Gentsche ribbefretterij = voor herhaling vatbaar.
Gezichten worden geplakt op weblogs, vermoedens worden bevestigd (nee, niet die). En dat het gezellig was, en voor herhaling vatbaar. En dat er slechts twee vrouwen waren (heel charmant), en dat bijna alle mannen hun toestel uit hun broekzak wisten te voorschijn te toveren. En dat Michel de grootste had.
Daar moet ge ’t voorlopig maar mee doen.
Soms ligt de oplossing echt wel right under yer nose. Niet dat ik al weet hoe mijn boeken-cds-film-dinges er gaat uitzien (al ben ik ijverig die wiki aan ’t testen), maar wel iets anders. Meer daarover later.
Kom, kom, ’t was lang geleden dat ik nog eens een teaser (een volume12 in de volksmond) had uitgehaald. Niks wereldschokkends, niks geheims, maar ik zou wel eerst iets willen hebben om te tonen, voor ik het loslaat. (En dat iets mag wel heel minimalistisch wezen, zo zal misschien nog blijken.)
En niet vergeten, vanavond wordt er geribd!
Het kriebelt! Ik wil de motor van stal halen. Vanochtend was ik toch wel een klein beetje jaloers toen ik ze in Brussel, vanuit mijn raam op de 9e verdieping in de Albert II-laan, zag toestromen. En dit weekend is het bovendien opendeurweekend bij BMC.
Edoch:
Het zal niet gemakkelijk worden, tijdens ‘het seizoen’, te kiezen tussen de motor (vrijheid) en de trein (lezen). (Tenzij de zweetgeur op het openbaar vervoer die keuze voor mij vergemakkelijkt.)
Onder de hoofding “als ’t goed is, mag het ook gezegd worden”:
I *heart* Portable Thunderbird.
[Update:] Alleen jammer de outgoing SMTP port op het werk geblokkeerd is, en gebruik maken van de werk-SMTP server kinda defeats the purpose. Edoch, ontvangen is geen probleem.
[Update 2:] Hm. I stand corrected. Priorweb heeft poort 252 ipv standaard 25 voor SMTP ingesteld.
Het ding met de duplicate entries is dan nog niet eens mijn grootste bekommernis. Want, grof bekeken, kan zo’n link aanzien als een identifier (of key) natuurlijk. (Het hóeft niet altijd een nummer te zijn.)
Blijven we even bij Johann Sebastian Bach, dan is de unique identifier de string (urlencoded), zoals hij aan het einde van een URL kan worden toegevoegd om tot de desbetreffende pagina-met-meer-informatie te komen. In casu: Johann_Sebastian_Bach (cfr). Vreselijk lang, en de mensen kennen ook niet altijd de juiste schrijfwijze, dus maken we een link van een verkorte versie (Bach) naar de lange (Johann_Sebastian_Bach).
Twee problemen hierbij:
Johann_Sebastian_Bach laten doorverwijzen, en bovenaan de pagina een waarschuwing aanbrengen: opgelet, er zijn ook andere Bachs (cfr)Hierbij blijven we het systeem van de unique identifier gebruiken, het ‘probleem’ treedt enkel op bij de verkorte versies.
Groot nadeel bij het Wiki-principe is dan weer dat ik op het eerste gezicht geen manier vindt om
Zeer groot voordeel aan de Wiki software is dan weer wel het gemak waarmee een nieuwe entry kan worden aangemaakt, de version control, de interface, de mogelijkheid tot serendipiteit, de interlinking, etc.
Een andere manier van denken vinden we dan terug bij de Internet Movie Database (imdb). Zoeken op ‘bach‘ brengt ook Johann Sebastian Bach op de eerste rij terug, waarbij de unique identifier een meer traditionele combinatie van letters en cijfers is. nm0001925 in ons geval, waarbij de nm staat voor name (bij titels is dat tt).
De pagina over Johann Sebastian Bach levert ons de relevante informatie over die persoon, inclusief links. Veel relevanter (voor mijn doel) allemaal, maar waarschijnlijk ook moeilijker te onderhouden. Alle informatie op die pagina is on-the-fly gegenereerd (met caching etc.), waardoor zowel de data, als de links eenvoudig site-wide aan te passen zijn. (Bij Wikipedia dienen de links manueel te worden aangepast/bijgehouden.)
Goh, ik zit eigenlijk gewoon rond de pot te draaien. Eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een combinatie van del.icio.us, het ter ziele gegane Singlefile (link werkt zelfs niet meer), IMDB, Amazon, en Wikipedia.
En nog eigenlijker wens ik een soort van shared of community cataloguing software, gevoed door de gebruikers, die hun data automatisch kunnen laten invullen aan de hand van UPCs, EANs, ISBNs en what have you. Waar op allerlei manieren korte inhoud, reviews, etc. op eenvoudige ende gebruiksvriendelijke manier kunnen worden geconsulteerd én ingegeven/gewijzigd. MyBooks, MyMovies, MyCDs, MyEverything.
Al zou ik al meteen geld neertellen voor een stuk software dat die functionaliteit voor mij alleen biedt. Het gaat er bij mij echt niet in dat daar nog nietmand mee bezig is. Als ik zelf zou kunnen programmeren, ik zou geen moment twijfelen: de Amazon API, een interface naar IMDB en Nationale Bibliotheken (zoals dat ook in collectorz zit). Araarrghhh stapelzot word ik ervan.
Misschien een beetje Delicious Library, maar dan on-line, beter (beter werkend), internationaal, en in community-enabled versie.
Maar nu ben ik wel heel erg van het onderwerp afgeweken.
Nu komt de aap uit de mouw of de kat op koord: Is 12 euro voor de nieuwe CD van Sioen niet te weinig? vraagt Dirk Steenhaut in DM.
Meteen gaan de independents steigeren, en wordt er met termen als “dumpingprijzen”, “ondermijnen van de vrije markt” en andere jaloersheden gesmeten. Dat Keremos (Sioens platenmaatschappij) op verkeerde manier van haar subsidies heeft gebruikt gemaakt en al dat.
Maar ziet, wat horen we van Tom Declercq van Keremos:
Kijk, wij hanteren een ppd (de prijs waartegen een platenmaatschappij een cd aan de kleinhandel aanbiedt, DS) van 9,5 euro. Dat is één euro meer dan bij Sioens vorige cd, See You Naked en normaal leidt dat tot een winkelprijs van 16 euro. Dat is een bewuste en doordachte keuze: voor het publiek dat wij beogen mag het zeker niet méér zijn. De platenmarkt is in vijf jaar tijd met ruim 10 procent gedaald. Legaal downloaden komt niet echt van de grond en cd’s zijn vaak te duur in verhouding met de alternatieven die jongeren ter beschikking hebben. Mochten we een ppd van 12 à 13 euro hanteren, dan zou de consument zo’n 20 à 21 euro moeten neertellen. Dat is onrealistisch.
Hmm 9,5 EUR per CD, en normaal bedraagt dat 12 tot 13 EUR, waar de retail dan nog gauw 8 EUR bijtelt om tot de winkelprijs te komen. En volgens Tom Declercq bepalen de winkels zélf dat bedrag. De subsidies werden overigens niet gebruikt ter financiering van de CD, want dat mocht (wettelijk gezien) niet (Met onze structurele subsidie, ten bedrage van 30.000 euro, mogen we al onze activiteiten financieren, met uitzondering van het label.
).
Edoch, de van vorige Sioen CD werden er 20.000 verkocht. Van de nieuwe CD (11,x EUR in de fnac) werden er op twee dagen tijd 10.000 verkocht (cijfers DM). Dan vraag ik mij toch af of die ‘majors’ daar geen lessen uit moeten trekken, want dat lijken mij fantastische cijfers.
(En ondertussen blijft kruisvaarder Marcel onverstoorbaar bezig.)
En het DM-artikel als PDF.
(Oh, en voor 12 EUR kon ook Tessa die CD precies niet laten liggen.)
Het aspect waarin blogging voor mij tekort schiet, is het referentiemodel. Meer bijzonder, de intertekstualiteit of de hyperlinking (niet dat ik meteen moeilijk wil of ga doen). Simpel gezegd, op het nieuwe website onderdeel dat ik plan –het ding heeft ondertussen een werknaam: in living stereo (ILS)– wil ik korte recensies bij de boeken, CDs en films die ik heb aangeschaft. Als ik dat in een normaal weblogformaat giet, worden die items na een vooraf instelbare tijd van de indexpagina verdrongen, en verdwijnen ze in de resp. categorie- of periodische archieven. Om daar vervolgens een stille dood te sterven.
De beperkte manieren om ze uit die virtuele schoendoos terug te halen is
Een merkbare verbetering zou er al komen door de implementatie van tags, om voorwaarde dat die tags dan uit meerdere woorden kunnen bestaan (zoals de naam van een artiest, etc). Al zijn daar dan ook wel weer truken rond te verzinnen, zoals een tussenliggende pagina (disambiguation zoals dat dan heet bij wikipedia) van waaruit het eigenlijke onderwerp kan worden geselecteerd.
Want heel belangrijk vind ik serendipiteit; het is nog steeds een van de manieren waarop ik nieuwe muziek ontdek, of boeken, en onlosmakelijk verbonden met het internet. Denk ook aan het principe van de Amazon Recommendations, en destijds Firefly van Pattie Maes [01 02].
Misschien moet ik gewoon op zoek naar een combinatie van dat alles, waarmee ik dan bedoel categories als tags, en related entries, of nog beter een Wiki plugin voor WordPress. Of een MediaWiki installatie.
Maar kijk, en dan blijf ik nu een even ter plaatse trappelen, hoe zit het dan met een integratie met een catalogus (ex-mediatheek)? Stel, ik wil mijn CDs van Bach (Johann Sebastian -) in die Wiki steken, dan moet ik de verwijzing naar een CD minstens twee keer manueel ingeven: eenmaal bij Bach, en eenmaal bij de uitvoerder: de Concertos Italiens bij Johann Sebastian Bach, en bij Alexandre Tharaud. En als ik verschillende versies heb, zoals de Cello Suites [01 02], gebruik ik dan ook zo’n disambiguation page?
Een goede voorbereiding is het halve werk zeker?
I’m still seeking fulfillment in a job. Do you think it is about how one defines fulfillment?
in de commentaar bij Dan Gregory’s Collaboration isn’t just for the French
It’s a thin line to tread between making something that fits the needs of the people who hired you to do it and something that you are proud of, that is fresh and exciting to you. I often write commercials based on events or perceptions that have occurred to me and it is heart breaking to see them mangled beyond recognition. It feels very personal. But in the end, it really isn’t. That’s what Art is for, to express the personal. The creative work we are paid to do, while growing from our integrity and values and personal aesthetic, is always a collaboration and must be respected as such.
[…]
So the simple answer is: throw yourself 90% into what you do for money. Reserve that small part for self-protection. Be willing to stand back, to be objective and dispassionate.
Go for the money dus. Al lijkt me dat niet vanzelfsprekend wanneer het grootste deel van uw wakkere leven op (of aan) het werk wordt gespendeerd. Bent u overigens gepassioneerd door uw werk, bent u gewoon tevreden, of ongelukkig? Of broedt u (wacht u) nog steeds op de job van uw dromen?
We zijn daarnet (vanmiddag) wezen eten in “De Rave”, in de Schepenhuisstraat (een zijstraat van de Hoogpoort), en ’t was erg lekker.
Probleem is, door die migraine, heb ik er maar half van kunnen genieten, en ben ik de details van het gros van wat we hebben geproefd, vergeten. Ik kan u alvast het volgende vertellen: het koste 30 EUR voor een menu van drie gangen (voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, en een aperitiefhapje vooraf). De bediening was zeer charmant, onbedwongen, en zonder tralala, hoewel stijlvol. Henri was mee, en, al heeft hij zich zeer rustig gehouden, de mevrouw van het restaurant was enorm sympathiek. We hebben voor hem enkel een voorgerecht genomen, en daarna kreeg hij een bord om van ons mee te proeven van het hoofdgerecht. Zonder problemen, gezaag of protest; integendeel, hij kreeg een bord gevuld met knapperige versgebakken frietjes (zonder meerkost bovendien). Je houdt een dergelijke service tegenwoordig (helaas) bijna niet meer voor mogelijk.
Het aperitiefhapje was een vismousse, met een lichtromige vinaigrette, een gepeld en gemarineerd kerstomaatje, en preischeuten.
Goudbrasem met prei en lenteuitjes als voorgerecht; de prei was (van nature) zoet, en de smaak deed een beetje denken aan prei-met-hesp in de oven (naar analogie met hesp-en-witloof in de oven / chicon au gratin dat de menschen zeggen). De vis was zeer puur gehouden, zonder saus, licht gekruid.
Als tussendoortje kregen we een sorbet van peer, en van mandarijn (de huisgemaakte sorbet werd opgediend in de schil van de vrucht), of een jenever.
Hoofdgerecht was tarbot voor mijn tafelgenoten, springbok voor mijzelve. Fluweelzacht, seignant vlees, overgoten met een lichte saus. Vergezeld van een witloofstronk, gratin Dauphinois, en een torentje van bospaddestoelen, spek en kaas. Heel lekker.
Dessert: carpaccio van ananas met ijskreem van cocosnoot. Prachtig gepresenteerd, heerlijk licht om te eten.
Sleutelwoorden zijn licht, lekker, service. Daar zien ze ons zeker terug.
(Slaapwel.)
Aldo Ciccolini! In Gent! Ik kende de 79-jarige pianist vooral van zijn Satie vertolkingen (en meer bepaald deze CD), dus die mogelijkheid kon ik niet laten schieten. Bovendien zou hij Rachmaninov’s tweede pianoconerto brengen. F-ck die opkomende migraine!
Op naar de Bijloke. Waar het allemaal begon met een enthousiast applaus voor Yannick Nézet-Séguin, die het Vlaams Radio Orkest met veel schwung dirigeerde. En zonder veel omhaal van wal stak met, errh, hmm, err… Wacht eens, dit is geen Rachmaninov, al was het maar omdat er geen piano meespeelde. En al evenmin Tchaikovsky (tweede deel van het concert); ik ken de Pathétique wel niet zo goed, maar wel goed genoeg om te weten dat dit het niet was.
Het klonk een beetje als een soundtrack uit de jaren ’50-’60-’70 (om maar eens een ruime marge te nemen), met duidelijk merkbare invloeden van Bernard Hermann. Hmm, onderbrak ik mijzelf, straks is dit echt Tchaikovsky, en dan sta ik hier echt wel voor piet snot. Als iemand mijn gedachten zou kunnen lezen, tenminste.
Groot was mijn verbazing (en die van nog een aantal andere mensen, die het programmaboekje evenmin hadden doorgenomen), toen aan het einde van het (relatief) korte stukje, een man, op slechts een paar zitjes van mij verwijderd, rechtveerde, en al applaudiserend naar het orkest stapte. Alwaar de dirigent geestdrifitig zijn hand schudde, en de man een eerbiedige buiging naar het publiek maakte. We hadden net een nieuwe compositie van Frédéric Devreese gehoord, bijgewoond door de componist zelve. Aha.
Daarna tijd voor maestro Ciccolini (op Steinway –dit was tenslotte het Steinway festival) en Rachmaninov. Ik heb het tweede pianoconcerto minstens een keer of vijftig gehoord (nog nooit eerder live opgevoerd), meestal in de uitvoering van Vladimir Ashkenazy (Amazon FR –ik zie net dat er een versie is met Hélène Grimaud). Maar welk een details heb ik nu ontdekt: de pizzicato’s, de baslijnen, de opbouw van de pianomelodieën (zelfs al werd de piano soms iets te veel overstemd door de rest van het orkest). Het pianowerk van Ciccolini was –hoewel ongelooflijk snel in de finale– zeer geprononceerd. Waanzinnig goed.
Na de pauze: Tchaikovsky. Ik ben niet zo’n fan van Tchaikovsky (en al helemaal niet van de Pathétique), al kan ik zijn Vioolconcerto zeer smaken. Bovendien vond ik dit stuk een beetje misgeprogrammeerd tov de andere werken die avond: Tchaikovsky had beter gepast tussen Devreese en Rachmaninov in. Na het geweld en de emotionele rollercoaster die het tweede pianoconcerto is, kwam de Pathétique maar heel makjes en bijna slaapverwekkend over. terwijl het dat helemaal niet is.
Zeer goed uitgevoerd, dat wel, maar in de shaduw van zijn voorganger, én mijn migraine begon nu toch wel serieus van zich te laten horen, waardoor dit deel van het concert een beetje aan mij voorbij gegaan is (dus nog een geluk dat Rachmaninov eerder kwam –ik had het niet willen ‘missen’).
Volgende week: Il Fondamento brengt de Passionskantate van Johann Wilhelm Hertel.