Et ça continue…
De vorige keer vergeten te vermelden (zaterdag). Een Nederlander wordt getakeld as I write this. 2 x 250 EUR dames en heren. Ik draag actief bij tot de vermindering van de staatsschuld.
Sinds zaterdag –vóór de wagen toen werd getakeld– plakt er ook zo’n blauwe sticker met een takelwagen op de poort. Dat zijn vier stickers ondertussen.
De wielerfanaten zijn boos, lezen we vandaag op de regionale pagina’s in DS. De politie probeert hen immers hun snelheid te laten matigen op het jaagpad langs de Schelde tussen Gent en Oudenaarde.
Een jaagpad, dat in eerste instantie bedoeld is voor recreatief gebruik –om er te wandelen en te fietsen, at leasure, niet om er een peleton profs en semi-profs tegen 40 km/h hun kunsten te laten vertonen ten koste van de andere passanten.
Maar dat is dus niet naar de zin van fanaten. Marc Heyndrickx, provincie- en gemeenteraadslid voor het Vlaams Belang (die geregeld meerijdt) spreekt zich uit:
Sommige leden van de groep willen soms te veel sprinten. De meesten, hardrijders weliswaar, willen zich gewoon uitleven op een ideaal parcours waar ze plaats hebben en op een tijdstip dat ze weinigen storen. Dat mag de overheid ons niet afnemen. Hardrijden met de fiets moet mogelijk blijven zonder dat andere weggebruikers in gevaar worden gebracht. De jaagpaden zouden hiervoor bijvoorbeeld op bepaalde momenten speciaal opengesteld kunnen worden. Repressie zal alvast niet helpen.
Vervang fiets door auto of motor, en het land staat op zijn kop. Zijn er geen circuits voor fietsers dan?
Wat doet een mens tijdens de komkommertijd (behalve tijd verdrijven op flickr)? Juist: confituur maken.
Destijds had ik me –dank zij een tip van Clotilde op Chocolate & Zucchini— het boekje Mes Confitures van Christine Ferber aangeschaft. Niks exotisch zoals Coltildes Confiture de Poire aux Eclats de Fève de Cacao of Confiture de Fraises au Poivre Noir et à la Menthe Fraîche, maar eenvoudigweg Abricots bergeron à la vanille. Waartoe ik zaterdag twee kilo abrikozen op de kop had getikt, en gisterenavond de voorbereidselen tot het maken van de confituur had getroffen.
Wat bij mij iets minder dan 2 kg abrikozen (er zaten een paar erm… ‘overrijpe’ tussen) en 1 kg suiker is geworden. (En eigenlijk had ik er graag nog munt bij gedaan, maar daar ben ik niet meer tijdig aan geraakt.)
Gisteren heb ik de abrikozen gehalveerd en ontpit, met de ingrediënten vermengd, en een uurtje laten ‘rijpen’. Nadien werd het geheel opgewarmd, om vervolgens in de kelder te overnachten –iets langer in mijn geval, want ik had vanochtend geen tijd om de confituur af te werken. Het brouwsel heeft dus ongeveer 24 uur gekregen om te ’trekken’.
Vanavond werd het sap opnieuw aan de kook gebracht. Eerst zonder de vruchten, waarvan de schil diende te worden verwijderd, voor ze terug mee in de pan mochten. 5 minuten laten doorkoken, in de potten doen, onmiddellijk het deksel erop, en laten afkoelen.
Heerlijk! (En wreed gemakkelijk om te maken.)
Op aanraden van Steven wou ik vanavond nog gauw even Bibble installeren, toen het programma mij op de vingers tikte.
Setup has detected that this system does not meet the following requirements for Bibble Pro
Requires at least 384 Mb of memory.
Hm. Waardoor ik heb ontdekt dat er in mijn windows machientje ‘slechts’ 256Mb RAM zit. Oeps. Geheugen is goedkoop zeker, tegenwoordig? Iemand een tip waar ik het best (én goedkoopst én snelst) ga shoppen?
(Had ik het er in datzelfde artikel niet over hoe DxO geheugen zuipt? Dat blijkt dan precies nog mee te vallen.)
Om even te breken met de BNF foto’s heb ik nog maar eens wat ‘oude’ foto’s in mijn flickr account geplaatst.
(Oud is op te vatten in Internet Tijd™ en betekent in dit geval iets meer dan een jaar geleden.)
Zoals deze:
En deze:
En deze postkaart van Gent (die ik dan ook naar de juiste groepen heb gestuurd):
Enjoy (hopelijk).
(’t Is komkommertijd voor iets.)
I don’t consider myself as a photographer, maybe a “visual artist”. I like to learn. I worked many years as an art director and graphic designer for magazines and newspapers in Brazil. Last year I started to taking photographs, and now I can’t stop it.
Tatiana Cardeal: photos / profile
the soul’s weight
Guarani suicides
Meer info vind je ook op haar weblog: (:)<[o]=
(Ik voorzie om op (on)regelmatige tijdstippen over flickr discoveries berichten. Aanleiding zijn de vele interessante photosets die ik heb ontdekt via de Flicky Awards. Veel woorden ga ik er niet aan besteden; de beelden spreken voor zich.)
Cool: Apple introduces Mighty Mouse.
Meet the mouse that reinvented the wheel. The scroll wheel, that is. At $49, Mighty Mouse features the revolutionary Scroll Ball that lets you move anywhere inside a document, without lifting a finger. And with touch-sensitive technology concealed under the seamless top shell, you get the programability of a four-button mouse in a single-button design. Click, roll, squeeze and scroll. This mouse just aced the maze.
Al dacht ik eerst dat het om een late aprilgrap ging (hoe lang voor er een andere bijnaam voor die muis komt?) En is aan die naam geen trademark (of zo) verbonden?
Mighty Mouse is an animated superhero mouse character created by the Terrytoons studio. He was created by storyman Izzy Klein as a super-powered housefly named Superfly, but studio head Paul Terry changed the character into a Toon mouse instead. He was originally created as a parody of Superman, and he first appeared in 1942 in a theatrical animated short entitled “The Mouse of Tomorrow”. The original name of the character was Super Mouse, but it was soon changed to Mighty Mouse when Paul Terry learned that another character with the same name was being published in comic books. [Bron: Wikipedia]
Al zullen ze wel een deal hebben gemaakt:
Like its namesake, Mighty Mouse puts powerful precision in a pint-sized package. With all its clicking capability tucked neatly under the seamless top shell, Mighty Mouse boasts drop-dead good looks, too. And then there’s that ingenious Scroll Ball — the tiniest such mechanism ever used in an input device. No wonder it’s a wonder.
Bin-jip is de derde in het rijtje die ik van regisseur Ki-duk Kim heb gezien. Louter fotografisch is hij misschien iets minder interessant, maar ook qua sfeer is er een duidelijke verschuiving t.o.v. de andere twee (Samaritan Girl en The Isle). Hoewel het aspect geweld nog steeds in het verhaal aanwezig is, komt Bin-jip veel meer over als een poëtische, magisch-realistische film.
Tae-suk rijdt Korea rond op zijn motor. Overdag hangt hij flyers aan de deuren van huizen, zodat hij ’s avonds kan zien welke (tijdelijk) onbewoond zijn. Daar breekt hij in, maar enkel om voor zichzelf in onderdak te voorzien. Als tegenprestatie ruimt hij op, doet de was, en repareert hij gebroken huishoudtoestellen.
Wanneer één van de huizen toch niet leeg blijkt te zijn, ontmoet hij Sun-hwa, die door haar echtgenoot onderworpen en mishandeld wordt. Wanneer de echtgenoot later thuiskomt, slaat Tae-suk hem neer, en samen met Sun-hwa vlucht hij op zijn motor. Wat later worden ze echter betrapt, moet Sun-wha opnieuw naar haar echtgenoot, en wordt Tae-suk in de gevangenis opgesloten. (De rest moet u zelf maar gaan zien.)
Bin-jip betekent ‘leeg huis’; de Engelse titel van de film is 3-Iron. Ki-Duk Kim verklaart het zelf als volgt:
It was last October when the idea first came to me. I was removing a flyer that was pasted over the keyhole on my front door when it suddenly occured to me that the houses that had these ads intact must have been empty. The image of an empty house that no one enters led to a story of a very lonely person cut off from others. An I wanted to make a film about a man who goes in and fills that emptiness with warmth. People who play golf would know that the 3 iron is the least used club. Imagine the 3 iron stuck in and expensive leathery golf bag but only rarely used. Its image parallels that of an abandoned person or an empty house. At the same time it is the tool with which Tae-suk rescues Sun-hwa and so signifies a hopeful change as well.
Hoewel de ganse film tussen Tae-suk en Sun-hwa geen woord wordt gezegd, is de eenheid en de passie tussen beide protagonisten compleet. Bin-jip is een optimistische, dromerige film, die het volledig moet hebben van de sfeer. Het gebrek aan dialoog is absoluut geen tekortkoming, maar toont nog maar eens de kracht van het beeld over het woord aan. U zal zich geen moment vervelen.
(Opnieuw) een aanrader.
Bin-jip (2004), van Ki-duk Kim, gezien in de Sphinx aan de Sint-Michielshelling (Korenmarkt). De trailer kan u hier bekijken.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Zie ook vorige maand:
* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar
Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.
Zie ook vorige maand:
* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar
Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.