I’m still seeking fulfillment in a job. Do you think it is about how one defines fulfillment?
in de commentaar bij Dan Gregory’s Collaboration isn’t just for the French
It’s a thin line to tread between making something that fits the needs of the people who hired you to do it and something that you are proud of, that is fresh and exciting to you. I often write commercials based on events or perceptions that have occurred to me and it is heart breaking to see them mangled beyond recognition. It feels very personal. But in the end, it really isn’t. That’s what Art is for, to express the personal. The creative work we are paid to do, while growing from our integrity and values and personal aesthetic, is always a collaboration and must be respected as such.
[…]
So the simple answer is: throw yourself 90% into what you do for money. Reserve that small part for self-protection. Be willing to stand back, to be objective and dispassionate.
Go for the money dus. Al lijkt me dat niet vanzelfsprekend wanneer het grootste deel van uw wakkere leven op (of aan) het werk wordt gespendeerd. Bent u overigens gepassioneerd door uw werk, bent u gewoon tevreden, of ongelukkig? Of broedt u (wacht u) nog steeds op de job van uw dromen?
Ik heb daar een paar jaar mee geworsteld: wat wil ik dat mijn job me geeft? geld? tevredenheid?
Ik heb uiteindelijk gekozen voor veel minder betaald dan mijn vorige job, maar een stuk boeiender en uitdagender. En ik ben daar heel tevreden over, op het moment.
Maar misschien denk ik er ooit wel anders over als er een huis afbetaald moet worden en een paar kindermondjes van voedsel voorzien moeten…