-Explorerdag sloot af met… een voorsteling van Semele. Ik ging er zelfs een reportage voor GB van maken, compleet met foto’s etc, kortom ik had grootse plannen. Grootse plannen, maar geen duidelijke planner, want nergens had ik dit heugelijke gebeuren neergepend.

Tot het mij vanochtend inviel dat het al lang gelden was dat er nog eens een operavoorstelling had plaatsgevonden, en alles op de site van Vlaamse Opera mooi op zijn plaats viel. Twee dagen te laat. Gelukkig is het niet alsof er geen kaarten meer zijn, voor de reguliere voorstelling. In de uilenbak bijvoorbeeld is er nog wel wat vrij, maar bij een dergelijke visuele opvoering lijkt het me niet de meest aantrekkelijke optie. Al zijn er ook nog vier of vijf andere plaatsen. 66 EUR voor de goedkoopste. Dan sla ik mij liever nog even langer voor het hoofd. (Terwijl ik verder luister naar Delirio – Italian Cantatas.)

Caché

Wie destijds onder de indruk was van Hanekes La Pianiste, komt ook met Caché zeker aan zijn trekken. De regisseur maakt gebruik van dezelfde koele afstandelijkheid bij het filmen, wat resulteert in een hyperrealistische stijl waarbij de kijker een gevoel van objectiviteit wordt opgedrongen. De scènes worden nuchter –sommigen zouden zeggen: saai– neergezet, waardoor de confrontatie des te beklijvender wordt. Er is alvast één scène die wij niet licht zullen vergeten.

De film mag al worden voorgesteld als een thriller of detective, in wezen schotelt Haneke enkel een tranche de vie voor. In deze film vindt u geen inleiding, geen einde; er worden geen oplossingen aangereikt, en aan het einde blijft de kijker enkel achter met meer vragen dan bij het begin. Het beste kan men zich op dat moment waarschijnlijk nog identificeren met Anne (Juliette Binoche), de vrouw van hoofdpersoon Georges Laurent (Daniel Auteuil), die beiden zeer puike acteerprestaties neerzetten.

still from the movie

De film begint heel abrupt: op een op het eerste gezicht statisch beeld verschijnt regel per regel de credits. Achteraf blijkt dat dit beeld een video-opname is van het huis van de Laurents, maar geen van de bewoners heeft ook maar enig idee wie de beelden zou hebben gemaakt. Niet alleen ontvangen ze nog meer tapes, maar de tapes worden ook steeds persoonlijker, en lijken zich toe te spitsen op een gebeurtenis uit de kindertijd van Georges.

Caché is een film zonder soundtrack. Dat valt het meeste op bij het begin van de film waarin de kijker slechts geleidelijk aan wordt betrokken (‘hoe, is de film al begonnen?’), en bij een paar cruciale scènes, waarbij de modale bioscoopbezoeker tegenwoordig muziek verwácht. Dit maakt het voor de regisseur en de acteurs enerzijds des te moeilijker een intrigerende film neer te zetten, maar anderzijds valt het op dat –op voorwaarde dat we goede acteurs hebben– die soundtrack helemaal geen noodzaak hoeft te zijn.

Het minste wat je van Caché kan zeggen is dat het een goed gemaakte, intrigerende film is, met sterke cast. De film balanceert soms op het randje van het saaie, maar weet door de geslaagde plotopbouw en de sterke acteurs toch telkens weer de spanning op te bouwen.

Caché van Michael Haneke met Daniel Auteuil en Juliette Binoche, te zien in Sphinx (Sint Michielshelling).

bedrog

Vorige week waren we verschrikkelijk tevreden met onze vondst in de fnac. het was ten andere bijna anderhalve maand geleden dat we ’s zaterdags nog eens naar de fnac getrokken waren, en hopelijk duurt het weer net zolang tot de volgende. Niet dat ik niet graag naar de fnac ga (du-uh), maar ’t is al dat geld altijd. Een mens zou al van minder naar adem happen, al heb ik het alleen maar aan mijzelf te danken natuurlijk (ik had bijna geschreven ‘we’, maar ik vrees dat voornamelijk ik de oorzaak een reden van de film & CD-uitgaven ben –boeken daarentegen).

Soit deze keer waren we beiden tevreden, want we zijn nogal fans van François Ozon. Eindelijk hadden we Les amants criminels te pakken, en in de rekken prijkte nog steeds 5X2 (20+ EUR, en dat is voor ons boven de limiet). Tot we bij de verzamelaars de 8 DVD-box (aptly named) 8 films (Frans, niet Engels) ontdekten. 79 EUR. Ugh.

Maar wacht eens. 79 EUR voor 8 films, dat is 10 EUR per film. De kostprijs voor Les amants criminels lag daar al boven, en met 5X2 boven de 20 EUR was de rekening gauw gemaakt. Meenemen die handel.

Tot we aan de kassa kwamen en ons voor de box slechts 59,95 EUR werd aangerekend. Voordeel voor leden, weet u wel. Het kon niet meer stuk.

Of toch wel. Want wat blijkt, wanneer wij thuis met nauwelijks ingehouden geestdrift de box van zijn verpakking ontdoen, om alle doosjes toch maar eens één voor één te kunnen openmaken? Het doosje van Le temps qui reste is leeg. Leeg zeg ik u. Hoewel er op de verpakking duidelijk staat 8 films, met een grote blauwe achte op een maagdelijk witte achtergrond. Leeg.

Gelukkig is er Fnacman, waar op pagina 38 de Ozon box aangeprijsd staat als:

Luxueze verzameldoos met de 7 bestaande films en ruimte voor ‘Le temps qui reste’, de nieuwe film die in november 2005 in de bioscoopzalen verschijnt.

Euh. Excuseer, maar dat staat niet op die doos vermeld. Nergens op die doos, en al evenmin ergens op of in het hoesje van ‘Le temps qui reste’.

Boerenbedrog! Aftroggelaars! Leugenaars! Geldafzetters! Grootschalige fraude! Waar is de wet op de bedrieglijke praktijken hier ergens.

[Update] Hah! Handelspraktijken en Waar en hoe klacht indienen?

Media Markt: een schande

“Unk? Papa! ’t Is al één uur!”

We hadden net de inkopen van de Carrefour – Zwijnaarde (hypercarrefour.be, niet carrefour.be zo heeft de krant ons deze week nog geleerd) in de wagen geladen, en Henri had vooraan (op een kussen) plaatsgenomen. De tijd in de wagen stond nog steeds op zomeruur.

“Oef, dan kunnen we nog naar die andere winkel voor we eten,” verklaarde hij opgelucht.

Oostakker ziet er plots helemaal anders uit. Waar vroeger een afgeleefde Brico huisde, heeft men vandaag een winkelcentrum neergepoot (waar de Brico nog steeds deel van uitmaakt), met als hoofdattractie de vestiging van Media Markt.

Media Markt is een gevaarlijke winkel. Ik durf niet beweren dat álles er aan dumpprijzen wordt verkocht (want dat is niet zo), maar er ligt een uitgelezen selectie hebbedingetjes die ofwel nét onder de marktprijs (no pun intended) of wel er helemáál onder worden verkocht. In de hoop dat u de normaal geprijsde artikelen meteen ook daar koopt.

8 DVDs heb ik mee, en geen enkele daarvan kostte meer dan 8 EUR. Integendeel: 8 EUR (7,99) was de uitschieter naar boven, 5 EUR (4,90) was de uitschieter naar beneden; het gemiddelde was 6 EUR. En ’t niet dat het brolfilms zijn, zoals die van de 1 EUR actie in de Carrefour.

“Oef, papa. ’t Is nog maar één uur.”

-Umm nee, jongen, ik heb ondertussen het uurwerk juist gezet. Het is al twee uur. (Hij had zonet minstens drie kwartier doorgebracht op de computerspel-afdeling.)

“Vandaar dat ik zo’n honger heb.”

Het is een schande.

(Om half drie heeft hij met veel smaak twee spiegeleieren verorberd in de Rambler aan ’t Sint-Pietersstation. We hadden eerst de Quick geprobeerd in Oostakker, maar daar aanvaarden ze geen plastic –gelukkig had ik het gevraagd voor we bestelden. Daarna heeft hij twee Jommekes gekregen in de Limerick. Schuldgevoel, ik? Naaah.)